Τι μου συμβαίνει?

[eleni]

Με τις μυρωδιες πως τα πατε?
Ποσα κλασματα του δευτερολεπτου μπορειτε να αντεξετε την μυρωδια χλωρινης η αζαξ κλπ?

[nirava]

καλησπέρα!
Ευχαριστώ όλους για την άμεση ανταπόκριση! Εδωσα σε κάθε σας λέξη προσοχή, ειδικά σε ό,τι σχετίζεται με τους φόβους μου των οποίων δεν αναλαμβάνω την αποκλειστική ευθύνη κλπ. Συμβαίνει και αυτό , γιατί όσο κι αν γνωρίζω πως τα συναισθήματά μου εδράζουν αποκλειστικά μέσα μου και πως οι άλλοι αποτελούν τις αφορμές που τα ενεργοποιούν, όταν αυτά (τα συναισθήματα) είναι έντονα και επίπονα, ακόμη κάπου-κάπου η παλιά και μακροχρόνια τάση να τα "ριχνω" στους άλλους εμφανίζεται ως αντίδραση!

Ομως, πέρα από αυτό, μου συμβαίνει κάτι άλλο, διαφορετικό και γι αυτό στο πρώτο μου μήνυμα το ονόμασα "παράξενο".
Στο μεταξύ χρονικό διάστημα συνάντησα δύο αξιόπιστους χαρισματικούς θεραπευτές, με τους οποίους συζήτησα το θέμα αυτό, και εν ολίγοις , μου είπαν ανακουφίζοντάς με πως όντως υπάρχει μια αναπτυσσόμενη ευαισθησία να απορροφώ τις ενέργειες των άλλων γύρω μου.
Δεν ξέρω τι από όλα να ισχύει. Τα έχω χάσει. Ειλικρινά αισθάνομαι πως "μεταλάσσομαι".

φιλάκια σε όλους!

[Annoula]

μεταλάσσομαι".

Διευρύνομαι και ευαισθητοποιούμαι θα έλεγα καλύτερα.

[Danielli]

Στο μεταξύ χρονικό διάστημα συνάντησα δύο αξιόπιστους χαρισματικούς θεραπευτές, με τους οποίους συζήτησα το θέμα αυτό, και εν ολίγοις , μου είπαν ανακουφίζοντάς με πως όντως υπάρχει μια αναπτυσσόμενη ευαισθησία να απορροφώ τις ενέργειες των άλλων γύρω μου. Δεν ξέρω τι από όλα να ισχύει. Τα έχω χάσει. Ειλικρινά αισθάνομαι πως "μεταλάσσομαι".

Πολλοί άνθρωποι έχουν ευαισθησία να ''απορροφούν''ή να δέχονται τις ''κακιές'' ενέργειες άλλων.
Και η νύφη από την ''κακιά'' πεθερά, και η φίλη από τη ''ζηλιάρα'' φίλη της, (άνθρωποι καθημερινοί που δεν ασχολούνται με το Ρεικι νιώθουν αποστραγκισμένοι από΄ενέργεια και κουρασμένοι χωρίς να ξέρουν τι τους συμβαίνει).
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι όταν αρχίζεις να το ψάχνεις, βλέπεις ότι: αμοιβαία τα αισθήματα της νύφης για την ''κακιά'' πεθερά, ζηλιάρες και οι δύο φιλενάδες, αμοιβαία και κει τα αισθήματα.
Τι σε μπερδεύει? Θα ισχυριστείς ότι εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα γιαυτό και φταίνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι με την κακή ενέργεια που βρίσκονται καθημερινά στο δρόμο σου?
Η υπάρχει περίπτωση το Σύμπαν να σου έδινε ποτέ μιά ''αναπτυσσόμενη ευαισθησία'' που δεν θα σε βοηθούσε να την ελέγξεις????

[Επισκέπτης]

Εχω την άποψη οτι πάντα βρισκόμαστε σε ενα σύννεφο σκεπτομορφών δικές μας η άλλων. Πρίν απλά δεν το γνωρίζαμε αν και πάντα τις νιώθαμε.
Προχωρόντας τις αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο πολύ, και τότε γίνεται απαραίτητο να ισχυροποιήσουμε τον εαυτό μας με την κατανόηση και την αγάπη.

