Ο φόβος της ελευθερίας...
μαζί Ψυχή μου μέχρι τέλους...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Σοφάκι αγαπούλες!!
Η πληγωμένη καρδιά μπορεί να Ερωτευθεί
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
από το σεμινάριο
Σίγουρα είναι πολύ ευεργετικό να αναγνωρίζουμε τα σημεία της προσωπικότητας και να τα αποκωδικοποιούμε, αναγνωρίζοντας τις διάφορες "μάσκες" του εγώ, αλλά αυτό περιέχει και έναν κίνδυνο!
Να αποκτήσουμε εμμονικούς φόβους και να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας.
Αυτό σημαίνει ότι, αντί να παρατηρούμε την προσωπικότητα, κρίνουμε και ελέγχουμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να μας διακατέχει ένα αίσθημα μη ολοκλήρωσης, αγωνίας μήπως κάνουμε λάθος, και ενοχών, όταν αντιλαμβανόμαστε τους μηχανισμούς μας.
Μπαίνουμε, δηλαδή, σε ένα αδιέξοδο "παιχνίδι", που αντί να μας διασκεδάζει, μας αγχώνει.
Γενικά δεν βιώνουμε την ουσιαστική μας φύση, γιατί η επίγνωση μας κυριαρχείται από την προσωπικότητα
΄Ετσι θα ήθελα να σας θυμίσω ότι αυτή η εργασία έχει σκοπό να μας κάνει να αποκτούμε επίγνωση-συνείδηση της προσωπικότητας και των μηχανισμών της.
Η αποταύτιση είναι μεν ευεργετική διαδικασία, αλλά συγχρόνως και επικίνδυνη, αν δεν αφεθούμε στην ανώτερη συνείδησή μας, στον θείο μας Εαυτό, συνειδητά στο τώρα.
Σας έχω πει ότι η ψυχολογική ολοκλήρωση και η πνευματική συνειδητοποίηση δεν είναι ξεχωριστές διαδικασίες. Η μία χρειάζεται απαραίτητα την άλλη, ώστε να μην ζούμε με αυταπάτες, αλλά εντελώς συνειδητοί.
Το να αναγνωρίσουμε τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και να τα αποκαταστήσουμε, περιέχει και βαθύτερη γνώση. Δηλαδή, γιατί χρειάστηκε η προσωπικότητα μας να σηκώσει τους αμυντικούς μηχανισμούς, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, από το οποίο εξάρτησε την ικανοποίηση των βασικών αναγκών της
Οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι χρήσιμοι σε έναν κόσμο πολωμένο. Ο καθένας μας λοιπόν γίνεται «εδικός» σε έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης, που αν χρησιμοποιείται υπερβολικά, γίνεται η πλατφόρμα της δυσλειτουργίας μας.
Πάνω σ αυτήν την πλατφόρμα, χτίζονται οι «στρατηγικές μας», βάζοντάς μας ολοένα και περισσότερο στην αυταπάτη, ότι εμείς είμαστε η προσωπικότητά μας! Και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε σ αυτήν την αυταπάτη, τόσο περισσότερο ταυτοποιούμαστε μαζί της, έτσι ώστε να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ουσία από την πλάνη.
Αν δεν νιώσουμε βαθύτερα την ΄Υπαρξή μας, σαν ένα αληθινά συνειδητό ον, τότε η από-ταυτοποίηση περιέχει και τους κινδύνους, να μην μπορέσουμε να βρούμε μια νέα προσωπική ταυτότητα για να εκδηλωθούμε σαν ατομικότητα, στον φυσικό κόσμο.
Σκοπός της εργασίας μας είναι, λοιπόν, το άνοιγμά μας προς την συνείδηση, με έκφραση προς την θειότητά της ύπαρξής μας, μέσα από την αυθεντικότητα.
Το να γνωρίζουμε τον Εαυτό μας, δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, να επεξεργαζόμαστε μόνο την προσωπικότητά μας και τους μηχανισμούς που περιόρισαν την συνείδησή μας, αλλά σημαίνει περισσότερο, να ανοίγουμε στην έκφραση του Εαυτού μας και να εναρμονίζουμε το θέλημά μας με την θεία Παρουσία εντός μας, ανακαλύπτοντας και αποδυναμώνοντας τους μηχανισμούς που εμποδίζουν αυτήν την Παρουσία να αφυπνισθεί εντός μας!
