Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Sofoula]

Και να φέρω και ένα παράδειγμα από την προσωπική μου σχέση με τους γονείς μου. Όταν με ρωτάνε ακόμα, 27 χρονών μαντράχαλο, αν "τρώω" και αν "ντύνομαι". Αρχικά το θεωρώ πλέον προσβολή, από την άποψη ότι θεωρούν ότι είμαι μικρό παιδάκι που δεν ξέρει να φροντίσει τον εαυτό του. Βασικά, ακόμα χειρότερα, καθώς ακόμα και το βρέφος, όταν κρυώνει ή πεινάει, θα κλάψει - δηλαδή η ανάγκη για κάλυψη των βασικών αναγκών είναι έμφυτη στον άνθρωπο, αλλά παρ'όλ'αυτά αυτοί επιμένουν να θεωρούν ότι εγώ δεν την έχω, και πρέπει αυτοί να μου το υπενθυμίζουν. Μετά βέβαια αναρωτιέμαι, πόσο αρνητικό είναι αυτό ακόμα και για αυτούς, καθώς θεωρούν ότι ανέθρεψαν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν θα είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες του - γυρίζει μπούμεραγκ δηλαδή. Και επειδή ηλίθιοι δεν είναι, έχω την αίσθηση (βασικά, είμαι απόλυτα σίγουρος) ότι δεν θέλουν να είναι το παιδί τους ανεξάρτητο, να μην τους έχει ανάγκη, σε κάτι τόσο απλό και βασικό - οπότε που να μπούμε και σε θέματα συναισθηματικής και γενικότερης ανεξαρτησίας. Τέτοιο "νοιάξημο" να μου λείπει...

Μουαχαχαχαχα

[Vasoula]

[Βικούλα]

τέλειο Σοφάκι

[eirini]

Αντί, λοιπόν, να αφορίζεις κάθε φορά τις επιλογές σου που δεν σου έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αρχίζεις να ερευνάς τι μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας μιας επιλογής και του αποτελέσματος...Θα ανακαλύψεις ενδιαφέροντα πράγματα, αν δώσεις προσοχή σ' αυτό το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας και του αποτελέσματος...Θα δεις ότι άλλα ηθελες, τελικά, αλλά επέλεξες με άλλα κριτήρια από αυτά που είχες σαν αρχική σκέψη...

Α ρε Βασούλα, έχεις ένα ωραίο τρόπο να περνάς τα πράγματα....

Μην αθωώνεις τόσο τους γονείς....Και εγώ γονέας είμαι και επίσης ήμουν κόρη κάποτε...Ευτυχώς και τα δύο "καταργήθηκαν" μέσα μου σαν ρόλοι και έμεινε η ουσία...

:lol:

έχω την αίσθηση (βασικά, είμαι απόλυτα σίγουρος) ότι δεν θέλουν να είναι το παιδί τους ανεξάρτητο, να μην τους έχει ανάγκη,

Άσε που όταν τους ανακοίνωσα πριν 3 χρόνια ότι μετακομίζω και φεύγω από κοντά τους, είχαμε ένα κάρο κλάμματα. Όχι γιατί ανησυχούσαν για μένα και το πως θα τα βγάζω πέρα, όχι. Για να μην τους ξεχάσω. Ότι δηλαδή με αυτήν μου την κίνηση τους απέρριπτα. Και εκεί κατάλαβα το "συναισθηματικό χρέος" που ήθελαν να μου δημιουργήσουν απέναντί τους: ότι κάνουμε ό,τι κάνουμε για σένα, ούτως ώστε "να..." ή "να μην.
Η οικογένεια έχει την θαλπωρή της, ναι. Η οποία και εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, μέχρι την ενηλικίωση. Να έχει ο νέος άνθρωπος ένα ασφαλές περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Αλλά μετά αυτή η θαλπωρή γίνεται φυλακή.

πωπω Θοδωράκο.... Εγώ φυλακή την έβλεπα από μικρή...

Το λιμάνι χρειάζεται να είναι ασφαλές για να χτιστεί το καινούργιο πλοίο, να δοκιμάσει τον εαυτό του στις προκλήσεις της θάλασσας, να κάνει στην αρχή κάποιες διστακτικές βόλτες στις γύρω παραλίες, ίσως και να γυρίσει πληγωμένο πίσω στις πρώτες του δυσκολίες. Άλλα σκοπός του πλοίου είναι να ανοιχτεί στον ωκεανό, να ανοίξει τα πανιά του και να σαλπάρει ελεύθερο για όπου θέλει αυτό. Και αν στο μυαλό του καπετάνιου είναι ότι πρέπει να γυρίζει ξανά και ξανά πίσω στο λιμάνι, τότε δεν θα ξανοιχτεί σε μακρινούς τόπους, αλλά θα πηγαίνει εκεί κοντά, χάνοντας την ευκαιρία να εξερευνήσει μακρινούς τόπους, χάνοντας την ευκαιρία να βρει τον δικό του προορισμό, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη μεριά του χάρτη.

