Φωνές...

[Fotinoula]

Ενας "πανελλήνιος" απολογισμός

Αυτό ήταν. Δίνω την κόλλα στον επιτηρητή που χαμογελά με κατανόηση και βγαίνω έξω. Ένα σμήνος συμμαθητών και καθηγητών μου μαζεύεται γύρω και ενδιαφέρεται για το πώς έγραψα. Τους πετάω ένα ''πολύ καλά'', τους χαιρετώ εγκάρδια και φεύγω γρήγορα. Πάω στην πλατεία, κάθομαι σε ένα παγκάκι και βγάζω έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Επιτέλους ελεύθερος! Έννιά μήνες τώρα αναρωτιόμουν πώς θα είναι αυτή η στιγμή. Επιβίωσα από τον κυκλώνα των Πανελληνίων και είμαι σώος και αβλαβής!

Φέρνω στο μυαλό μου όλα τα γεγονότα της χρονιάς αυτής που, όπως διατυμπάνιζαν πολλοί, επρόκειτο να σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία της ζωής μου.

Καταρχήν, η αναζήτηση φροντιστηρίου. Τόσο ενδελεχή αναζήτηση ούτε για αγορά σπιτιού δεν κάνεις! Αλλά και τα όρνια οι φροντιστιριάδες, μια χαρά το 'χουν πιάσει το νόημα και ξέρουν από μάρκετινγκ! Πέρα από τα κλασικά ''Σε μας έρχονται οι αριστούχοι'' ή ''Εμείς προχωράμε με βήμα ταχύ και αποφασιστικό για την προετοιμασία του παιδιού σας'' άκουσα και άλλα πικάντικα για ηλεκτρονικά τεστ, ημερίδες επί ημερίδων για επαγγελματικό προσανατολισμό, για ρηξικέλευθες μεθόδους διδασκαλίας, ακόμα και για θέματα διαγωνισμάτων που εμφανισιακά θυμίζουν των Πανελληνίων, ώστε να συνηθίζει το μάτι των παιδιών! Χώρια το γλύψιμο. Όλο υποκλίσεις και παρακλήσεις, μες στην υποκρισιά! Μόνο τεμενάδες που δεν κάνουνε!

Το στομάχι μου πονάει λίγο. Πώς να μην πονάει με όλα αυτά τα σκευάσματα που πήρα; Ηρεμιστικά, υπνωτικά, βιταμίνες μπλέ, πράσινες και βερικοκί, ενισχυτικά μνήμης και άλλα πολλά που ούτε τα βάζει ο νους σας! Πλούσια τα κάναμε τα φαρμακεία! Τι να το κάνουν το άνοιγμα του επαγγέλματος; Χώρια τα διατροφικά ευτράπελα. Δεν μπορώ να πω, χόρτασα φαΐ ο μπουλούκος, αλλά το μενού δεν είχε μεγάλη ποικιλία. Χυμοί, ξηροί καρποί και σαλάτες, πολλές σαλάτες! Αμάν έκανα για τίποτα πιο... ''βρώμικο'', αλλά απαγορευόταν. Λες και έδινα στομαχικές εξετάσεις και όχι Πανελλαδικές!

Α, και φυσικά ξεχνιούνται οι δεήσεις στις εκκλησίες, παραμονή των εξετάσεων; Μια βόλτα από την εκκλησία της γειτονιάς αρκούσε για να συναντήσεις όλα τα εφηβάκια της. Από χαζοντρέντουλα μέχρι μαλλιάδες μεταλλάδες, πολλοί από τους οποίους διατείνονταν συνέχεια την προχώ αθεΐα τους, όλοι με ένα σταυρό στο χέρι και ένα ''Κύριε ελέησον'' στα χείλη. Πάντως, η ενορία τα έβγαλε τα έξοδα και με το παραπάνω. Τόσες δίμετρες λαμπάδες που ανάψανε τα ντερέκια!

Και τελικά αξίζανε αυτά; Τόσες αγωνίες παιδιών και γονέων, τόσες ευχές συγγενών, γνωστών, αλλά και αγνώστων ανθρώπων και κυρίως, τόσο μα τόσο χρήμα, πολλές φορές μαύρο;

Όχι, βεβαιώνω τον εαυτό μου. Δεν αξίζουνε. Οι Πανελλαδικές κατάντησαν μία ακόμα φούσκα της κοινωνίας μας, φτιαγμένη από ματαιόδοξα όνειρα νέων ανθρώπων, ενοχοποιημένες συνειδήσεις γονιών και πολλά συμφέροντα, όλα περιστρεφόμενα από μία νοοτροπία όπου είσαι ό,τι σπουδάσεις...

