Η ζωή μου...η ζωή μας! Μέρος Β'

[Vasoula]

Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάς Ελλάκι!

[Ellaki]

Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάς Ελλάκι!

δεν ρωτάω ......... ανακαλύπτω

λαγουδότρυπα = λαβύρινθος

[Vasoula]

μμμμ..δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο...

Η λαγουδότρυπα, έτσι όπως το αναφέρει η Εύη, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεσαι ασυνείδητα...
Ο λαβύρινθος είναι το περιβάλλον που σε αναπτύσσει με συνειδητότητα...

΄Εχει διαφορά... ;)

[Evoula]

Έτσι ακριβώς.

[Ellaki]

ααααααα εγώ τα είδα ίδια, μάλλον γιατί μπούχτησα από το ασυνείδητα και τις αρρώστιες

κάτω οι λαγουδότρυπες
ζήτω οι λαβύρινθοι



ωχ κάποιος πρέπει να με μαζέψει
λες να είναι ανίατο γιατρέ μου

[Vasoula]

Ανιάτο?

μμμ...δεν ξέρω

θα δείξει όμως...μην ταράζεσαι... ;)

[Ellaki]

Ανιάτο?

μμμ...δεν ξέρω

θα δείξει όμως...μην ταράζεσαι... ;)

ότι πεις γιατρέ μου

[Vasoula]

Tα ενεργειακά κέντρα μας έχουν συνδέσεις σε κάθε επόμενο "σώμα" μας!

΄Ετσι διερευνώντας το 2ο κέντρο και τον συμβολισμό του στην φυσική μας ζωή, εργαζόμαστε παράλληλα και με το 2ο κέντρο του συναισθηματικού μας "σώματος", για να βιώσουμε τις συναισθηματικές αιτίες των πεπραγμένων στην φυσική μας ζωή.

Συναισθηματικά ευάλωτοι, ανακαλύψαμε ότι η ευαισθησία μας για τις σχέσεις μας και την ζωή μας, είχε σημείο αναφοράς στους γονείς μας και στην εκπαίδευσή μας εν γένει, που δεν περιορίζεται σε ότι εκεινοι μας έμαθαν, αλλά επεκτείνεται και στο "κοινωνικό γίγνεσθαι", μια και η ζωή μας συνεχίζεται και πέρα από την οικογένειά μας, και μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία.

Η εξερεύνηση του σώματος ξεκινάει από την ηλικία που μπορούμε να κατανοήσουμε τις αντιστάσεις.
΄Ενα αντικείμενο, ένα σώμα...Στην παιδική αντίληψη αυτό το άγγιγμα δημιουργεί και αισθήματα. Η ηδονή δεν έχει συγκεκριμένη αιτία, μπορεί να προκύψει από οπουδήποτε.
Από το στήθος της μητέρας, από την πιπίλα του μπιμπερόν, από ένα χνουδωτό ζωάκι, από ένα μαξιλάρι, απ' ότι μας κεντρίζει τις αισθήσεις και μας δημιουργεί ευχαρίστηση, όχι γιατί αντιλαμβανόμαστε το αίσθημα αυτό με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά γιατί διαφοροποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο και τον εναρμονίζει με το εξωτερικό περιβάλλον.

Η ανάμνηση αυτής της ηδονής, όσο μεγαλώνουμε, μας βάζει στην διαδικασία να προσπαθήσουμε να βρούμε την πηγή της και στον εαυτό μας.
΄Ετσι αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε το σώμα μας και τα κέντρα που μας δίνουν την μεγαλύτερη αυτο-ευχαρίστηση...

Το στόμα και τα γεννητικά όργανα, γίνονται οι "αυτο-εκφραστικές" μας δυνατότητες να προσεγγίσουμε τον εαυτό μας, μέσα από το 5ο και το 2ο κέντρο μας.

΄Οσο μεγαλώνουμε, το συναισθηματικό μας πεδίο αρχίζει να "εφαρμόζει" καταλυτικά στο σώμα μας, και να μας δίνει τις "αναμνήσεις" της δυσαρέσκειας, της χαράς, της ηδονής, του φόβου, της μοναξιάς, μέσα από τα τωρινά μας βιώματα.

Αν κάποιος μπορούσε να "δει" το συναίσθημα, θα αντιλαμβανόταν ότι αυτό δεν δημιουργείται, απλά ανακαλείται από κάποια μνήμη που μοιάζει να είναι αρχέτυπη.

