να πανικοβληθω;;;
Ενοχές... Ναι... Τις οποίες τις κουβαλάω μαζί μου ακόμα κι εδώ!
Γιατί ρε γαμώτο ενοχές; Ποιον πειράζω; Ποιον ενοχλώ; Ποιον βλάπτω;
Επειδή δε με έχει αποδεχτεί η οικογένεια μου έτσί όπως είμαι; Που στην τελική πως είμαι δηλαδή; Μια ψυχή που παλεύει να βρεί τον δρόμο της, γιατί εξ αιτίας τους τον έχει χάσει και αντί να έχουν αυτοί ενοχές θα έχω έγω;;;
Ρε πάμε καλά;;;
Ο πατέρας απειλή στο υποσεινήδητο μου και μια μάνα πρόβατο που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί όχι μόνο το ίδιο της το παιδί, αλλά ούτε καν τον ευατό της!!! Και από που κι ως που να υπαρχει η μορφή του πατέρα εκεί μέσα; Ενός πατέρα που ήταν απών, που πάντα με αποδοκίμαζε και πάντα με συνέκρινε με τα αδέρφια μου, λες και όλοι ήμασταν ίδιοι! Ανάπηρος να καταλάβει πως το κάθε παιδί έχει τα δικά του χαρίσματα! Χαρίσματα;;; Μα τί είναι αυτό;;; Ο Μάνος χαρίσματα;;; Αχαχαχαχαχαχαχα... Ο Μάνος τον ευατό του μόνο κοιτάει, κάνει κοπάνες από το σχολείο και το φροντηστήριο, τσιγαράκι, παρέα με χασικλήδες και μόνο τα θέατρα τον ενδιαφέρουν! Που τα βρήκε τα χαρίσματα ξαφνικά;;;
Σωστά... Ξέχασα πως ο πα-τέρας μου θεωρεί χαρισμάτικό έναν άνθρωπο που περπατάει πάναω στα δικά του χνάρια, σαν τα αδερφάκια μου...
Βρε δε μου παέι στον αγύριστο;;;
Μια φορά το χάδι του και την αγκαλιά του δεν την ένιωσα ποτέ! Μόνο τον χλευασμό του και την ειρωνία του σε όποια μου επιλογή! Πως να μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου;
...Και να σας μοιραστώ και κάτι; Τώρα, έχει περάσει από το μυαλό μου πως αν τυχόν γυρίσω ξέρω πως θα με θεωρήσει αποτυχημένο με τη μία! Καλά, αποτυχημένο με θεωρούσε και τότε που ήμουνα Αθήνα, να τα λέμε! Αυτό περίμενε...(!) Και στάνταράκι θα με συγκρίνει κατευθείαν μετον ευατό του όταν είχε πάει μετανάστηε στη Γερμανία και γύρισε πίσω με περιουσία! Γιατί πάντα προσπαθώ να του αποδείξω πως δεν είμαι αυτό που νομίζει...;;; Πως όλο και κάτι έχω κι εγώ μέσα μου που αξίζει... Αφού αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ότι μα ότι και να κάνω! Ποτέ δεν είμαι αρκετός για εκείνον! Ποτέ δεν ήταν αρκετό για εκείνον ότι και να έκανα! Πάντα περίμενε το κάτι παραπάνω! Καλα... Για επιβράβευση ούτε λόγος!!! Και μετά από όλα αυτά εγώ ο μακάκας συνεχίζω και τον έχω κορώνα στο υποσεινήδητο μου!!!! Με έχει πολύ στιγματίσει σαν παιδί, η αλήθεια είναι...
Ύστερα λοιπόν από όλη αυτή τη συνειδητοποίηση, που στο βάθος του μυαλό μου τα ήξερα όλα αυτά, απλά ανριόμουν να τα παραδεχτώ ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό, δεν παίζει να μείνω στο ίδιο σπίτι ξανά με αυτόν ούτε μία στο εκκατομύριο!!!!!!
Και τώρα που το σκέφτομαι δεν του έχω δηλώσει ευθέως πως είμαι ομοφυλόφυλος... Πάντα με το πρόσχημα ότι είναι μεγάλος και σιγά μην καταλάβει... Σκεφτείτε πως τώρα 80αρίζει!
Πως τον ξεφορτωνόμαστε;
Δολοφονία;;;

Όχι το βρήκα: Θα του πω στα μούτρα ότι είμαι ομοφυλόφυλος!!!!!!!! Σίγουρα έτσι θα τον ξεκάνω και δεν θα πάω στην στενή!
Σατανικό;;; ;)
