Λεών, ήταν υπέροχο. Έμεινα άφωνος και η ανατριχίλα δεν έχει φύγει ακόμη...
Οι προσωπικές μου απόψεις, ε; Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το βράδυ που κλαίγοντας ζήτησα από τον Ουριήλ να με απαλλάξει από τα γήινα δεσμά και να με πάρει μαζί του. Ήταν τόσο έντονη η παράκληση που νόμιζα, ήλπιζα ότι το επόμενο πρωί δε θα ήμουν πλέον σ' αυτόν τον κόσμο.
Δε ξέρω αν ήταν συνετό να ζητήσω κάτι τέτοιο από έναν Αρχάγγελο, ξαναλέω ότι τα πάντα είναι νεφελώδη και απροσδιόριστα ακόμη μέσα μου, αλλά το έκανα. Και ποιο ήταν το δώρο του Ουριήλ στο αίτημά μου; Το έχεις μπροστά σου, Λεών, γλυκέ μου. Να 'μαι πιο κατασταλαγμένος, έστω κατά τι, πιο ώριμος, πιο γαλήνιος, να επαναπροσδιορίζω πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις, να γράφω σε ανθρώπους που μέχρι χθες δεν ήξερα και δεν έχω δει ποτέ και να μοιράζομαι τις πιο μύχιες σκέψεις και πράξεις μου που δεν τις ξέρει ούτε το στενό μου περιβάλλον.
Κατέβηκα από το κάγκελο, Λεών. Κατέβηκα και άδειασα το στομάχι μου από αυτά που με βάραιναν. Κι εχω πολλή δουλειά ακόμη μπροστά μου αλλά ξέρω πλέον και ποιον έχω πλάι μου. Αυτό μόνο...
Σ' ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο και για την προτροπή σου. η σκέψη μου είναι μαζί σου...

Για έναν άνθρωπο που στερείται τροφής, θεός είναι το ψωμί.
_____________
Μαχάτμα Γκάντι