Θοδωρή

και μετά από όοολο αυτό, έρχεται η γείωση της Σοφίας... κλαίω...

[paolo]

Κι εγώ σ´ευχαριστω για την συζήτηση Βάσω και εσένα και τα αλλα παιδιά που γράφουν εδώ πέρα. Η αφελής παιδικότητα ειναι για μένα εκείνη η αστεία εντύπωση που εχουν οι έφηβοι όταν στα δεκαπέντε με δεκαοκτώ συνήθως έρχονται στο σαλόνι ....και ανακοινώνουν ....είστε μπουμπούνες ....θα κανω οτι θέλω...να αλλάξουμε αυτοκίνητο .....ειμαι θεός .....θα βγω έξω οπότε θέλω..και μετα μαμα πεινάω και μπαμπά πέσε οτι μπορεις για να παω βόλτα και αύριο θέλω την μεταφραση της Αντίγονης κλπ
Οταν εισαι πολυ νέος , νομίζεις οτι όλος ο κόσμος χορεύει στους δικούς σου ρυθμούς αλλα μετα αντιλαμβάνεσαι οτι εισαι μια Κουκίδα στο σύμπαν...χρήσιμη και μοναδική αλλα Κουκίδα. Βέβαια εδώ δεν υπάρχουν έφηβοι και έχουμε πια ξεφύγει απο αυτή την φάση, και ειναι περιττή η αναφορά μου αλλα θυμήθηκα τα παιδιά μου και εμένα παλια.
Φεύγοντας απο εκείνη την εποχή λοιπόν και μπαίνοντας στην αγορά εργασίας και στην επιθυμία αυτονομησης και δημιουργίας, και θα κρίνουμε και θα δικασουμε και θα απορριψουμε αλλα και θα ελιχθουμε,θα συμβιβαστούμε και αναλογως των καταστάσεων πορευόμαστε ολοι μας.
Οι γονείς ειναι το πρώτο και το τελευταίο ανάχωμα που χτυπάμε αλλα γιατι? γιατι εκει πανω γίνονται οι περισσότερες προβολές μας, εκει καθρεφτίζεται το παρελθον μας και οι ελλείψεις μας , εκει χάνονται οι προσδοκίες μας αλλα εκει ειναι και οι ρίζες μας. Συμφωνώ μαζί σου , οτι μόνο αν ξεφύγουμε απο την ψυχολογική εξάρτηση απο τους δεσμούς αίματος , μπορούμε να ενηλικιωθουμε και να αυτονομηθουμε. Άλλωστε κάποτε τους χάνουμε και αναγκαστικά μεγαλώσουμε αν δεν το έχουμε κανει στην ώρα του.
Οι σχέσεις των ανθρώπων ειναι αυτες που ειναι. Άλλες ειναι επιφανειακές, άλλες ουσιαστικές, άλλες βαθιές και τα συναφή. Δεν μπορούμε να έχουμε ταύτιση και απολυτοτητα, με κανέναν. Οπως έχουμε εμείς απαιτήσεις για σχέσεις ολοκληρωμένες και αληθινές ετσι προσδοκούν και οι άλλοι απο εμας , παντα βέβαια σε συνάρτηση με την αντίληψη και τα θέλω του καθενός.
Εκει αναφέρομαι. Ας μην ειναι τελειες , οπως τις φανταζόμαστε όλες οι αγάπες μας. Ας επιτρέψουμε στην μητέρα μας να μας νταντευει και να ρωτάει αν φάγαμε η αν ντύθηκαμε, ας επιτρέψουμε στον πατέρα μας να κυβερνάει το κόσμο απο την πολυθρόνα του . Και τι εγινε? ετσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ποιο είμαστε και θα κάνουμε αυτο που έχουμε αποφασίσει. Ας λένε. Ετσι νιώθουν πιο καλα και ετσι ησυχάσουν τις αγωνίες τους και τους φόβους τους. Εμείς που έχουμε περισσότερη αντιληψη και επίγνωση μπορούμε να τους αγαπάμε οπως ειναι. Αυτοί δεν ειχαν την δυνατότητα να βιώσουν η να φωτίσουν πραγματα που εμείς καταφέραμε.
Και ας δεχθούμε την έπαρση της νεότητας και την ορμή της ζωης όταν κατα καιρούς τα παιδιά μας , μας βαριούνται η μας κοιτάζουν απο το ύψος που δίνει ο χρόνος όταν ειναι μικρός. Ας τα ανεχθούμε όταν ζητούν όλο το κόσμο , επειδή νιώθουν την σιγουριά της αγάπης μας και του δεδομένου.
Αυτοί που εχουν ανοιχτή καρδιά μπορούν να δείξουν στους υπολοίπους , αρχίζοντας με τους δικούς τους ανθρώπους, την σημασία της αρμονίας.
Σας χαιρετώ.

