Το μονοπάτι της Οργής

[Vasoula]

Τώρα μετά το ρέικι δεν έχει αλλάξει η αντιμετώπιση του προβλήματος

Μα αυτό δεν έμαθες Σπύρο μου?
Οτι το ρέικι δεν ειναι πανάκεια...ότι το ρέικι είναι απλά ό,τι είχες...και ό,τι αποκτήσεις από εδώ και πέρα θα είναι από εσένα προς εσένα?

Ο θυμός δεν είναι για να τον "διώχνεις"...
Η "βουτιά" είναι για να βρεις την βαθύτερη αιτία του.

Και θυμό μπορεί να έχουμε σαν "υπάρξεις" γιατί νιώθουμε ότι μας ξεγελούν...και είμαστε ανίσχυροι να αντιδράσουμε, γιατί δεν ξέρουμε τον τρόπο.

Αυτή η εντελώς "κρυμμένη" αιτία, μας φέρνει φόβο!
Και έτσι χάνουμε την δύναμή μας. Μας χειρίζονται οι άλλοι, χειριζόμαστε εμείς άλλους, όλα μια επίδειξη δύναμης.

Για πες "δεν με ενδιαφέρει τι νομίζεις για μένα...εγώ έτσι είμαι!" και αμέσως θα σε "αγκαλιάσει" ο φόβος της μοναξιάς...
Μήπως μείνουμε μόνοι μας... Δεν αντέχεται η μοναξιά, και άντε πάλι "χειρισμός" του εαυτού μας..."ας είμαι λιγο πιο διαλλακτικος", "ας υποχωρήσω λίγο...", "ας δώσω τόπο στην οργή"...ας, ας, ας...

Το "κλειδί" για όλα αυτά είναι το κέντρο της καρδιάς. Αυτό ισορροπεί και τα άλλα. Και βέβαια η στροφή προς τα μέσα, όμως από αυτό το κέντρο γίνεται μόνο. Από οπουδήποτε αλλού και αν προσπαθήσεις να μπεις, θα "φας πόρτα".

Δεν μπαίνουμε στον "λαβύρινθο" από κανένα άλλο κέντρο.
Αρα για να μπούμε πρέπει αυτό το σημαντικο κέντρο να "ανοίξει"...Μετά είναι θέμα χρόνου, να βρεις...την ουσία του Εαυτού σου.

[Spyros]

Στην ουσία λέμε το ίδιο, απλά η έκφρασή μου οδήγησε στην παρεξήγηση.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες.

[galazia_sfaira]

Απλά, αυτό που εσύ ονομάζεις "υπερλογική" εγώ ονομάζω "συμπαντική συνειδητότητα"...

Kι εγώ υπέρτατο Νου,ή συνεδητό Νου!
Σαν να μιλαμε την ίδια γλωσσα αγαπημενοι !

[Skapaneas]

Ιδια γλωσσα, αλλες λεξεις, να το μπλεξιμο και η ... "δυσλεξια" της lexor

[Qisan]

Και την δικια μου δισλεξια που την ξεχνας Σκαπανεα ??

ομως συν υπολογισε και την επιλεγμενη ταπεινοφροσυνη μας ...
.................................... Please !?

[Emmaki]

Για να πάρω και εγώ μέρος σε αυτήν την πολύ βαθιά συζήτηση...θα πω οτι και εγώ δεν διέφερα απο το Θοδωρή...

Μόνο που εγώ αντι για οργή....είχα απέραντο οίκτο, λύπη και συμπόνοια....Λυπόμουν πολύ για τα πάντα...και καμιά φορά κατηγορούσα τον εαυτό μου...όταν έβλεπα κακία...μίσος...γύρναγα στην άλλη πλευρα!
Λυπόμουν πολύ....και θύμωνα λίγο...

Ο κόσμος περπατάει σε ένα σχοινί...άλλες φορές τεντωμένο, άλλες φυσιολογικό...ποτέ όμως στην ουσία δεν ξέρουμε πότε υπερβαίνουμε τα όρια...και γιατί...τι είναι αυτό που μας εξωθεί σε αυτά τα άκρα!!

Κατώτερα συναισθήματα ψάχνουν ένα δρόμο για να τρυπώσουν στην επιφάνεια μας και να μας οδηγήσουν στην άσχημη "εικόνα" που βγάζουμε στο συνάνθρωπό μας.....με αποτέλεσμα να μη μας εμπιστεύεται...και να μας εκμεταλλεύεται ή ακόμα χειρότερα...να μη μας αγαπάει...