Καλά κάνουν και θα καταργηθούν, λοιπόν, σε μερικά χρόνια οι εξετάσεις αυτές; Παρόλο που το παρεχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα είναι μάλλον μία αποτυχία, παρόλο που τα παιδιά συχνά καταστρέφονται ψυχολογικά και σωματικά, δεν το νομίζω. Γιατί θα είναι πολύ σκληρό για την ελληνική κοινωνία, που ξυπνά πολύ απότομα τελευταία, αντικρύζοντας τα ψεύτικα όνειρά της να γκρεμίζονται. Ας παραμείνει τουλάχιστον ο θεσμός αυτός, να θυμίζει στους μεγαλύτερους τις ωραίες εποχές που τα παιδιά τους, όλα γιατροί και δικηγόροι, περήφανα αποφοιτούσαν και είχαν έτοιμη τη δουλίτσα, με το μέσο του μπάρμπα, υποθηκεύοντας μια και καλή το μέλλον των επόμενων γενεών.

Parallax View

http://www.parallaximag.gr/parallax-vie ... pologismos" onclick="window.open(this.href);return false;

[panos]

οοουυυφφφ ανχος ακομα και στην μαθηση λες και αν το πεις το Α και το Ω με πτυχιο αλλαζει κατι
βρεεε οοουυστττ

[Ελενα Κ.]

[Sofoula]

Άστα να πάνε

[ARTYADIS]

Μίκης Θεοδωράκης:

“Ή τώρα ή ποτέ”! Ξύπνα Έλληνα αδελφέ!

“Ή τώρα ή ποτέ”! Κι όταν λέω “ποτέ”, το εννοώ.
Γιατί εάν ο ελληνικός λαός δεν αδράξει αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα είναι χαμένος, γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος για πάρα – πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. ϊσως και για αιώνες”…[/b]

Είσαι νέος… Διάβασε καλά! Αν θες διαφώνησε, αλλά μην αδιαφορείς! Η πατρίδα εκπέμπει σήμα κινδύνου. Δεν ακούς; Ποιόν περιμένεις να τη σώσει; Ποιόν περιμένεις να σε σώσει; Κατάλαβέ το. Η λαίλαπα του πολέμου, του ακήρυκτου πολέμου που ζούμε, είναι ανεξέλεγκτη. Ο εχθρός έχει ήδη περάσει το κατώφλι του σπιτιού σου. Όσο κοιτάμε, βέβαια, την τηλεόραση δεν το αντιλαμβανόμαστε. Δεν θα βγει, όμως, από εκεί κανένας σωτήρας…

Ο σωτήρας είσαι εσύ, γιατί η πατρίδα είσαι εσύ! Αν κάτσεις με τα χέρια σταυρωμένα, πολύ σύντομα θα δεις τα παιδιά σου σκλαβωμένα. Θα δεις τον εαυτό σου να δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ, δουλικά, ώρες ατελείωτες. Θα δεις την περιουσία σου να παραδίδεται στους ξένους επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι. Θα δεις μια Ελλάδα ανοχύρωτη να σκίζεται σε κομμάτια και να μοιράζεται στους εχθρούς της. Κι όλα αυτά επειδή δεν αντέδρασες όταν είχες τη δυνατότητα να το κάνεις. Η ένδοξη χώρα των Ελλήνων, η ποτισμένη από αίμα ηρώων και μαρτύρων, το λίκνο της Ρωμηοσύνης, στα βάρβαρα χέρια του 4ου Ραΐχ και των συνεργατών του. Αμαχητί. Τι τραγική ειρωνεία…
Έλληνα αδελφέ μας, δεν υπάρχει, πια, η πολυτέλεια της αδιαφορίας. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Μην απελπίζεσαι. Δράσε! Μην το σκέπτεσαι άλλο, ξεσηκώσου! Τώρα. Αύριο θα είναι αργά. Η αρχή του ξεσηκωμού βρίσκεται πάντοτε, στην πνευματική αφύπνιση, στην αναζήτηση και συνειδητοποίηση της αλήθειας. Η Ελλάδα, η πατρίδα σου, αναλογικά με την έκταση της και τον πληθυσμό της, είναι η πιο προικισμένη χώρα του κόσμου.

Μάθε, λοιπόν, ότι τα αποθέματα του υπεδάφους μας είναι αμύθητης αξίας. Η αξία του ορυκτού μας πλούτου ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Πρόσφατα, σε μεγάλη εκδήλωση που όλα τα μέσα απέκρυψαν (Ίδρυμα Κακογιάννη, 7-11-12), ειδικοί επιστήμονες βεβαίωσαν, για πρώτη φορά σε ευρύ κοινό, ότι μόνο τα άμεσα αξιοποιήσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων εκτιμώνται σε ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Κι εκτός του ανυπολόγιστης αξίας, υπεδάφους μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η γεωγραφική μας θέση, μας καθιστά παγκόσμιο κόμβο εμπορίου. Ότι η ναυτιλία μας είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως κι η αξία του τουρισμού μιας τέτοιας, νησιωτικής κι όχι μόνο, χώρας είναι ανυπολόγιστη.