Μας έμαθαν να καθόμαστε, να τρώμε, να αναπτύσσουμε τον χαρακτήρα μας, να μιλάμε, να εκφραζόμαστε, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να μας εκπαιδεύσει στα συναισθήματα. Το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν οι εκπαιδευτές μας είναι να τα καταχωρήσουν σε "καλά" ή "κακά" και να μας "απαγορεύσουν" με αυτόν τον τρόπο να τα βιώνουμε με αλήθεια.

Είναι "κακό" να χαϊδευεις τα γεννητικά σου όργανα, και αυτή η εντολή έκανε το αίσθημα της ηδονής που προκαλεί το εκεί άγγιγμα, να καταχωρείται στα μη αποδεκτά αισθήματα και να λειτουργεί με έναν μη υγιή τρόπο, σαν συναίσθημα, διαχωρίζοντας μας από τα ίδια μας τα σεξουαλικά μας όργανα, σαν ένα μη αποδεκτό μέρος του σώματος, που προκαλεί ετερόκλητα συναισθήματα, ηδονής και ντροπής...
Το νοητικό μας πεδίο, εύκαμπτο και προσαρμόσιμο στην κάθε μας ζωή και στα βιώματά της, και άρρηκτα συνδεδεμένο με το πνευματικό μας πεδίο, μπλόκαρε στο ίδιο σημείο την αρχέτυπη λειτουργία του κέντρου αυτού, με αποτέλεσμα η πνευματική του αξία που είναι η δημιουργία και η αναγέννηση της ύπαρξής μας, να περιορίζεται στο πρακτικό επίπεδο.

Με αυτόν τον τρόπο η αιώνια σύνδεση της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας με την αυτό-έκφραση, που μέσα από το πνευματικό μας «σώμα» προωθούσε την εμπειρία στο φυσικό επίπεδο, έμεινε μονομερής πράξη αγάπης δεχόμενη ερεθίσματα από το περιβάλλον, περιορίζοντας την ηδονή σε ένα τμήμα του φυσικού σώματος.

Μετά την σεξουαλική πράξη, η ευδαιμονία και η πληρότητα ήταν αισθήματα που περιορίζονταν μονομερώς στην περιοχή αυτή, μέσα από την στιγμιαία εκφόρτιση της σεξουαλικής έντασης. Το αίσθημα δεν ήταν ηδονικό, αφού δεν μπορούσε να βιωθεί με ολόκληρο το είναι μας, αλλά ήταν αίσθημα ανακούφισης, τόσο στιγμιαίο, που μόνο αυτή η ανάμνηση μας έκανε διαρκώς και διαρκώς να το αναζητάμε, μέσα από διαφορετικούς συντρόφους, θέλοντας απλά να αυξήσουμε την διάρκεια του στιγμαίου…

Η έκφραση της τρυφερότητας, της ευαισθησίας και της ενότητας των όντων μέσα από το πνευματικό μας «σώμα», δεν μπορούσε να δώσει την απαραίτητη εσωτερική έμπνευση στο νοητικό, με αποτέλεσμα να παραμείνει στο συναισθηματικό και φυσικό, και να αξιολογείται, με περιορισμό και κρίση, με βάση τα πρότυπα και τα στερεότυπα της φυσικής ζωής, που δεν αναγνώριζαν την πληρότητα της ηδονής, αλλά την περιόριζαν στην σεξουαλική αμαρτία και ανηθικότητα.

Η πνευματική, νοητική, συναισθηματική και φυσική τρυφερότητα, ευαισθησία και ενότητα των όντων, ενώνει τον «ουρανό» και την «γη» εντός μας, κάνοντας τον χώρο της θειότητας να καταλαμβάνει όλο το είναι μας. Και αυτή η ανάγκη των ανθρώπων να αυτοπραγματωθούν μέσα στον χώρο του θεού, ανέπτυξε την εσωτερική «επιστήμη» του Εαυτού, αναγνωρίζοντας την θειότητα της αγάπης, σαν ουσιαστική ενωτική δομή, χωρίς κριτήρια και επιλογές…

[Επισκέπτης]

Βάσω μπορω να αντιγραψω το προηγούμενο ποστ και στις επιγνώσεις μια και εχει σχεση με το 2ο ?

[Vasoula]

φυσικά Ελενάκι...

[Επισκέπτης]

μμμμ..δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο...

Η λαγουδότρυπα, έτσι όπως το αναφέρει η Εύη, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεσαι ασυνείδητα...
Ο λαβύρινθος είναι το περιβάλλον που σε αναπτύσσει με συνειδητότητα...

΄Εχει διαφορά... ;)

Εχω χάσει τ΄αυγά και τα καλάθια

[Vasoula]

Τζιλντάκι, έχεις χάσει μετάξυ λαγουδότρυπας και λαβύρινθου ή μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου?

