ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[Vasoula]

[AMALIA]

Θα συμφωνησω με την fab!!

[Δωρουλα]

κι εγώ το ίδιο!!το έχω περάσει καθότι γνωρίζω απο τους μαθητές μου!

τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα και απο τις δύο πλευρές άν δεχόμαστε το μπαλάκι που μας πετάνε συνεχώς τα παιδιά προβάλλοντάς σε εμάς τους γονείς τους!!αναλαμβάνουμε ευθύνες που δεν μας αναλογούν ως παιδαγωγοί και αυτά μπερδεύονται άσχημα και βιώνουν μεγάλη σύγχιση!!έτσι τουλάχιστον το έχω βιώσει!!

[Vasoula]

ίσως είναι δυσκολο στην Μαρία μας να το καταλάβει...όμως δεν παύει να ειναι μια μεγάλη αλήθεια, αυτή η μετάθεση και ανάληψη ρόλων...

το καθήκον μας είναι να αγαπάμε και να φροντιζουμε όλα τα παιδιά του κόσμου, σαν να ήταν δικά μας, αλλά να γνωρίζουμε πως είναι απλά μια συναισθηματική έλλειψη η υποχρέωση που μας κάνει να θέλουμε να ειμαστε οι γονείς τους...

[Fotinoula]

το καθήκον μας είναι να αγαπάμε και να φροντιζουμε όλα τα παιδιά του κόσμου, σαν να ήταν δικά μας, αλλά να γνωρίζουμε πως είναι απλά μια συναισθηματική έλλειψη η υποχρέωση που μας κάνει να θέλουμε να ειμαστε οι γονείς τους...

έτσι ακριβώς!

Μαρία αλλο είναι να αγαπάς ένα παιδι σαν νταντα, ή σαν παιδαγωγός και αλλο να αποζητάει ενα βαθύτερο κομμάτι σου να μπεις στον ρόλο της μητέρας τους

το έχω βιώσει και η ίδια και ειναι μια παγίδα αυτο, όταν πλεον το ισορροπεις σεβεσαι την θεση σου, που ειναι αυτη της νταντας, σεβεσαι και της θεση της μητερας τους και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα

[ALEXOULA]

Μαράκι θα συμφωνήσω και γω με τα κορίτσια ,
Μήπως να ξαναδείς το θέμα με άλλη ματιά ?

[meinall]

Παιδιά, ευχαριστώ για τις συμβουλές κι ελπίζω να σας κατάλαβα. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που μου λέτε: όταν μου το λέει αυτό, γυρίζω και της λέω:

"Εγώ είμαι μαμά; Έχω εγώ παιδάκια; Εγώ δεν έχω παιδάκια για να είμαι μαμά".

Ε και εξηγώ καμιά φορά και λίγο παραπάνω. Ότι δηλαδή παίζω μαζί σας κι είστε τα παιδάκια που ξέρω και αγαπώ, αλλά η μαμά σας είναι μαμά γιατί έχει την ** και τον **, εγώ δεν έχω δικά μου παιδάκια κλπ...

Πιστεύω ότι είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει. Ίσως να είναι και λάθος όταν τα φωνάζω "κοριτσάκι μου" "αγοράκι μου" κλπ αλλά μετά σκέφτομαι ότι σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε κάτι τέτοιο να τα μπερδέψει!

Εχθές ήρθε η γιαγιά της και τη ρωτούσε πώς λένε τη μαμά της (συνονόματη με μένα). Η μικρή λέει "μαμά". Της λέει η γιαγιά της "Μαρία!" και η μικρή κοιτάζει εμένα δύσπιστα. Της λέω "Όχι εγώ, δε λένε μόνο εμένα Μαρία, υπάρχουν πολλές Μαρίες". Κάπως έτσι. Και γυρίζει και λέει: "Όχι εσύ! Εσύ άλλη Μαρία".

Όσο για μένα, κάποτε συγκινούμαι, κάποτε είμαι πιο ψύχραιμη, τώρα το συνηθίζω γιατί ακούστηκε αρκετά...

Θέλω να τους φέρομαι όσο σωστά και ζεστά (όσο είναι δυνατόν) θα φερόμουν στα παιδιά μου, ώστε να κάνω αυτό που κάνω όσο καλύτερα μπορώ, αλλά αλίμονο δεν έχω μπερδέψει το ρόλο μου. Είναι όμως σα να ρίχνω μια ματιά στο μέλλον όταν το ακούω, γι' αυτό συγκινούμαι.

[meinall]