Πως θα ανεχθείς να δεσμεύονται όλα αυτά τα έσοδα σε ένα “Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας” με στόχο την -ες αεί- αποπληρωμή του μεθοδευμένα υπέρογκου χρέους; Αντιλαμβάνεσαι τώρα την έσχατη προδοσία που συντελείται; Κατανοείς γιατί οι “σύμμαχοί” μας, μας… “σώζουν” μέσω Μνημονίων από την κρίση που αυτοί δημιούργησαν; Για να μας κατακτήσουν χωρίς να υποψιαστούμε και να καταφέρουν το μεγάλο ξεπούλημα της γης μας. Βλέπεις γιατί τα παπαγαλάκια του συστήματος κάνουν ό,τι μπορούν, χρόνια ολόκληρα τώρα, να σε πείσουν ότι όλα γίνονται “για το καλό σου”; Για να σε κατακτήσουν αδιαμαρτύρητα. Για να σε κατακτήσουν ολοκληρωτικά. Γιατί όποιος κατακτά τις συνειδήσεις, κατακτά ολοκληρωτικά…

Έκρυψαν τα όλα, τα αντικατέστησαν με γραβάτες. Τα τάνκς, μετατράπηκαν σε απεσταλμένους της τρόικας, οι βόμβες λέγονται τώρα δάνεια. Σ’ έκαναν να προσκυνάς τους Εφιάλτες σου, για μια θεσούλα στο Δημόσιο, που τώρα θα στην πάρουν. Η προδοσία μετονομάστηκε σε σωτηρία, η αντίσταση σε ανοησία. Έτσι, μεταμφιεσμένοι, “Έλληνες” και ξένοι κατακτητές απεδείχθησαν πολύ αποτελεσματικοί.

Σε έπιασαν στον ύπνο, σε κορόιδεψαν και συνεχίζουν ξεδιάντροπα να το κάνουν. Μας υποδούλωναν ενώ εμείς θαυμάζαμε τη “δημοκρατία” που μας σέρβιραν. Και θα αποθρασύνονται περισσότερο όσο τους αφήνεις. Δεν αργεί η ώρα που θα στρέψουν εναντίον του συμπατριώτη σου, όπως καλά ξέρουν να το κάνουν. Για να ισοπεδώσουν τα πάντα στον πολύπαθο τούτο τόπο, κι ύστερα να ‘ρθουν ως ελευθερωτές να τους δοξάσεις υπηρετώντας τους. Το ίδιο ιστορικό σκηνικό για άλλη μία φόρα.

Μην τους αφήσεις! Θυμήσου τους αγώνες των προγόνων σου και τίμα το αίμα που χύθηκε ως τα σήμερα. Εμπνεύσου απ’ το φρόνημα των αγωνιστών του Ελληνικού Έθνους. “Να ‘ρθει ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θανα είμαι”, έλεγε ο Μακρυγιάννης απηχώντας το διαχρονικό ανυπέρβλητο πνεύμα του Ελληνισμού.

Αγάπα την πατρίδα σου! Αγάπα την άδολα, μακριά από μισαλλοδοξία. Αγκάλιασε τον συμπατριώτη σου αληθινά, ό,τι κι αν πρεσβεύει “ιδεολογικά”. Δεν είναι αυτός ο εχθρός σου. Αυτοί που σε σαγήνευσαν με τις υποσχέσεις τους και θέλησαν να σε κάνουν συνένοχο με τα ρουσφέτια τους, αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας. Αυτοί που σ’ αποκοίμισαν όσο θαύμαζες τον εκσυγχρονισμό τους, σ’ είχαν προγραμματίσει να ξυπνήσεις μέσα σε εμφύλιο σπαραγμό.

Ξύπνα αδελφέ πριν το μοιραίο! Μην περιμένεις τίποτα απ’ όσους διαχειρίζονται”πολιτικά” την κατάσταση. “Αλίμονο στους αγώνες που κρέμονται από τα χαρτιά. Το γένος δεν χρειάζεται τα χαρτιά κανενός για τη λευτεριά του. Έχετε πίστη; Έχετε καρδιά; Αλλιώς καθίστε εκεί που κάθεστε. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας”, έκραζε πριν δύο αιώνες ο Παπαφλέσσας.

Τώρα είναι η σειρά σου! Να πεις το νέο “ΟΧΙ”! Να πεις το νέο “Μολών Λαβέ”! “Η Λευτεριά δεν χαρίζεται, κατακτιέται”!

Δεν είσαι μόνος σου στον αγώνα αυτό. Πολλοί είμαστε αυτοί που αρνούμαστε πεισματικά να γίνουμε οι πρώτοι Έλληνες στην τρισχιλιετή ιστορία αυτού του Έθνους που θα σκύψουν, ομοθυμαδόν, το κεφάλι στον κατακτητή. Έστω και καθυστερημένα, ξεσηκωθήκαμε, πολεμάμε και θα νικήσουμε! Ένωσε τη σπίθα του αγώνα σου μ’ αυτήν του διπλανού σου. “Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει”. Για μια ανεξάρτητη Ελλάδα, μ’ αληθινή δημοκρατία και υγιή πατριωτισμό!

