Ο φόβος της ελευθερίας...

[Vasoula]

Είναι η άμυνά μας να ξεχνάμε.

Δεν θέλουμε άμυνες πια στην Ζωή μας ετούτη...

Το μόνο που χρειάζεται να θυμηθούμε είναι η Αγάπη!

κι ας περνάνε οι μνήμες της πάνω από ότι θέλουμε να ξεχάσουμε!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Το μόνο που χρειάζεται να θυμηθούμε είναι η Αγάπη!

Πολύ θέλω να θυμηθώ

[Δωρουλα]

Και είναι απίστευτο σε τι λεπτομέρειες της ζωής μας μπορούν να μας επηρεάσουν αυτά τα "παιδικά" βιώματα.

Σοφάκι πράγματι είναι απίστευτο κι όμως τόσο αληθινό!!

Κάποια "παιδικά" βιώματα όταν τα ανακαλούμε, το πρώτο που θα σκεφτούμε είναι "μπα, είναι δυνατόν αυτό το πολύ απλό πράγμα που συνήθιζε να κάνει για παράδειγμα η μητέρα μου, να επιρρεάσει έτσι τον συναισθηματικό μου κόσμο??" κι όμως!!αν αφήσουμε την άμυνα του μυαλού και νιώσουμε το συναίσθημά μας τότε κατανοούμε πολλά που ίσως μας έπεσαν "βαρειά" στην παιδική μας ηλικία!!

[Sofoula]

αν αφήσουμε την άμυνα του μυαλού

Η άμυνα είναι του μυαλού? Εννοώ, επειδή συχνά νιώθω κάτι σαν "συναισθηματική" άμυνα, νομίζω ότι δεν προέρχεται από τον νου. Τουλάχιστον, όχι μόνο.

Δηλαδή, αν νιώθω κοντά σε κάτι που με ελευθερώνει, στην πραγματική μου ζωή (όχι απλά μέσα από διαλογισμό), ταυτόχρονα ένα πλήθος "αρνητικά" συναισθήματα εμφανίζονται στην επιφάνεια.

Αν, για παράδειγμα, αρχίσω να ανοίγω την καρδιά μου και αγαπάω κάποιον για αυτό που είναι και όχι για αυτό που είναι απέναντί μου/σε σχέση με μένα, φρικάρω και νιώθω ότι δεν πρέπει να το κάνω. Γιατί είναι "άδικο", μιας και ο άλλος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο για μένα. Ή γιατί με "αλλάζει", με βγάζει από τον ρόλο που έχω εγώ μαζί του.

Και τότε νιώθω, λες και είναι δράση-αντίδραση, όλα τα παράπονα που έχω από τον άλλο, να τα βιώνω ταυτόχρονα. Και, εκτός από τα "αρνητικά" συναισθήματα που προέρχονται (έχουν ως αφορμή) τον άλλο, πολύ συχνά έρχονται ταυτόχρονα παρεμφερείς καταστάσεις από το παρελθόν, που μου είχαν προκαλέσει άλλα άτομα και μου έβγαζαν το ίδιο συναίσθημα.

Και ενώ στο μυαλό μου γνωρίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα αυτή η διαδικασία... Ενώ το ξέρω πως πάντα η έννοια του άδικου είναι υποκειμενική και πως δεν υπάρχει λόγος να νιώθω έτσι... Ενώ έχω υπόψιν μου πως, ότι με βλάπτει είναι δικό μου και όχι του άλλου... Εξακολουθώ να βιώνω τόσο έντονη απόρριψη, αδικία, προδοσία, ζήλια, μίσος, θλίψη κτλ κτλ, που νιώθω κομματιασμένη.

Είναι λες και δεν έχω πλέον δική μου συναισθηματική νοημοσύνη.

Ε, μετά από αυτό είμαι πολύ κουρασμένη για να ασχοληθώ περισσότερο και απλά "απομακρύνομαι"...

[Danielli]

Δεν ειναι ευκολο Σοφία, να "γκρεμίσουμε" τις άμυνες που χτιζουμε τούβλο-τούβλο τόσα χρονια!

