ΜΑΝΑ ΞΥΠΝΑ...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Ούτε καν μπορούσαν να μετακινηθούν από την αντίληψη ότι δεν έφταιγαν εκείνοι...

Ναι κατηγορηματικα και με σιγουρια κιολας οτι ολα τα καναν οπως επρεπε..

[Θοδωράκος]

Θα πω κάτι εδώ πάνω στο κείμενο που έγραψες στο facebook...

Όσο πιο καταπιεστικοί γίνονται οι ρόλοι, τόσο περισσότερο νιώθουν ζωντανοί οι άνθρωποι…Έχουν λόγο να αγωνίζονται, να προσπαθούν να ξεφύγουν από την καταπίεση…
Η Απάθεια ισοδυναμεί με θάνατο και η εντολή είναι να παραμένουν ζωντανοί, έστω και στον περιορισμό…Έτσι η μάχη έχει νόημα…όταν υπάρχει ένας σκοπός!
Μα η μάχη δεν τελειώνει ποτέ, ακόμα και αν ο σκοπός επιτευχθεί…

Θυμάμαι στην εφηβία μου πόσο μου την έδινε που οι γονείς μου ήταν "καλούλιδες". Έλεγα "δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχουν κόντρες, αντιδράσεις, τσακωμοί". Βλέπετε, είχα στο μυαλό μου το κοινωνικό πρότυπο του εφήβου, ότι μέσα στην εφηβία τσακώνεσαι με τους γονείς, και μέσα από τέτοιες αντιδραστικές διαδικασίες "βρήσκεις τον εαυτό σου" (μπούρδες). Και όσο αυτοί δεν μου έδειναν λαβές, τόσο εγώ προσπαθούσα συνειδητά να προκαλέσω καταστάσεις τσακωμού.

Θημάμαι πόσο πίσμωνα όταν έβλεπα ότι δεν συμφωνούσαν με το να ασχοληθώ με την μουσική. Και πως, όταν το πήραν απόφαση ότι θα ασχοληθώ και άρχισαν να με υποστιρίζουν, άρχισα κι εγώ να χάνω το ενδιαφέρον μου για αυτήν...

Το καλό ήταν ότι αυτά τα "έβλεπα" μπροστά μου να συμβαίνουν από την πρώτη στιγμή, και πράγματα που οι άλλοι τα βιώνουν υποσυνείδητα, εγώ τα έκανα συνειδητά. Όμως τελικά υπήρχε και άλλο υπόγειο, που συνέβενε εκείνη την εποχή, που τώρα σιγά σιγά ανακαλύπτω...

Το ότι μέσα από την καταπίεση τα πράγματα "ήταν πιο εύκολα" το είχα καταλάβει. Το τραγικό είναι ότι μου φαινόταν και λογικό και το επιδίοκα...

Ακόμα και τώρα καμιά φορά υποσυνείδητα το επιδιόκω. Είναι πολύ πιο εύκολο να αρχίζεις να κατονομάζεις εχθρούς μέσα σου (και αυτό και εκείνο το πρότυπο, και εκείνος ο ρόλος, και αυτή η ενοχή, και το ένα και το άλλο), ούτως ώστε να νιώθεις την αντίδραση του "όχι, θα σας πολεμήσω ζηζάνια!", παρά να αποδεχθείς την ολότητά σου, να αγαπήσεις τον ευατό σου, και να καταλάβεις ότι δεν υπάρχουν "εχθροί" μέσα σου, παρά μόνο ένα φοβησμένο παιδί που θέλει να γίνει Άνθρωπος...

[Vasoula]

έτσι είναι Θοδωράκο μου...

Οι γονείς έχουν το θείο έργο να μαθαίνουν στον νέο άνθρωπο, τα όρια του Φυσικού Κόσμου, μαζί με τις ποιότητες της Ελευθερίας...

Το να συμφωνούν σε όλα, είναι κι αυτό μια μορφή καταπίεσης, ίσως και να είναι η μεγαλύτερη, από το να διαφωνούν σε όλα...