[Vasoula]

Ας επιτρέψουμε στην μητέρα μας να μας νταντευει και να ρωτάει αν φάγαμε η αν ντύθηκαμε, ας επιτρέψουμε στον πατέρα μας να κυβερνάει το κόσμο απο την πολυθρόνα του . Και τι εγινε? ετσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ποιο είμαστε και θα κάνουμε αυτο που έχουμε αποφασίσει. Ας λένε. Ετσι νιώθουν πιο καλα και ετσι ησυχάσουν τις αγωνίες τους και τους φόβους τους. Εμείς που έχουμε περισσότερη αντιληψη και επίγνωση μπορούμε να τους αγαπάμε οπως ειναι. Αυτοί δεν ειχαν την δυνατότητα να βιώσουν η να φωτίσουν πραγματα που εμείς καταφέραμε.

Παύλο μου είπες μια μαγική λέξη..."εμείς θα κάνουμε ότι θέλουμε"...Λίγοι, όμως, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς να έχουν ενοχές. Οι ενοχές τους γυρίζουν πίσω και δεν είναι κάτι που μου έχει συμβεί εμένα προσωπικά, αλλά το ένιωσα μέσα από τους άλλους και την δυσκολία τους να ωριμάσουν συναισθηματικά...
Εγώ προσωπικά έκανα ότι ήθελα, χωρίς να έχω ενοχές, και ενώ νόμιζα ότι είμαι φυσιολογικός άνθρωπος, ξαφνικά διαπιστώνω ότι είμαι σαν να λέμε μια εξαίρεση, στον ωκεανό της εξάρτημένης τούτης αγάπης (βολικής κατά τ' άλλα)
Έχω δει ανθρώπους να μπαίνουν σε βαθιά κατάθλιψη (όχι πένθος) με τον θάνατο της μητέρας τους και να μην βγαίνουν ποτέ ή να βγαίνουν μετά από πολλά χρόνια...Και είναι πολλοί που να πάρει...Όλοι εκεί γύρω γύρω στις ρίζες...

Καταλαβαίνω τι λες...καταλαβαίνω πως το λες...χρειάζεται να τιμήσουμε τους γονείς, αλλά δυστυχώς αυτό που συμβαίνει δεν είναι τιμή, είναι φυλακή...Μια κληρονομικότητα ανά τις γενιές, που δεν έχει όφελος ούτε εξέλιξη για κανέναν...
Πρώτα λοιπόν αποφασίζεις ότι δεν σε ενδιαφέρει η αποδοχή τους και μετά τους αγαπάς με πιο αυθεντικό τρόπο, έτσι ακριβώς όπως είναι...φοβισμένους και ανώριμους, γιατί τότε μόνο δεν μπορεί η δική τους συνειδησιακή κατάσταση να σε επηρεάσει ή να επιδράσει ακουσίως στις αποφάσεις σου.

Δεν μιλάω για τελειότητα στις σχέσεις μας, ποτέ μου δεν αναζήτησα την τελειότητα, γιατί δεν ήξερα τον ορισμό της...Οπότε τι να αναζητήσω? Όμως υπάρχει ένα "ελάχιστο" σημείο που μπορώ να νιώσω τον άλλον πιο αυθεντικά, όταν μπορώ να νιώσω και πιο αυθεντικά τον Εαυτό μου...Να μην κάνουμε μπαστούνια τους άλλους, αλλά να συμπορευόμαστε έντιμα...
Άλλο σημαίνει υποχωρώ και άλλο παραχωρώ, αλλά φαντάζομαι ότι δεν αναφέρεσαι στο δεύτερο...

[Θοδωράκος]

Ετσι νιώθουν πιο καλα και ετσι ησυχάσουν τις αγωνίες τους και τους φόβους τους.

Ω μα να με συγχωρείς, Paolo, αλλά εγώ δεν ήρθα στην ζωή για να εξομαλύνω τους φόβους και τις αγωνίες κανενός! Το αν φοβούνται ή αγωνιούν, είναι δικό τους πρόβλημα, και σε καμία περίπτωση δεν θα το κάνω δικό μου!

[Sofoula]

Μμμ, εγώ το τελευταίο χρόνο είπα να συμπεριφέρομαι στους γονείς μου όπως θα συμπεριφερόμουν σε όποιον άλλο ενήλικα στο περιβάλλον μου...