Είναι γεγονός οτι κι εγώ κατα καιρούς εχω αμφιβάλει και εχω φοβηθεί για όλη αυτή την αλλαγή που βλέπω επάνω μου. Πολλές φορές ήθελα να γυρίσω πίσω αλλά και μόνο η ιδέα με έθλιβε, μου φαινόταν σαν να μου έκοβαν τα φτερά μου, τσαλακωμένα μεν αλλά δικά μου.
Τότε κάθε φορά συμβαίνει κάτι που με σπρώχνει και με τραβάει πάλι έξω.

Οι άνθρωποι δεν μιλάμε οι ίδιοι ο ένας στον άλλον, το έχετε πάρει είδηση?
Αφήνουμε αυτές τις "σκεπτομορφές" να μιλήσουν μεταξύ τους...Και η μία πάει να επιβληθεί στην άλλη!!!

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά.

Ετσι είναι. Μπορεί όμως να ξεφύγουμε απο αυτές ?
Θέλω να πω οτι οταν σχετιζόμαστε με κάποιον, αυτό γίνεται επειδή αναγνωρίζουμε κάτι στην προσωπικότητα του [ η οποία περιέχει τις δικές του σκεπτομορφές και την δική του ενεργειακή ποιότητα] που μας έλκει.
Αν απογυμνώσουμε τις ιδεες , τις σκέψεις και τα συναισθήματα απο αυτό το άτομο, τότε τι θα βλέπουμε ?
Συγνώμη αλλά παιδεύομαι πολύ καιρό με αυτή την έννοια αλλά ακόμη τίποτα.

[Επισκέπτης]

Κατά τις 3-3.30 μετά τα μεσάνυχτα, σχεδόν κάθε βράδυ ξυπνάω
και μένω ξύπνια για κανα μισάωρο.

Αυτό μου τυχαίνει και μένα πολύ συχνά. Ξέρει κανεις την εξήγηση?

[Christina]

Δεν ειμαστε προϊόντα των συμπτώσεων ούτε των καταστάσεων που μας συμβαίνουν.

Ανάμεσα στο ερέθισμα που έρχεται στην ζωή μας σε ανύποπτο χρόνο (πχ μέσα στην νύχτα) αλλά και την αντίδραση μας (η εξήγηση της ύπαρξης του ερεθίσματος!) μεσολαβεί ένα διάστημα.

Μέσα σε αυτό το διάστημα - - και πως θα το αντιληφθούμε ή πως θα το χρησιμοποιήσουμε όπως ακριβώς εμφανίζεται - - βρίσκεται η ελευθερία και η δύναμη μας σα΄ν άνθρωποι ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ την αντίδραση και επεξεργασία του ερεθίσματος.

Σε αυτές τις επιλογές και επεξεργασίες βρίσκεται και η ανάπτυξη της ευτυχίας μας....

[Vasoula]

Ετσι είναι. Μπορεί όμως να ξεφύγουμε απο αυτές ?
Θέλω να πω οτι οταν σχετιζόμαστε με κάποιον, αυτό γίνεται επειδή αναγνωρίζουμε κάτι στην προσωπικότητα του [ η οποία περιέχει τις δικές του σκεπτομορφές και την δική του ενεργειακή ποιότητα] που μας έλκει.
Αν απογυμνώσουμε τις ιδεες , τις σκέψεις και τα συναισθήματα απο αυτό το άτομο, τότε τι θα βλέπουμε ?
Συγνώμη αλλά παιδεύομαι πολύ καιρό με αυτή την έννοια αλλά ακόμη τίποτα.

Γιατί, αετέ, να τον απογυμνώσουμε από τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα? Τότε που είναι η εξέλιξη?
Μέσω αυτών των πεδίων εξελισσόμαστε, αυτό μην το ξεχνάμε.

Τα λεπτοφυέστερα πεδία μας δεν χρειάζονται απογύμνωση, αλλά κατανόηση...Κατ' αρχήν ότι υπάρχουν. Και να αφήσουμε την πνευματική ουσία να τα διαπεράσει, έτσι ώστε η δονητική τους συχνότητα να αλλάξει.

΄Εναν άνθρωπο, δεν χρειάζεται να τον απογυμνώσουμε για να τον κατανοήσουμε. Χρειάζεται απλά να τον κατανοήσουμε.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε. Χρειάζεται, απλά να τον οδηγήσουμε με αγάπη, στην κατανόηση του εαυτού του. Στην συνειδητοποίηση ότι αυτό που θεωρεί αρνητικό, είναι η εμπειρία που εξελίσσεται. Και αν ακολουθήσει αυτήν την εμπειρία, θα φθάσει να λύσει και τον γρίφο των συναισθημάτων του, που τώρα θεωρεί αρνητικά. ΄Η θεωρούνται από τους άλλους αρνητικά και ντρέπεται γι' αυτά, τόσο, ώστε να τα θάβει...