Η αποκατάσταση του θεϊκού σχεδίου, ξεκινάει από το άνοιγμα της καρδιάς μας, ώστε να βιώνουμε όλη την ζωή σαν εμπειρία, χωρίς να κρίνουμε καμία δράση, σαν λάθος ή σωστή. Η παρατήρηση της δυσαρμονίας εντός μας είναι και η άμεση λύση να βελτιώσουμε ή να αποκαταστήσουμε αυτήν την δυσαρμονία, όχι με φόβο, αλλά με εμπιστοσύνη στην αληθινή μας φύση.
Ενιωσα την ανάγκη να σας τα γράψω αυτά, για να μην μπείτε στο αδιέξοδο μόνο μιας ψυχολογικής εργασίας, που εντέλει μπορεί να απελευθερώνει, αλλά αυτή η απελευθέρωση δεν είναι και η εσωτερική ελευθερία, που χρειάζεται να έχει ένα ενσυνείδητο ον!
Σίγουρα είναι πολύ ευεργετικό να αναγνωρίζουμε τα σημεία της προσωπικότητας και να τα αποκωδικοποιούμε, αναγνωρίζοντας τις διάφορες "μάσκες" του εγώ, αλλά αυτό περιέχει και έναν κίνδυνο!
Να αποκτήσουμε εμμονικούς φόβους και να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας.
Αυτό σημαίνει ότι, αντί να παρατηρούμε την προσωπικότητα, κρίνουμε και ελέγχουμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να μας διακατέχει ένα αίσθημα μη ολοκλήρωσης, αγωνίας μήπως κάνουμε λάθος, και ενοχών, όταν αντιλαμβανόμαστε τους μηχανισμούς μας.
Μπαίνουμε, δηλαδή, σε ένα αδιέξοδο "παιχνίδι", που αντί να μας διασκεδάζει, μας αγχώνει.
Γενικά δεν βιώνουμε την ουσιαστική μας φύση, γιατί η επίγνωση μας κυριαρχείται από την προσωπικότητα
΄Ετσι θα ήθελα να σας θυμίσω ότι αυτή η εργασία έχει σκοπό να μας κάνει να αποκτούμε επίγνωση-συνείδηση της προσωπικότητας και των μηχανισμών της.
Η αποταύτιση είναι μεν ευεργετική διαδικασία, αλλά συγχρόνως και επικίνδυνη, αν δεν αφεθούμε στην ανώτερη συνείδησή μας, στον θείο μας Εαυτό, συνειδητά στο τώρα.
Σας έχω πει ότι η ψυχολογική ολοκλήρωση και η πνευματική συνειδητοποίηση δεν είναι ξεχωριστές διαδικασίες. Η μία χρειάζεται απαραίτητα την άλλη, ώστε να μην ζούμε με αυταπάτες, αλλά εντελώς συνειδητοί.
Το να αναγνωρίσουμε τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και να τα αποκαταστήσουμε, περιέχει και βαθύτερη γνώση. Δηλαδή, γιατί χρειάστηκε η προσωπικότητα μας να σηκώσει τους αμυντικούς μηχανισμούς, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, από το οποίο εξάρτησε την ικανοποίηση των βασικών αναγκών της
Οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι χρήσιμοι σε έναν κόσμο πολωμένο. Ο καθένας μας λοιπόν γίνεται «εδικός» σε έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης, που αν χρησιμοποιείται υπερβολικά, γίνεται η πλατφόρμα της δυσλειτουργίας μας.
Πάνω σ αυτήν την πλατφόρμα, χτίζονται οι «στρατηγικές μας», βάζοντάς μας ολοένα και περισσότερο στην αυταπάτη, ότι εμείς είμαστε η προσωπικότητά μας! Και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε σ αυτήν την αυταπάτη, τόσο περισσότερο ταυτοποιούμαστε μαζί της, έτσι ώστε να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ουσία από την πλάνη.
Αν δεν νιώσουμε βαθύτερα την ΄Υπαρξή μας, σαν ένα αληθινά συνειδητό ον, τότε η από-ταυτοποίηση περιέχει και τους κινδύνους, να μην μπορέσουμε να βρούμε μια νέα προσωπική ταυτότητα για να εκδηλωθούμε σαν ατομικότητα, στον φυσικό κόσμο.
Σκοπός της εργασίας μας είναι, λοιπόν, το άνοιγμά μας προς την συνείδηση, με έκφραση προς την θειότητά της ύπαρξής μας, μέσα από την αυθεντικότητα.
Το να γνωρίζουμε τον Εαυτό μας, δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, να επεξεργαζόμαστε μόνο την προσωπικότητά μας και τους μηχανισμούς που περιόρισαν την συνείδησή μας, αλλά σημαίνει περισσότερο, να ανοίγουμε στην έκφραση του Εαυτού μας και να εναρμονίζουμε το θέλημά μας με την θεία Παρουσία εντός μας, ανακαλύπτοντας και αποδυναμώνοντας τους μηχανισμούς που εμποδίζουν αυτήν την Παρουσία να αφυπνισθεί εντός μας!