Και μη ξεχνάς το που χρωστάς… “Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουν, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγένητοι, οι νεκροί”. (Κ. Παλαμάς).

[Evoula]

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για τον καινούριο μου έρωτα.
Ακούει στο όνομα Ρομπέρτο Σαβιάνο. Δεν ξέρω πόσοι από σας τον έχετε ακούσει ή έχετε διαβάσει τα βιβλία του. Παρότι ίσως τυπικά να ταίριαζε στην ενότητα ΒΙΒΛΙΑ, αποφάσισα να το βάλω εδώ, γιατί ο Σαβιάνο είναι ένας συγγραφέας μεν αλλά έχει αρχίσει να γίνεται ένα σύμβολο άθελά του. Σύμβολο των ανθρώπων που βρίσκονται στον "πάγκο", απομονωμένοι, φιμωμένοι, απογοητευμένοι, αόρατοι. Είνα το σύμβολο των "σιωπηλών" ανθρώπων, που εξακολουθούν να παλεύουν για να κάνουν εμφανή και αισθητή την παρουσία τους, μέσα σε ένα σύστημα που τους έχει καταστήσει αόρατους, ανύπαρκτους και προσπαθεί να τους εξομοιώσει με τους άλλους.
Όταν τον ρώτησαν σχετικά με αυτό είπε "Eγώ το μόνο που ήθελα είναι να γράφω..." Αυτά που έγραφε όμως ήταν σαν μια κανονιά μέσα σε εκκλησία. Δημιούργησε τόσον θόρυβο, τέτοιο φόβο, τέτοια αντίδραση και αποδοχή, που ο Σαβιάνο έπαψε να είναι ένας απλός συγγραφέας. Ο Ουμπέρτο Έκο (που δεν χρωστά καλή κουβέντα σε κανέναν) τον χαρακτήρισε "εθνικό ήρωα", ο Μπερλουσκόνι ως έναν άνθρωπο που δεν πρέπει να μιλά γιατί αμαυρώνει την εικόνα της Ιταλίας στο εξωτερικό, η Καμόρρα απαίτησε τον θάνατό του kai οι Νew York Times έγραψαν πως " Αν διαβάσεις Σαβιάνο, δεν μπορείς να ξαναδείς την Ιταλία, αλλά και την παγκόσμια αγορά, με τα ίδια μάτια πια..." .
Και την Ελλάδα... θα προσέθετα εγώ.

Ο Σαβιάνο σήμερα είναι 34 ετών. Στα 26 του, δημοσιεύτηκε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Γόμορρα. Ήταν η κραυγή, η βιωματική αφήγηση σε συνδυασμό με τα αστυνομικά και δικαστικά στοιχεία για την δράση της Καμόρρα, της Ντραγκέτα και της Κόζα Νόστρα, που λυμαίνονται τον Νότο της Ιταλίας και εναποθέτουν τα βρώμικα κεφάλαια στον Βορρά, νομιμοποιώντας τα στις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης. Δεν έγραψε τίποτε καινούριο. Όλα ήταν γνωστά. Οι δράσεις, τα εγκλήματα, η καταστροφή του Νότου από τις φατρίες, η συνεργασία με τους πολιτικούς, η διαφθορά, οι συλλήψεις, οι δίκες... Όλα ήταν γνωστά αλλά κανείς δεν μιλούσε. Κανείς δεν τα είχε συγκεντρώσει κάτω από ένα ενιαίο πρίσμα. Μετά από αυτό επικηρύχθηκε με συμβόλαιο θανάτου από την Καμόρρα και από τότε ζει σε καθεστώς αστυνομικής προστασίας. Παρόλα αυτά, συνέχισε να μιλάει και έβγαλε το δεύτερο βιβλίο του με τον τίτλο Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ και τώρα βρίσκεται υπό έκδοση στην Ελλάδα το καινούριο του με τίτλο ZERO που μιλάει για τους δρόμους των ναρκωτικών και ήδη βρίσκεται στις βιτρίνες όλων των βιβλιοπωλείων της Ιταλίας.