Ειναι το μονο ολοδικο μας πραγμα σε όλο το κοσμο!

Αν, για παράδειγμα, αρχίσω να ανοίγω την καρδιά μου και αγαπάω κάποιον για αυτό που είναι και όχι για αυτό που είναι απέναντί μου/σε σχέση με μένα, φρικάρω και νιώθω ότι δεν πρέπει να το κάνω. Γιατί είναι "άδικο", μιας και ο άλλος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο για μένα. Ή γιατί με "αλλάζει", με βγάζει από τον ρόλο που έχω εγώ μαζί του.

Και τότε νιώθω, λες και είναι δράση-αντίδραση, όλα τα παράπονα που έχω από τον άλλο, να τα βιώνω ταυτόχρονα. Και, εκτός από τα "αρνητικά" συναισθήματα που προέρχονται (έχουν ως αφορμή) τον άλλο, πολύ συχνά έρχονται ταυτόχρονα παρεμφερείς καταστάσεις από το παρελθόν, που μου είχαν προκαλέσει άλλα άτομα και μου έβγαζαν το ίδιο συναίσθημα.

Περιγραφεις πολύ όμορφα τις αντιστασεις, όπως τις βιωσα και γω, πως λειτουργει το παγόβουνο των συναισθημάτων μέσα μας, αυτο που μας σκιζει στα δύο από τη μία, από την άλλη όμως κρυβεται πίσω του η περικοκλάδα για να νιώθει ασφαλής.

[Vasoula]

Και ενώ στο μυαλό μου γνωρίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα αυτή η διαδικασία... Ενώ το ξέρω πως πάντα η έννοια του άδικου είναι υποκειμενική και πως δεν υπάρχει λόγος να νιώθω έτσι... Ενώ έχω υπόψιν μου πως, ότι με βλάπτει είναι δικό μου και όχι του άλλου... Εξακολουθώ να βιώνω τόσο έντονη απόρριψη, αδικία, προδοσία, ζήλια, μίσος, θλίψη κτλ κτλ, που νιώθω κομματιασμένη.

Η έννοια του άδικου είναι υποκειμενική, κι αυτό είναι μια νοητική γνώση, την οποία όμως δεν έχει αποδεχτεί το συναίσθημά σου, Σοφία...

Το συναίσθημα διεκδικεί το δίκιο του και θεωρεί ότι έτσι είναι, αφού έτσι νομίζει...Δεν γνωρίζει τίποτα άλλο, γιατί το συναισθηματικό πεδίο και το νοητικό πεδίο, λειτουργούν ανεξάρτητα και χωρίς πνευματική γέφυρα...

΄Ετσι άλλα σκέφτεσαι, άλλα νιώθεις και άλλα κάνεις πρακτικά...

Η νοητική γνώση δεν βοηθά το συναίσθημα...Αυτό που το βοηθά είναι η αποδοχή...΄Ολα τα περιεχόμενά μας έχουν αξία και όχι μόνο αυτά που μας βολεύουν, αλλά και αυτά που μας ξεβολεύουν...

Αν λοιπόν η αυτο-απόρριψη είνα ένα περιεχόμενο σου που δεν θέλεις να φροντίσεις και να αποδεχθείς και νοητικά βρίσκεσαι στην αποδοχή, το συναίσθημα διαμαρτύρεται με κάθε τρόπο...

Πνευματική γέφυρα λοιπόν χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε ομαλά να φέρουμε στην συνείδησή μας τις ανώτερες ποιότητες του Εαυτού μας και να δράσουν θεραπευτικά και στα δύο παρακάτω πεδία μας...

Φυσικά και δεν μπορείς να αγαπάς τον καθένα, ενόσω νιώθεις ότι χρειάζεσαι αποδοχή και αναγνώριση του συναισθήματός σου από τον άλλον...΄Ετσι οι πράξεις που θα κάνεις θα έχουν ένα "αόρατο" ιδιοτελές κίνητρο που λειτουργεί μέσα από τον νου σου, σαν μια δεύτερη υπολανθάνουσα σκέψη.

