Σήμερα ήταν επίσημη αργία στη Μελβούρνη...
Ο καιρός υπέροχος! Ανοιξιάτικος! Μύριζε καλοκαιράκι...
Ένας φίλος που δουλεύουμε στην ταβέρνα με πήρε τηλέφωνο για να πάμε για καφέ. Πέρασε λοιπόν, με πήρε και πήγαμε σε ένα μαγαζί που μου αρέσει πολύ και θυμίζει ευρώπη... Κάτσαμε περίπου 3,5 ώρες... Λέγαμε διάφορα, γελούσαμε, περνάγαμε όμορφα...
Και σε όλη αυτή τη διάρκεια το μυαλό μου έπαιζε τα δικά του παιχνίδια. Με έπιασα να σκέφτομαι, πως "ωχ, από αύριο ξανά πάλι δουλειά, τέρμα το καθησιο, τώρα που θα πας σπίτι θα είσαι πάλι μόνος σου, κλπ..."
...Με αποτέλεσμα να με αποσπάει από το να απολαύσω αυτή την υπέροχη μέρα, τον όμορφο χώρο που βρισκόμασταν και την καλή παρέα, που τόσο είχα ανάγκη! Κάποιες στιγμες πάλευα έντονα με τον εαυτό μου στο να απολαύσω τη στιγμή. Το αποτέλεσμα αμφίροπο... Είχα συνεχώς την αίσθηση πως είναι Κυριακή (λόγω αργίας) και ξαφνικά ένιωσα οπως τις παλιές Κυριακές στην Ελλάδα(!) Χρόνια είχα να νιώσω αυτό το συναίσθημα καθώς όλες οι μέρες της Μελβούρνης είναι ίδιες και δουλεύω καθε μέρα...
Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσο πολύ μισούσα την Κυριακή από παιδί... Όχι μόνο γιατί την επόμενη μέρα είχα γραφείο, ή σχολείο... ...Αλλά γιατί ένας από τους κύριους λόγους ήταν γιατί όταν ήμασταν μικροί, κάθε Κυριακή μεσημέρι ο πατέρας μου σε ρόλο μπαμπούλα μας εξέταζε και τους τρείς στα μαθήματα!!!
(μόλις μου έσκασε αυτό!) Και φυσικά με έχει σημαδέψει, γιατί έπεφταν φωνές, απαξιωτικά βλέμματα, ειρωνιές, βρισιές, ακόμα και ξύλο με κλάματα αν δεν ήμουνα διαβασμένος...
Το ζήτημα είναι πως από τότε θυμάμαι πως δε ζούσα τη στιγμή! Σε ότι και αν έκανα...
...Όμως, να σας πω την αλήθεια μου, μέσα μου χάρηκα λιγάκι που το εντόπισα σήμερα και που το πολέμησα ασχέτως αν το νίκησα ή όχι!
Επίσης σήμερα μου έσκασε πως ο πατέρας μου μας εκ-παίδευε να μην εμπιστευόμαστε τους άλλους. Φαντάζομαι δεν ήταν ο μόνος γονιός... Και αν τυχόν εμπιστευόμασταν (εγώ κυρίως - τα αδέρφια μου ή δεν το κάνανε ή δεν έδειχναν ότι το κάνουνε) στολιζόμουν με τα ανάλογα κοσμιτικά: είσαι χαζός, μωροπίστευτο, μπουνταλάς, αφελής, κλπ... Παρ όλα αυτά όμως εγώ συνέχιζα και υπερασπιζόμουν την παρέα, τους φίλους, το θέατρο..., κι ας ακούγα τα παραπάνω κοσμητικά ακόμα και από τα ίδια μου τα αδέρφια (που υπενθυμίζω πως μεταξύ μας έχουμε 11 μήνες διαφορά. Εγώ είμαι ο μεσαίος. Ως γνωστόν το παιδί-σάντουιτς)
Το ξέρω, πως πρέπει να απαλαγώ από όλα τα παραπάνω... Να τα πετάξω από πάνω μου, γιατί δεν είναι δικά μου, δεν μου ανήκουν!!! Θα γίνει και αυτό...
Σας ευχαριστώ...