Τον διάβασα σε μια μικρή πόλη του νότου της Ιταλίας, προσπαθώντας να κατανοήσω λίγο την Νάπολη και αυτό που έβλεπα γύρω μου. Νόμιζα πως αφορούσε την γειτονική μας χώρα και την δράση της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος, μόνο. Πως θα βρισκόμουν μπροστά σε ένα τοπικό φαινόμενο, που αφορούσε μόνο μια μικρή, βασανισμένη γωνιά της γειτονικής μας χώρας. Αντιθέτως, όσο τον διάβαζα, διαπίστωνα πως το έγκλημα δεν αφορά μια χώρα, πως έχει διεθνή ταυτότητα και απλώνεται σε όλη την υδρόγειο, πολλές φορές με νόμιμες ταυτότητες, κρυμμένο μέσα σε ακριβά κουστούμια, υπεράνω πάσης υποψίας, πως η σπίλωση, η συκοφάντηση, ο εκβιασμός, η πολιτική διαφθορά αγγίζει τους πάντες. Σε κάθε σελίδα έβρισκα ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα, έβρισκα τον εαυτό μου, τους οικείους μου, τα δικά μου ΜΜΕ, τους δικούς μου πολιτικούς, την ίδια επιχειρηματολογία που αναπαράγεται σε δημόσιο ή μη βήμα, έβλεπα πως η τέχνη της παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης είναι κοινή, πως τα ίδια επιχειρήματα ακούγονται από τις πολιτικές ηγεσίες, αντιλαμβανόμουν πως η σπίλωση, ο εκβιασμός και η τρομοκράτηση είναι ένα πετυχημένο εργαλείο στα χέρια εκείνων που θέλουν να κάμψουν το πνεύμα όλων αυτών που δεν αντέχουν πια, πείθοντάς τους πως τα πράγματα δεν αλλάζουν και πως εντέλει όλοι είμαστε ίδιοι. Όλοι είμαστε διεφθαρμένοι, όλοι συμβάλλαμε σε αυτή την κατάσταση, όλοι είμαστε βολεμένοι, οπότε δεν δικαιούται κανείς να αντιδρά.

Σε μια συνέντευξή του σε ολλανδικό κανάλι, τον ρωτά η Ολλανδή δημοσιογράφος τί είναι αυτό που φοβάται περισσότερο. Και απαντά "Η συκοφαντία". Είναι το όπλο που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, απέναντι σε όσους τολμούν να μιλήσουν. Απομονώνουν φράσεις, τις διαστρεβλώνουν, ανακαλύπτουν ή κατασκευάζουν ιστορίες από την προσωπική ζωή, που ουδεμία σχέση έχουν με την ουσιαστική αντιπαράθεση. Ό,τι δεν μπορούν να πολεμήσουν με πραγματικά επιχειρήματα, όταν δεν έχουν επιχειρήματα απέναντι στον λόγο που αρθώνεται με αλήθεια, τότε σπιλώνουν, διαβάλλουν, καταστρέφουν τον άνθρωπο που τολμά να τον αρθρώσει. Μια ενορχηστρωμένη επίθεση, για να διαστρεβλωθεί, να μετακινηθεί η ματιά του κοινού. Να αποσπασθεί η προσοχή μας, από το ουσιώδες στο επουσιώδες.
Ο Σαβιάνο το εξηγεί αυτό. "Η προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλουμε συμπίπτει με την τελευταία μας πιθανότητα να μην πέσουμε θύματα της βαρβαρότητας. Γιατί η μηχανή της λάσπης φτύνει όποιον η κυβέρνηση θεωρεί εχθρό της. Με στόχο όχι να μην καταγγείλουμε ένα έγκλημα, ή να μην αποδείξουμε ένα λάθος, αλλά για να μας εξαναγκάσει σε άμυνα. Με στόχο όχι να μην βάλουμε στη ζυγαριά το βάρος των μεμονωμένων επιλογών, αλλά για να εξισώσουμε τα πάντα και να μπορούμε να λέμε ότι όλοι είμαστε βρόμικοι, ότι όλοι διαπράττουμε λάθη, ότι δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν, ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτό το παιχνίδι θέλει να μας πείσει ότι " έτσι λειτουργεί ο κόσμος", ότ μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνο συμβιβαζόμενοι, μόνο συναινώντας, γιατί κατά βάθος όλοι πουλιούνται, αν θέλουν να φτάσουν κάπου. Η μόνη δυνατή απάντηση είναι να πεις πως δεν φοβάσαι, ότι τώρα πια οι αναγνώστες έχουν κατανοήσει το μηχανισμό, ότι δεν αληθεύει πως η χώρα είναι σάπια και δεν βλέπει την ώρα να διαπομπεύσει τους πάντες προκειμένου να δικαιολογήσιε τον εαυτό της. Τον μηχανισμό ετούτο μπορείς να τον αποσυναρμολογήσεις, να τον αποδυναμώσεις, απλώς και μόνο μιλώντας γι' αυτόν."

Ένας φίλος, του πρότεινε να κάνουν μια εκπομπή στην RAI 3 με την θεματολογία που υπάρχει στα βιβλία του. Να μιλήσουν για τα κακώς κείμενα της Ιταλίας, να μην φοβηθούν να αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας, να μιλήσουν με αλήθειες, χωρίς φόβο γιατί απλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Έτσι άρχισε να υλοποιείται η πιο επιτυχημένη εκπομπή της RAI με το όνομα Vieni Via Con Me. Δέχθηκαν απίστευτο πόλεμο, μέσα από την ίδια την κρατική τηλεόραση. Αμέσως κοινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί που φοβήθηκαν την έκθεση, που τρόμαξαν μπροστά στην δύναμη του λόγου. Επειδή δεν μπορούσαν να τον κόψουν, πριν ακόμα βγει στον αέρα, προσπάθησαν να τον εξαφανίσουν μέσα από την ανυπαρξία της τηλεθέασης, με μια ιδιότυπη λογοκρισία, τοποθετώντας την εκπομπή σε ζώνες χαμηλής τηλεθέασης, απέναντι σε πολύ δημοφιλή προγράμματα, κόβοντας χρηματοδοτήσεις, δημοσιεύοντας απαξιωτικές κριτικές και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Όταν βγήκε η εκπομπή στον αέρα, σημείωσε την μεγαλύτερη θεαματικότητα στην ιστορία της RAI. Ξεπέρασε ακόμα και μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Κανείς δεν πίστευε τα νούμερα. 11.000.000 τηλεθεατές.