Η αποκατάσταση του θεϊκού σχεδίου, ξεκινάει από το άνοιγμα της καρδιάς μας, ώστε να βιώνουμε όλη την ζωή σαν εμπειρία, χωρίς να κρίνουμε καμία δράση, σαν λάθος ή σωστή. Η παρατήρηση της δυσαρμονίας εντός μας είναι και η άμεση λύση να βελτιώσουμε ή να αποκαταστήσουμε αυτήν την δυσαρμονία, όχι με φόβο, αλλά με εμπιστοσύνη στην αληθινή μας φύση.
Ενιωσα την ανάγκη να σας τα γράψω αυτά, για να μην μπείτε στο αδιέξοδο μόνο μιας ψυχολογικής εργασίας, που εντέλει μπορεί να απελευθερώνει, αλλά αυτή η απελευθέρωση δεν είναι και η εσωτερική ελευθερία, που χρειάζεται να έχει ένα ενσυνείδητο ον!
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
από το σεμινάριο
Πίσω από κάθε διαστρέβλωση κρύβεται σε ένα ποσοστό η αναξιότητα...
Και λέω σε ένα ποσοστό, γιατί άλλοι δεν αναγνωρίζουν τα χαρίσματά τους και άλλοι τα θεωρουν ελαττώματα...
Η μη έκφραση αναγκών στηρίζεται
- στην πεποίθηση ότι είναι εγωιστικό να εκφράζουμε τις ανάγκες μας
- στην μη αναγνώριση των αναγκών μας
- στον φόβο να τις εκφράσουμε (ενώ τις γνωρίζουμε) για να μην απορριφτούν από τους άλλους.
- στην άποψη ότι οι άλλοι θα μας εκμεταλλευτούν, αν εκφράσουμε τις ανάγκες μας, έτσι τις ελαχιστοποιούμε.
Τι σημαίνει τώρα έκφραση αναγκών
- Συναισθηματική αναγνώριση του εαυτού μας
- Γνώση των καταστάσεων που δεν μας φέρνουν ισορροπία
- Αναγνώριση του δικαιώματος επιλογών για τον εαυτό μας
- Σεβασμός στις ανάγκες των άλλων
- Κάλυψη των βασικών μας ενστίκτων (αυτοσυντήρησης, σεξουαλικού, κοινωνικού)
Αν σκεφτείτε την ζωή σας, πάντα οι πράξεις σας έχουν ένα αντικείμενο αποδοχής, που δεν είναι ο Εαυτός σας.
Συνήθως οι άνθρωποι κάνουν πράγματα για τους άλλους. Μπαίνουν σε καταστάσεις πόνου, γιατι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις πραγματικές τους ανάγκες και την βαθύτερη έκφραση του αληθινού τους Εαυτού, μια και κοινωνικά η αληθινή έκφραση περιορίζεται από τα πρότυπα και εκδηλώνεται σαν εγωισμός, εξάρτηση και περιοριστική αγάπη.
Οι κοινωνικοί μηχανισμοί αποκλείουν την αληθινή έκφραση αναγκών ενός ανθρώπου και τον περιορίζουν σε ένα πλαίσιο δράσης και αντίδρασης, όπου η μία δύναμη εξουδετερώνει την άλλη και έτσι προέρχεται η εσωτερική ακινησία που κάνει αυτούς τους μηχανισμούς της ζωής να κινούνται αυτόματα και χωρις ιδιαίτερη νοημοσύνη.
Πως να αποδεχτούμε μια ζωή, της οποίας οι νόμοι, έτσι όπως συνηθίζεται, δυσκολεύουν τα ένστικτα να πνευματοποιηθούν?
Παραμένουμε λοιπόν (ασυνείδητα) έξω από την εμπειρία της ζωής και απλά βλέπουμε τον εαυτό μας σαν μέρος του δράματος, ελπίζοντας σε κάποιον εξωτερικό πάράγοντα να μας σώσει από αυτήν καθημερινή αλλοτρίωση των συναισθημάτων μας.
Αναγνωρίζοντας αυτόν τον φυσικό μηχανισμό, απομυθοποιώντας τις αξίες και τις συγκρίσεις, ανακαλύπτουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, το βαθύτερο είναι μας, αυτήν την Παρουσία εντός μας, για την οποία ο φυσικός κόσμος είναι απλά μια πνευματική εμπειρία, με την δυναμική ενός αυθεντικού Εαυτού που είναι εφοδιασμένος με γνώση και αγάπη, για να ζήσει την φυσική του εμπειρία.
