Μπεττούλα μου, γερά!!! Ολα καλά, ε;
Χαμόγελο;
...Και ενώ από χθες που έκλεισα τα εισητήρια πετάω στον έβδομο ουρανό 9είμαι πολύ χαρούμενος σας λέω) κάτι συνέβη σήμερα που ήρθε να μου επισκιάσει τη χαρά αυτή...
Ήμουνα στη δουλειά, στο εστιατόριο. Βράδυ,δέκα παρά. Είχε μείνει μια τελευταία παρέα και ενώ είχα πάει να τους πάρω τα τελευταία πιάτα, μου έπιασαν την κουβέντα... Και η μια κουβέντα έφερε την άλλη και στεκόμουνα στο τραπέζι τους αρκετή ώρα... Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν το σηκώνει κανείς... (Στο μαγαζί είχμε μείνει εγώ, ο ιδιοκτήτης και ακόμα μια σερβιτόρα) Το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπάει... Μίλαγα στους ανθρώπους και έλεγα μέσα μου, δεν μπορεί, κάποιος θα το σηκώσει, αλλά τίποτα. Αναγκάστηκα και άφησα τους ανθρώπους σύξηλους και πήγα να σηκώσω το τηλέφωνο... Και ποιός ήτανε; Ο ιδιοκτήτης που μου είπε: "άντε τελείωνε, μια ώρα τους έχεις και μιλάτε, να πάμε σπίτια μας..." Έκλεισα το τηλέφωνο όμορφα και διακριτικά ώστε να μην καταλάβουν οι πελάτες τίποτα και πήγα ξανά στο τραπέζι τους για να συνεχίσουμε την κουβέντα. Με τρόπο την έκλεισα την συζήτηση και έφυγα από το τραπέζι τους. Όταν με είδε ο ιδιοκτήτης μου λέει με επικρητικό ύφος: "Άντε ρε συ μας γάμησες σήμερα. Σήμερα βρήκες να μιλήσεις που είμαι άρρωστος και θελω να πάω σπίτι; Να ήταν άλλη μέρα, μίλα όσο θες" Δεν ήταν τόσο το τι μου είπε όσο το ύφος το οποίο μου τα είπε. Δεν είπα τίποτα απολύτως. Έσκιψα το κεφάλι και συγκρατήσα τα νεύρα και την ψυχραιμια μου... Ξέχνάει φαίνεται πως:
- Δεν είναι μόνο σήμερα που λυσσάει να φύγει, αλλά αυτό γίνεται κάθε βραδυ με το τελευταίο τραπέζι
- Που να ξέρω εγώ πόσο χάλια είναι ώστε να έχει ανάγκη να πάει άμεσα σπίτι του
- Αν ήταν τόσο χάλια όσο λέει, γιατί το άνοιξε το μαγαζί;
- Είναι γνωστό σε όλους το πόσο αγαπητός είμαι στους πελάτες και σε όλους αρέσει να λέμε και δυο κουβέντες όταν έρχονται. Δεν καταλαβαίνει πως αυτό λέγεται "χτίζω πελατιακές σχέσεις" και πως όταν ο άλλος σου μιλάει, εσύ δεν μπορείς να πεις συγνώμμη έχω μια δουλειά, τη στιγμή που το εστιατόριο είναι άδειο!!!
- Όταν ήρθαν αυτοί οι 4 άνθρωποι δυσαρεστήθηκαν πολύ όταν αποκαλύφθηκε πως δεν είχε γίνει καμιά κράτηση στο όνομα τους και πως ενώ είχαν ζητήσει δίπλα στο παράθυρο δεν λήφθηκε καν υπόψη. Στο τηλέφωνο είχαν μιλήσει με τον ίδιο τον ιδιοκτήτη. Από δική του μαλακία έφαγα στη μάπα την ξυνίλα τους μόλις ήρθαν και παρ όλα αυτά κατάφερα και τους έφερα στα νερά μου. Αυτό δεν το εκτιμάει;
- Έκαναν παράπονο για το χταπόδι πως ήταν ωμό τις προηγούμενες δύο φορές που είχαν ξανάρθει και με την δική μου απάντηση που πήραν τους έκανα να ξαναπαραγγείλουν χταπόδι και αυτή τη φορά έμειναν ευχαριστημένοι! Είχα σφυρίξει βέβαια εγώ στον ιδιοκτήτη να το ξεροψήσει... Ούτε αυτό το εκτιμάει;
-Ποιός σου είπε ρε αρκουδιάρη πως εγώ τη βρίσκω να κάθομαι να ακούω την κάθε πιπίλα του καθενός και να χαμογελάω σπό ευγένεια τις πειρσσότερες φορές;;; Αν εσύ θες να πας σπίτι σου μία εγώ θέλω να πάω δέκα που αύριο έχω πρωινό σύπνημα και είμαι ήδη κομμάτια!!!