Ο Σαβιάνο είναι ένας άνθρωπος που αγαπά βαθειά την χώρα του, χωρίς να είναι εθνικιστής. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει και βλέπει την ομορφιά της, γι' αυτό δεν διστάζει να μιλήσει για την ασχήμια της. Μιλάει με αλήθειες, αλήθειες και εικόνες τόσο σκληρές που ανακατεύουν το στομάχι, χωρίς να χάνει την ανθρωπιά του. Ανήκει σε αυτούς που πιστεύει πως πρέπει να ακουστεί η φωνή όλων εκείνων που δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, εκβιάστηκαν απαξιώθηκαν και διαγράφησαν από την συλλογική μνήμη όταν τόλμησαν να αντισταθούν, όπως ο Don Peppino Diana ένας παππάς που από το Casal di Principe μια κωμόπολη 25 χλμ βόρεια της Νάπολης, στην επαρχία της Caserta, την καρδιά των φατριών της Καμόρρα, κήρυξε ανοιχτό πόλεμο, στοχεύοντας κατευθείαν στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Σιώπησε με μια σφαίρα στο κεφάλι, μέσα στην εκκλησία του. Αυτός ήταν ο πρώτος θάνατος. Ο δεύτερος και ο τελειωτικός ήρθε με την δυσφήμηση, με τον ψίθυρο που άρχισε να πλανιέται "Αφού τον σκότωσε η Καμόρρα ε, κάτι θα έκανε..." Έτσι η αντίσταση χάνει το νόημά της. Αυτομάτως γίνεται συνενοχή. Υποψία βρώμικων μυστικών. Έτσι σβήνεται και ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ένας λαϊκός ήρωας και το έγκλημα να καταγραφεί ως τέτοιο στην ανθρώπινη συνείδηση. Να αρχίσει η σκέψη να λειτουργεί σαν αντιβιοτικό σε μια μόλυνση που φαίνεται καθολική αλλά δεν είναι...Είναι η κραυγή όλων των ανθρώπων, που δεν αντέχουν πια αυτό που συμβαίνει στις ζωές τους, στην πατρίδα τους, στους φίλους τους, στον κόσμο. Είναι η φωνή εκείνων που πιστεύουν πως δεν έχουν πια φωνή. Πως έχουν διαγραφεί από το σύστημα αλλά παραδόξως είναι εκεί, εντός συστήματος και αυτό τους καταλογίζεται ως έγκλημα.



Γράφει ο Παναγιώτης Παπαλιάρης στο καινούριο τεύχος του HOT DOC:

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο δεν είναι Ιταλός. Δεν είναι 34 ετών, δεν είναι δημοσιογράφος, δεν είναι συγγραφέας, δεν έχει σπάσει τα ρεκόρ τηλεθέασης στην RAI 3. Δεν κυκλοφορεί με 24ωρη προστασία, πολλές φορές εν κρυπτώ. Δεν έχει επικηρυχτεί από τη Μαφία. Γι αυτόν δεν έχει πει ο Μπερλουσκόνι ότι βλάπτει την εικόνα της Ιταλίας στο εξωτερικό, ούτε ο Ουμπέρτο Έκο ότι πρόκειται για μια σπάνια πνευματική προσωπικότητα.