Ο ψυχικός πλούτος ενός ανθρώπου είναι ακόμα και αυτά που από μερικούς θεωρούνται αρνητικα και αποδιώχνται στην σκιά του Εαυτού. ΄Ολες οι εμπειρίες ενός φυσικού ανθρώπου είναι το ψυχογράφημα του Εαυτού του.

Ας σκεφτούμε ότι στον φυσικό κόσμο δεν εκδηλώσαμε/εκδηλώνουμε μόνο ό,τι τώρα θεωρείται "καλό", και αυτό θα μας δώσει την κατανόηση της εμπειρίας της φυσικής μας ζωής.
Γιατί λοιπόν να τον απογυμνώσουμε? Ούτε καν τον εαυτό μας δεν πρέπει...Γιατί τον άλλον?
Το φως στις σκεπτομορφές, δεν είναι για να τον απογυμνώσουμε από αυτές, αλλά για να τις συνειδητοποιήσει...΄Εχει διαφορά.

Και για μας βεβαίως...

Γιατι οι σκεπτομορφές δημιουργούνται από την σκιά μας. Από αυτά που φοβόμαστε και τα στέλνουμε στο σημαντικότερο σημείο του Εαυτού μας...Εκεί που δεν υπάρχει το φως της κατανόησης, αλλά το τείχος που μας χωρίζει από την θεότητα...

[Επισκέπτης]

Προφανώς κάτι δεν κατάλαβα καλά η λέμε το ίδιο.

Λεει η πρόταση της παράθεσης οτι

<<Παράθεση:
Οι άνθρωποι δεν μιλάμε οι ίδιοι ο ένας στον άλλον, το έχετε πάρει είδηση?
Αφήνουμε αυτές τις "σκεπτομορφές" να μιλήσουν μεταξύ τους...Και η μία πάει να επιβληθεί στην άλλη!!!

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά. >>

Και σκέφτομαι οτι συμφωνώ αφού ειναι κάτι που το αντιλαμβάνομαι.
Ουσιαστικά μιλάει μια εικόνα σε μια άλλη, τις περισσότερες φορές.

Ακόμη ομως κι αν βγάλουμε απο την μέση το παρελθόν, ωστε να έχουμε οσο γίνεται μια καθαρή καινούργια εικόνα κάποιου, αργότερα μιλώντας μαζί του θα δούμε οτι πάλι βρισκόμαστε στην δίνη των σκεπτομορφών που σχηματίζονται.

Ρωτάω τώρα πως γίνεται να μην συμβεί αυτό αφού εκεί στηρίζεται όλη η επικοινωνία.
πχ. Την ώρα που βρισκόμαστε σε επαφή με κάποιον, εκτός της νοητικής αντίληψης του τι λέει, νιώθουμε το τι είναι αυτός και εχουμε και οπτικές εικόνες.
Τώρα όλα αυτά δημιουργούν σκεπτομορφές.

Αυτές περνούν μέσα απο το δικό μας επεξεργαστή και βάση αυτού επιλέγουμε τις συναναστροφές μας κλπ.
Κατα την γνώμη μου αυτός ο επεξεργαστής περιλαμβάνει όλα οσα είμαστε και σκεφτόμαστε. Μπορεί αυτός να θεωρηθεί ως το περιτύλιγμα η η προσωπικότητα αλλά η εξέλιξη εκεί δεν γίνεται?
Αν δεν λάβουμε υπ όψιν τις σκεπτομορφές που σχηματίζονται απο αυτα που ακούμε και νιώθουμε σε τι θα απαντήσουμε αφού το μόνο που θα εχει μείνει θα είναι κάτι ουδέτερο με το οποίο δεν μπορούμε να συνδεθούμε παρά μόνο με το καθήκον?

Η αγάπη, είναι συναίσθημα με όποια έννοια κι αν την δούμε. Ισως δε δεδομένες στιγμές να αγαπάμε όλη την πλάση και τα όντα μεσα σε αυτήν αλλά είναι κάτι που δεν μπορεί να λειτουργήσει στις διαπροσωπικές σχέσεις οπου υπάρχει και η έννοια της ανάγκης.