Τελικά αυτό που με χαλάει πολύ είναι ο άσχημος τρόπος που θα μου μιλήσει κανείς... Πες μου, ζήτα μου ότι θέλεις. Αν μου το ζητήσεις με άσχημο τρόπο, αυτό ήταν, με έχασες. Αν μου το πεις όμορφα, χαλί θα γίνω να με πατήσεις! Και εδώ δυστυχώς η αγένεια κάνει πάρτυ... ...Αν και τώρα που το σκέφτομαι και στην Ελλάδα δνε πάνε πίσω τα πράγματα. Απλά εδώ είναι λίγο περισσότερο καμουφλαρισμένη...
Αυτό έγινε και είμαι πολύ στεναχωρημένος με τον τρόπο που μου μίλησε, γιατί πραγματικά πιστεύω πως δεν το άξιζα... ...Και είναι η δεύτερη φορά που μου το κάνει. (Καλά η πρώτη ήταν πολύ χειρότερη συγκριτικά με αυτή, αλλά εγώ ενοχλήθηκα εξίσου. Δε μου αρέσει να μου μιλάνει άσχημα ρε παιδί μου, πως το λένε;;;
...Και για να επανέλθω στο θέμα που ξεκίνησα, από χθες παιδάκια που έχω κλείσει το εισητήριο πραγματικά νιώθω πολύ χαρούμενος!!! Το άσχημο είναι πως έχω αρχίσει ήδη να κάνω σενάρια... Τρέχει το μυαλό και δεν μπορώ να το φρενάρω. Όταν λέω σενάρια έννοώ το εξής: Πωπω θα δω επιτέλους τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπώ από κοντά, θα γνωρίσω τα παιδάκια από το φόρουμ, δεν θα ξέρω πως να αντιδράσω, θα νιώσω αμηχανία αλλά θα μου αρέσει. Θα τους αγκαλιάσω όλους, θα τους φιλήσω, σα να τους ήξερα καιρό! Επίσης λέω: το πρώτο πράγμα που θα κάνω θα είναι να πάω να νοικιάσω αυτοκίνητο να μπορώ να μετακινούμαι. Μετά θα πάω να ψωνίσω τίποτα αφού δεν θα φέρω πολλά ρούχα μαζί μου. Θέλω πολύ να βρεθώ με τους παλιούς μου φίλους, έχω να τους πω τόσα πολλά... Ακόμα και αυτούς που εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας(!) Εγώ γιατί ακόμα τους θεωρώ φίλους; Γιατί θέλω να τους συναντήσω και να περάσουμε ώρες μαζί; Θέλω να μοιραστώ με όλους τις εμπειρίες που είχα στη Μελβούρνη! ...Και σε αυτό το σημείο θα πω την εξής ατάκα: "Ξύπνα ηλίθιε, αυτοί σε φτύνουν και εσύ αναρωτιέσαι γιατί βρέχει" Αυτοί θα έχουν να μου πουν πράγματα όμως ή θα μου απαντήσουν με το γνωστό κλισέ: "εδώ μωρέ, τα ίδια, όπως τα ήξερες" Και μετά από αυτή την ατάκα πως να πάει παρακάτω η συζήτηση... Φοβάμαι επίσης πως θα έχει χαθεί η επαφή. Άσε που μπορεί να έβγαλα το εισητήριο πήγαινε-έλα, αλλά θα πρέπει από πριν φύγω από εδώ να ξέρω αν τελικά θα γυρισω ή όχι. Και αυτό πως θα το καταλάβω; Και αν κάνω λάθος στην απόφαση αυτή; Αν δηλαδή μείνω Αθήνα και μετά θέλω να γυρίσω πίσω όταν μπω και πάλι στη ρουτίνα της; Τώρα κακά τα ψέματα, η απόσταση και η νοσταλγία έχουν απαλύνει λίγο τις αντικειμενικές δυσκολίες ης Ελλάδας. Και αν πάλι δεν κλείσω τις εκκρεμότητες μου πριν φύγω και έρθω Ελλάδα και δεν θέλω να γυρίσω πίσω με τίποτα;;;; Τι θα κάνω; Τι είναι το σωστό; ...Στο μεταξύ, η Μελβούρνη δεν είναι ένας προορισμός που μπορείς να "πεταχτείς" 25 ώρες ταξίδι, δεν τι λες και λίγο... Ούτε και τα 1500 ευρώ τα λες λίγα και αυτά. Από την άλλη λέω στον ευατό μου να σταματήσω να κάνω τέτοιες σκέψεις και πως όλα θα έρθουν από μόνα τους. Ποιος ο λόγος για τοσο προγραμματισμό και τοσα κυτία;;; Έλεος πια!!! Ουφ.
...Αυτά και άλλα πολλά περνάνε από το κεφάλι μου, αλλά η χαρά παραμένει ανύπωτη!!!
(Αααααααα, να τα λέμε αυτά κυρία Μπαλαούρα μου!!!)
Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για σήμερα.