Αυτό που θα ήθελα να γνωρίζεις είναι ότι τα ψυχικά πεδία μας δεν είναι το νοητικό και το συναισθηματικό, αλλά το κατώτερο νοητικό και το συναισθηματικό, που σημαίνει ότι κυρίαρχο ρόλο στο συναίσθημα παίζει ο ασυνείδητος νους...

Οι επιγνώσεις που συλλέγεις από την γνώση και την διδασκαλία, δρουν στο ανώτερο νοητικό επίπεδο σου και παραμένουν εκεί σαν φωτεινές σφαίρες, που με την ωρίμανσή σου κατεβαίνουν στην συνειδησή σου σαν συνειδητοποιήσεις και τότε μπορείς πραγματικά να βιώσεις μια αλλαγή...

Μείνε σταθερή και αφοσιωμένη στην εργασία σου, η εμπειρία της αλλαγής βιώνεται σαν έμπνευση και λύτρωση...Υπομονή θέλει, Σοφάκι...

Γιατί συνήθως οι άνθρωποι τα παρατούν...ακριβώς γιατί δεν αντέχουν αυτήν την απόσταση του "γνωριζω, αλλά δεν το αισθάνομαι"...

[Vasoula]

από το σεμινάριο...


΄Ολοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους ρόλους, γιατί μόνο έτσι μπορούν να δομήσουν τον κοινωνικό τους εαυτό, δεν γνωρίζουν άλλον τρόπο, παρά αυτόν που έμαθαν στην παιδική τους ηλικία, όταν εκπαιδεύονταν να γίνουν άνθρωποι!

το παιδί και οι γονείς! Οι γονείς πάντα επικριτικοί ή σε σπάνιες περιπτώσεις αφόρητα φορτικοί και το παιδί πάντα στημένο στην γωνία, να προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματά του και μέσα από αυτά τις ανάγκες του και να μην το αφήνουν.

Ο ρόλος του παιδιού γίνεται ευθύνη!
Και ο ρόλος του γονιού γίνεται επίκριση!

Στην μεταξύ τους σχέση το ζευγάρι, δίνει ο καθένας ξεχωριστά μηνύματα στο παιδί, για την πατρική ή μητρική κυριαρχία, και επίσης για την αρσενική ή θηλυκή αρχή!

Οι γονείς μας είναι οι Αρχές που για το παιδί αντιπροσωπεύουν την δυναμική του άντρα και της γυναίκας, έτσι καταγράφει ασυνείδητα τις συμπεριφορές τους, γιατί δεν έχει άλλον τρόπο για να δομήσει τον εσωτερικό του κόσμο, μια και ο θεός είναι ο γεροντάκος με τα άσπρα γένια!

Αποτέλεσμα αυτού, είναι το απόλυτο κενό μεταξύ του συναισθήματός του και του πνευματικου του πεδίου. Η ίδια η φυσική του εκπαίδευση έχει επιφέρει την αποσύνδεση!

Αν δεν συνδεθεί σε όλη του την ζωή με το πνευματικό του πεδίο, το συναίσθημα θα παραμένει πάντα ανώριμο, να το φοβίζει για κάθε εμπειρία του που δεν έχει αναφορά στα όσα έχει μάθει. ΄Ετσι αναγνωρίζει σαν εμπειρία μόνο την πεπατημένη, προσαρμόζοντας τις συμπεριφορές του!

Παγιώνοντας τον χαρακτήρα του, το παιδί παραμένει πάντα φοβισμένο, θέλοντας προστασία μέσα στην οικογένειά του, αφού νιώθει αδύναμο έξω από αυτήν, που αργότερα στην ώριμη φυσική ηλικία, περιλαμβάνει και την δική του οικογένεια και παίρνει τον ρόλο του γονιού, χωρίς να έχει αποδομήσει τους ρόλους μέσα του!

΄Ετσι έχει έναν επικριτικό χαρακτήρα που του απαγορεύει να εκφράσει τα συναισθήματά του και τις ανάγκες του και έναν ανώριμο χαρακτήρα που διεκδικεί τις ανάγκες του από τους άλλους, γιατί αυτή είναι η δομή της εκπαίδευσής του, σαν άνθρωπος!