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο είναι ένα πολύ μικρό κύτταρο το κεφάλι όλων εμάς, των σύγχρονων ανθρώπων που ζούμε στις εκφυλισμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Το κύτταρο αυτό ξυπνάει κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη καταστροφή. Όπως για παράδειγμα οι φωτιές της Ηλείας ή η βύθιση του Εξπρές Σάμινα. Ξυπνάει και φωνάζει μέσα μας. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω της διαφθοράς, επειδή κάποιοι ήθελαν να κερδίσουν πολλά χρήματα. Έβαλαν τις φωτιές για να κάνουν οικόπεδα, έβγαλαν σαπιοκάραβα στο Αιγαίο για να μεγιστοποιήσουν τα κέδη.
Κι ύστερα πάλι κοιμάται αυτό το κύτταρο και αναλαμβάνει να σκουπίσει το υπόλοιπο μέρος του εγκεφάλου τα αποκαϊδια. "Και τί έγινε μωρέ". "Η ζωή συνεχίζεται". "Μακριά από μας". Εκεί, ανάμεσα σε αυτές τις εκφράσεις θα αρχίσει να δυναμώνει και η φωνή κατά του Σαβιάνο. "Γραφικός είναι". ΄"Όλα τα κάνει για τη διασημότητα". "Αν ήταν ενάντια στο έγκλημα θα τον είχαν σκοτώσει τώρα. Άρα...". " Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι". "Αυτός ή τον βάζουν οι Εβραίοι ή είναι ομοφυλόφιλος".
Θα εκπλαγεί κανείς, διαβάζοντας τα βιβλία του Σαβιάνο, από τις ομοιότητες της ζωής εδώ και στην Ιταλία. Κι εκεί έχουν τις ίδιες συμφορές με εμάς, ίσως και περισσότερες. Κι εκεί επίσης έχουν την ίδια επικοινωνιακή διαχείριση της συμφοράς. Η μόνη διαφορά είναι πως εκεί το έγκλημα είναι οργανωμένο πάνω σε τυπικά του 15ου αιώνα, με απίστευτα στεγανά και ιστορίες να διηγηθεί κανείς. Εδώ το έγκλημα είναι πιο τυχάρπαστο, όπως ολόκληρη η χώρα. Και στις δυο περιπτώσεις όμως έει διεισδύσει παντού. Στην πολιτική, στην αστυνομία, στην αυτοδιοίκηση, στη δημοσιογραφία, στην ίδια μας τη σκέψη. Στο πώς δικαιολογούμε τα πράγματα.
Τα κείμενα του Σαβιάνο θυμίζουν σε εμένα προσωπικά τα κείμενα των πρώτων χριστιανών πατέρων. Δεν κρύβουν από πίσω τους τη συγκινητική ιστορία ενός Ιησού, όμως έχουν την ίδια ηθική υπόσταση, την ίδια καθαρότητα και το ίδιο μήνυμα . Μια ηθική επανάσταση των ανθρώπων απέναντι στη διαβρωμένη από το οργανωμένο έγκλημα εξουσία.
Ο ίδιος ο Σαβιάνο φαίνεται να προτιμά την ιστορία του Σωκράτη. Εμείς θα επιμείνουμε λίγο ακόμα σε αυτή του Ιησού. η καταγγελία της Καμόρα ή οποιασδήποτε εγκληματικής οργάνωσης δεν είναι τίποτε από μόνη της, ούτε καν επικίνδυνη για όσους κερδίζουν από την δράση της. Επικίνδυνο είναι ότα κάποιος στοιχειοθετεί απλά και κατανοητά τις επιπτώσεις της διαφθοράς στις ζωές μας. Όταν το κύτταρο εκείνο που λέγαμε ξυπνάει και σε περιπτώσεις εκτός συμφορών. Όταν ξυπνάει, με άλλα λόγια, η συνείδησή μας. Κι εκεί έρχεται ο ατιμασμός, οι ύβρεις, οι ξυλοδαρμοί και οι φτυσιές στον δρόμο για τον Γολγοθά. Ακολουθεί η σταύρωση.
Πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στο φαινόμενο Σαβιάνο ή στα δικά μας όμοια πρόσωπα. Έουμε κι εμείς τέτοια. Πρέπει να αναλάβουμε δράση πρώτα από όλα μέσα μας. Να αποκηρύξουμε τη διαφθορά μέσα μας. Το μονοπάτι ύστερα από αυτό θα αλλάξει ίσως τη ζωή μας. Κι αν δεν μπορούμε να υποδείξουμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το μονοπάτι, θα μείνουμ στην ίδια τη φράση του Τολστόι που μεταγράφει και ο Σαβιάνο στο βιβλίο του "Ο Αγώνας Συνεχίζεται" : "Όπως δεν μπορείς να στεγνώσεις το νερό με το νερό, δεν μπορείς να σβήσεις τη φωτιά με τη φωτιά, έτσι δεν μπορείς να μάχεσαι το κακό με το κακό".

[Danielli]

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για τον καινούριο μου έρωτα.

Δεν έχεις κι άδικο...

Διαβάζοντας εσένα Ευη σκεφτώμουν αυτό ακριβώς:

Ο ίδιος ο Σαβιάνο φαίνεται να προτιμά την ιστορία του Σωκράτη. Εμείς θα επιμείνουμε λίγο ακόμα σε αυτή του Ιησού. η καταγγελία της Καμόρα ή οποιασδήποτε εγκληματικής οργάνωσης δεν είναι τίποτε από μόνη της, ούτε καν επικίνδυνη για όσους κερδίζουν από την δράση της. Επικίνδυνο είναι ότα κάποιος στοιχειοθετεί απλά και κατανοητά τις επιπτώσεις της διαφθοράς στις ζωές μας. Όταν το κύτταρο εκείνο που λέγαμε ξυπνάει και σε περιπτώσεις εκτός συμφορών. Όταν ξυπνάει, με άλλα λόγια, η συνείδησή μας. Κι εκεί έρχεται ο ατιμασμός, οι ύβρεις, οι ξυλοδαρμοί και οι φτυσιές στον δρόμο για τον Γολγοθά. Ακολουθεί η σταύρωση.