......

[Vasoula]

Είναι διαφορετικές οι παράμετροι που αναφέρεις, αετέ!

Οι διαπροσωπικές σχέσεις ανταποκρίνονται και στις εμπειρίες μας και εκεί "κοντράρουν" στον σεβασμό που έχουμε αναπτύξει για τον εαυτό μας.

Γιατί την αγάπη χωρίς όρους που αναφέρεις, την αναγνωρίζουμε πρώτα για τον εαυτό μας. ΄Εχουμε την υλική διαδρομή και όχι μόνο την πνευματική.

Η αγάπη χωρίς όρους, μόνο για τους άλλους, καταλυει την εννοια "εαυτός" και εκεί χρειάζεται προσοχή και ισορροπία.

Η αναγνώριση των σκεπτομορφών του άλλου, χρειάζεται πρωτίστως αναγνώριση των δικών μας...Αλλιώς δεν γίνεται!

Η ανάγκη που αναφέρεις για τις διαπροσωπικές σχέσεις, γίνεται ευφορος δρόμος αναγνώρισης του εαυτού μας και των δικών μας σκεπτομορφών...

Για σκέψου...πόσο διαφορά έχει να αναγνωρίζω την δική μου ανασφάλεια σε μια σχέση, και πόσο θα διαφοροποιηθώ αν κατανοήσω ότι αυτό που ο άλλος λαμβάνει σαν ανασφάλεια, είναι η δική μου αλήθεια.

Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι ταυτόσημες διαδρομές...αυτό μην το ξεχνάμε!

Πριν λίγο καιρό είπα, ότι μόνο έναν άνθρωπο έχω βρει που να μπορώ να συμπορεύομαι με ταυτόσημες αληθειες....

Τώρα σου λέω...ούτε έναν!
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τις αλήθειες των άλλων...απλά, βρε αδερφέ, δεν είναι δικές μου και ούτε θέλω να γίνουν!

Ελευθερία για μένα σημαίνει, να αναγνωρίζω τα όρια του άλλου, χωρίς να καταλύω τα δικά μου, για να του γίνω αρεστή...
Και αυτή για μένα είναι ακόμα μια διαδρομή που χρειάζεται εσωτερική αφοσίωση στην αλήθεια μου, και όχι αλλαγή για να ταυτιστεί με την αλήθεια του άλλου...
Κάθε διαπροσωπική σχέση μας κάνει σοφότερους, μέχρις ότου "η θεότητα" μέσα μας αναπτυχθεί σ' έναν φυσικό κόσμο που περιέχει δυαδισμό...Πάντα θα μπαίνεις στην διαδικασία να επιλέγεις, μέχρι πια να μην χρειάζεται να επιλέγεις τίποτα, αλλά να δρας! Και αυτό σημαίνει αυτοπραγμάτωση.

Κάθε αυτοπράγμάτωση δεν αποκλείει, δεν αντιδρά, αλλά δρα!
Και αυτό είναι το μύνημά της!

[Vasoula]

θα σου πω και κάτι ακόμα, αετέ, μια και βρισκόμαστε στο τόπικ της αυτογνωσίας...

Από την εμπειρία μου και μόνο...

Είμαι ένα ανθρώπινο ον, που έχει συνείδηση της τελειότητας και της ατέλειάς του συγχρόνως σημαίνει ότι μπορώ να βρίσκω το εγώ και τον εαυτό μου και να αφήνω να αναδυθούν από το ασυνείδητο, "μνήμες" και για τα δύο μέρη μου.
Κάθε στιγμή που ζω συνειδητά φέρνω στην πραγματικότητά μου, όχι απαραίτητα την εξωτερική, θέσεις και αποκαλύψεις που αναδύονται μέσα από ερεθίσματα από την επαφή μου με τους άλλους ανθρώπους. Και αυτό είναι η αντίληψη που με τοποθετεί σαν σύνολο στο σύμπαν και σαν μονάδα στον φυσικό κόσμο.

Δεν μπορώ παρά να ολοκληρώνω τις "μνήμες" που αναδύονται ασυνείδητα, μέσω μιας δράσης, ακόμα και αν αυτή με κάνει να θυμώνω ή να αποδέχομαι, να αγαπώ ή να μισώ.