Μεγαλώνοντας και φτάνοντας στην εφηβεία, δεν του αρέσει η συμπεριφορά των γονιών του που είναι αποθαρρυντική για την εμπειρία του και αρχίζει να αντιδρά με τρόπους που είναι εντελώς αντίθετοι στα γονεϊκά πρότυπα, με αποτέλεσμα να κάνει επιλογές που πολλές φορές είναι καταστροφικές για την προσωπικότητά του, μια και βαθύτερα δεν μπορεί μέσω αυτών των επιλογών, να καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες. Η αντίδραση και τα μαθήματα που παίρνει στην ηλικία της εφηβείας, κάνουν τον φυσικά ώριμο άνθρωπο να προσαρμοστεί στην αρχική εκπαίδευση των γονιών του, αφού η αντίδραση θεωρήθηκε επικίνδυνη, μέσα σε μια προσωπικότητα που δεν έχει ωριμάσει στην αυτό-έκφραση. Ο φυσικά ώριμος άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις ανάγκες του και θέλοντας να τις εκφράσει, αναγκάζεται να δημιουργήσει πολλαπλούς χαρακτήρες για να μπορέσει να λάβει αποδοχή και έγκριση από τον εαυτό του κυρίως και από τον ρόλο του γονιού μέσα του, εκφράζοντας ακουσίως το παιδί μέσα του (δηλαδή τα συναισθήματά του)
Ο ρόλος των γονιών μέσα του είναι η λογική και η νόηση, ο ρόλος του παιδιού μέσα του είναι τα συναισθήματά του.
Αφού δεν έχουν ενοποιηθεί τα πεδία μέσα του, δεν μπορεί να πράξει ότι σκέφτεται.
Η λογική του υπαγορεύει άλλα, τα συναισθήματά του υπαγορεύουν άλλα και έτσι, πρακτικά, άλλα σκέφτεται και άλλα πράττει…

Αυτή η δομή, αν παγιωθεί, ο άνθρωπος μένει σε όλη του την ζωή συναισθηματικά ανώριμο παιδί, διεκδικώντας από το περιβάλλον του την αγάπη, που δεν είναι παρά η ανάγκη να εκφραστούν τα απωθημένα του συναισθήματα.

Μαθαίνει να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες μόνο, μένοντας συναισθηματικά παγωμένος απέναντι στην ζωή που τον πονάει και ενώ αναγνωρίζει νοητικά τον πόνο, συναισθηματικά δεν μπορεί να τον αντιληφθεί.

΄Όταν έρχεται η στιγμή της αφύπνισής του, χρειάζεται να έχει εκείνην την αφοσίωση και γνώση, ώστε κάθε συναισθηματικός πόνος να μην τον αποδυναμώνει. Συνήθως όταν φτάνει στο συναισθηματικό του πεδίο, αντικρίζει τον «παγωμένο» εαυτό του και σαστίζει. Οι καθάρσεις έρχονται βίαια και του δημιουργούν πόνο και κυρίως φόβο, λαμβάνοντας τα μπλοκαρίσματα σαν τέρατα που προσπαθούν να του επιτεθούν.

Η αφοσίωση στον θείο Εαυτό του, είναι η μοναδική οδός, για να μπορέσει με υπομονή και πίστη να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.
Ο φόβος βρίσκεται κυρίως στην μοναξιά που νιώθει, γιατί αναγνωρίζει τις αιτίες που τον έκαναν αδύναμο και δεν έχει το σθένος και το κουράγιο να λυτρωθεί από την εξάρτηση του «ανήκω σε κάποια οικογένεια», αναγνωρίζοντας τον θεό σαν μοναδικό Πατέρα και Μητέρα. ΄Εχει να παλέψει με οικογενειακά και θρησκευτικά τέρατα, που του κάλυπταν την αγωνία και του έφερναν μια πλασματική ασφάλεια, αφού όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε κάποια «οικογένεια».
Οι μηχανισμοί της άμυνας όμως, μέσα σ’ αυτήν την «οικογένεια» ήταν πάντα ανεβασμένοι, με αποτέλεσμα να προσπαθεί να προστατευθεί από την ίδια την ζωή του, ελέγχοντάς την νοητικά.
Η επαφή με τον Θείο Εαυτό του δημιουργεί την συναισθηματική ασφάλεια που του χρειάζεται, ώστε να αφεθεί με πνευματική ωριμότητα στην ζωή του και να μπορέσει να ανοίξει το κέντρο της ύπαρξής του, την πνευματική καρδιά, ώστε να κατέλθει η αρχέγονη ουσία της αγάπης, με την οποία μπορεί να αναπτυχθεί και κάθετα και οριζόντια και να γίνεται ολοένα και πιο συνειδητός στην ζωή του.

