VasilisM έγραψε:Vaso έγραψε:Μάταιο λοιπόν να αναφερόμαστε στην θρησκεία, γιατί ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την Ζωή
Και όπως είπε και η Ρούλα, όλα είναι θέμα επιλογών.
Με το να καταγράφουμε τα λάθη της θρησκείας, είναι σαν να αναζητάμε μέσα μας τις δικαιολογίες γιατί απομακρυνθήκαμε από αυτήν και να μισούμε όσους, θεωρούμε, ότι μας απομάκρυναν από τον θεό. Μα η δική μου εμπειρία, λέει ότι ο Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ανήκουν σε ορισμένους μόνο
Ας τους αφήσουμε ήσυχους λοιπόν να «ακούνε» τον θεό, όπως θέλουν, μια και για όσους αναζητούν την Αλήθεια, αυτή θα αποκαλυφτεί μέσα τους!
Εντάξει ελήφθη.. Αλλά δεν είναι πάντα δικαιολογίες, μπορεί να είναι απλά οι αιτίες που απομακρύνεται κανείς από αυτόν τον χώρο. Όταν έχεις έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, ή έντονες αναζητήσεις τέλος πάντων, και δεν σε πληρεί αυτό που σου δίνουν ως το ιδεατό, τότε ναι απομακρύνεσαι και βρίσκεις (μπορεί και όχι όμως), κάτι που να σε πληρεί, και το ξέρεις πολύ καλά αυτό
. Δεν μισείς, απλά εκνευρίζεσαι από όλη αυτήν την γραφικότητα, αλλά και με τις συνδέσεις της με την πολιτική, εκεί είναι που εξοργίζομαι, δεν μπορεί ένα θρησκευτικό δόγμα να έχει πολιτικό αντίκτυπο. Στις σχέσεις κράτους-θρησκείας αναφέρομαι.. Ευτυχώς πλέον υπάρχει μια αυξανόμενη απόρριψη της εκκλησίας από τους νέους, στο ηθικολογικό κομμάτι τουλάχιστον.
Bασίλη μου θα σου πω τούτο...Και επιμένω λίγο στο θέμα της θρησκείας, γιατί νιώθω σε σένα μια απογοήτευση που "ίπταται"...Kαι επειδή αυτό το «ελήφθη» έχει ακόμα περιθώρια να μην γίνει αιτία απωθήσεων των βαθύτερων συναισθημάτων σου, θα σου πω την δική μου οπτική, μήπως μπορέσεις να ισορροπήσεις το αίσθημα αδικίας που σε καταλαμβάνει, σε ότι έχει να κάνει στην σχέση σου με τον θεό.
Υπάρχουν χιλιάδες θεωρίες για τον χριστιανισμό, που έχουν γίνει μικρές θρησκευτικές εστίες, κάτω από το παγκόσμιο πνεύμα του. Ο κάθε αναζητητής που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει απευθείας μαζί του, εμπνεύστηκε και μια όψη της Αλήθειας και την κατέγραψε
Μέσα στην πληθώρα αυτή των θεωριών, κάποιοι έπρεπε να αποφασίσουν πως θα διαχειριστούν το θρησκευτικό αίσθημα του πλήθους και έτσι αποφάσισαν με το χέρι στην καρδιά, να ακολουθήσουν αυτό που μέσα τους έδινε την ώθηση και την πίστη ότι βαδίζουν σωστά. ΄Όμως η πίστη καταλήγει σε δογματισμό, αν δεν εμπνέεται παρά μόνο από λόγια άλλων και δεν αντλεί γνώση από τα εσωτερικά περιεχόμενα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν έκαναν λάθος για την δική τους αντίληψη, όσοι αποφάσισαν να μελετήσουν και να απορρίψουν κάποιες από τις χιλιάδες θεωρίες και να ακολουθήσουν πιστά όσα η συνείδησή τους τούς επέτρεπε, δίνοντας έτσι ένα βασικό δόγμα στους πιστούς τους.
Το ότι κυριάρχησε, πχ., το ευαγγέλιο του Ιωάννη, έναντι του ευαγγελίου του Θωμά, είναι μόνο θέμα επιλογών
΄Όμως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι η ομάδα αυτή του ονομαζόμενου ορθόδοξου χριστιανισμού κατάφερε να κυριαρχήσει έναντι άλλων πολλών ομάδων που είχαν άλλες απόψεις για την διδασκαλία του Ιησού Χριστού.
Η συνεργασία του κράτους με την θρησκευτική ιεραρχία αποτελούσε στο ξεκίνημα του χριστιανισμού, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την βιωσιμότητα του.
Η εξουσία του κράτους χρειάστηκε την ιεραρχία για να δημιουργήσει ένα κράτος ενότητας και η ιεραρχία χρειάστηκε το κράτος για να εδραιώσει το δόγμα του χριστιανισμού και να κυριαρχήσει των άλλων ομάδων, που αποκάλεσε «αιρέσεις»
Μέσα σ αυτήν την αναγκαιότητα χρειάστηκε πολλές φορές να επιβληθούν οι «οδηγίες» της ιεραρχίας βίαια και αυτό μόνο με την συναίνεση της κρατικής εξουσίας θα μπορούσε να συμβεί.