Πίσω από κάθε διαστρέβλωση κρύβεται σε ένα ποσοστό η αναξιότητα...
Και λέω σε ένα ποσοστό, γιατί άλλοι δεν αναγνωρίζουν τα χαρίσματά τους και άλλοι τα θεωρουν ελαττώματα...
Η μη έκφραση αναγκών στηρίζεται
- στην πεποίθηση ότι είναι εγωιστικό να εκφράζουμε τις ανάγκες μας
- στην μη αναγνώριση των αναγκών μας
- στον φόβο να τις εκφράσουμε (ενώ τις γνωρίζουμε) για να μην απορριφτούν από τους άλλους.
- στην άποψη ότι οι άλλοι θα μας εκμεταλλευτούν, αν εκφράσουμε τις ανάγκες μας, έτσι τις ελαχιστοποιούμε.
Τι σημαίνει τώρα έκφραση αναγκών
- Συναισθηματική αναγνώριση του εαυτού μας
- Γνώση των καταστάσεων που δεν μας φέρνουν ισορροπία
- Αναγνώριση του δικαιώματος επιλογών για τον εαυτό μας
- Σεβασμός στις ανάγκες των άλλων
- Κάλυψη των βασικών μας ενστίκτων (αυτοσυντήρησης, σεξουαλικού, κοινωνικού)
Αν σκεφτείτε την ζωή σας, πάντα οι πράξεις σας έχουν ένα αντικείμενο αποδοχής, που δεν είναι ο Εαυτός σας.
Συνήθως οι άνθρωποι κάνουν πράγματα για τους άλλους. Μπαίνουν σε καταστάσεις πόνου, γιατι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις πραγματικές τους ανάγκες και την βαθύτερη έκφραση του αληθινού τους Εαυτού, μια και κοινωνικά η αληθινή έκφραση περιορίζεται από τα πρότυπα και εκδηλώνεται σαν εγωισμός, εξάρτηση και περιοριστική αγάπη.
Οι κοινωνικοί μηχανισμοί αποκλείουν την αληθινή έκφραση αναγκών ενός ανθρώπου και τον περιορίζουν σε ένα πλαίσιο δράσης και αντίδρασης, όπου η μία δύναμη εξουδετερώνει την άλλη και έτσι προέρχεται η εσωτερική ακινησία που κάνει αυτούς τους μηχανισμούς της ζωής να κινούνται αυτόματα και χωρις ιδιαίτερη νοημοσύνη.
Πως να αποδεχτούμε μια ζωή, της οποίας οι νόμοι, έτσι όπως συνηθίζεται, δυσκολεύουν τα ένστικτα να πνευματοποιηθούν?
Παραμένουμε λοιπόν (ασυνείδητα) έξω από την εμπειρία της ζωής και απλά βλέπουμε τον εαυτό μας σαν μέρος του δράματος, ελπίζοντας σε κάποιον εξωτερικό πάράγοντα να μας σώσει από αυτήν καθημερινή αλλοτρίωση των συναισθημάτων μας.
Αναγνωρίζοντας αυτόν τον φυσικό μηχανισμό, απομυθοποιώντας τις αξίες και τις συγκρίσεις, ανακαλύπτουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, το βαθύτερο είναι μας, αυτήν την Παρουσία εντός μας, για την οποία ο φυσικός κόσμος είναι απλά μια πνευματική εμπειρία, με την δυναμική ενός αυθεντικού Εαυτού που είναι εφοδιασμένος με γνώση και αγάπη, για να ζήσει την φυσική του εμπειρία.
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
από το σεμινάριο
Είναι δύσκολο να μπει κανείς στην κατάσταση του παιδιού και να αναβιώσει τον φόβο του, όταν η λογική δεν υπήρχε και έπρεπε να αντιληφθεί το περιβάλλον του με τα συναισθήματα και με τις αισθήσεις του.
Μπορεί κανείς να επεξεργαστεί τις εικόνες, να φέρει στην μνήμη του κάποια γεγονότα, μα δεν μπορεί να ανακαλέσει το συναίσθημα. Η δυσκολία αυτής της εργασίας είναι ότι τώρα μπαίνει στην μέση και η λογική μας, που πια έχει αναπτυχθεί μέσα στην κοινωνία και έτσι βρίσκουμε φυσιολογική, ή μη φυσιολογική, την συμπεριφορά των γονιών μας. Υπάρχει δηλαδή η κρίση.
Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε είναι ότι το συναίσθημα του παιδιού είναι τελείως ανεπεξέργαστο, δηλαδή χωρίς πρότυπα και όρους. Το παιδί δυσαρεστείται από τα συναισθήματα των γονιών του, όσον αφορά το ψυχικό του μέρος, και από την πείνα ή την αφή, όσον αφορά το αισθαντικό του φυσικό μέρος.
΄Όταν οι γονείς είναι συναισθηματικά απόντες, ή είναι θυμωμένοι, απογοητευμένοι, κουρασμένοι, απελπισμένοι, το παιδί το συλλαμβάνει συναισθηματικά και επειδή δεν έχει λογική να το επεξεργαστεί, το αφήνει σαν «αποτύπωμα» στο συναισθηματικό του σώμα.
΄Οσο μεγαλώνει και αρχίζει να έχει και νοητικές λειτουργίες, αρχίζει να συνδέει αυτά τα «αποτυπώματα» με τις πράξεις ή τα λόγια των γονιών του και να νιώθει αυτά τα αποτυπώματα σαν δικά του συναισθήματα. Συνεχώς προσπαθεί να «κερδίσει» την θέση του στην οικογένεια, γι αυτό και το εκφράζει με αγωνία «μαμά, μπαμπά, μ αγαπάς?», κλαίει όταν τους αποχωρίζεται, δεν μπορεί να ενταχθεί εύκολα σε ένα νέο περιβάλλον και το δηλώνει με συναίσθημα.
Συνεχώς και μέχρι τα 4 του, απορροφάει από το περιβάλλον του συναισθήματα και περίπου σ αυτήν την ηλικία αρχίζει να θεωρεί οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον και, εκτός από την μητέρα και τον πατέρα, εντάσσει στον κόσμο του και τον παππού, την γιαγιά, τα αδέρφια, αν υπάρχουν. Δεν έχει αναπτυγμένη την κρίση, είναι εύπιστο και ευπροσάρμοστο, ακολουθώντας τα πνευματικά ένστικτα που το ωθούν προς την ανάπτυξή του και την επιβίωσή του.
Γύρω στα 7 έχει αναπτυγμένες αρκετά τις νοητικές λειτουργίες και τότε έχει τα δικά του συναισθήματα, που όμως μπλοκάρουν με τα συναισθήματα-αποτυπώματα των γονιών του, που υπάρχουν μέσα στην συναισθηματική του μνήμη και αρχίζει να προσαρμόζει την συμπεριφορά του, για να νιώσει ανακούφιση και εμπιστοσύνη.
Στις περισσότερες οικογένειες η αγάπη των γονιών προς το παιδί τους δίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ανάλογα με τα δικά τους βιώματα που πολλές φορές είναι απορριπτικά. ΄Ετσι είναι κάτι αυτονόητο για τους γονείς, ότι θα αγαπούν τα παιδιά τους με τον δικό τους τρόπο, που μπορεί να είναι από υπερβολικά εκδηλωτικός, μέχρι υπερβολικά απορριπτικός.
Το αυτονόητο είναι για τον κάθε άνθρωπο προσαρμοσμένο στην εμπειρία του.
Το «υπερβολικά» εκδηλωτικό ή απορριπτικό συναίσθημα, επιφέρει την ίδια σχεδόν διαστρέβλωση των πνευματικών ενστίκτων στο παιδί, στην πορεία του σαν ενήλικας και μπλοκάρει τον τομέα των σχέσεων του (2ο κέντρο), γιατί ουσιαστικά δεν μπορεί να βρει την δική του συναισθηματική «ταυτότητα», έχει δηλαδή την λεγόμενη «κοινωνική ανισορροπία».
Οι γονείς που εκδηλώνουν, συναισθηματικά, αγωνία για το παιδί, το κάνουν να αναζητά την ασφυκτική αγάπη, στις σχέσεις του με τους άλλους, ενώ αντίθετα εκείνοι που δεν μπορούν να καλύψουν τις συναισθηματικές του ανάγκες, το κάνουν να αναζητά την απορριπτική αγάπη στις σχέσεις του με τους άλλους. Το παιδί μαθαίνει να ζει με συναισθηματικές εντάσεις, γεγονός που το αποτρέπει, σαν ενήλικα, να αναγνωρίσει τις δικές του ανάγκες και αναγκάζεται να τις βιώνει μέσα από τους άλλους ή να τις εξουδετερώνει, απωθώντας τα συναισθήματά του.
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, στην ηλικία της ωρίμανσής του, αρχίζει να πέφτει στα 7 αμαρτήματα προς τον εαυτό του, μην αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του.