Η «ταχύτητα» της αφύπνισης έχει να κάνει με την ανάγκη του να αναπτυχθεί σαν πνευματικό ον και αυτή η εξέλιξη μπορεί να ακολουθήσει μια φυσιολογική αργή πορεία, ή να ξετυλιχτεί γρήγορα . Αυτό είναι μέρος του σχεδίου της πνευματικής μας Αρχής και εξαρτάται πάντα από την ψυχική δύναμη του κάθε ανθρώπου, ο οποίος «κοινωνικοποιείται» και «ανήκει» ή είναι ελεύθερος να του αποκαλυφτεί ο θεός!

Είτε στην μία, είτε στην άλλη διαδικασία αφύπνισης, η εξέλιξη λαμβάνει χώρα έτσι κι αλλιώς και η ύπαρξη αναπτύσσεται σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο εξέλιξης των όντων.

Δεν υπάρχει αμαρτία, λάθος και πόνος στην πνευματική μας συνείδηση, ο φόβος που μας κυριεύει στην ανθρώπινη πορεία μας είναι μέρος της διαδικασίας της αφύπνισης, ώστε να επιστρέψουμε στην αρχέγονη θεϊκή μας κατάσταση της αγάπης, γνωρίζοντας την πνευματική εξέλιξη σαν μια διαρκή ανανέωση, χωρίς αρχή και τέλος!

Ο δρόμος της γρήγορης εξέλιξης χρειάζεται αυτό-πειθαρχία, και δεν υπάρχει ούτε ένας ανθρώπινος νόμος που να μας δεσμεύει εξωτερικά σε συγκεκριμένους τρόπους που θα το επιτύχουμε. Είναι μια εσωτερική ώθηση και μια πνευματική νομοτέλεια που δεν έχει κοινωνικό αντίκρισμα, παρά μόνο την εσωτερική έμπνευση και λαχτάρα προς την πνευματική μας Πηγή, που μετασχηματίζει την επιθυμία μας σε μια ανώτερη οκτάβα και φέρνει την φυσική μας εκδήλωση σε μια αρμονία με την ύπαρξή μας!

