Θα ήθελα και εγώ να αναφέρω μια πρόσφατη εμπειρία μου από την αυτοθεραπεία που έκανα κάποιο βράδυ.
Κάποια στιγμή ένιωσα/άκουσα την ερώτηση "γιατί δεν ζητάς βοήθεια?"
Και επειδή ήμουν γενικά αρκετά απόλυτη στο ότι οι άλλοι δεν μπορούν να λύσουν τα δικά μου προβλήματα, δεν ένιωθα εμπιστοσύνη να ζητήσω βοήθεια από κάποιον.
Όταν ανέφερα στην Αμαλία το περιστατικό μου είπε πως μπορεί να είναι κάτι σχετικό με επίκληση βοήθειας από κάποιο πνευματικό ον. Δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό. Ίσως (για διάφορους λόγους) να ήμουν κ πολύ επιφυλακτική σε αυτήν την προοπτική.
Αλλά τελικά είπα να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Και όντως, ζήτησα βοήθεια...
Δεν είχε σε μένα κάποια "θεαματική" διαφορά. Μόνο μια μεγαλύτερη σιγουριά και μια αίσθηση ασφάλειας.
Όμως με τον καιρό αυτά τα νιώθω όλο και εντονότερα. Δεν βλέπω χρώματα, δεν ακούω φωνές. Απλά δεν ταράζομαι και δεν συγκλονίζομαι όπως στην πιο αρχική φάση της αυτοθεραπείας.
Όλο και λιγότερο μου φαίνονται επώδυνες οι πληγές μου. Αλλά δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα της επίκλησις αυτής (θα μου άρεσε να το ονομάσω προσευχή, αν δεν σας πειράζει) ή αν είναι αποτέλεσμα γενικότερο της αυτοθεραπείας. Λογικό μου φαίνεται να οφείλεται και στα 2...
Αυτά

Απλά αισθάνθηκα ότι θα μου άρεσε να το αναφέρω...