Aλαζονεία
Ανικανότητα και απροθυμία να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον πονο.
Αρνείται πολλές από τις ανάγκες του, και προσπαθεί να βοηθήσει τους άλλους
Ασκεί πάντα έντονη κριτική στους άλλους και δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις δικές του διαστρεβλώσεις.
Απληστία
Νιώθει ότι του λείπουν τα εσωτερικά αποθέματα και θεωρεί ότι η πολλή συναναστροφή με τους άλλους θα του γεμίσει τα εσωτερικά κενά.
Λαγνεία
Συνεχής ανάγκη για ένταση, έλεγχο και απόδειξη ότι υπάρχει, μέσα από την προέκταση του εαυτού του. Ασκεί πίεση σε όλα τα πράγματα, γιατί θέλει να επιβάλλει τον εαυτό του.
Λαιμαργία
Επιθυμία να γεμίζει συνεχώς με εμπειρίες, προσπαθώντας να ξεπεράσει το αίσθημα του εσωτερικού κενού, με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώνει ποτέ τίποτα. Δεν μπαίνει στην εμπειρία και αυτό του φέρνει αίσθημα μη πληρότητας.
Οκνηρία
Επιθυμεί να παραμείνει αλώβητος από την ζωή. Δείχνει απροθυμία να παρουσιάσει την ζωτικότητά του σε όλο της το εύρος, προκειμένου να μην εμπλακεί ολοκληρωτικά στην ζωή.
Φθόνος
΄Εχει πάντα την αίσθηση ότι του λείπει πάντα κάτι βασικό. Αισθάνεται ότι οι άλλοι έχουν αξίες που λείπουν από αυτόν. Λαχταράει αυτό που του λείπει και έτσι χάνει την ευκαιρία να αναγνωρίσει τα χαρίσματά του.
Οργή
Απογοήτευση από τον εαυτό του και τον κόσμο. Έλλειψη ικανοποίησης. Αντίληψη ότι οι άλλοι δεν τον εγκρίνουν, μόνιμο αίσθημα πίκρας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντλήσει χαρά από την εμπειρία του. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας που χρειάζεται νικητές και νικημένους,. Η οργή εντείνει τον φόβο της ανυπαρξίας, ώστε μέσα από την ένταση να νιώθει κανείς ότι υπάρχει.
Είναι δύσκολο να μπει κανείς στην κατάσταση του παιδιού και να αναβιώσει τον φόβο του, όταν η λογική δεν υπήρχε και έπρεπε να αντιληφθεί το περιβάλλον του με τα συναισθήματα και με τις αισθήσεις του.
Μπορεί κανείς να επεξεργαστεί τις εικόνες, να φέρει στην μνήμη του κάποια γεγονότα, μα δεν μπορεί να ανακαλέσει το συναίσθημα. Η δυσκολία αυτής της εργασίας είναι ότι τώρα μπαίνει στην μέση και η λογική μας, που πια έχει αναπτυχθεί μέσα στην κοινωνία και έτσι βρίσκουμε φυσιολογική, ή μη φυσιολογική, την συμπεριφορά των γονιών μας. Υπάρχει δηλαδή η κρίση.
Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε είναι ότι το συναίσθημα του παιδιού είναι τελείως ανεπεξέργαστο, δηλαδή χωρίς πρότυπα και όρους. Το παιδί δυσαρεστείται από τα συναισθήματα των γονιών του, όσον αφορά το ψυχικό του μέρος, και από την πείνα ή την αφή, όσον αφορά το αισθαντικό του φυσικό μέρος.
΄Όταν οι γονείς είναι συναισθηματικά απόντες, ή είναι θυμωμένοι, απογοητευμένοι, κουρασμένοι, απελπισμένοι, το παιδί το συλλαμβάνει συναισθηματικά και επειδή δεν έχει λογική να το επεξεργαστεί, το αφήνει σαν «αποτύπωμα» στο συναισθηματικό του σώμα.
΄Οσο μεγαλώνει και αρχίζει να έχει και νοητικές λειτουργίες, αρχίζει να συνδέει αυτά τα «αποτυπώματα» με τις πράξεις ή τα λόγια των γονιών του και να νιώθει αυτά τα αποτυπώματα σαν δικά του συναισθήματα. Συνεχώς προσπαθεί να «κερδίσει» την θέση του στην οικογένεια, γι αυτό και το εκφράζει με αγωνία «μαμά, μπαμπά, μ αγαπάς?», κλαίει όταν τους αποχωρίζεται, δεν μπορεί να ενταχθεί εύκολα σε ένα νέο περιβάλλον και το δηλώνει με συναίσθημα.