Κανείς δεν θα σας υποσχεθεί (και όποιος το κάνει έχει άγνοια) ότι η φυσική σας ζωή, σαν πνευματικά ολοκληρωμένοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, θα είναι γεμάτη πλούτο και κοινωνική αποδοχή!!!!!!!
Η φυσική ζωή αντανακλά την πνευματική, σε ένα πεδίο όπου η ενέργεια κινείται αργά και πυκνά, σχηματίζοντας τα φυσικά «εμπόδια»...΄Οσο όμως η ζωή μας κινείται με λεπτοφυέστερη ενέργεια, αυτά τα «εμπόδια» κατανοούνται και αποδομούνται μέσα μας, ώστε να μην δημιουργούν «ογκόλιθους» πόνου και φόβου!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μεγαλώνοντας και φτάνοντας στην εφηβεία, δεν του αρέσει η συμπεριφορά των γονιών του που είναι αποθαρρυντική για την εμπειρία του και αρχίζει να αντιδρά με τρόπους που είναι εντελώς αντίθετοι στα γονεϊκά πρότυπα, με αποτέλεσμα να κάνει επιλογές που πολλές φορές είναι καταστροφικές για την προσωπικότητά του, μια και βαθύτερα δεν μπορεί μέσω αυτών των επιλογών, να καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες. Η αντίδραση και τα μαθήματα που παίρνει στην ηλικία της εφηβείας, κάνουν τον φυσικά ώριμο άνθρωπο να προσαρμοστεί στην αρχική εκπαίδευση των γονιών του, αφού η αντίδραση θεωρήθηκε επικίνδυνη, μέσα σε μια προσωπικότητα που δεν έχει ωριμάσει στην αυτό-έκφραση. Ο φυσικά ώριμος άνθρωπος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις ανάγκες του και θέλοντας να τις εκφράσει, αναγκάζεται να δημιουργήσει πολλαπλούς χαρακτήρες για να μπορέσει να λάβει αποδοχή και έγκριση από τον εαυτό του κυρίως και από τον ρόλο του γονιού μέσα του, εκφράζοντας ακουσίως το παιδί μέσα του (δηλαδή τα συναισθήματά του)
Ο ρόλος των γονιών μέσα του είναι η λογική και η νόηση, ο ρόλος του παιδιού μέσα του είναι τα συναισθήματά του.
Αφού δεν έχουν ενοποιηθεί τα πεδία μέσα του, δεν μπορεί να πράξει ότι σκέφτεται.
Η λογική του υπαγορεύει άλλα, τα συναισθήματά του υπαγορεύουν άλλα και έτσι, πρακτικά, άλλα σκέφτεται και άλλα πράττει…

[Ελενίτσα]

Στην μεταξύ τους σχέση το ζευγάρι, δίνει ο καθένας ξεχωριστά μηνύματα στο παιδί, για την πατρική ή μητρική κυριαρχία, και επίσης για την αρσενική ή θηλυκή αρχή!

Οι γονείς μας είναι οι Αρχές που για το παιδί αντιπροσωπεύουν την δυναμική του άντρα και της γυναίκας, έτσι καταγράφει ασυνείδητα τις συμπεριφορές τους, γιατί δεν έχει άλλον τρόπο για να δομήσει τον εσωτερικό του κόσμο, μια και ο θεός είναι ο γεροντάκος με τα άσπρα γένια!

Αυτή η δομή, αν παγιωθεί, ο άνθρωπος μένει σε όλη του την ζωή συναισθηματικά ανώριμο παιδί, διεκδικώντας από το περιβάλλον του την αγάπη, που δεν είναι παρά η ανάγκη να εκφραστούν τα απωθημένα του συναισθήματα.

Δεν υπάρχει αμαρτία, λάθος και πόνος στην πνευματική μας συνείδηση, ο φόβος που μας κυριεύει στην ανθρώπινη πορεία μας είναι μέρος της διαδικασίας της αφύπνισης, ώστε να επιστρέψουμε στην αρχέγονη θεϊκή μας κατάσταση της αγάπης, γνωρίζοντας την πνευματική εξέλιξη σαν μια διαρκή ανανέωση, χωρίς αρχή και τέλος!

[Danielli]

Αν λοιπόν η αυτο-απόρριψη είνα ένα περιεχόμενο σου που δεν θέλεις να φροντίσεις και να αποδεχθείς και νοητικά βρίσκεσαι στην αποδοχή, το συναίσθημα διαμαρτύρεται με κάθε τρόπο...

Πνευματική γέφυρα λοιπόν χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε ομαλά να φέρουμε στην συνείδησή μας τις ανώτερες ποιότητες του Εαυτού μας και να δράσουν θεραπευτικά και στα δύο παρακάτω πεδία μας...

[Vasoula]

και λέει η περικοκλάδα...