Αν πχ ένας φίλος μου με μάλωνε σε στυλ "μα τι είναι αυτά που τρως?", εγώ θα του απαντούσα "ε, αν δεν σ'αρέσουν, μην τα φας". Το ίδιο θα πω και στους δικούς μου.

Αν ένας φίλος μου έκανε κάτι που θα με ενοχλούσε/πρόσβαλε/ήταν παρεμβατικό, τότε θα έβρισκε από τη μεριά μου κάποια απειλή (όχι σαν εκδίκηση, αλλά για να βάλω τα όριά μου) ή, σε πιο προχωρημένο στάδιο, επίθεση.

Ας μην ειναι τελειες , οπως τις φανταζόμαστε όλες οι αγάπες μας.

Η μόνη αγάπη μου, που είναι τέλεια, είναι αυτή ως προς τον Εαυτό μου... Και μέσα σε αυτήν παύω να φαντάζομαι ως "κάτι" όλες τις άλλες.
Παύω να επιζητώ το ιδανικό και επιλέγω να βλέπω το αληθινό.

Αλλά αυτό δεν με κάνει και απαραίτητα πιο "καλή", από κοινωνικής άποψης. Ούτε πιο ευγενική, ούτε πιο ανεκτική, ούτε "πιο" οτιδήποτε. Με κάνει να είμαι αυτή που είμαι

[Θοδωράκος]

Σοφάκι

[Ιωαννάκι]

Σοφάκι

[eirini]

[Ταρούλα]

Σοφάκι

[ALEXOULA]

Εμείς που έχουμε περισσότερη αντιληψη και επίγνωση μπορούμε να τους αγαπάμε οπως ειναι. Αυτοί δεν ειχαν την δυνατότητα να βιώσουν η να φωτίσουν πραγματα που εμείς καταφέραμε.

Για να αγαπήσουμε τον οποιονδήποτε άλλον , απαραίτητη προυπόθεση είναι να κατορθώσουμε να αγαπήσουμε τον Εαυτό μας ,
και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει αν δε κόψουμε τις εξαρτήσεις μας
σαν παιδιά από τους γονείς ή σαν γονείς από τα παιδιά ,
να ξεφορτωθούμε ενοχές , προσδοκίες , επιθυμίες για αποδοχή και αγάπη,
και γενικά αυτή την φρικτή κληρονομικότητα , που μας κρατά όλη μας τη ζωή
εκεί κάτω στις ρίζες
και δεν μας αφήνει να ανεβούμε πάνω ψηλά στην κορυφή να κοιτάξουμε τον ήλιο κι ας καούμε
να μας φυσήξει ο αέρας κι ας πέσουμε

Θοδωρή
Σοφάκι
Παιδάκια

[Μάνος]

Πρώτα λοιπόν αποφασίζεις ότι δεν σε ενδιαφέρει η αποδοχή τους και μετά τους αγαπάς με πιο αυθεντικό τρόπο, έτσι ακριβώς όπως είναι...φοβισμένους και ανώριμους, γιατί τότε μόνο δεν μπορεί η δική τους συνειδησιακή κατάσταση να σε επηρεάσει ή να επιδράσει ακουσίως στις αποφάσεις σου.

Χτύπησες φλέβα εδώ Βασούλα μου!!!

...Και τώρα που το σκέφτομαι το ίδιο δεν θα ισχύσει και για τους λοιπούς φίλους; Δυστύχως δεν βαδίζουν όλοι στον δρόμο της αυτογνωσίας...
...Και ναι, κακά τα ψέματα, η αποδοχή γυρεύεται από ότι είναι γύρω μας, κινείται και αναπνέει!!! Είναι όμως δυσκολάκι να φτάσεις σε σημείο παντελούς αδιαφορίας για αυτήν...

[Μπεττουλα]

Πρώτα λοιπόν αποφασίζεις ότι δεν σε ενδιαφέρει η αποδοχή τους και μετά τους αγαπάς με πιο αυθεντικό τρόπο, έτσι ακριβώς όπως είναι...φοβισμένους και ανώριμους, γιατί τότε μόνο δεν μπορεί η δική τους συνειδησιακή κατάσταση να σε επηρεάσει ή να επιδράσει ακουσίως στις αποφάσεις σου.

Σοφακι αυτο ακριβως σκεφτομουν και εγω προσφατα.. οτι ενας τροπος αντιμετωπισης ειναι να τους φερομαι οπως ακριβως θα φερομουν σε οποιοδηποτε αλλο ενηλικα.. να βγαλω την ταμπελα γονιος εγω πρωτη απο μεσα μου εστω με οποιο τροπο για αρχη..