Ο πλανήτης μας κινδυνεύει απο τα κατώτερα συναισθήματα...
Εμείς δε μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους...μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον εαυτό μας...να είμαστε καλοί άνθρωποι...όχι δήθεν καλοί.....ΚΑΛΟΙ...να δίνουμε την θεική καλοσύνη μας στο συνάνθρωπό μας...να τον βοηθάμε απλως με την αγάπη που θα βγάζουμε εμείς...γιατί εμείς δεν αισθανόμαστε μίσος...ούτε κακία....ούτε λύπη για αυτούς.....που έχουμε την ίδια θεική ουσία....!

Καλημέρα σε όλους..

[Vasoula]

που έχουμε την ίδια θεική ουσία....!

Το ξέρουν οι άνθρωποι αυτό?
Και αν το ξέρουν, σε τι βάθος?

Από εκεί ξεκινά ο διαχωρισμός, Εμμανουέλα!
Ο διαχωρισμός που είναι χαρακτηριστικό της υλικής διάστασης!
Και σαν υπέρτατος σκοπός μας, να ενοποιήσουμε!

Αρνητική-θετική ενέργεια! ΄Ολα τα εμπεριέχει η θεότητα!
Και εμείς το ίδιο...εκδήλωση της θεότητας σε ισορροπη δύναμη!

Δεν υπάρχει μετά κάτι να επιλέξεις...
δεν υπάρχει κάτι να φοβάσαι...
δεν υπάρχει κάτι να διεκδικείς...

Είναι ο μοναδικός δρόμος για το "φωτεινό σώμα" της ανάληψης!
Υλη-Πνεύμα!!!! Μόνο αυτό!

[Annoula]

Ωραία όλα αυτά και τα καταλαβαίνω και σε νοητικό επίπεδο με βοηθάνε να δουλέψω αυτά που χρειάζομαι αυτή τη περίοδο. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο βήμα απο τη θεωρία στην πράξη. Εκεί είναι που κάποιες φορές κολάω. Εκεί τι κάνουμε;;;

[galazia_sfaira]

Μόνο όταν το βιώσεις θα ξερεις!
Ετσι συμβαίνει πάντα.

[Vasoula]

Αννούλα, η βίωση του πνεύματος δεν μπορεί να περιέχει βήματα...
Είναι μοναδικά προσωπική εμπειρία.
Το να σου πω την δική μου βιωματική εμπειρία, δεν θα σε βοηθήσει, γιατί το ψυχογράφημά μας είναι διαφορετικό. Οι δρόμοι μας έχουν απόσταση...με κοινό στόχο.
Αυτό λοιπόν, η επικέντρωση στον στόχο, είναι η αφετηρία...
Μετά όλη η εργασία γίνεται, χωρις ιδιαίτερη ακολουθία...
Είναι η "ενσωμάτωση" όλων αυτών που τώρα απομονώνεις, σαν μην αποδεκτά συναισθήματα στο υπόγειο σου!
Η "βουτιά" εκεί όμως γίνεται με στόχο...μόνο τον ΕΑΥΤΟ!!!

Και όπως είπα και στην Μαρία σε άλλο τόπικ...

ψάχνεις απαντήσεις...έχεις ερωτήματα?

[Επισκέπτης]

Βάσω έγραψε :

Το "κλειδί" για όλα αυτά είναι το κέντρο της καρδιάς. Αυτό ισορροπεί και τα άλλα. Και βέβαια η στροφή προς τα μέσα, όμως από αυτό το κέντρο γίνεται μόνο. Από οπουδήποτε αλλού και αν προσπαθήσεις να μπεις, θα "φας πόρτα".

Και για μένα αυτό είναι το κλειδί. Έχουμε καταδικάσει τον θυμό και το μίσος χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι ποιότητες είναι μεταμορφώσεις της συμπόνιας και της αγάπης.
Καταδικάζουμε το μίσος και επαινούμε την αγάπη χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι η ενέργεια που εμφανίζεται σαν μίσος μπορεί να μεταμορφωθεί σαν αγάπη. Η ενέργεια λοιπόν για αυτά τα δύο είναι μία δεν είναι διαφορετική. Είναι όπως το κρύο με τη ζέστη και αυτά μία ενέργεια είναι, λίγο πιο πάνω ζέστη λίγο πιο κάτω κρύο με ένα όργανο τις μετράμε.
Ο θυμός μεγαλώνει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου όταν η καρδιά του δεν είναι ισορροπημένη, όταν κάτι μέσα μας ισορροπήσει τότε ο θυμός μετασχηματίζετε σε συμπόνια, μην πολεμάμε λοιπόν αυτές τις ενέργειες να τις καταλάβουμε και να τις μετασχηματίσουμε.
Γεννιόμαστε με το θυμό μέσα μας, αλίμονο σε όποιο παιδί γεννηθεί χωρίς θυμό, σε αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα εμφανιστεί ποτέ στη ζωή του η συμπόνια.

