Ποιητικά έργα, στίχοι

[Δωρουλα]

Όμορφα!!!

[Επισκέπτης]

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ





Αν μια φορά

χάσεις το δρόμο

πάει χάθηκες.



Μπορεί να φτάσεις

τελικά στον προορισμό

από άλλους δρόμους

πιο πολύπλοκους

να δεις ομορφιές

που οι άλλοι

ποτέ τους δε θα δούνε



μα για αυτούς

θα είσαι πάντα

ο χαμένος.



* * *



Κοιτάζω στα μάτια

αυτόν που στα μάτια του

φωλιάζουν νυχτερίδες

και φίδια γεννούν τ’ αυγά τους

και του χαρίζω

θάλασσα και ουρανό

να τα βάψει μπλε

δάση και λιβάδια

να τα βάψει πράσινα

για να μη με τρομάζει τις νύχτες

όταν έρχεται στα όνειρά μου.



* * *



Ένα πουλί

ζωγραφισμένο στο στήθος μου

με τα φτερά του ανοιχτά

που ενίοτε αλλάζει χρώμα

από λευκό σε μαύρο

τρομάζει συχνά τους γύρω μου

και μ’ αναγκάζει

κάτω από ρούχα βαριά

το μέρος της καρδιάς

να κρύβω.



* * *



Ω τι ματαιότητα

να θαρρείς πως μπορείς

με το πόδι βυθισμένο

ως το γόνατο στη λάσπη

να σπρώξεις

το ιερό βόδι της ανθρωπότητας

για να οργώσει

το χέρσο χωράφι της γης

που τον καρπό του

χαίρονται άλλοι

οι ισχυροί και οι μεγάλοι.



* * *



Είχα ένα δέντρο στην αυλή μου

μα κάθε βράδυ

λίγο, λίγο

μες στον ύπνο μου

το έκοβα.



Τώρα στη ρίζα του

κάθομαι και κλαίω

κι ο ήλιος

πυρώνει το κορμί μου.



* * *



’νθρωποι τυφλοί

πηγαίνουν στα ψαχτά



τα πρόσωπα ψηλαφώντας

για την ομορφιά

με δάχτυλα κομμένα

απ’ τις δαγκωματιές.



* * *



Πονά το όνειρο

όταν το ξεριζώνουν

σαν δόντι χαλασμένο



κι είν’ όλοι τους

γιατροί κομπογιαννίτες.



* * *



Διάθλαση



Έξω απ’ το κορμί μου

σπαθί



κι από μέσα

ρόδο.



* * *



Στους δικούς μου βρικόλακες

καρφώνω

ένα τριαντάφυλλο

στο στήθος.



* * *



Ένα σάπιο σχοινί

ριγμένο απ’ το παράθυρο

του πύργου της ύπαρξης

η ποίηση



και πασχίζω ν’ ανέβω.



* * *



Λέξεις κλειδιά

που ανοίγουν θύρες

κουδουνίζοντας.



* * *



Θεέ μου

βάλε λίγο ήλιο

στο πιάτο μας

λίγη θάλασσα

στο ποτήρι μας



μοχθήσαμε και σήμερα

σκληρά

για το ποίημα.



* * *



Αιώνια ταξιδεύω

με μια μικρή βαρκούλα

δίχως πανιά, τιμόνι και κουπιά

όπου με πάει της θάλασσας το λίκνισμα

και του ανέμου

τ’ απαλό μουρμουρητό

που γνωρίζουν καλύτερα

της ψυχής μου

τον κρυφό προορισμό.



* * *



Βγαίνοντας απ’ το πλοίο

βρήκα τον εαυτό μου

να με περιμένει

στην ίδια θέση

που τον άφησα φεύγοντας

μόνο λίγο πιο νέο

και γυρνώντας πίσω

να κοιτάξω

δεν υπήρχε πλοίο

μόνο η θάλασσα.