Έχω παρατηρήσει ότι η καταπίεση που υπέστησαν οι ίδιοι από τους δικούς τους γονείς, γίνεται, αρκετές φορές, μια ακραία ελευθερία που δίνουν στο παιδί, και το κάνουν σχεδόν τύραννο...
Τα υπερβολικά όρια είναι το ίδιο καταπιεστικά με τα ελαστικά όρια...
Αυτό που διαφοροποιείται είναι η αίσθηση της βίας...Στην μία περίπτωση την ασκείς μέσα σου, στην άλλη έξω σου...Μα και οι δύο φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα...

[Θοδωράκος]

Στην μία περίπτωση την ασκείς μέσα σου, στην άλλη έξω σου...Μα και οι δύο φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα...

Είναι η χειρότερη μορφή... και η πιο ύπουλη...

[Valia]

ουφ ουφ

[Ελενα Κ.]

Έχω παρατηρήσει ότι η καταπίεση που υπέστησαν οι ίδιοι από τους δικούς τους γονείς, γίνεται, αρκετές φορές, μια ακραία ελευθερία που δίνουν στο παιδί, και το κάνουν σχεδόν τύραννο...
Τα υπερβολικά όρια είναι το ίδιο καταπιεστικά με τα ελαστικά όρια...
Αυτό που διαφοροποιείται είναι η αίσθηση της βίας...Στην μία περίπτωση την ασκείς μέσα σου, στην άλλη έξω σου...Μα και οι δύο φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα...

παρουσα δεν βοηθαει σε τιποτα το να αφηνεις το παιδι σου δηθεν ελευθερο και να το μαθαινεις ταυτοχρονα να βαζει μονο του δεσμα για να νιωθει την ασφαλεια που δεν ξερει απο που του λειπει και προσπαθει να τη δημιουργησει με το χειροτερο τροπο....
και αντε μετα να βγαλεις την αλυσιδα που εβαλες μονος σου και κλειστηκες και στο κελι σου μονος σου και κρατας και τα κλειδια, και ταυτοχρονα να νομιζεις οτι σε εχουν φυλακισει αλλοι... και τραβα κορδελα.... και χωρις να το παρεις ειδηση εχεις γινει ο μεγαλυτερος τυραννος ξεκινωντας απο τον εαυτο σου και καταληγοντας στους αλλους....
κι ακομα και να το αντιληφθεις ειναι διπλη η μαχη μετα για να ξεφυγεις απο το ρολο αυτο και θελει συνεχως επαγρυπνηση

[VasilisM]

Έχω ένα τρανταχτό παράδειγμα στο φιλικό μου περιβάλλον! Ενώ στην εφηβεία μου ένιωθα πως αυτοί οι γονείς είναι πιο "φιλελευθεροι" τελικά με τα χρόνια κατάλαβα πόσο δήθεν και υποκριτικό ήταν όλο αυτό.. Γιατί όταν το συγκεκριμένο άτομο πήγε να "χειραφετηθεί" από τους γονείς, αυτούς τους τόσο "φιλελεύθερους" γονείς, οι ίδιοι του έβαλαν τρομερά εμπόδια και τον ήθελαν "υπό την αιγίδα" τους! Απλά για να νιώθουν χρήσιμοι.. Βέβαια οι περισσότεροι γονείς το ίδιο είναι. Και όταν τους το πετάς στα μούτρα σου λένε, μα όχι εμείς θέλουμε να γίνεται αυτόνομοι..!

[Vasoula]

Bασιλάκη μου, πίστεψέ με, κανείς δεν θέλει να γίνει αυτόνομος...Ούτε οι γονείς, ούτε τα παιδιά τους...
Κανείς δεν γνωρίζει περί συναισθηματικής ανωριμότητας...

στην κυριολεξία ο ένας "τρώει" τον άλλον!

[Βικούλα]

Bασιλάκη μου, πίστεψέ με, κανείς δεν θέλει να γίνει αυτόνομος...Ούτε οι γονείς, ούτε τα παιδιά τους...
Κανείς δεν γνωρίζει περί συναισθηματικής ανωριμότητας...

στην κυριολεξία ο ένας "τρώει" τον άλλον!

μεγάλη αρρώστια η συναισθηματική ανωριμότητα . Κανείς δε μας εκπαιδεύει πως να γινουμε ολοκληροι άνθρωποι, παρά μονο πως θα γίνουμε κοινωνικά καταξιωμένα έξυπνα όντα...
ίσως γιατί είναι μία πορεια που πρέπει κανείς να περπατήσει απ'την αρχή μόνος του??