Οι σκεπτομορφές που αναφέρω, είναι αυτές οι εικόνες που με κάνουν να αντιδρώ, θέλοντας να τις αποκλείσω από το "παιχνίδι" της ζωής μου, αλλά δεν μπορώ, αφού δεν έχω αντίληψη του όγκου τους...και έτσι απλά αντιδρώ...
΄Οταν τις αντιληφθώ σαν "όγκο", τότε συνειδητά μπορώ να εισβάλω σ' αυτόν τον χώρο τους και να τις αναγνωρίσω, σταματώντας την αντίδραση.
Η δράση μου λοιπόν σαν ανθρώπινο ον, θα περιέχει την αναγνώριση αυτών των σκεπτομορφών σαν συνειδητό "όγκο" και όχι σαν ασυνειδητες εικόνες. ΄Ότι έχει όγκο μπορώ και να το καταστρέψω. Ενώ την εικόνα δεν μπορώ. Η ανάμνηση μόνο από εικόνες βίας που μου συνέβησαν πχ., δεν με βοηθά να τις διαλύσω. Πρέπει να βρω τις μορφές που δημιουργήθηκαν ασυνείδητα από τα συναισθήματα μου, όταν εισέπραξα την βία. Να αναγνωρίσω αυτές τις μορφές και να κόψω την ενεργειακή τροφή που τους προσέφερα.

Τα συναισθήματά μας δεν είναι ξεκάθαρα, γι’ αυτό είπα «δεν μιλάμε οι ίδιοι, ο ένας στον άλλον»…Οι σκεπτομορφές είναι παγιωμένα συναισθήματα που παίρνουν μορφή και ζουν παράλληλα, μέσα στον σκοτεινό μας κόσμο, χρησιμοποιώντας την σκέψη μας σαν μέσο δημιουργίας τους σε ασυνείδητο χρόνο. Γι’ αυτό και δεν θυμόμαστε…
Φοβόμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι και γιατί…
Και έτσι δημιουργούμε τις συμπεριφορές μας, που είναι ενεργειακά συνδεδεμένες με αυτές τις «ασυνείδητες» μορφές που μας κάνουν και αντιδρούμε, χωρίς πάντα να ξέρουμε γιατί.

Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι η ευκαιρία μας να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
Και αν τοποθετείς σ’ αυτό το σημείο την έννοια «ανάγκη», σωστά το κάνεις.
Καμία άλλη ανάγκη δεν μπορεί να καλύψει καμία σχέση, πλην αυτής της εξισορρόπησης συνειδητού/ασυνείδητου.

Γι’ αυτό όπως εγώ τουλάχιστον έχω αντιληφθεί, ψυχές που έχουν πνευματική συγγένεια τείνουν να συναντηθούν, προσφέροντας η μία στην άλλη ευκαιρίες αναγνώρισης του αληθινού εαυτού, (αρκεί βέβαια να θέλουμε να μπούμε στον κόπο να «ξεσκεπάσουμε» τις απατηλές προβολές και να ασχοληθούμε με εμάς και όχι έξω από εμάς, μόνο με τον άλλον)

Η ανάπτυξη και η εξέλιξη περιέχει τους άλλους σαν σύνολο, στο οποίο για να φτάσουμε, πρέπει να περάσουμε από την εξατομίκευση.

Αλλιώς αυτό το σύνολο θα μας είναι πάντα ξένο και η ενότητα θα παραμείνει λέξη που δεν θα μπορει να βρει ανταπόκριση εσωτερικά.
΄Ετσι η φροντιδα για συλλογική εργασία θα εμποδίζεται πάντα από ατομικά συμφέρονται που θα κοντράρουν κάθε προσπάθεια για ομαδική ανάπτυξη.

[Επισκέπτης]

Αγαπητή Vaso κατ αρχήν σε ευχαριστώ για την απάντηση όχι μόνο για το περιεχόμενο, αλλά κυρίως για τον τόνο που εκπέμπεις. Αισθάνομαι μια ελευθερία που ελάχιστες φορές έχω συναντήσει και που έχει την δυνατότητα να συνεπαίρνει.

Η ανάπτυξη και η εξέλιξη περιέχει τους άλλους σαν σύνολο, στο οποίο για να φτάσουμε, πρέπει να περάσουμε από την εξατομίκευση.

