Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως να ξεκινήσω ή απο που να ξεκινήσω.......θα αρχίσω λοιπόν απο τα πιο κοντινά για να μου βγούν και τα αλλα.
Η επαφή μου με αυτό το forum εγινε πρι περίπου 1 χρόνο,όπωσ είχα πεί και τότε ήμουν σε κατάσταση απραγείας και η γνωριμία μαζί σας με είχε τραντάξει πολύ.Ημουν σίγουρος πως δεν ήταν τυχαία και μάλιστα είχα εντυπωσιαστεί με την αλλαγή που μου συνέβενε εκείνο το διάστημα.(μαρέσει που έιπα οτι θα ξεκινησω απο τα πρόσφατα,το αφήνω να πάει μόνο του...)Ενιωθα δυνατός και χαρούμενος που είχα ξεκινήσει παλι ενεργά το ρέικι και που είχα αρκετούς ανθρώπους να με βοηθάν και να ΥΠΑΡΧΟΥΝ στο δικό μου μονοπάτι.Ξαφνικά λοιπόν(λεώ ξαφνικά γιατί ακόμα δεν ξέρω το λόγο)ξύπνισα ενα πρωι και απλα δεν εκανα καμια επαφή με το forum,δεν έκανα την ασπίδα μου πρίν πάω στη δουλειά,δεν έκανα ρεικι καθόλου,ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ...... τόσο απλά σταμάτησαν ολα,και γύρισα πάλι πίσω στην απραγία.
Στα 27 μου πείρα τον 1 βαθμό ρεικι και πραγματικά αρχισα να βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά,πιό όμορφα σε μερικά και πιό άσχημα σε πολλα αλλα,όμως σίγουρα δέ μπορώ να τα ξαναδώ οπως πρίν(κάτι σαν το μπλέ και κόκκινο χάπι στο matrix)και ΔΕΝ το θέλω.Ομως νιώθω να πολεμάω με το μυαλό μου απο τότε.
Το ρεικι είναι ενα σπαθί για μένα στις μάχες αυτές και δέν βρίσκω ΕΝΑ λόγο που το παρατάω συχνά πυκνα και τόσο αδικιολόγιτα.Ενω οταν κάνω ρεικι σεμένα ή σε άλλους και δουλέυω συνηδητά, τα συναισθήματα που έχω είναι αυτά που θέλω και ψάχνω, δε βρίσκω το λόγο που ταφήνω.
Μέσα στο μυαλό μου γίνετε χαμός,ακούω τον εαυτό μου να με κρίνει και να με βρίζει για την όλη σταση μου συνεχώς.Νιώθω τέλεια οταν ασχολούμε με το ρεικι,οταν συζητάω μαζί σας, οταν αντι να κάτσω σπίτι θα πάω μια βόλτα στο ποτάμι να διαλογιστω λιγο και μόνο τα σκέφτομαι.Δεν κάνω τιποτα.
Το συναίσθημα είναι σαν να βλέπω να βουλιάζω και απλα με κοιτάω και δε με νιάζει...αφήνομαι.
Και τωρα που τα γράφω αυτα βλέπω κατι μεστο μυαλό μου να εινε κάπως ετσι
(βρε μίπως χρειάζομε τρελογιατρό)Θα δείξει,προχτέσ που λέτε ηρθε επίσκεψη σπιτι ενας φίλος οπου τον έκανα ρεικι πιο παλιά (ειχε πέσει με παραπέντε πριν χρόνια και εχει καπιο βαθμό αναπηρίας στα πόδια του)και μιλούσαμε για το γαμπρό μου ,οτι πίγε για μασαζ στον αυχένα,και αυθόρμιτα μου λέει!ρέικι τον έκανες?και του απαντάω οχι και μου λέει καλά έκανες εμένα να νιώσω τα πόδια μου και δέν κάνετε μεταξί σας!!!!
Το τελαιυτέο 2μηνο μου έγιναν αρκετά τετοια σκηνικά
Στο μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως οταν δεν σου αρέσει μια κατάσταση πρέπει να κάνεις κάτι για να αλλάξει,δεν αλλάζει μαγικά απο τον καναπέ,έστω και ένα πετραδάκι αλλάζει την πορεία του ποταμιού αλλα θέλει να το βάλεις εσυ,να κάνεις την κίνηση,οχι απλά να θές.Εχθές είπα πως μια κινηση είναι να ξαναμπώ στο forum(πραγματικά αυτό που έχετε εδω είναι σαν φάρος στο σκοτάδι).Μολις μπίκα και πρίν προλαβω να δω κατι ήρθε πελάτης και σικώθικα για δουλειά,αυτό έγινε 2 φορές,οπότε είπα θα μπώ απτο σπίτι το βράδι,μέχρι να πάω σπίτι αρώστισα με συνάχι-πονους σ'όλο το σώμα και διάθεση μόνο για να κοιμηθώ και κοιμήθικα στις 9 με τον τύπο στο μυαλό μου να χασκογελάει πως νίκησε πάλι.Το πρωί δεν ήθελα να έρθω στη δουλειά,ομως νάμε εδώ τώρα να κάνω μια κατάθεση και μάλιστα χωρίς να έρθει ακόμα πελάτης ή να χτυπίσει εστώ τηλέφωνο για να μου το χαλάσει
Νομίζω οτι εχω γράψει ότι νάνε αλλα πιστέυω πως αφού έκανα την αρχή θα έχω το χρόνο τα πώ πιο καθάρα στη συνέχεια
Για ακόμα μια φορά είμαι χαρούμενος που είμαι μαζί σας
Υπάρχει ακόμα χώρος στο καραβάκι?εστω και κάτω στο αμπάρι βολέβομαι