* * *



Έδωσα το στίγμα μου

και τώρα ήρεμος και σιωπηλός

δίχως της πρώτης ώρας

την ταραχή και φασαρία

προσμένω

τους επίδοξους εξερευνητές

να βρουν στο βυθό

το άδειο μου κουφάρι.



* * *



Όταν ξεχνιέμαι στην ακρογιαλιά

η μάνα μου ανησυχεί

γιατί κατά βάθος γνωρίζει

πως είμαι της θάλασσας παιδί

και κάποια μέρα

κοντά της θα γυρίσω.



* * *



Τούτη τη θάλασσα

θέλω να τη μοιραστώ μαζί σου

σαν ένας κλέφτης

που δεν αντέχει

να σηκώσει μόνος

το βάρος

μιας τόσο μεγάλης

κλοπής.



* * *



Μπλοκ ιχνογραφίας.



Νησί

που λάθος αποτυπώσαμε



κι όλες οι γραμμές

μας φύγαν κατά τη θάλασσα.



* * *



Χτυπώ τη θάλασσα

τοκ, τοκ

και σε προσμένω

φεγγάρι αυγουστιάτικο

στην πόρτα τ’ ουρανού

να βγεις.



* * *



Μέσ’ απ’ τη θάλασσα βαθιά

οι φωνές των λουομένων

στην ακρογιαλιά

μοιάζουν με φωνές ναυαγών

που βουλιάζουν στην ξηρά.



* * *



Το παιδί

θυσιάζει το ποδήλατό του

στο μεσημέρι.

Πάρ΄ το ήλιε

και κάν’ το κύμα

να κρατά για πάντα

την ισορροπία

η θάλασσα.



* * *



Στην προθήκη

σε βάζο φυλαγμένο

ένα κομμάτι

αφρισμένης θάλασσας

απ’ τη δεξιά πλευρά

πλώρης ναυαγίου.



* * *



Είναι ο ’δης

βαθιά στη θάλασσα

εκεί που ζουν

το αιώνιο καλοκαίρι

οι νεκροί.



* * *



Μου ‘δωσε ο Θεός

τη φωνή των λουλουδιών

για να μ’ ακούνε

τις νύχτες τ’ αστέρια

και να ‘ρχονται να ζωγραφίζουν

πάνω στο άδειο μου κρεβάτι

το σχήμα του κορμιού σου.



* * *



Ξυπόλυτη

σε σπασμένων άστρων

τα θραύσματα πάνω

χορεύεις.



* * *



Δώσ’ μου να πιω

απ’ το σπασμένο σου ποτήρι

του έρωτα κρασί

και κομμάτια από γυαλί.



* * *



Θα σου κλέψω τα μάτια

να μην αντικρίζουν

των ανθρώπων την ασχήμια



και θα τα στείλω

ψηλά στον ουρανό

να βλέπουν μόνο

βουνά και θάλασσα



και να λάμπουν

σαν αστέρια.



* * *



Ο έρωτάς μας

στην ακρογιαλιά

έσπειρε

μικρά, μικρά

καλοκαίρια.



* * *



Στην Ινδία, στην Κίνα, στην Αφρική,

ένα ποτάμι, μετά από δυνατή βροχή,

μπορεί να πνίξει χιλιάδες ανθρώπους

και αυτοί, στις ειδήσεις,

απλώς ν’ αποτελούν ένα νούμερο.



Το ίδιο βράδυ, εγώ,

θα κοιμηθώ ευχαριστημένος,

επειδή έγραψα ένα ωραίο ποίημα.



Μήπως πρέπει τελικά να πάψω να γράφω ποιήματα,

ή ίσως καλύτερα να σταματήσω να κοιμάμαι τα βράδια;



Σταυρος Αμπελλας

[CHRYSSOULA]

Ένοιωσα Αετούλι ένα στοχασμό γεμάτο πικρία ,απογοήτευση παράδοση.....