[Vasoula]

Η πνευματική, νοητική, συναισθηματική και φυσική τρυφερότητα, ευαισθησία και ενότητα των όντων, ενώνει τον «ουρανό» και την «γη» εντός μας, κάνοντας τον χώρο της θειότητας να καταλαμβάνει όλο το είναι μας. Και αυτή η ανάγκη των ανθρώπων να αυτοπραγματωθούν μέσα στον χώρο του θεού, ανέπτυξε την εσωτερική «επιστήμη» του Εαυτού, αναγνωρίζοντας την θειότητα της αγάπης, σαν ουσιαστική ενωτική δομή, χωρίς κριτήρια και επιλογές…

Η επόμενη ερώτηση βέβαια θα είναι…Τι σημαίνει θεός?
Είναι μια έννοια που στηρίζεται στην ασφάλεια…
Είναι μια νοητική και συναισθηματική διαδικασία, που μας ανοίγει στην ενότητα, την συμπόνια και στην αγάπη…εκτός μας!

Μα η ενότητα, η συμπόνια και η αγάπη, σας εξωτερικές στηρίξεις ενός μη πνευματικά ολοκληρωμένου όντος, δεν είναι παρά προσαρμογή σε ένα πρότυπο που έχει τα χαρακτηριστικά αυτών και δεν αποτελούν την πηγαία έκφρασή τους.

Ο νους μας, κατά βάση, κάνει σκέψεις που δεν είναι από μόνες τους ενωτικές και συμπονετικές, αλλά τις περιέχει σαν ένα μοντέλο «καλού» και τις προβάλει αδιάκοπα, διαχωρίζοντας τον ίδιο τον εαυτό του.
Η καλοσύνη ενός μη πνευματικά ολοκληρωμένου όντος βρίσκει ένα σωρό τρόπους να προβληθεί σαν σκέψη και να κατακτήσει την ζωή…χωρίς καμιά αυθεντικότητα…
Την ίδια στιγμή που πιστεύει στον θεό, την ίδια στιγμή δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι…

Αισθάνεται κανείς ασφαλής μέσα σε μια ιδέα, ένα ιδανικό, μια ομάδα…Η κατανόηση του ποιος είναι, φαίνεται περισσότερο εύκολη μέσα σε μια ενωτική συμπεριφορά και ταύτιση της ζωτικής χαράς, που απομακρύνει, έστω και πλασματικά, από αυτήν την κατάφορη αγωνία που κρύβεται μέσα στους ανθρώπους. Μα όσο και η κατανόηση να μας εξουσιάζει, πάντα παρουσιάζονται εκείνα τα άλυτα θέματα της ζωής μας, που φαίνεται να την κινούν μηχανικά και να την φθείρουν…

Οι άνθρωποι αναπτύσσονται με ορθολογισμό και λογική και συνυπάρχουν μέσα σε μια τεκμηριωμένη επιστήμη που εφαρμόζεται κατά κόρον…΄Όλα είναι απτά και μπορούν να αξιολογηθούν σύμφωνα με τα αποτελέσματά τους, μα η ανθρωπότητα τελικά δεν εξελίσσεται και φαίνεται μέσα στην καθημερινή δυστυχία και στον πόνο…
Τι είναι αυτό τελικά που δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε την ζωή μας με νοημοσύνη?

Υπάρχουν οι δυστυχείς, οι πιο δυστυχείς και οι πολύ δυστυχείς…Η ζωή φαίνεται να διεξάγεται μέσα στην κλίμακα της δυστυχίας από το λίγο έως το πιο πολύ…Αυτήν την κλίμακα δεν μπόρεσε να την ανατρέψει ούτε ο ορθολογισμός, ούτε η λογική, ούτε η επιστήμη, ούτε η πίστη και φαίνεται αξιοπερίεργο το πώς γίνεται ένα αποτέλεσμα να εμφανίζει τόσο ίδια «συμπτώματα» για όλους τους ανθρώπους…

Σαν να ζητάμε δικαιολογίες γι αυτήν την δυστυχία, που ενώ μπορεί να μην έχει συγκεκριμένα «συμπτώματα» σε εμάς, παρ’ όλα αυτά φαίνεται να μας παρασύρει σε έναν παρατεταμένο φόβο, που δεν μπορούμε να τον αξιολογήσουμε με φανερές αιτίες, παρά μόνο μέσα από την υποψία των συμπτωμάτων του.

Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα τον δούμε να κινείται από τις σκέψεις του. ΄Όμως αυτό είναι η μερική αλήθεια της παρατήρησής μας…Πίσω από τις σκέψεις υποβόσκει μια συναισθηματική αγωνία που φαίνεται να τις εξουσιάζει…Οι σκέψεις κινούν τα συναισθήματα ή τα συναισθήματα τις σκέψεις μας?

