Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

[Μάνος]

Θοδωρή μου
Ελλάκι μου

[ARTYADIS]

Ο Φόβος Μάνο μου, δεν είναι ένα συγκεκριμένο συναίσθημα όπως ο φόβος που έχουμε όταν απειλούμαστε από έναν πραγματικό κίνδυνο και τότε είναι λειτουργικός. Δηλ. αν δούμε μπροστά μας έναν γκρεμό, δεν θα πηδήξουμε γιατί θα φοβηθούμε ότι θα σκοτωθούμε. Αυτός είναι λειτουργικός φόβος και είναι θετικός για την επιβίωσή μας!

Όλοι οι άλλοι φόβοι/φοβίες είναι ένας σωρός από διάφορα συναισθήματα, τα οποία τα έχουμε απωθήσει κι έχουν δημιουργήσει μέσα μας ένα μικρό βουνό (!)

Όλο αυτό το "βουνό" το ονομάζουμε φόβο, αν όμως παρατηρήσουμε πιο προσεχτικά θα δούμε ότι έχει "χτιστεί" από διάφορα απωθημένα συναισθήματα όπως θυμούς, ντροπές κλπ.

Στην ουσία λοιπόν αυτού του είδους ο φόβος είναι η παντελής απουσία της Αγάπης!

Βάσω έγραψε:

Τι είναι ο φόβος?

Το λεξικό ερμηνεύει τον φόβο σαν ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθουμε μπροστά σε μια πραγματική ή υποθετική απειλή...
Η αληθινή ερμηνεία για τον φόβο, είναι απουσία Αγάπης.
Και όταν μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο λείπει η Αγάπη, τότε δημιουργούνται φοβίες διαφόρων ειδών...
Η φοβία είναι ψυχική ασθένεια και η ψυχιατρική την αντιμετωπίζει με αγωγή...Κάθε ψυχική ασθένεια έχει σαν αιτία ένα τραυματικό γεγονός, που δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε με την Λογική.
Έτσι αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την φοβία, θα λέγαμε ότι είναι απουσία Λογικής ένα τραυματικό γεγονός που δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε με την Λογική, είναι μόνο ένα παιδικό βίωμα, γιατί τότε μόνο δεν έχουμε Λογική, γιατί μας λείπει ένα σημαντικό μέρος του νοητικού μας σώματος. Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την Ζωή και τους άλλους μόνο μέσω του συναισθήματος.

Όταν, σαν ενήλικες, έχουμε φοβίες, σημαίνει ότι παραμένουμε στην παιδική κατάσταση που δεν είχαμε νοητικό σώμα και ερχόμαστε σε επαφή με την Ζωή μόνο μέσω του συναισθήματος.
Το συναίσθημα δεν έχει νοημοσύνη από μόνο του...Ο νους δεν έχει νοημοσύνη από μόνος του...
Υπάρχει μόνο μία περίπτωση να είμαστε συναισθηματικά και νοητικά ευφυείς και ισορροπημένοι, μόνο όταν η Συνείδηση μας αποκαταστήσει τούτον τον διαχωρισμό στο Είναι μας, ερευνώντας τις γέφυρες του Πνεύματος, που είναι το μόνο πεδίο που μπορεί να ερμηνεύει, να ενώνει, να γεφυρώνει το εσωτερικό μας χάσμα, με ουσιώδη Αγάπη και μια αυθύπαρκτη Σοφία.
Και αυτό ονομάζουμε Θεραπεία...
Οτιδήποτε άλλο είναι μάταιο και απλά καλύπτει την κενότητα με υποκατάστατα... Όλα είναι επιλογές...Είτε ο νους μας, είτε το συναίσθημά μας, είτε η μοίρα, κάποιος από όλους επιλέγει, αυτό που δεν μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με την Συνείδησή μας, γιατί δεν ξέρουμε πόσους εαυτούς έχουμε μέσα μας και έτσι δεν φτάνουμε ποτέ στην ολοκλήρωση, στην εκπλήρωση και στην αληθινή μας εμπειρία, όταν αφήνουμε άλλους να επιλέξουν, χωρίς εμάς.

