ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ

[AMALIA]

Αληθινο..

ναι είναι Παναγιωτάκο μου, αλλά όχι για όλους, δυστυχώς!

Διαβάζουν κάτι, ανατριχιάζουν, συγκινούνται, φοβούνται, θυμώνουν, χαίρονται και μετά... συνεχίζουν ήσυχα ήσυχα να τρώνε με την μαμά τους την Κυριακή τα μεσημέρια
Και είναι η πλειοψηφία που να πάρει...

Ετσι ακριβως..

[Δεκατριούλης]

Και είναι η πλειοψηφία που να πάρει...

Ας είναι Βασούλα μου ας είναι.
Ο καθένας ας ακολουθησει τον δρόμο του και εμεις ας διαλέξουμε τον δικό μας με εμπιστοσύνη.

[Vasoula]

ω ναι Παναγιωτάκο μου

Δεν χάνουμε το Όραμα μας

απλά σκεφτόμουν λίγο δυνατά...

αυτό το δημιουργικό μέρος των ενστίκτων, πόσο ανόητο και δυνατό έγινε τελικά, που να ορίζει τις ζωές των ανθρώπων, ώστε στις αληθινές απειλές να κοιμούνται, ενώ στις συναισθηματικές απειλές να κινητοποιούνται...

Η ανοησία είναι τελικά δύναμη στον φυσικό κόσμο...Δεν εξηγούνται αλλιώς κάποια φαινόμενα και ο τρόπος που αποδέχεται κανείς κάτι βλαβερό, με τόσο φυσιολογικό τρόπο. Όπως το να τρώει με την μαμά του κάθε Κυριακή.
Η στρατηγική ελέγχου δεν ξεκινάει παρά από την ανάγκη μας να ελεγχθούμε για να νιώθουμε ασφαλείς. Εκπαιδευόμαστε σκληρά γι' αυτό.

[Annoula]

[Δωρουλα]

[Βικούλα]

[Δεκατριούλης]

απλά σκεφτόμουν λίγο δυνατά...

Η στρατηγική ελέγχου δεν ξεκινάει παρά από την ανάγκη μας να ελεγχθούμε για να νιώθουμε ασφαλείς.

Πολύ βαρύ αυτό Βασούλα, ε; Και όταν το ανακαλύπτεις σιγά σιγά βαράει κατακέφαλα.

Εκπαιδευόμαστε σκληρά γι' αυτό.

Οσο για αυτό ... Βλέπεις ότι για τους γονείς (και δευτερευόντος για την πολιτική εξουσία) δεν εχει καμια σημασία ποιοι ήμασταν εμεις και ποια ηταν η συμπεριφορά μας. Καλά ή κακά παιδιά κλπ. Η συμπεριφορά τους θα ήταν η ίδια όποιο παιδί και να είχαν γεννήσει. Το ίδιο θα επιδίωκαν. Και αυτό που ήταν το "ίδιο" και δεν συνδεόταν πραγματικά με εμάς, για εμας ήταν το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο και μας είχε καθορίσει. Πόσο κρίμα.

[Vasoula]

αυτό το "μας είχε καθορίσει" αλλάζει...Με κόπο μεν αλλά αλλάζει...

Και ξέρεις Παναγιωτάκο μου, είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι...το ότι αλλάζει!

Αυτό που έχω ανακαλύψει είναι ότι οι άνθρωποι δεν απεχθάνονται την αλλαγή, αλλά τον πόνο(κόπο) που μεσολαβεί από τον Στόχο έως το Αποτέλεσμα. Αυτό το ενδιάμεσο διάστημα της προσπάθειας απεχθάνονται και γι' αυτό η ανθρωπότητα καθορίζεται από την φυγοπονία της.

Αυτό το "Αρχή-Μέση-Τέλος", απαραίτητο σε όλη την διαδικασία της Υλοποίησης έχει γίνει "Αρχή και Τέλος"...και η Μέση αφήνεται στους "ειδικούς" και εκεί ακριβώς αλωνίζουν αυτοί... Και όταν αλλοιώνεται το Αποτέλεσμα και δεν συμφωνεί με τον Στόχο, τότε οι άνθρωποι απογοητεύονται, τάχα ότι δεν υπάρχει αλλαγή...

Το έχω ακούσει συχνά αυτό το "όλοι ίδιοι είναι"...Κανείς δεν κοιτάει πόσο ίδιος είναι ο ίδιος, ενώ θέλει αλλαγή.
Και εδώ είναι το κρίμα...όχι στο τι κάνουν οι άλλοι για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά στο τι αποφεύγω να κάνω εγώ ο ίδιος.

Ας είναι...Εμείς το Όραμά μας ε?

[Δωρουλα]

Βασούλα μου Αλήθεια όσα γράφεις

[Ιωαννάκι]

Παναγιωτάκο
Βασούλα

Ας είναι...Εμείς το Όραμά μας ε?

[Μπεττουλα]

Η στρατηγική ελέγχου δεν ξεκινάει παρά από την ανάγκη μας να ελεγχθούμε για να νιώθουμε ασφαλείς. Εκπαιδευόμαστε σκληρά γι' αυτό.

ειναι φοβερο ποσο αυτος ο ελεγχος μεταφραζεται απο το συναισθημα σαν οχι οτι ελεγχομαι αλλα οτι καποιος με προσεχει.. εχουν φροντισει για αυτο με απιστευτους τροπους!!

[ALEXOULA]

Πολλές Αλήθειες

Ας είναι...Εμείς το Όραμά μας ε?

[sourra sofia]

Oμορφα και Αληθινα !!!
Ευχαριστω !!!

[Ταρούλα]

[AMALIA]