"...δεν μπορείς να ξεφύγεις από το δίχτυ μου, άνθρωπε...΄Εχει γλύκα και πόλεμο...Για να μπορείς να ζεις και να αισθάνεσαι ότι ζεις, πρέπει διαρκώς να πολεμάς να ξεφύγεις από το δίχτυ μου...αλλιώς είσαι νεκρός!
Αυτή η ένταση της μάχης, αυτή η ανάγκη σου να ξεφύγεις από εμένα, με εξοργίζει και τότε σου δίνω περισσότερα κίνητρα για να με πολεμήσεις...Και εσύ και εγώ ζούμε μέσα από αυτόν τον πόλεμο...αυτή είναι η χρησιμότητά του, γιατί κανένας από τους δυό μας δεν αγαπάει την ζωή! Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ας μην γελιόμαστε...
Και οι δυό μας αγαπάμε τον πόλεμο και αυτό μας κάνει δυνατους μέσα στον χώρο μας και τον χρόνο μας...Μόνο που εσύ είσαι φθαρτός και εγώ αιώνια...
Και μέσα στην φθορά σου, σου έδωσα τον φόβο, σαν αναγκαιότητα και σου έκρυψα την αιωνιότητά μου...Γιατί αν την αντιλαμβανόσουν θα με αγαπούσες και αυτό θα μου χάλαγε τα σχέδια που έχω για σένα..΄Εχω υψηλά σχέδια για σένα άνθρωπε...Θέλω να πολεμάς, να μισείς και να ελπιζεις...Θέλω να σε κάνω πολεμιστή, να σου κρύψω το θάρρος να αγαπάς, γιατί αλλιώς θα σε χάσω..."




Πήγα στον Μεγάλο Ιερέα, αγαπημένη μου ψυχή και του ζήτησα να δώ τις επιλογές μου.
Μου έδωσε ένα μάτσο κλειδιά…
«Πήγαινε να τις δεις…»
«Ω, Μεγάλε Ιερέα, που είναι οι πόρτες?»
«Κάθε φορά που θα κρατάς κάποιο από τα κλειδιά, θα βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα του»
«Α, εύκολο μου ακούγεται…»
Ο Μεγάλος Ιερέας χαμογέλασε…

΄Επιασα στην τύχη ένα κλειδί, πάνω του έγραφε «θάρρος»
Βρέθηκα μπροστά σε μια βαριά ξύλινη πόρτα. ΄Ανοιξα με χαρά, αγαπημένη μου ψυχή…και βρέθηκα μπροστά σε έναν σκοτεινό διάδρομο γεμάτο ιστούς από αράχνες. ΄Αρχισα να ανοίγω δρόμο, προσπαθώντας να περάσω ανάμεσά τους, αλλά όσο προχωρούσα, οι ιστοί γίνονταν ολοένα και πιο πυκνοί, ολοένα και πιο στέρεοι. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να τους διαπεράσω.
Και κόλλησα πάνω τους…Κάθε προσπάθεια να ξεκολλήσω με έκανε να πονάω…Μια μεγάλη αράχνη με πλησίασε
«΄Ηρθες στον χώρο του θάρρους…που είναι τα όπλα σου?»
«Δεν έχω όπλα…»
«Τότε, λυπάμαι, δεν μπορείς να περάσεις, πρέπει να γυρίσεις πίσω…»
«Οχι, δεν θα γυρίσω πίσω…θα προχωρήσω…»
«Τότε πρέπει να με νικήσεις…»

Πάλη? Με την αράχνη? Ω, αγαπημένη μου ψυχή, δεν είχα ούτε καν εσένα μαζί μου…

Είδα τα μάτια της…΄Εβγαζαν φλόγες! Ερχόταν απειλητικά προς εμένα, κι εγώ ακίνητη…
Την κοίταξα βαθιά στα μάτια και μέσα τους διέκρινα μια λύπη…Είδα με μιας όλου του κόσμου την λύπη, αγαπημένη μου ψυχή, και έκλαψα γι’ αυτήν την λύπη…
«Κλαις?» με ρώτησε..
«Κλαίω για την λύπη σου…κλαίω γιατί τα χέρια μου είναι δεμένα και δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω…»
«Αν ήταν ελεύθερα θα με αγκάλιαζες?»
«Ω, ναι!»