Είναι κάτι που το γνωρίζουν αρκετοί πια άνρθωποι..Το γιατί δεν μπορούν ακόμα να το συνειδητοποιήσουν, είναι μόνο θέμα φοβίας απέναντι από το Πνευματικό τους πεδίο... Γιατί αυτό εντάσσεται μέσα μας, μόνο όταν η Καρδιά μας το θέλει σαν Ουσιώδη Φύση και Θεία Πηγή.

[Μάνος]

Στην ουσία λοιπόν αυτού του είδους ο φόβος είναι η παντελής απουσία της Αγάπης!

Δημητρούλα μου σε ευχαριστώ πολύ!

Ας δουμε λοιπόν τι είναι φόβος…

Είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι την ανάγκη να είσαι μαζί με κάποιον ή κάποιους, γιατί δεν αντέχεις την μοναξιά?
Είναι αυτό που σε κάνει να επιλέγεις χωρίς «ψυχή», γιατί έτσι θεωρείς ότι θα είσαι αποδεκτός από το περιβάλλον σου?
Είναι αυτό που σε κάνει να βολεύεσαι?
Είναι αυτό που σε κάνει να παίρνεις τον «εύκολο» δρόμο?
Είναι αυτό που σε κάνει να κλείνεις τα μάτία σου στην ζωή?
Είναι αυτό που σε κάνει να προσαρμόζεσαι στην μετριότήτα?
Είναι αυτό ΄που σε κάνει να μην διακινδυνεύεις?
Είναι αυτό που σε κάνει να ονειρεύεσαι με την λογική?
Είναι αυτό που σε κάνει να αρνείσαι το «αόρατο»?
Είναι αυτό που σε απομακρύνει από τους ανθρώπους?
Είναι αυτό που σε απομακρύνει από τον Εαυτό σου?
Είναι αυτό που σε κάνει να θεωρείς τον Θεό κάτι άγνωστο?
Είναι αυτό που σε κάνει να υποτάσσεσαι στην θρησκεία?
Είναι αυτό που σε κάνει να μην επαναστατείς?
Είναι αυτό που σε κάνει να προσαρμόζεσαι?
Είναι αυτό που σε κάνει να ανέχεσαι?
Είναι αυτό που σε κάνει να νομίζέις ότι αγαπάς…τελικά?


Πόσο αληθινοί είμαστε με τον Εαυτό μας? Φοβόμαστε την ζωή, μα ακόμα και εκεί του λέμε ψέματα, ότι τάχα φοβόμαστε τον θάνατο!
Την ζωή όμως?

Να τα! Αυτά είναι...!!! Άρχισαν τα όργανα
Βασούλα

[Θοδωράκος]

Πόσο αληθινοί είμαστε με τον Εαυτό μας? Φοβόμαστε την ζωή, μα ακόμα και εκεί του λέμε ψέματα, ότι τάχα φοβόμαστε τον θάνατο!
Την ζωή όμως?

Αυτό

[Ελενίτσα]

Να τα! Αυτά είναι...!!! Άρχισαν τα όργανα

Μάνο!

Πόσο αληθινοί είμαστε με τον Εαυτό μας? Φοβόμαστε την ζωή, μα ακόμα και εκεί του λέμε ψέματα, ότι τάχα φοβόμαστε τον θάνατο!
Την ζωή όμως?

[eirini]

Στην συνέχεια φόραγα το προσωπείο της δυνατής και πούλαγα μούρη.

[Μάνος]

Επιλέγουμε την ασφαλέστερη οδό για την ζωή μας, αυτήν την οδό που την βρήκαμε έτοιμη, στρωμένη με «άσφαλτο» από άλλους. Και όταν βρεθούμε σε έναν χωματόδρομο, φοβόμαστε να τον διαβούμε και αλλάζουμε δρόμο. ΄Ετσι δεν διακινδυνεύουμε…αλλά χάνουμε τις ευκαιρίες!
Τι ευκαιρίες μπορεί να έχει ένας «χωματόδρομος»?
Μα την ευκαιρία της αποκλειστικά δικής μας επιλογής…και εντέλει και της ευτυχίας να γνωρίσουμε έναν δικό μας «δρόμο», και ας είναι και χωματόδρομος!!

Έτσι ακριβώς Βασούλα μου

[Θοδωράκος]

[Giorgos Agelis]

[Βικούλα]

[Fotinoula]

[Δωρουλα]