Αν προσπαθήσουμε να καταστρέψουμε το θυμό, καταστρέφουμε την ανάπτυξη μας κάνοντας τη αδύναμη και τότε καμία από τι ποιότητες της καρδίας δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα μας.

[Vasoula]

Εχουμε ακούσει πολλά! Να ο θυμός, να το μίσος, να η ζήλεια…
Συναισθήματα που η θρησκεία μας θεωρεί «αρνητικά», μέρος του Σατανά!
Το «Κακό» είναι το αντίθετο του θεού…
Και ο Σατανάς ένας ανυπάκουος άγγελος, που «έπεσε» στην γη…με δική του πρωτοβουλία, γιατί ένιωσε πως ήταν θεός και ήθελε να βιώσει και την χωριστικότητα από την πηγή του!!!

Πόσα ακόμα παραμύθια…

Ο διαχωρισμός της ψυχής μας από το Πνεύμα μας, έγινε συνειδητά και με επιλογή μας, θέλοντας να εξελιχθούμε μέσα από όλες τις διαστάσεις, από όλα τα πεδία συνειδητότητας. Κανείς δεν μας «πέταξε» στην Γη, για να υποφέρουμε…
Η δράση του Εαυτού, σαν ολοκληρωμένη ύπαρξη, χρειάζεται όλες τις διαστάσεις και την 3η ακόμα!

Η «επιστροφή» μας είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου…Επιστροφή με ολοκληρωμένη την γνώση της υλικής διάστασης, που είναι αυτή που είναι!!!

Σαν επιστροφή νοείται όμως ότι ο κύκλος της εξέλιξης της ψυχής μας, μέσα από πολλές ενσαρκώσεις, τα εμπεριέχει όλα, όχι σαν μεμονωμένα συναισθήματα, αλλά σαν ολοκλήρωση της γνώσης. Και με αυτήν την ολοκλήρωση έχει «ξεπεράσει» την 3η διάσταση και την 4η διάσταση και δρα από την διάσταση της νόησης, που είναι η 5η.

Εκεί γίνεται η πρώτη «επαφή» με τον Ανώτερο εαυτό μας! Η ένωση με αυτήν την θεϊκή ενέργεια ανοίγει τις πύλες της συνειδητότητάς μας, ώστε να φτάσει στην αρχή της…
Μετά έχουμε άμεση αντίληψη της «ζωής» και οι δυσκολίες μας εδώ στην 3η διάσταση έχουν την έννοια του «παιχνιδιού», γιατί γνωρίζουμε πια τους όρους του.

Δεν μπορούμε, χωρίς προσανατολισμό και σχέδιο, να ενσωματώσουμε τα συναισθήματα που είναι δημιούργημα αυτής της διάστασης που ζούμε…
Ο «καθαρισμός» από τα πρότυπα σκαλώνει, σε ότι ο νους μας δεν μπορεί να επεξεργαστεί, αν δεν γίνει «διάνοια». Αν αφήσουμε αυτόν τον «υπολογιστή» να παραμείνει στα υλικά δεδομένα, και δεν του επιτρέψουμε (από φόβο και μόνο) να διευρυνθεί, φθάνοντας εκεί που θεωρεί «φαντασία»…

Ο μεγαλύτερος φόβος της ανυπαρξίας, που από αυτόν ξεκινάνε όλες οι «υλικές» δυσκολίες μας, παύει να υφίσταται γιατί νιώθουμε πια την αγάπη, σαν το μοναδικό συμπαντικό συνδετικό κρίκο, όλων των υπάρξεων. Και με αυτήν την αναγνώριση δεν αναζητάμε πια το θεϊκό, αλλά το βιώνουμε…Η ένωση με την θεότητα, είναι ακριβώς αυτή η «αυτόματη ανάσα της καρδιάς» που την εκδηλώνει σαν ενέργεια αγάπης!
Και αυτή η ανάσα, καλύπτει οτιδήποτε ζει και υπάρχει στην 3η διάσταση, χωρίς εξαίρεση, χωρίς αξιολόγηση…Δεν υπάρχει πια χώρος για φόβο και είναι η αρχή της κατάλυσης μεμιάς όλων των προτύπων….