Αλλιώς αυτό το σύνολο θα μας είναι πάντα ξένο και η ενότητα θα παραμείνει λέξη που δεν θα μπορει να βρει ανταπόκριση εσωτερικά.
΄Ετσι η φροντιδα για συλλογική εργασία θα εμποδίζεται πάντα από ατομικά συμφέρονται που θα κοντράρουν κάθε προσπάθεια για ομαδική ανάπτυξη.

Το καταλαβαίνω πλέον, όπως και την σημασία της ύπαρξης των ομάδων εργασίας.Είναι σημαντική η συμμετοχή μας σε αυτές επειδή από εκεί λαμβάνουμε και δίνουμε πράγματα που μεμονωμένα δεν θα μπορούσαμε να δούμε. Από αυτή την επαφή μαθαίνει κανείς να επεκτείνεται και να λειτουργεί με περισσότερη κατανόηση.

Δεν μπορώ παρά να ολοκληρώνω τις "μνήμες" που αναδύονται ασυνείδητα, μέσω μιας δράσης,

Τι θέλεις να πείς?

Πριν λίγο καιρό είπα, ότι μόνο έναν άνθρωπο έχω βρει που να μπορώ να συμπορεύομαι με ταυτόσημες αληθειες....

Τώρα σου λέω...ούτε έναν!
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τις αλήθειες των άλλων...απλά, βρε αδερφέ, δεν είναι δικές μου και ούτε θέλω να γίνουν!

Και εγώ το πιστεύω αυτό γιατι έχω την άποψη ότι ούτε με τον ίδιο μας τον εαυτό δεν μπορούμε να ταυτιστούμε αφού και αυτός αλλάζει αλήθειες με τον καιρό.
Σχετικά με τις αλήθειες των αλλων για να είμαι ειλικρινής στις πολύ ιδιαίτερες σχέσεις μου θα ήθελα να είναι ανάλογες ορισμένες βασικές έννοιες που προσδιορίζουν την θέαση της ζωής επειδή βλέπω ότι χωρίς αυτή την αναλογία, οι ελλείψεις είναι πάρα πολλές.

Συμφωνώ με όλα τα υπόλοιπα.

θα σου πω και κάτι ακόμα, αετέ, μια και βρισκόμαστε στο τόπικ της αυτογνωσίας...

Περιφέρομαι σε αυτό το τοπικ γιατί αυτό με καίει προς το παρόν

[Vasoula]

Aχ αετέ, σ' ευχαριστώ πολύ.
Τα λόγια σου έχουν αξία, γιατί δεν με γνωρίζεις.
Και η ελευθερία είναι η κυριότερη ποιότητα που μπορώ να αναγνωρίσω στον εαυτό μου. Καμία άλλη δεν μπορώ!

Δεν μπορώ παρά να ολοκληρώνω τις "μνήμες" που αναδύονται ασυνείδητα, μέσω μιας δράσης,

Τι θέλεις να πείς?

΄Οταν εργαζόμουν με το παρελθόν και τα βιώματα "γονείς", οι μνήμες που ανασύρονταν με έκαναν να δρω αντίστοιχα και εκείνη την περίοδο. ΄Ετσι μπόρεσα να αναγνωρίσω τα συναισθήματα που είχαν δημιουργήσει τις σκεπτομορφές μου και να τα αντιμετωπίσω.
Η δράση ολοκλήρωνε τις μνήμες μου. Κάθε τομέας της ενσάρκωσης αυτής, με πήγαινε σε βαθύτερες αιτίες, ώστε να ανακαλύψω το εγώ μου, τον Εαυτό μου, και την αποδοχή και των δύο, σαν μια ενιαία πηγή ζωής.
Πιο κατανοητό τώρα? Ξέρεις είναι δύσκολο να αναλύεις με λέξεις, εσωτερικές διαδικασίες...

Και εγώ το πιστεύω αυτό γιατι έχω την άποψη ότι ούτε με τον ίδιο μας τον εαυτό δεν μπορούμε να ταυτιστούμε αφού και αυτός αλλάζει αλήθειες με τον καιρό.

΄Εχω πάντα την ελπίδα, αετέ, ότι στις ιδιαίτερες σχέσεις μου θα έχω το σεβασμό στην ψυχή μου και στις ποιότητές της, το ίδιο με τον χαρακτήρα μου. Δεν αλλάζουν οι αλήθειες του Εαυτού μας, στην πάροδο του χρόνου. Απλά γίνονται βαθύτερες και πιο ουσιαστικές, γι' αυτό ίσως σου φαίνεται πως αλλάζουν.
Από την στιγμη που βρίσκεσαι στο εσωτερικό μονοπάτι, η αλήθεια που ανακαλύπτεις γίνεται το φως της ύπαρξής σου και αυτό δεν αλλάζει με τον καιρό. Απλά αυτό το φως, γίνεται ολοένα και πιο δυνατό, ώστε να μπορείς να "βλέπεις" και τις μικρότέρες σκιές και να τις αφαιρείς από την ζωή σου.

