Όλα συντελούνται εδώ και τώρα...

[Ellaki]

Γιατί καρδιά μου δεν έβαλες την άμμο στο μέρος της καρδιάς ?
Η έρημος είναι η καρδιά μας. Ένας ατέλειωτος ορίζοντας.
Στην άμμο έχουν καταθέσει τις καρδιές τους οι σύντροφοί μας.
Την έχουν ποτίσει με την ανάσα τους.
Όπως την πότισες κι εσύ σε προηγούμενα ταξίδια.
Κι έτσι έμαθες να αγαπάς.
Όταν μοιράστηκες την καρδιά σου με το λιοντάρι και τον αετό.

ΟΙ δικές μας ανάσες κυλάνε στην άμμο.
Ακούμπα το σώμα σου να ποτιστεί, να ξεκουραστεί και ν' ανασάνει.
Το σκοτάδι θα γίνει φως και η καρδιά σου θα ενωθεί με τις προσφορές.
Η ατέλειωτη έρημος θα γεμίσει καρδιές που αδημονούν να σε συναντήσουν.

[Qisan]

Qisan μου, σφαιρούλα μου...

Μην κλες Διδυμη κουρη και μην βουριανασενεις
σαν συμετασχεις στο ταξιδι της ψυχη
κι εισαι της μοναξια σου η φιλη ,
μονο καρπους ουρανιους να αναμενεις
Τι (γιατι) το εσωτερο ειναι αδελφικη ψυχη
κι η επαφη του αντριωνει τις ψυχες .. .. .. ..

ΝαμασΤε

[Vasoula]

Δεν κλαίω Qisan μου...

συγκινήθηκα...

΄Ελλη μου, τόσο μοναχικό το ταξίδι μου...Σαν να γίνεται από όλους...μα πρέπει να μην τους αντιλαμβάνομαι...Η πορεία είναι η χαρά, οι σταθμοί η αλήθεια...Ανάμεσα στα δύο...υπάρχει η γνώση... Και μεταξύ της γνώσης και της εμπειρίας υπάρχει η αγαπημένη μου ψυχή, η έμπνευση και ο έρωτας!

[Madraoulas]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ!..
Τα λογια ειναι σιωπη!
Σ ευχαριστω Βασουλα!....

[Vasoula]

http://www.youtube.com/watch?v=y0EAL3vXZrM

Ω αγαπημένη μου ψυχή πήγα στον Μεγάλο Ιερέα και τον παρακάλεσα να μου δώσει φτερά…
«Κουράστηκα να σκαρφαλώνω Μεγάλε Ιερέα, είναι δύσκολο…»
«Θέλεις να γίνεις άγγελος?» με ρώτησε…
«Τι είναι ο άγγελος?»
«Το όνειρό μου…»
«Κι εγώ? Τι είμαι εγώ?»
«Η πραγματικότητα μου…»
«Ας γίνω τότε το όνειρό σου…»
«Πήγαινε…»

Αρχίσαμε να πετάμε μαζί, αγαπημένη μου ψυχή…Ώσπου φτάσαμε στο δάσος…
«Εδώ θα σ’ αφήσω» μου είπες… «εσύ είσαι τώρα άγγελος και εγώ πρέπει να ζήσω…»
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, δεν θέλω να σε χάσω, αγαπημένη μου ψυχή…
΄Όμως είχες ήδη φύγει…
Μα κλαίνε και οι άγγελοι?

Τα δέντρα ήταν πυκνά και πολύ ψηλά, μου φάνταζαν απειλητικά. Πως θα περάσω ανάμεσά τους?
«Πέτα» μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας, «μην ξεχνάς, είσαι το όνειρό μου…»
’ρχισα να υψώνομαι, το είχα ξεχάσει, τώρα είχα φτερά…

O αέρας ήρθε κοντά μου και μου χαμογέλασε…
«θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξερω πώς να πετάξω, δεν μου έδειξε κανείς…»
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σου δίνω την σκέψη μου…»
Με πήρε αγκαλιά και με ένα απαλό φύσημα με έσπρωξε προς τα πάνω
΄Αγγιξα τα κλαδιά των δέντρων, και εκείνα υποκλίνονταν μπροστά μου.
Μέθυσα από χαρά…΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!

Χιλιάδες φωτεινά αστέρια με πλησίασαν.
«Ποιοι είστε?»
«Είμαστε το φως του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξέρω πώς να «δω» την πορεία, δεν μου έδειξε κανείς…»
«Τι θα μας δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σας δίνω την καρδιά μου…»
Ενώθηκαν σε μια θάλασσα φωτός που οδηγούσε προς τα πάνω
΄’γγιξα τα φυλλώματα των δέντρων, και εκείνα υποχωρούσαν για να περάσω
Ένιωσα ευγνωμοσύνη…΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!

