Αυτή την ενότητα επέλεξα για να μοιραστώ κάτι μαζί σας...
Την προηγούμενη εβδομάδα πέθανε από ανακοπή ο σύντροφος της προισταμένης μου στο γραφείο... Ούτε 40 χρονών καλά καλά... Από τότε στο γραφείο εγώ νιώθω το κλίμα ανυπόφορο. Υπάρχει μια ένταση, όλοι μας κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα... Η Andrea ήταν ένα κορίτσι που ήταν πραγματική η ψυχή του γραφείου. ήταν βροντόφωνη, αυτοσαρκαζόταν, έκανε πλάκες με όλους, γελούσε δυνατά... Τις τελευτείες μέρες ίσα που τις βγαίνει η φωνή, έχει επιλέξει να έρχεται στο γραφείο και να μη μένει σπίτι της, είναι αγέλαστη, χωρίς πολλά πολλά... Είναι απόλυτα φυσιολογικά αυτά, θέλει χρόνο η κοπέλα, το κατανοώ... Δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω. Προσπαθώ να την αντιμετωπίσω όπως πριν, αλλά δε μου βγαίνει. Μια δυο φορές που πήγα να την προσεγγίσω όπως παλιά, αντιμετώπισα την ψυχρότητα της και μαζεύτηκα. Σπάνια της απευθύνω τον λόγο για να μην γίνω ενοχλητικός, από φόβο μην πω κα΄τι και την ταράξει άθελα μου... Νιώθω τουλάχιστον γελοίος στην ιδέα και μόνο να πω κάτι από αυτά που μας έκαναν να γελάμε... Οι πόρτες επικοινωνίας της είναι ερμητικά κλειστές. Ακόμα και οι πόρτες στο γραφείο είναι κλειστές. Πιλιά ήταν ορθάνοιχτες, κόσμος έμπαινε και έβγαινε... Δε λέω τίποτα, ένα μύνημα της έστειλα στο facebook, πως αν χρειαστεί τίποτα, θα είμαι εκεί και από τότε σιωπή... Πάω κάνω τη δουλειά μου και φεύγω... ότι χρειαστώ ρωτάω άλλους συνάδελφους...