Τι είναι όλη αυτή η δραστηριότητα που νιώθουμε μέσα μας και δεν μας αφήνει ούτε στα όνειρά μας? Σηκωνόμαστε ήδη κουρασμένοι, από έναν παρατεταμένο ύπνο που φαίνεται να μην ικανοποιεί στο βάθος τον μηχανικό μας νου…
΄Εχουμε πολλές φορές την επιθυμία να σωριαστούμε στο έδαφος και να παραμείνουμε ακίνητοι, χωρίς καμία δραστηριότητα…έτσι σαν νεκροί…Και αν δεν το κάνουμε, είναι γιατί καταπιέζουμε αυτήν την ανάγκη, για χάρη μιας σκέψης που μας επιβάλλεται…
Ποιος σκέφτεται και ποιος αισθάνεται? Φαίνεται σαν να είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι που παλεύουν εσωτερικά για να επιβληθεί ο ένας στον άλλον…
Θέλω να ησυχάσω, λέει ο ένας, σήκω και εργάσου, λέει ο άλλος!
Με αυτές όμως τις αντιστάσεις, τελικά ποιος από τους δύο είναι ευτυχισμένος?

Υπάρχουν εκείνα τα αναπάντητα εσωτερικά ερωτήματα που δίνουν στους ανθρώπους τα κίνητρα για να φιλοσοφούν και να εμβαθύνουν περισσότερο σ’ αυτήν την υπαρξιακή αγωνία, μα υπάρχει και το πρακτικό μέρος της ζωής που τους παρακινεί στην δραστηριότητα νύχτα-μέρα…

Η πνευματική ισορροπία δεν είναι για κάθε άνθρωπο…

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού της γης, που ζει σύμφωνα με τα ιδανικά της πατρίδας της ή της θρησκείας της ή της φυλής της. Χτίζει την ζωή της με εμπιστοσύνη, εργάζεται με αφοσίωση, δημιουργεί την οικογένειά της, εμπιστεύεται τα επιστημονικά επιτεύγματα, δρα μέσα στην φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, χωρίς παραπάνω προβληματισμό και γενικά παίρνει την ζωή όπως έρθει, με τα βάσανα, τον πόνο, την χαρά, όλα μοιρασμένα και τακτοποιημένα, βάζοντας μια υποτυπώδη τάξη στο κοσμικό χάος!

Ζει ευλαβικά και με πίστη, αφοσιωμένη στα καθήκοντά της, χωρίς να σκέφτεται ποτέ ότι μπορεί να αλλάξει κάτι θεαματικά, υποφέρει και ασθενεί, και κυλάει τον τροχό της ζωής της, χωρίς αναζήτηση και χωρίς αγωνία. Δέχεται το κάθε τι με υπομονή, αφού γνωρίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει που να ανατρέψει τον τακτοποιημένο κόσμο της, μα ούτε και θέλει, δείχνοντας μια αφελή εμπιστοσύνη στην μοίρα και στον θεό …

Υπάρχει μια μικρότερη μερίδα πληθυσμού που παρακολουθεί τα γεγονότα στον κόσμο, συγκαταβατικά μεν, αλλά παίρνοντας και το ρίσκο να αντιδράσει, ενώνεται σε ομάδες για το καλό της ανθρωπότητας και μάχεται, χωρίς γνώση, ανταποκρινόμενη στο γενικό κάλεσμα των εσωτερικών παρορμήσεων για δικαιοσύνη και ειρήνη. Αυτή η μερίδα ανθρώπων αναπτύσσεται νοητικά και συναισθηματικά και προσπαθεί να υπερασπιστεί ότι δικαιωματικά της ανήκει, διεκδικώντας με πείσμα την ζωή της…

Υπάρχει και μια μικρή, πολύ μικρή, μερίδα πληθυσμού, που έχει ενθύμηση της θείας ύπαρξης και αναπτύσσεται μέσα στην μορφογενετική δομή του πνευματικού της πεδίου, όπου εκεί υπάρχουν και οι αιτίες της πνευματικής ολοκλήρωσης. Η διαδρομή αυτής της μερίδας διαφοροποιείται από τον συγκαταβατικό τρόπο ζωής και την δέσμευση σε κοινωνικοπολιτικούς και θρησκευτικούς νόμους. Αναπτύσσεται μέσα στην κοινωνία και φροντίζει την ανθρωπότητα μέσα από την δική της εξέλιξη, αναγνωρίζοντας τον θεό και το Σύμπαν σαν ένα αιώνιο γίγνεσθαι εξέλιξης και παγκόσμιας αγάπης.