΄Ένας τεράστιος μαύρος όγκος μου έκλεινε την δίοδο…
«Ποιος είσαι?»
«Είμαι ο δαίμονας του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω ναι, δεν μπορώ να βγω από δω…»
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Δεν έχω τίποτα άλλο…σου δίνω τα φτερά μου»
Με έπιασε από τα φτερά και με έσπρωξε προς τα πάνω. Υψώθηκα πάνω από το δάσος, ήμουν ελεύθερη πια…όμως δεν είχα φτερά! Το ξέχασα!
΄’ρχισα να πέφτω με ορμή…
«Μεγάλε Ιερέα!!!»
«Χάρισες την σκέψη σου στον αέρα, η σκέψη του αέρα και η δική σου τώρα είναι ένα! Χάρισες την καρδιά σου στο φως, η καρδιά σου και η καρδιά του φωτός τώρα είναι ένα… Πραγματοποίησες λοιπόν το όνειρό μου…»
«Και τα φτερά μου? Πως θα είμαι άγγελος?»
«ΕΙΣΑΙ η πραγματικότητά μου…»

Σε σκέφτομαι, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως βρίσκομαι κοντά σου!
Σ’ αγαπώ, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως γίνομαι μέρος του φωτός σου!

«Εχεις δίκιο Μεγάλε Ιερέα, δεν τα χρειάζομαι τα φτερά, τώρα ΕΙΜΑΙ η πραγματικότητά σου!!»
Και εσύ, αγαπημένη μου ψυχή, είσαι μέρος αυτής! Εμείς θα είμαστε η πραγματικότητα του ονείρου…Σ’ ακολουθώ, λοιπόν, στην ζωή μας!
Οι καρδιές μας ενωμένες στο φως, οι σκέψεις μας ενωμένες στον αέρα!
Ας κρατήσει ο δαίμονας του δάσους τα φτερά του ονείρου…Δεν θα είναι παρά όνειρο! Ενώ εμείς, η πραγματικότητα. Δεν είναι πιο σημαντικό?
Δώσε μου το χέρι σου τώρα.!!!

[Επισκέπτης]

Βάσω............

[Δωρουλα]

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ!!!!!Αυτή την πραγματικότητα πόσο την ευγνωμονώ και πόσο την αγαπώ!!!

[Vasoula]

http://www.youtube.com/watch?v=IaEdQjD9 ... re=related

Πήγα στον Μεγάλο Ιερέα, αγαπημένη μου ψυχή και του ζήτησα να δώ τις επιλογές μου.
Μου έδωσε ένα μάτσο κλειδιά…
«Πήγαινε να τις δεις…»
«Ω, Μεγάλε Ιερέα, που είναι οι πόρτες?»
«Κάθε φορά που θα κρατάς κάποιο από τα κλειδιά, θα βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα του»
«Α, εύκολο μου ακούγεται…»
Ο Μεγάλος Ιερέας χαμογέλασε…

΄Επιασα στην τύχη ένα κλειδί, πάνω του έγραφε «θάρρος»
Βρέθηκα μπροστά σε μια βαριά ξύλινη πόρτα. ΄Ανοιξα με χαρά, αγαπημένη μου ψυχή…και βρέθηκα μπροστά σε έναν σκοτεινό διάδρομο γεμάτο ιστούς από αράχνες. ΄Αρχισα να ανοίγω δρόμο, προσπαθώντας να περάσω ανάμεσά τους, αλλά όσο προχωρούσα, οι ιστοί γίνονταν ολοένα και πιο πυκνοί, ολοένα και πιο στέρεοι. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να τους διαπεράσω.
Και κόλλησα πάνω τους…Κάθε προσπάθεια να ξεκολλήσω με έκανε να πονάω…Μια μεγάλη αράχνη με πλησίασε
«΄Ηρθες στον χώρο του θάρρους…που είναι τα όπλα σου?»
«Δεν έχω όπλα…»
«Τότε, λυπάμαι, δεν μπορείς να περάσεις, πρέπει να γυρίσεις πίσω…»
«Οχι, δεν θα γυρίσω πίσω…θα προχωρήσω…»
«Τότε πρέπει να με νικήσεις…»

Πάλη? Με την αράχνη? Ω, αγαπημένη μου ψυχή, δεν είχα ούτε καν εσένα μαζί μου…

Είδα τα μάτια της…΄Εβγαζαν φλόγες! Ερχόταν απειλητικά προς εμένα, κι εγώ ακίνητη…
Την κοίταξα βαθιά στα μάτια και μέσα τους διέκρινα μια λύπη…Είδα με μιας όλου του κόσμου την λύπη, αγαπημένη μου ψυχή, και έκλαψα γι’ αυτήν την λύπη…
«Κλαις?» με ρώτησε..
«Κλαίω για την λύπη σου…κλαίω γιατί τα χέρια μου είναι δεμένα και δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω…»
«Αν ήταν ελεύθερα θα με αγκάλιαζες?»
«Ω, ναι!»