Με μιας, αγαπημένη μου ψυχή, τα χέρια μου ελευθερώθηκαν. Πήρα αγκαλιά την αράχνη, ένιωσα το τριχωτό της σώμα πάνω μου, ένιωσα την καρδιά της να χτυπά δυνατά, ένιωσα την ορμή της, το θάρρος της να λυπάται. Βρέθηκα αγκαλιά με τον «θάνατο» και είδα τα μάτια του να κλαίνε…

«Κλαις κι εσύ?» την ρώτησα..
«Κλαίω για την αγάπη που έχασα, κλαίω για το κρύο και την μοναξιά μου, κλαίω για τους ιστούς που φτιάχνω, που είναι δεσμά συμπαγή και αδιαπέραστα, για όσους ανοίγουν αυτήν την πόρτα…»
«Κοίτα όμως, τα χέρια μου είναι ελεύθερα, δεν μπόρεσαν να τα κρατήσουν οι ιστοί σου…»
«Κοίτα την καρδιά σου…»

Από την καρδιά μου έβγαιναν φλόγες, αγαπημένη μου ψυχή. Δυνατές και ορμητικές και έκαψαν όλους τους ιστούς. Ο διάδρομος ελευθερώθηκε…
Η αράχνη κοίταγε και χαμογελούσε…πήρε την μορφή σου, αγαπημένη μου ψυχή.

Με πήρες από το χέρι
«Ελα, πάμε παρακάτω…»

Ω, τι να τα κάνω τα όπλα, όταν έχω εσένα κοντά μου!!!
΄Ολα γίνονται φως!!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

:shock:

[ΙΩΑΝΝΑ]

΄Εχω υψηλά σχέδια για σένα άνθρωπε...Θέλω να πολεμάς, να μισείς και να ελπιζεις...Θέλω να σε κάνω πολεμιστή, να σου κρύψω το θάρρος να αγαπάς, γιατί αλλιώς θα σε χάσω..."

ΑΧ περικοκλάδα ξέχνας ότι έχω ελέυθερη βούληση,ξεχνάς ότι αυτά που θέλεις δεν ανήκουν στης ποιότητες της ψυχής,και του Θεού.

Δεν θέλω να μισώ ,θέλω να μάθω να αγαπώ βαθιά.
Θέλω να ελπίζω ότι θα προχωρίσω ταπεινά και συνηδειτά τον δρόμο που έχει διάλεξει η ψυχή μου.

Τον πόλεμο που θέλεις να κάνω ,δεν τον αντέχω γιατί φέρνει μόνο θλίψη και δυστυχία,και εγώ ψάχνω να βρώ τη χαρά μέσα στη ζωή και της πράξεις μου.
Είναι αλήθεια ότι κατάφερες μιά χαρά να μου κρύψεις το θάρρος να αγαπώ ,μου δίδαξες μία αγάπη μίζερη χωρίς χαρά και χωρίς καμία προσφορά.

Η ψυχή μου όμως θέλει να θυμηθεί και να βιώσει την πραγματική αγάπη,και τα θέλω της ψυχής μου είναι το όπλο μου για να ελευθερωθώ από τα δεσμά σου.

[Vasoula]

Δεν θέλω να μισώ ,θέλω να μάθω να αγαπώ βαθιά.

και λέει η περικοκλάδα...


"...μα αυτά είναι τα όπλα που σου δίνω για να με πολεμήσεις...Να θέλεις διαρκώς και να λιώνεις μέσα σ' αυτήν την επιθυμία, χωρίς ποτέ να μπορέσεις να την ολοκληρώσεις! Γιατί δεν μπορείς να με ξεχάσεις, ούτε να με υπερβείς...Δεν κατάλαβες άνθρωπε, εγώ σου δίνω αυτά τα όπλα...αλλά να θυμάσαι, δεν στα δίνω για να με νικήσεις!!!"

[Fotinoula]

τελικά ο πόλεμος σου αρέσει

σου αρέσει να με κάνεις να νοιώθω νικήτρια και μετά να ακυρωνεις την νίκη μου

και αυτο γιατι σου αρεσει ο πόλεμος που βγαζει νικητή επιφανεικα, σαν παιχνιδι

εγω όμως δεν θέλω πολεμο για να νικησω σαν να παιζουμε ενα παιχνιδι, θελω να βγαινω Νικητής μεσα απο την καρδιά μου με Αγάπη... περικοκλάδα έλα μαζί μου, έλα...