Συνεχώς και μέχρι τα 4 του, απορροφάει από το περιβάλλον του συναισθήματα και περίπου σ αυτήν την ηλικία αρχίζει να θεωρεί οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον και, εκτός από την μητέρα και τον πατέρα, εντάσσει στον κόσμο του και τον παππού, την γιαγιά, τα αδέρφια, αν υπάρχουν. Δεν έχει αναπτυγμένη την κρίση, είναι εύπιστο και ευπροσάρμοστο, ακολουθώντας τα πνευματικά ένστικτα που το ωθούν προς την ανάπτυξή του και την επιβίωσή του.
Γύρω στα 7 έχει αναπτυγμένες αρκετά τις νοητικές λειτουργίες και τότε έχει τα δικά του συναισθήματα, που όμως μπλοκάρουν με τα συναισθήματα-αποτυπώματα των γονιών του, που υπάρχουν μέσα στην συναισθηματική του μνήμη και αρχίζει να προσαρμόζει την συμπεριφορά του, για να νιώσει ανακούφιση και εμπιστοσύνη.
Στις περισσότερες οικογένειες η αγάπη των γονιών προς το παιδί τους δίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ανάλογα με τα δικά τους βιώματα που πολλές φορές είναι απορριπτικά. ΄Ετσι είναι κάτι αυτονόητο για τους γονείς, ότι θα αγαπούν τα παιδιά τους με τον δικό τους τρόπο, που μπορεί να είναι από υπερβολικά εκδηλωτικός, μέχρι υπερβολικά απορριπτικός.
Το αυτονόητο είναι για τον κάθε άνθρωπο προσαρμοσμένο στην εμπειρία του.
Το «υπερβολικά» εκδηλωτικό ή απορριπτικό συναίσθημα, επιφέρει την ίδια σχεδόν διαστρέβλωση των πνευματικών ενστίκτων στο παιδί, στην πορεία του σαν ενήλικας και μπλοκάρει τον τομέα των σχέσεων του (2ο κέντρο), γιατί ουσιαστικά δεν μπορεί να βρει την δική του συναισθηματική «ταυτότητα», έχει δηλαδή την λεγόμενη «κοινωνική ανισορροπία».
Οι γονείς που εκδηλώνουν, συναισθηματικά, αγωνία για το παιδί, το κάνουν να αναζητά την ασφυκτική αγάπη, στις σχέσεις του με τους άλλους, ενώ αντίθετα εκείνοι που δεν μπορούν να καλύψουν τις συναισθηματικές του ανάγκες, το κάνουν να αναζητά την απορριπτική αγάπη στις σχέσεις του με τους άλλους. Το παιδί μαθαίνει να ζει με συναισθηματικές εντάσεις, γεγονός που το αποτρέπει, σαν ενήλικα, να αναγνωρίσει τις δικές του ανάγκες και αναγκάζεται να τις βιώνει μέσα από τους άλλους ή να τις εξουδετερώνει, απωθώντας τα συναισθήματά του.
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, στην ηλικία της ωρίμανσής του, αρχίζει να πέφτει στα 7 αμαρτήματα προς τον εαυτό του, μην αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του.
Aλαζονεία
Ανικανότητα και απροθυμία να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον πονο.
Αρνείται πολλές από τις ανάγκες του, και προσπαθεί να βοηθήσει τους άλλους
Ασκεί πάντα έντονη κριτική στους άλλους και δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις δικές του διαστρεβλώσεις.
Απληστία
Νιώθει ότι του λείπουν τα εσωτερικά αποθέματα και θεωρεί ότι η πολλή συναναστροφή με τους άλλους θα του γεμίσει τα εσωτερικά κενά.
Λαγνεία
Συνεχής ανάγκη για ένταση, έλεγχο και απόδειξη ότι υπάρχει, μέσα από την προέκταση του εαυτού του. Ασκεί πίεση σε όλα τα πράγματα, γιατί θέλει να επιβάλλει τον εαυτό του.
Λαιμαργία
Επιθυμία να γεμίζει συνεχώς με εμπειρίες, προσπαθώντας να ξεπεράσει το αίσθημα του εσωτερικού κενού, με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώνει ποτέ τίποτα. Δεν μπαίνει στην εμπειρία και αυτό του φέρνει αίσθημα μη πληρότητας.
Οκνηρία
Επιθυμεί να παραμείνει αλώβητος από την ζωή. Δείχνει απροθυμία να παρουσιάσει την ζωτικότητά του σε όλο της το εύρος, προκειμένου να μην εμπλακεί ολοκληρωτικά στην ζωή.