Με μιας, αγαπημένη μου ψυχή, τα χέρια μου ελευθερώθηκαν. Πήρα αγκαλιά την αράχνη, ένιωσα το τριχωτό της σώμα πάνω μου, ένιωσα την καρδιά της να χτυπά δυνατά, ένιωσα την ορμή της, το θάρρος της να λυπάται. Βρέθηκα αγκαλιά με τον «θάνατο» και είδα τα μάτια του να κλαίνε…

«Κλαις κι εσύ?» την ρώτησα..
«Κλαίω για την αγάπη που έχασα, κλαίω για το κρύο και την μοναξιά μου, κλαίω για τους ιστούς που φτιάχνω, που είναι δεσμά συμπαγή και αδιαπέραστα, για όσους ανοίγουν αυτήν την πόρτα…»
«Κοίτα όμως, τα χέρια μου είναι ελεύθερα, δεν μπόρεσαν να τα κρατήσουν οι ιστοί σου…»
«Κοίτα την καρδιά σου…»

Από την καρδιά μου έβγαιναν φλόγες, αγαπημένη μου ψυχή. Δυνατές και ορμητικές και έκαψαν όλους τους ιστούς. Ο διάδρομος ελευθερώθηκε…
Η αράχνη κοίταγε και χαμογελούσε…πήρε την μορφή σου, αγαπημένη μου ψυχή.

Με πήρες από το χέρι
«Ελα, πάμε παρακάτω…»

Ω, τι να τα κάνω τα όπλα, όταν έχω εσένα κοντά μου!!!
΄Ολα γίνονται φως!!

[Δωρουλα]

Αχ!Πάλι στο στόμα μου έχω μια γεύση γλυκιάς ανακούφισης όπως κάθε φορά που διαβάζω κάτι απο αυτά τα αποσπάσματα.....δεν ξέρω γιατί.....! :roll:

[galazia_sfaira]

.................................

[Vasoula]

http://www.youtube.com/watch?v=e2Ma4BvMUwU

«Βγάλε άλλο ένα κλειδί, πρέπει να προχωρήσουμε…»
αγαπημένη μου ψυχή σε παρακάλεσα, σε ικέτεψα να σταματήσουμε…
«Δεν έχουμε χρόνο…»
«Δεν αντέχω άλλο, θέλω να κάτσω λίγο σ’ αυτόν τον σκοτεινό διάδρομο…»
Μα εσύ έτρεχες. Σ’ έχασα…Φύγε, στο καλό…
Εγώ θα περιμένω, θέλω να ακούσω ξανά την ανάσα μου,

θέλω να ακούσω ξανά την ζωή μου…
ας είναι και χωρίς εσένα, αγαπημένη μου ψυχή…

Κοίταξα τα κλειδιά… «Τι να τα κάνω Μεγάλε Ιερέα?
Δεν τα θέλω, δεν θέλω να δω τις επιλογές μου,
δεν θέλω να γνωρίζω την ζωή μου,
θέλω απλά να ζήσω…»
Τα πέταξα στο χάος! Μόνη μου τώρα…

Το χάος χαμογέλασε…Είχε πάρει όλα τα κλειδιά της ζωή μου...
«Τώρα μου ανήκεις»
«Δεν με τρομάζεις…Είμαι μέρος σου, χωρίς εμένα δεν αξίζεις…»
«Δεν θέλω να σε τρομάξω…Είσαι μέρος μου, χωρίς εμένα θα χαθείς…»

«΄Εχω χιλιάδες δρόμους να διανύσω, έχω χιλιάδες πόρτες να ανοίξω.
Αν είμαι μέρος σου, άνοιξέ τες. Αλλιώς δεν αξίζεις…»

«΄Ολες οι πόρτες ανοιχτές, για σένα! Πρόσεξε που θα με πας…»

Ζήτησα, αγαπημένη μου ψυχή, να με αγγίξει ο ουρανός…
Ο ουρανός κατέβηκε και εγώ άπλωσα τα χέρια και τον άγγιξα…
Οι παλάμες μου γέμισαν πληγές!
Ζήτησα να μ’ αγγίξει η γη…
Η γη ανέβηκε και εγώ πάτησα πάνω της με ορμή…Τα πόδια μου γέμισαν πληγές!
Ζήτησα να μ’ αγγίξεις εσύ αγαπημένη μου ψυχή…
΄Ηρθες και σε κράτησα σφιχτά…Η καρδιά μου γέμισε πληγές!

