Σε αυτό το μικρό τσουβαλάκι, δεν υπήρχε χώρος, ούτε για Ιδέες ούτε για Οράματα. Δεν υπήρχε χώρος για ζωή παρά μόνο για επιβίωση.
Διάβαζα βιβλία ανθρώπων που είχαν ζήσει σε εποχές διεκδίκησης, άκουγα την μουσική τους, ψιθύριζα τα τραγούδια τους, άκουγα τις περιγραφές τους, τις απογοητεύσεις τους, τον θυμό τους και ζήλευα.
Δεν έζησα την Δικτατορία, ούτε τον Μάη, ούτε τα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα, ούτε το Woodstock, ούτε τις ελπίδες για αλλαγή που διαψεύσθηκαν παταγωδώς.
Απλά τα άκουγα... δεν ήμουν κομμάτι της Ιστορίας αλλά της μετα-ιστορίας.
Κατά μία άποψη ήμουν τυχερή. Γιατί τα βρήκα όλα έτοιμα. Αλλά εγώ λυπόμουν για μένα και για τις γενιές που ακολουθούσαν.
Γιατί ήξερα, πως στην ουσία τίποτε δεν είχε αλλάξει. Και το κενό ιδεών και αξιών ήταν τεράστιο για να μην υπάρξουν επιπτώσεις. Ο άνθρωπος δεν ήταν δημιουργός αλλά ένας μηχανικός εκτελεστής.
Ξεχνούσαμε... και σε πολλές περιπτώσεις, λοιδορούσαμε ο,τιδήποτε δεν ήταν συμβατό με τους νέους νόμους της αγοράς, όπως είχαν διαμορφωθεί.
Έβλεπα ανθρώπους να γίνοντα όλο και πιο υπάκουοι, όλο και πιο συμβιβασμένοι, με λιγότερα χαμόγελα, με λιγότερη χαρά και σκεφτόμουν πού θα πάει όλο αυτό;
Όλα είχαν συρρικνωθεί. Είχαν γίνει μικρά. Μικρές χαρές, μικρές λύπες, μικρές δουλίτσες, μικροί έρωτες, μικρά τραγούδια, μικροί δημιουργοί, μικροί πολιτικοί, μικρές χώρες, μικροί άνθρωποι.
Αυτό ήταν το μέλλον... το "μέλλον που φτιάχτηκε όπως θέλετε".
Και τώρα... αυτό που φοβίζει είναι η αποκάλυψη πως αυτό δεν ήταν το δικό μας μέλλον αλλά το δικό τους.
Δεν ήταν οι δικές μας διεκδικήσεις, τα δικά μας οράματα, οι δικές μας επιθυμίες αλλά άλλων. Και τώρα ήρθε η ώρα να αντικρύσουμε το κενό μας. Την ένδειά μας... Και τρομαξαμε...
Και για πολλούς, σταμάτησε το ρολόι... Κοιτάζουν τριγύρω τους και βλέπουν το απόλυτο σκοτάδι, γιατί κάποιος έσβησε το φως. Ήρθε η ώρα που έπεσαν και οι τελευταίες μάσκες, που άρθηκαν και οι τελευταίες προφάσεις, που εξαφανίστηκαν και τα τελευταία προσχήματα.
Κάποιοι, θα το συνειδητοποιήσουν νωρίς και θα φτιάξουν το δικό τους μέλλον. Κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι δεν θα αντέξουν. Κάποιοι θα το δουν σαν νέα ευκαιρία, κάποιοι άλλοι σαν καταστροφή.
Κάποιοι θα λυγίσουν, κάποιοι θα αγωνιστούν. Από όλα έχει ο μπαξές.
Όσο για μένα...
"...μένω μονάχος στο παρόν, να σώσω ο,τιδήποτε αν σώζεται ..."
Ευχαριστώ γι' αυτό το τραγούδι. Πάντα όταν το άκουγα, άκουγα και ένα κρακ μέσα μου και δεν ήξερα γιατί... μέχρι τώρα...