[Βικούλα]

Πρέπει να αναλάβουμε δράση πρώτα από όλα μέσα μας. Να αποκηρύξουμε τη διαφθορά μέσα μας. Το μονοπάτι ύστερα από αυτό θα αλλάξει ίσως τη ζωή μας. Κι αν δεν μπορούμε να υποδείξουμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το μονοπάτι, θα μείνουμ στην ίδια τη φράση του Τολστόι που μεταγράφει και ο Σαβιάνο στο βιβλίο του "Ο Αγώνας Συνεχίζεται" : "Όπως δεν μπορείς να στεγνώσεις το νερό με το νερό, δεν μπορείς να σβήσεις τη φωτιά με τη φωτιά, έτσι δεν μπορείς να μάχεσαι το κακό με το κακό".

[Valia]

ευχαριστούμε Ευάκι

[Δωρουλα]

πολυ ενδιαφερον Ευουλι!!!

[Sofoula]

Α ρε Ευακι, μας εφτιαξες

[JOANNA]

αχ Ευακι μου

πολυ ενδιαφερον ο ερωτας σου

[ARTYADIS]

[Ταρούλα]

[Vasoula]

Εγώ θα επιμείνω...

η μάχη είναι μόνο μέσα μας...Ο καθένας από εμάς είναι ένας ντόκτορ Τζέκυλ και ένας μίστερ Χάιντ...

Αυτά τα ΜΜΕ που πολλοί άνθρωποι κατηγορούν για λασπολογία, τα υπηρετεί ο καθένας, μόλις φτάσει η ώρα της "φήμης" του, αν φτάσει...

Είναι τραγικό να το βλέπω διαρκώς, πως αλλάζει η έκφραση του ανθρώπου, όταν του ζητάνε να γίνει "δημόσιο πρόσωπο", να πει την άποψή του για το σύστημα, για την θρησκεία, για την πολιτική, για την οικογένεια...Όταν του ζητάνε να γίνει αυτό που λέμε "φημισμένος" και άνθρωπος με κύρος στην μάζα των ανθρώπων...

Η μάζα των ανθρώπων δεν είναι μόνο οι διεφθαρμένοι και αυτό χρειάζεται να το καταλάβουμε...
Είμαστε όλοι μας, όταν μας παρασύρει η διαφθορά, αλλά και όταν μας παρασύρει η επανάσταση...Όταν μας παρασύρει ο κόσμος, αλλά και όταν τον πολεμάμε...

Είναι μυστικό της Ζωής μας εδώ, να γινόμαστε διαρκώς Άνθρωποι, γιατί ο Φυσικός Κόσμος δεν είναι το μοναδικό πεδίο του Ανθρώπου, ακόμα κι αν φαίνεται έτσι...

Κάποια στιγμή λέει ο Ιούδας στον Ιησού
"Πως μπορείς να είσαι ήρεμος όταν τόσοι λαοί είναι υποδουλωμένοι? όταν υπάρχουν τόσοι φτωχοί, πεινασμένοι και ταπεινωμένοι?
Και εκείνος του απάντησε
"Όσο εσύ δεν ανήκεις στον Εαυτό σου, ο κόσμος τούτος θα γεμίζει διαρκώς με το "είδος" του ανθρώπου που περιγράφεις...Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτούς, όσο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τον Εαυτό σου"...

Είμαστε περαστικοί από δω...Η μόνιμότητα που προσπαθούμε να αποκτήσουμε εδώ, πάντα ανατρέπεται...

Χτίζουμε σπίτια και έρχεται η Φύση και τα παρασέρνει...
Δημιουργούμε οικογένειες, μόνιμα φρούρια των φόβων μας, και έρχεται ο θάνατος και τα γκρεμίζει...
Κάνουμε περιουσίες και έρχεται μια κρίση και μας τις παίρνει...
Συνάπτουμε σχέσεις μονιμότητας και έρχεται το μίσος και τις διαλύει...

Η μόνιμότητα εδώ στον Φυσικό Κόσμο έγινε αυτοσκοπός του ανθρώπου, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσει να μείνει μόνιμα εδώ...

Υπάρχει η πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά υπάρχει και η Αλήθεια...Εξαρτάται πάντα με ποιόν Εαυτό βιώνουμε την Ζωή...
Και πόσο έχουμε κατανοήσει το βαθύτερο Σχέδιο της Ύπαρξής μας.

Στα 18 μου, θυμάμαι, είχα ερωτευθεί και εγώ την δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι...Το βιβλίο της "Όταν ο ήλιος πεθάνει" είχει γίνει παγκόσμιο φαινόμενο...Κοιμόμουν με το βιβλίο στο μαξιλάρι μου...
Από τότε μέχρι σήμερα, ο μόνος Έρωτας που απόκτησε διάρκεια μέσα μου, ήταν ο Άνθρωπος...