Δεν έχει τόση σημασια, για μένα, η ταύτιση της αλήθειας, με κάποιον άλλον άνθρωπο, όσο έχει η αναγνώριση της και από τα δύο μέρη και ο σεβασμός στα όρια αυτών.

΄Ετσι χαίρομαι περισσότερο όταν ανακαλύπτω ότι εκτός από την ταύτιση, υπάρχει και σεβασμός σ' αυτό που είναι η Βάσω.
Και φυσικά λυπάμαι όταν η ταύτιση δεν ολοκληρώνεται με την καθαρότητα.
Το να είμαι αληθινά ο Εαυτός μου, σημαίνει ότι υπάρχει και ο χαρακτήρας μου με τον οποίον βιώνω την ζωή μου στο τώρα.
Και ο σεβασμός τον περιλαμβάνει κι αυτόν. Γιατί τον Εαυτό μου δεν μπορεί κανείς παρά να τον σεβαστεί. Δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι άλλο. ΄Οποιος τον έχει αναγνωρίσει θα καταλάβει πολύ καλά τι εννοώ. Ο διαχωρισμός, Εαυτός και χαρακτήρας, δεν είναι παρά οι ιδιαίτερες ποιότητες ενός θεϊκού μέρους μας που βιώνει την υλική πραγματικότητα και χρειάζεται όρια γι' αυτό.
Γιατί ο Εαυτός αλλιώς θα ξεχυνόταν σαν πνεύμα στην ύλη και θα την διέλυε...

Δεν μπορεί λοιπόν να επιζητώ την αναγνώριση και τον σεβασμό του Εαυτού μου, της αλήθειας μου, και να αφήνω τον χαρακτήρα μου έξω από αυτό! Εγώ τουλάχιστον τον συμπεριλαμβάνω, όταν αποφασίσω να ονομάσω έναν άνθρωπο σημαντικό για μένα...

Είμαστε ένα "πακέτο" (αν μου επιτρέπεις την έκφραση) που ενώνει την ανθρώπινη με την θεϊκή μας φύση και η ζωή μας περιλαμβάνει και τα δύο, ακόμα και αν κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν.

Καλά κάνεις και μένεις εδώ, αετε, αφού η εσωτερική διαδρομή σου αυτή την στιγμή περνάει από την αναγνώριση.
΄Ομως, παντού, σε όλο το φόρουμ, υπάρχουν σημεία που σε οδηγούν στην αποκρυπτογράφηση του εγώ, γιατί έχει μεγάλη και σημαντική σημασία να το ανακαλύψεις, ώστε να του δώσεις και την πραγματική του υπόσταση, που δεν είναι άλλη από την υποστήριξη του Εαυτού στον φυσικό κόσμο.
΄Ορεξη να΄χεις!!

[galazia_sfaira]

[Ellaki]

Δεν αλλάζουν οι αλήθειες του Εαυτού μας, στην πάροδο του χρόνου. Απλά γίνονται βαθύτερες και πιο ουσιαστικές, γι' αυτό ίσως σου φαίνεται πως αλλάζουν.

Αλλάζει όμως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις προσωπικές μας αλήθειες και όσο περισσότερο <φωτίζουμε> αυξάνεται ο σεβασμός και η αποδοχή του εαυτού μας με αποτέλεσμα να αυξάνεται και ο σεβασμός μας προς τους άλλους.

Χρησιμοποιώντας σαν οδηγό την συνολική μας ύπαρξη και σαν καθρέπτη την συμπεριφορά μας, μας δίνεται η δυνατότητα να επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο μας στις σχέσεις και να επανεκτιμήσουμε την θέση <των άλλων>.

Γιατί τον Εαυτό μου δεν μπορεί κανείς παρά να τον σεβαστεί.

Έχω δρόμο μπροστά μου να πετύχω την απόλυτη σύνδεση με τον Εαυτό έκανα όμως το σημαντικότερο βήμα.
Σταμάτησα να φοβάμαι.