Όμως γιατί δεν είδα κάποια αχτίδα ήλιου να διώχνει το μαύρο και την καταχνιά... Δεν υπάρχει τάχα ελπίδα σε τόση ζοφερότητα????

Αν με αυτό τον τρόπο εκφράζεται ο ποιητής δεν κρίνω....Όμως η καρδιά έχει δικό της παραθύρι αρκεί να το ανοίξεις....

[Vasoula]

οι ποιητές είναι σε μεγάλο ποσοστό "απογοητευμένοι" Χρυσούλα μου...
Ο συναισθηματικός τους κόσμος είναι αυτό που αποτυπώνουν στην έκφρασή τους...

΄Ελα όμως, που αυτή η έκφραση βρίσκει ανταπόκριση σε πολλών ανθρώπων τον συναισθηματικό κόσμο...

Ο Καρυωτάκης έγραψε αριστουργήματα, αλλά τώρα πια όταν τον διαβάζω, καταλαβαίνω γιατί αυτοκτόνησε...

Αντιλαμβάνονται την ζωή μέσα από το "μπλοκάρισμα"...και αυτή η έκφραση από μόνη της είναι μεν θαυμάσια, αλλά συγχρόνως και τραγική! Γιατί νιώθεις πως ζουν τον ρόλο τους, παίρνοντας ερεθίσματα από τους "κομπάρσους" του έργου της ζωής τους!

Οι καλλιτέχτες έχουν έναν "ευάλωτο" ψυχικό κόσμο...
Σκέψου τους μεγάλους ζωγράφους, ποιητές και συγγραφείς και την ζωή τους...

Για να μπορείς να εκφράσεις τον συναισθηματικό σου κόσμο, αν δεν έχεις το κουράγιο να τον "περπατήσεις", τον εκφράζεις μέσα από το βλέμμα των ανθρώπων, που έχουν απεριόριστη μοναξιά...

Και αυτή η αλήθεια, είναι αυτό που σε συγκλονίζει σε μια ποιητική έκφραση...

[Danielli]

[VasilisM]

Μου έκαναν δώρο ένα βιβλίο με ποιήματα και πεζά του Καρυωτάκη, βέβαια έχει χρόνια που διαβάζω ποιήματα του αλλά δεν τα ήξερα όλα, ο άνθρωπος είχε μοναδικό τρόπο να εκφράζει αυτά που ένιωθε.. Βάσω ακριβώς το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ..

[Vasoula]

ο Καρυωτάκης φαινόταν ότι αγάπησε...
μα όχι τόσο πολύ, ώστε να τιμήσει την ζωή του...

η αιωνιότητα δεν έχει όρια, όρια έχει η ζωή χωρίς αυτήν...

[Επισκέπτης]

Εμενα σημερα ειναι συνεχεια στο μυαλο μου ο στιχος "μην αργεις.Τουτο μονο σου λεω. Μην αργείς " απο το ποιημα του Μενελαου Λουντεμη..

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.

Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχωμαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.

[CHRYSSOULA]

Ωραίος ο Λουντέμης Σιλβεράκο αλλά για μένα η ποίηση που μιλάει μέσα μου είναι :

.....Οι θεικες δυναμεις ενσαρκωμενες σε Νεραιδες, στη φυση στηνουνε χορο και γινονται τ ανθρωπου φιλοι...
Τερινα, Αρετουσα, Καλυψω, ελευθερα να ζησω θελω
μαζι σας να χαρω, εκει που μενετε εσεις να μεινω
κι απ τ αθανατο νερο που πινετε να πιω
αθανατος κι εγω μαζι με σας τον ανθρωπο να αγαπω
και φιλος του παντοτινος να γινω..

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΓΑΛΕΡΑΚΗΣ

Απλά όταν το έγραψε ένοιωθε πολύ πάρα πολύ αγάπη .......!!!!!!

