Ισως να υπάρχει και αυτός ο διαχωρισμός.
Υπάρχουν όμως κάποιες ''διαδρομές'' που συνδυάζουν στοιχεία και απο τις δύο.

πόσο παρα πολύ είμαι μαζι σου Βάσω!!!!!Αν περιλαμβάνει την θεότητα σε εκδήλωση, αν η χαρά είναι εσωτερική, χωρίς να χρειάζεται στήριξη, αν η αγάπη είναι πηγαία, χωρίς να αγγίζέι πρότυπα, αν η ελευθερία είναι σεβασμός, αν η αλήθεια είναι βαθιά και ουσιαστική...αν αυτή είναι η ζωή, τότε υποκλίνομαι σε όποια διαδρομή
Βάσω έγραψε:"...Δουλεύετε μόνοι σας, γιατί ο δρόμος του καθενός είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Ο δρόμος της επιστροφής έχει πολλά μονοπάτια. Δεν ενδιαφέρει από ποιο μονοπάτι θα γυρισετε...΄Ομως χωρίς την ένωση με τον Ανώτερο Εαυτό σας, σας ξαναλέγω, δεν μπορείτε να γυρισετε, για θα σας λείπει το Θεϊκό σας κομμάτι..."
"...Δουλεύετε μόνοι σας, γιατί ο δρόμος του καθενός είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Ο δρόμος της επιστροφής έχει πολλά μονοπάτια. Δεν ενδιαφέρει από ποιο μονοπάτι θα γυρισετε...΄Ομως χωρίς την ένωση με τον Ανώτερο Εαυτό σας, σας ξαναλέγω, δεν μπορείτε να γυρισετε, για θα σας λείπει το Θεϊκό σας κομμάτι..."
Vasoula έγραψε: ↑30 Απρ 2007 9:07 am Δεν μπορείς Deodonus να ακολουθήσεις ανάμικτα τα μονοπάτια.
Θα μπερδευτείς και δεν θα ξέρεις πως να προχωρήσεις...
Αν επιλέξεις την διαδρομή "από κάτω προς τα πάνω", δεν θα μπορέσεις εύκολα να γειώσεις τις ενέργειες του πνεύματος, πριν από την υποταγή, την πειθαρχία σε ότι σου έχει δοθεί κατά την μαθητεία σου σε κάποιον δάσκαλο. Αυτή η πειθραρχία σε βάζει στην αποδοχή της "τιμωρίας", αν δεν ακολουθήσεις πιστά...
Η διαφορά με το άλλο μονοπάτι, είναι ότι ο Ανώτερος Εαυτός σου είναι και ο δάσκαλός σου. Σε βοηθά να περάσεις τις διαδρομές των πρώτων κέντρων με συνέπεια και αφοσίωση. Η πειθαρχία είναι εσωτερική παράμετρος, όπως και η πίστη.
Στην σεληνιακή οδό όμως τοποθετούνται αυτές οι δύο στην "πλάτη" ενός δασκάλου, ο οποίος παίρνει και την ευθύνη του δρόμου μας. Γι' αυτό και υπάρχουν οι επιβολές ποινών, σε όσους δεν ακολουθούν πιστά τις διαδρομές προς την φώτιση.
Στην σεληνιακή οδό, το κάρμα και η ολοκλήρωσή του μέσα από πόνο φέρνει την απαλλαγή από τις συνεχείς ενσαρκώσεις.
Στην ηλικακή οδό, το κάρμα αναγνωρίζεται σαν εύκαιρία συμπλήρωσης της εμπειρίας, έχοντας επίγνωση αυτής. Αναγνωρίζει την συνέχιση της εμπειρίας, σαν δείγμα της αέναης ζωής, και σου δίνει την ευκαιρία να την ολοκληρώσεις όχι υποφέροντας, αλλά γνωρίζοντας.
Είναι δύο σημαντικά -για μένα- σημεία που με τοποθετούν στην επιλογή του δρόμου μου.
Αν γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει αρχή και τέλος στην ζωή μας, αν δούμε όλες τις ζωές μας σε μία γραμμική ευθεία, χωρίς διακοπή, θα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε την "εμπειρία" από το σημείο που την είχαμε αφήσει και να προχωρήσουμε...
Η δυσκολία της επίγνωσης του κάρμα, είναι γιατί η ζωή μας σε ενδιάμεσα διαστήματα "αλλάζει ρούχα". Και αυτή η αλλαγή μας φέρνει και την λήθη. Ταυτιζόμαστε με τα "ρούχα" και ξεχνάμε την συνειδητότητα που επιλέγει μια εμπειρία και δίνει και τον απαραίτητο χρόνο να την "νιώσουμε" και να την ολοκληρώσουμε.
Συνήθως "τα ρούχα" εμποδίζουν αυτήν την ολοκλήρωση, γιατί αυτά οριοθετούν και την ζωή στην 3η διάσταση.
΄Ετσι δεν ακολουθούμε την συνειδητότητά μας, αλλά τα "ρούχα" της!!