Είναι πολύ πιο εύκολο να αρχίζεις να κατονομάζεις εχθρούς μέσα σου (και αυτό και εκείνο το πρότυπο, και εκείνος ο ρόλος, και αυτή η ενοχή, και το ένα και το άλλο), ούτως ώστε να νιώθεις την αντίδραση του "όχι, θα σας πολεμήσω ζηζάνια!", παρά να αποδεχθείς την ολότητά σου, να αγαπήσεις τον ευατό σου, και να καταλάβεις ότι δεν υπάρχουν "εχθροί" μέσα σου, παρά μόνο ένα φοβησμένο παιδί που θέλει να γίνει Άνθρωπος...

[eirini]

Bασιλάκη μου, πίστεψέ με, κανείς δεν θέλει να γίνει αυτόνομος...Ούτε οι γονείς, ούτε τα παιδιά τους...
Κανείς δεν γνωρίζει περί συναισθηματικής ανωριμότητας...

στην κυριολεξία ο ένας "τρώει" τον άλλον!

Ποια αυτονομία??????? Ποια ελευθερία???? Ολα θέλουν να τα έχουν κάτω από τον έλεγχό τους!!!!! Απο το τι θα φας, πως θα το φας, τι ωρα θα βγεις, που θα πας, που θα χέσεις, που, που....... Ενα μόνιμο μουρμούρισμα!!!!! Και κατά τα άλλα θέλουν το καλό μας... ποιο καλό μας????? 20 χρονών ήμουν που τελείωσα τη σχολή και έψαχνα με λαχτάρα και χαρά για δουλειά όταν άκουσα το τραγικό της μάνας μου με "στενάχωρο" ύφος ": "Που θα πας ρε Ειρήνη, μη βγεις για δουλειά, θα κουραζεσαι!!! θα σου δίνω εγώ λεφτά, κάτσε εδώ"
:violence-uzi:

[Fotinoula]

"Που θα πας ρε Ειρήνη, μη βγεις για δουλειά, θα κουραζεσαι!!! θα σου δίνω εγώ λεφτά, κάτσε εδώ"

Ειρηνάκι μου να φανταστείς εμένα ο πατέρας μου δεν με άφηνε ούτε στις δημόσιες υπηρεσίες να πηγαίνω, "θα το κάνω εγώ παιδάκι μου",
μη και κουραστώ, μπούρδες κοινώς, ήθελαν να με έχουν στην φτερούγα τους

την πρώτη χρονιά που πέρασα στο Τει Πάτρας δεν συμφωνούσαν να πάω γιατί ήταν μακριά
ήθελαν να είμαι στο σπιτάκι τους να έχουν ζωή ρουφώντας την ζωή μου
και δεν σταματάνε ποτέ...
κάποια στιγμή όμως σταματάς εσύ

[Vasoula]

η Αγάπη ελευθερώνει ή δεσμεύει...

τώρα μένει στον καθένα μας να νιώσει πως θέλει να βιώσει Αγάπη...Δεν ευθύνεται κανείς άλλος για όσα θέλουμε εμείς να βιώσουμε και για τις επιλογές μας να οδηγήσουμε την εμπειρία μας και να της δώσουμε κατεύθυνση.

για άλλους η ελευθερία είναι μη θετική εμπειρία, για άλλους είναι κατεύθυνση Ζωής...

οι περισσότεροι θέλουν να αγαπηθούν, ενόσω δεν θέλουν να αγαπήσουν
λιγότεροι θέλουν να αγαπήσουν, χωρίς να μπορούν να νιώσουν αγαπημένοι
οι ελάχιστοι θέλουν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα γι' αυτό.

[eirini]

οι ελάχιστοι θέλουν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα γι' αυτό.

[Ταρούλα]

[Annoula]

για άλλους η ελευθερία είναι μη θετική εμπειρία, για άλλους είναι κατεύθυνση Ζωής...

οι περισσότεροι θέλουν να αγαπηθούν, ενόσω δεν θέλουν να αγαπήσουν
λιγότεροι θέλουν να αγαπήσουν, χωρίς να μπορούν να νιώσουν αγαπημένοι
οι ελάχιστοι θέλουν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα γι' αυτό.