Και είναι βρε παιδιά και η αναγνώρισή μου. Σε άλλο επάγγελμα κανείς δεν αναγνωρίζει το ότι πχ έτρεχες πάνω κάτω με το χαμόγελο στα χείλη. Σ' αυτή τη δουλειά δεν υπάρχει προσπάθεια που να μην ανταμείβεται. Η μικρή ήταν τόσο δύσκολο παιδί όταν πήγα! Επί τρείς μήνες με δοκίμαζε καθημερινά στα πάντα. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν ξέρω τί να της κάνω. Όμως και τα φιλάκια μου και τις αγκαλίτσες μου και τα μαλώματά μου και αυτά που της έλεγα μου τα αναγνώρισε. Αν τη μάλωνα για κάτι που ήξερε ότι δεν πρέπει να κάνει, μετά της ξαναεξηγούσα ότι πχ αν βάλει το χέρι στην πρίζα θα πάει στο γιατρό κι εγώ δε θέλω να πάει στο γιατρό, γι' αυτό της φωνάζω, για να μ' ακούσει. Της έλεγα ότι όταν λέω κακό εννοώ ότι η μπρίζα είναι κακιά, όχι εσύ. Και μια μέρα που δεν ήθελε να με ακούσει της είπα: Χτύπα τα πόδια σου όσο θέλεις, όσο χτυπάς, τόσα φιλάκια θα σου δίνω. Αυτό δεν το κάνω πάντα, απλά ήταν μια αντιμετώπιση που δεν περίμενε. Και μια άλλη φορά της λέω: Ξέρεις γιατί σε αγαπώ; Μου κάνει 'όχι'. Της λέω: Γιατί είσαι η *** (το όνομά της). Αυτά της το χρωστούσε κάποιος γιατί με την αρνητικότητά της εισπράττει αρνητικότητα από το περιβάλλον. Οτι ενοχλεί, οτι εκνευρίζει, οτι αγαπούν πιο πολύ τον αδελφό της για κάποιο λόγο... Αυτά τα αντιλαμβάνεται και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Της έχω φερθεί κι απότομα, και με το έτσι θέλω, αλλά ποτέ δεν ήμουν άδικη -όσο μπορώ κι όσο γνωρίζω.

Αλλά όταν σε λέει μαμά, είναι σα να σου λέει ότι όλα τα έκανες σωστά. Μαμά είναι αυτή που δέχεσαι τόσο την αγάπη της, που και τα μαλώματά της τα αναγνωρίζεις σαν αγάπη.

Σ' αυτή τη δουλειά προσπαθώ όχι για να φανώ στους γονείς. Του χρόνου θα κάνω κάτι άλλο. Αλλά για να είμαι ένα θετικό πέρασμα από τις ζωές τους (και μου) όσο θα διασταυρώνονται. Και το αισθάνομαι και το νιώθω γιατί έτσι είμαι. Και γιατί αν δεν μπεις σ' αυτό το πνεύμα, φροντίδα και αγάπη δε δίνεις!

Δε λέω όχι σε μια τέτοια 'πληρωμή'

[Fotinoula]

Μαρία φυσικά και θα δωσεις ότι πιο όμορφο μπορείς στα παιδιά και εννοείται ότι θα χαρείς και τα οφέλη αυτής της επαφής χωρις ρόλους, που ειναι κατα εμε η ομορφιά του να ζεις και να παρατηρείς με αγάπη την ανάπτυξη, την αγνότητα, την περιέργεια, την ανακάλυψη, την χαρά της ζωής και ίσως και να αφήνεσαι να ξεκλιδωθούν και οι ποιότητες αυτες μεσα σου

απλώς επειδή εμεις οι γυνάίκες μεγαλώνουμε με το πρότυπο του πότε θα γίνω μανα, ασυνείδητα όταν συμβαίνει η ενασχόληση με παιδιά κάποιες τετοιες αυνειδητες εντολές πιθανόν και να κανουν την εμφάνιση τους και εκει θέλει την παρατήρηση, αναγνώριση και απόδοχή μας
αν όχι έχει καλώς

[Danielli]

Εδω είμαστε alert με τους ρόλους και την υποκατασταση των ρόλων της οικογένειας μεσα σε ένα γραφειο με 10 άτομα...
π.χ....Ο Δ/ντης είναι ο μπαμπάς, η σκύλα συναδελφος η "μαμα", οι συνάδλεφοι τα "χαρούμενα αδελφακια"
πόσο μάλλον σε ένα χωρο που ζει μιά "οικογένεια"....

Ειναι όμορφο να νιώθεις τρυφερά για αυτα τα πλασματα , αλλά μια αληθινή εξήγηση " εγώ είμαι η Μαρία που σας προσέχει όταν λειπει η μανούλα από το σπίτι", βάζει τα πραγματα στη θέση τους...

[meinall]

Όμορφα τα λέτε Φωτεινή και Ντάνυ!

Ντάνυ ξέρεις τί είπες τώρα; Ήμουν σε δουλειά που η αφεντικίνα το έπαιζε η καλή μαμά και το αφεντικό ο κακός μπαμπάς (σαν τους αστυνομικούς ένα πράγμα) και υπονοείτο ότι κι εμείς θα πρέπει παίξουμε το ρόλο των υπάκουων παιδιών...
Όσο φροντισμένο φαινόταν το περιβάλλον, τόσο σκάρτοι ήταν στην ουσία. Φυσικά όταν βρήκα την ευκαιρία την έκανα με χίλια. Καλύτερα ν' αλλάζω δουλειές κάθε τόσο, παρά να μένω στάσιμη σε καταστάσεις άρρωστες έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι καλύτερα απ' τα χειρότερα. Περιττό να πω ότι μέχρι στιγμής τα χειρότερα δεν τα βρήκα...

[Λιζούλα]

Σ' ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, που σιγά σιγά μου αποκαλύπτεται,
γιατί μου έδειξες για μια ακόμη φορά τον τρόπο και τον δρόμο της θεραπείας,
την στιγμή μαλιστα που το είχα τόσο μεγάλη ανάγκη.

Ευλογημένη στιγμή που μίλησε μέσα μου ιερή υπενθύμιση!

Σε "βλέπω" όλο και πιο καθαρά...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Λιζάκι

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Λιζακι

[AMALIA]

Λιζακι γλυκο!!!