[Επισκέπτης]

την προηγουμενη εβδομαδα αγορασε λαπτοπ και μαθαινει να γραφει εκει για να μη μας αγγαρευει, οποτε συντομα θα τον εχουμε και κοντα μας!

[CHRYSSOULA]

Το βρίσκω σούπερ......!!!!!!

[Επισκέπτης]

Το παρακάτω ειναι κλοπή της κλοπής αλλα μου αρεσε και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...



Σκέψου λέει, σε μια στιγμή γενναιότητας, να πέταγες από πάνω σου τα ρούχα του εγωϊσμού, να γδυνόσουν την προσωπικότητα και να έμενες γυμνός μπροστά στην αγάπη.

Και σκέψου λέει, να άφηνες τον φόβο να γλυστρήσει από πάνω σου σαν νερό και να χαθεί στον ωκεανό του Κόσμου…

Σκέψου να σταματούσες να ζητάς, να σταματούσες να δίνεις μετρημένα, να σταματούσες να ερμηνεύεις και να αναλύεις συνεχώς..


Και σκέψου ακόμα, πως είναι να μην έχεις τίποτα γραμμένο μέσα σου, παρά μόνο την ανάγκη της αγάπης, την αίσθηση του καθαρού ουρανού, της γαλήνιας θάλασσας, της αλήθειας χωρίς φόβο.

Αν μπορούσες να γίνεις πούπουλο λευκό, σου υπόσχομαι ότι ο αέρας μόνο θα σε χάϊδευε, θα σε ταξίδευε μόνο σε όμορφους τόπους, και χέρια ευγενικά θα υψώνονταν στους ουρανούς να ακουμπήσεις και να ξεκουραστείς…


Κανένα τέλος δεν θα μπορούσε να σε φοβήσει, και καμμιά αρχή δεν θα ήταν δύσκολη. Ολα θα ακολουθούσαν τον κύκλο τους, τόσο φυσικά…

Θα ανέπνεες μόνο ενέργεια, θα τρεφόσουν με αγάπη, θα ξεδιψούσες με φως.

Θα χαμογελούσες στους κυματισμούς της Ζωής, και θα δεχόσουν κάθε κίνηση με ευγνωμοσύνη, κάθε νέα ιδέα με χαρά, κάθε τραγούδι σου θα το λέγαν τα χείλη όλων…


Θα ανασταινόσουν ξανά και ξανά, και κάθε Ανοιξη θα ήταν τα γενέθλια σου.

Σκέψου… τι όμορφος θα ήταν ο έρωτας, αν ήταν ένα απλό χάδι κι όχι ένα σύνολο στάσεων εξωτικών και περίπλοκων.

Θα ανατρίχιαζες στην αγκαλιά της αγαπημένης, και ο ύπνος θα σ’έπαιρνε γλυκά στη σκιά της…


Η Μαγεία, η Ανάσταση, η Ανοιξη κι η Νιότη θα ήταν μόνιμοι σύντροφοι της ζωής σου.

Οι μόνες λέξεις που θα έδιναν νόημα στους άδειους δρόμους που διαβαίνεις…


Σσσσςς μη μιλάς, μόνο σκέψου…

[Δωρουλα]

[Επισκέπτης]

Έρωτας τι δύσκολο πράγμα"
"Mια φορά και έναν καιρό"

συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανίατη πρότεινε να παίξουν κρυφτό.Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:

'Τι είναι το κρυφτό;'

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια (την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα) να παίξουν κι αυτοί.


"Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν":


Η Αλήθεια: δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
H Υπεροψία: έβρισκε το παιχνίδι χαζό.
και η Δειλία: δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς
και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

....1000,μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύμακριά.

Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για Θεολογία.

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου
και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο
να βρει και τον Θρίαμβο.

Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

"ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ;"

"Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα"

-------------------------------------

Ανοιξη ειναι .....ε δεν θα με αφηνε αταραχη ....χι χι
για ολους μας...

[ELLI]

"ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ;"

"Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα"

Αααχ!!!