Φθόνος
΄Εχει πάντα την αίσθηση ότι του λείπει πάντα κάτι βασικό. Αισθάνεται ότι οι άλλοι έχουν αξίες που λείπουν από αυτόν. Λαχταράει αυτό που του λείπει και έτσι χάνει την ευκαιρία να αναγνωρίσει τα χαρίσματά του.
Οργή
Απογοήτευση από τον εαυτό του και τον κόσμο. Έλλειψη ικανοποίησης. Αντίληψη ότι οι άλλοι δεν τον εγκρίνουν, μόνιμο αίσθημα πίκρας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντλήσει χαρά από την εμπειρία του. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας που χρειάζεται νικητές και νικημένους,. Η οργή εντείνει τον φόβο της ανυπαρξίας, ώστε μέσα από την ένταση να νιώθει κανείς ότι υπάρχει.
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Ετσι είναι ,το συνειδητοποιώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.Αν σκεφτείτε την ζωή σας, πάντα οι πράξεις σας έχουν ένα αντικείμενο αποδοχής, που δεν είναι ο Εαυτός σας.
Συνήθως οι άνθρωποι κάνουν πράγματα για τους άλλους. Μπαίνουν σε καταστάσεις πόνου, γιατι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις πραγματικές τους ανάγκες και την βαθύτερη έκφραση του αληθινού τους Εαυτού, μια και κοινωνικά η αληθινή έκφραση περιορίζεται από τα πρότυπα και εκδηλώνεται σαν εγωισμός, εξάρτηση και περιοριστική αγάπη.
Οι κοινωνικοί μηχανισμοί αποκλείουν την αληθινή έκφραση αναγκών ενός ανθρώπου και τον περιορίζουν σε ένα πλαίσιο δράσης και αντίδρασης, όπου η μία δύναμη εξουδετερώνει την άλλη και έτσι προέρχεται η εσωτερική ακινησία που κάνει αυτούς τους μηχανισμούς της ζωής να κινούνται αυτόματα και χωρις ιδιαίτερη νοημοσύνη.
Το ΦΩΣ η ΑΓΑΠΗ και η ΔΥΝΑΜΗ αποκαθησούν το σχέδιο πάνω στη γή
Πολέμα και Οραματίσου !!!
Πολέμα και Οραματίσου !!!
Έτσι είναιVaso έγραψε: Παραμένουμε λοιπόν (ασυνείδητα) έξω από την εμπειρία της ζωής και απλά βλέπουμε τον εαυτό μας σαν μέρος του δράματος, ελπίζοντας σε κάποιον εξωτερικό πάράγοντα να μας σώσει από αυτήν καθημερινή αλλοτρίωση των συναισθημάτων μας.
Πόσο γνώριμα και τα 7 Βασούλα όπως είναι διατυπωμένα... Πόσο, μα πόσο γνώριμα δείχνουν όλα τώρα...Vaso έγραψε: Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, στην ηλικία της ωρίμανσής του, αρχίζει να πέφτει στα 7 αμαρτήματα προς τον εαυτό του, μην αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του.
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.
Είμαι Άνθρωπος!
Είμαι Άνθρωπος!
Eλενάκι πέρασα δια πυρός και σιδήρου για να τα αναγνωρίσω...
βλέπεις τα θρησκευτικά πρότυπα είναι ισχυρά, όταν δίνουν εξηγήσεις που καμία σχέση δεν έχουν με το πνεύμα μέσα μας...
αντίθετα μάλιστα θα έλεγα...το θάβουν ολοένα και πιο βαθιά μέσα στον δογματισμό, τα πρέπει και τις απαξιώσεις...
ενοχοι όλοι, στον δρόμο που χάραξε ο Ιησούς...
βλέπεις τα θρησκευτικά πρότυπα είναι ισχυρά, όταν δίνουν εξηγήσεις που καμία σχέση δεν έχουν με το πνεύμα μέσα μας...
αντίθετα μάλιστα θα έλεγα...το θάβουν ολοένα και πιο βαθιά μέσα στον δογματισμό, τα πρέπει και τις απαξιώσεις...
ενοχοι όλοι, στον δρόμο που χάραξε ο Ιησούς...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
τυχερός είσαι Λέων...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Πόσα χρόνια ενοχής.....Vaso έγραψε:ενοχοι όλοι, στον δρόμο που χάραξε ο Ιησούς..
Πόσες ψυχές ανάπηρες λόγω αυτής...
Πόσες ζωές άπνοες επί γης...
Ωωωωω!!!
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.
Είμαι Άνθρωπος!
Είμαι Άνθρωπος!