«Μεγάλε Ιερέα, τώρα δεν γλυτώνω…΄
Ότι και να αγγίξω πονάω, η ζωή με ματώνει…
Χάος, ω εσύ μέρος μου, χαθήκαμε…»

«΄Ότι ζητάς, δεν το φτάνεις…ότι έρχεται σε σένα,
δεν είναι αληθινό! Πήγαινε εσύ να βρεις την αλήθεια,
και ζήσε σαν να είναι όλα ψέμματα…»
«Μεγάλε Ιερέα, πώς να πάω στον ουρανό?»
«Ψήλωσε…»
«Πώς να πατήσω στην γη?»
«Χαμήλωσε…»
«Πώς να πω σ’ αγαπώ?»
«΄Όταν δεν χρειάζεται να ψηλώνεις
για να φτάσεις τον ουρανό,
όταν δεν χρειάζεται να χαμηλώνεις,
για να πατήσεις στην γη,
τότε θα αγαπάς, γιατί δεν θα ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο…»

΄Ηρθα κοντά σου αγαπημένη μου ψυχή, σαν ουρανός,
σε άγγιξα σαν γη και τότε ήξερα πως σ’ αγαπώ αιώνια!

Ω γλυκό μου χάος! ΄Εχεις τώρα μέρος
να ακουμπήσεις το σκοτάδι σου…
η καρδιά μου είναι μέρος σου!!

[Skapaneas]

Ω γλυκό μου χάος! ΄Εχεις τώρα μέρος
να ακουμπήσεις το σκοτάδι σου…
η καρδιά μου είναι μέρος σου!!

• Κατι ξεχνας ομως αγαπημενη μου...
  
  Το σκοταδι δεν ειναι μερος μου...
  
  Το φως δεν με εκφραζει...
  
  Αυτο που ειναι η φυση μου αποτελει μερος του ακατανοητου...
  
  Γιατι ετσι υπαρχω...
  
  Και ως μερος του ακατανοητου λειτουργω κρυφα και υπογεια...
  
  Παντα...
  
  Και εκει πρεπει να κατεβεις να με συναντησεις...
  
  Αλλα κανεις δεν μπορει να με αναγνωρισει αν δεν ανεβει πρωτα στα ουρανια...
  
  Εσυ ανεβηκες αγαπημενη μου ;
  
  Ειδες τα ξοανα της ελπιδας να περισσευουν στον κοσμο ;
  
  Ακουσες το κλαμα του γελιου που ανατελει μεσα στο μισος ;
  
  Γευτηκες το σπορο που φυτρωνει στον αγρο της απελπισιας ;
  
  Αν απαντησεις οχι δεν εισαι άξιά μου...
  
  Και πρεπει να γυρισεις το ρυγχος του βλεμματος σου στο μυχο της αναζητησης...

[Rainmaker]

Αν απαντησεις οχι δεν εισαι άξιά μου...

Αυτή τη φράση μόνο να μην είχε...

[Vasoula]

Αλλα κανεις δεν μπορει να με αναγνωρισει αν δεν ανεβει πρωτα στα ουρανια...

Αν διάβαζες πιο προσεχτικά Σκαπανέα, και δεν άφηνες το "χάος" να σε παρασύρει, θα ένιωθες ότι δεν αγαπάς αν ανέβεις στα ουράνια, ούτε αν πατήσεις με ορμή στην γη...

Αγαπάς μόνο όταν ουρανός και γη μετασχηματίζονται στην καρδιά σου!!!

Πριν από αυτό όμως βιώνεις το καθένα ξεχωριστά...Κάθε βίωμα έχει και αξία, αλλιώς είναι απλά λέξη η αγάπη και δεν με αντιπροσωπεύει...

Και αν δεν είμαι άξια για σένα, είμαι για τον Εαυτό μου!!! Γιατί αυτός εμπεριέχει και φως και σκοτάδι, σε ισορροπία...ώστε να μην φοβάμαι το ένα, αποζητώντας μόνο το άλλο!!!!
Και έτσι μόνο είμαι μέρος του "χάους", το ίδιο όπως του θεού...

[Ellaki]

«΄Ότι ζητάς, δεν το φτάνεις…ότι έρχεται σε σένα,
δεν είναι αληθινό! Πήγαινε εσύ να βρεις την αλήθεια,
και ζήσε σαν να είναι όλα ψέμματα…»

Με μπέρδεψες και θέλω βοήθεια να βρω την άκρη του κουβαριού.
Ζητώ το φως και έρχεται σε μένα.
Ζητώ την σύνδεση και πραγματοποιείται.
Έρχεται η ενόραση και φαίνεται αληθινή.
Δεν αισθάνομαι την ζωή σαν ένα ψέμα.

Παράθεση:
Αν απαντησεις οχι δεν εισαι άξιά μου

Αυτή τη φράση μόνο να μην είχε...