Ο πληθυσμός της γης αποτελείται από αυτοτελείς μονάδες ύπαρξης που απαρτίζουν την ανθρωπότητα. Κάθε φυσική εξέλιξη σ’ αυτήν οφείλεται σ’ αυτήν την μικρή μερίδα του πληθυσμού που δρα από την μορφογενετική δομή του πνευματικού της πεδίου, στην ψυχογενετική διαφοροποίηση των ανθρώπων σαν σύνολο.

΄Οσο πλησιάζει η εποχή της ανάληψης της γης, τόσο περισσότερο αυτή η μερίδα του πληθυσμού θα φέρνει την ανθρωπότητα στην εσωτερική της ισορροπία, εμπνέοντάς την προς την πνευματική της ολοκλήρωση…

Η ανατροπή της κοινωνικο-θρησκευτικής δομής, η αναζήτηση εσωτερικών αξιών σε μια δαρκώς αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού της γης, βασίζεται ολοένα και περισσότερο στην εσωτερική αλήθεια που περνάει, από την εξωτερική ένταση της αγωνίας, στην εκτόνωση αυτής της κρίσης, μέσα από τον ατομικό δρόμο αυτών των φωτισμένων ανθρώπων που εργάστηκαν και εργάζονται για το σύνολο!

[Ellaki]

Το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση της αταξίας μέσα μας.
Συνηθίζουμε να δρούμε κάτω από την επιβολή των σκέψεων παρακάμπτοντας το συναισθηματικό μας μέρος και παρασυρόμενοι από την πορεία των συνανθρώπων μας.

Σπάνια στεκόμαστε να αφουγκραστούμε τη δική μας φωνή η οποία τελικά εγκλωβίζεται και βγαίνει με θυμό μπλοκάροντας τα κέντρα μας τα οποία δεν δέχονται την αποκοπή από την ατομική μας πορεία.

Το αποτέλεσμα είναι τα συναισθήματά μας να μετατρέπονται σε φόβο φυλακισμένα στην πιο απόμακρη γωνιά του εαυτού.

Ο θεός μετατρέπεται σε άπιαστη μορφή πολύ μακριά από εμάς και όσο κι αν προσπαθούμε δίνοντας του ανθρώπινη μορφή και ιδιότητες, δεν καταφέρνουμε να πλησιάσουμε τις ιερές έννοιες της αγάπης και της ταπεινότητας.
Μόνο και μόνο γιατί τις θεωρούμε ιερές, άρα όχι ανθρώπινες.

Δίνουμε στον θεό ανθρώπινη μορφή αλλά να τολμάμε να δώσουμε στον άνθρωπο θεική μορφή.
Τοποθετούμε τον θεό στο βάθρο του και καταποντίζουμε τον άνθρωπο στην ταλαιπωρία.

Παγώνοντας έστω και για λίγο τις σκέψεις η αλήθεια αρχίζει να διαμορφώνεται σύμφωνα με την θέληση Του και κατά συνέπεια θέλησή Μας.
Αναδύονται τα βαθύτερα συναισθήματα της αγάπης και η ψυχή απελευθερώνεται προσωρινά.

Δεν έχουν σημασία οι εικόνες στην διάρκεια ενός διαλογισμού ή τα χρώματα ή οι διαδρομές. Σημασία έχει το αίσθημα που αναβλύζει εκείνη την μοναδική στιγμή που αφηνόμαστε στην αλήθεια μας.

Εργαζόμενοι με συνέπεια θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τον φόβο που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας οδηγούμενοι από τις σκέψεις και να δημιουργήσουμε μια καινούρια πραγματικότητα εφαπτόμενη της καθημερινότητάς μας, εμπλουτισμένη από την αλήθεια μας και συγκροτημένη με την αλήθεια του θεού και του σύμπαντος .......... την αγάπη μέσα από την ταπεινότητα.

Ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να θυμηθούμε ολοκληρωτικά την <θεία ύπαρξή μας> θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την ατομική μας απελευθέρωση και συνειδητή ύπαρξη.

[Vasoula]

Παγώνοντας έστω και για λίγο τις σκέψεις η αλήθεια αρχίζει να διαμορφώνεται σύμφωνα με την θέληση Του και κατά συνέπεια θέλησή Μας.

Ποτέ, Ελλάκι, δεν μπορεί να διαμορφωθεί η αλήθεια "παγώνοντας"...είτε σκέψη, είτε συναίσθημα...το "πάγωμα" σηματοδοτεί το πλασματικό...