Μα αν ρίξεις μια «συμπαθητική» ματιά στην ιστορία, όλες οι ανατροπές σε υπάρχοντα καθεστώτα έγιναν μέσα από πολέμους και βιαιότητα και ποτέ ειρηνικά, γιατί αυτό δημιουργεί μια οποιαδήποτε αναγκαιότητα.
Το βλέπεις και στην καθημερινότητά μας ότι οι μισοί που ισχυρίζονται το «τάδε» πολεμούν τους άλλους μισούς που ισχυρίζονται το «δείνα»
Και αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει στις πράξεις της ανθρωπότητας η αναγκαιότητα να επιβληθεί
Οι ηθικοί κανόνες της πολιτείας βασίστηκαν σε κανόνες της θρησκείας της και αντίστροφα κάποιοι κανόνες της θρησκείας μεταβλήθηκαν στηριζόμενοι στην επιστήμη
και γι αυτό έχουμε τόσο πολλές διαφοροποιήσεις στην ηθική μεταξύ των κρατών.
Στην Ελλάδα πχ. απαγορεύτηκε ρητώς να έρχονται σε γάμο συγγενείς πρώτου βαθμού και αυτός είναι ένας κανόνας που διαφοροποιήθηκε στην πορεία, μια και η παλαιά διαθήκη βρίθει από αιμομιξίες...
Ετσι μπορεί να είναι αλήθεια ότι η εκκλησία δεν είναι ηθικοπλαστικό στοιχείο, όπως λέει η Ρούλα, αλλά η ηθική της είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στην κοινωνία, οπότε δεν μπορεί ο φυσικός άνθρωπος να ξεχωρίσει τα όρια μεταξύ της ηθικής και του ήθους!
Πάντα σε όλες τις εποχές υπήρχαν άνθρωποι που μπόρεσαν να ελευθερώσουν τον νου τους από την δογματική δέσμευση της πίστης και να ακολουθήσουν την εσωτερική ανάπτυξη προς το θείο τους μέρος. Αυτή είναι μια εσωτερική αλήθεια, μοναδική για τον κάθε άνθρωπο που τολμά να εξελιχτεί διαφορετικά, αναπτύσσοντας τον πνευματικό του άξονα μέσα από την εσωτερική ώθηση και έμπνευση, καθώς και την δημιουργική φαντασία, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη θρησκεία του χριστιανισμού, που απαγορεύει στον άνθρωπο να έχει έμπνευση και δημιουργική φαντασία, λέγοντας ότι αυτά είναι αποτελέσματα της πλάνης που επιφέρει ο σατανάς!
Φυσικά η Αλήθεια για τον καθένα μας είναι η μοναδική στιγμή που ενώνει τα πεδία του και αντλεί ενέργεια και γνώση από την εσωτερική του πηγή, αναπτυσσόμενος προς μία υψηλότερη κατάσταση συνείδησης και η ενσάρκωση αποτελεί το κύριο έναυσμα να βιώσει την Αγάπη και την Ενότητα, μέσα από την ανάπτυξη και του οριζόντιου άξονά του, βοηθώντας με όποιον τρόπο έχει επιλέξει και τους συνανθρώπους του, ώστε να γίνει «πολίτης του Κόσμου» και όχι απλός «πολίτης»
Σίγουρα καταλαβαίνω την εσωτερική σου μάχη, στην οποία αντικρούει η δογματική αλήθεια, σαν υπαίτια της κατάστασης της ανθρωπότητας, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την Ζωή του και την εξέλιξή του και για τον καθέναν έρχεται η στιγμή, ανεξάρτητη από τον χρόνο, που θα θελήσει να βιώσει την αληθινή του ύπαρξη και να αυτοπραγματωθεί συνειδητά.
Δεν κοιμίζει ο χριστιανισμός και το δόγμα του τους ανθρώπους λοιπόν. Απλά οι άνθρωποι βολεύονται στην ανευθυνότητα να χρειάζονται πάντα κάποιον να αποφασίζει γι αυτούς για το τι είναι σωστό. Και η επιλογή αυτού του «κάποιου», εξαρτάται πάντα από την μαγική αναλογία στην σχέση «συνειδητό-ασυνείδητο»
Κάποια στιγμή, να είσαι σίγουρος, ότι όλοι θα «ξυπνήσουν»...
Αυτό που χρειάζεται κάποιος να αντέξει στην πορεία της εξέλιξής του προς το θείο του μέρος είναι η άποψη ότι «όποιος διαφέρει, για τους μισούς είναι θεός, για τους άλλους μισούς σατανάς» και αυτό το αντέχει αν η πορεία του δεν έχει καμία αναγκαιότητα να επιβληθεί...
