Νoμιζα οτι με γνωριζω μεχρι που ηρθες.
Πιστευα οτι τα ξερω ολα οτι τα χω ζησει ολα οτι εμα ι σοφη .
Με αναγκασες να δω τον εαυτο μου
Στην αρχη με βιαιο τροπο γατι δεν ηθελα να δω φοβομουν
γα να δικαιιολογησω τον φοβο μου του εδωσα μορφη
Μετα γυρισες με αλλο δαφορετικο τροπο γατι δεν ειχα μπορεσει να δω
παρα μονο εσενα μεσα μου.
και ξαφνικα και ενω αντμετωπιζα το προσωπο του φοβου αυτο αντικατασταθηκε
απο ενα αλλο ηταν τοσο αλλοκοτο ολο αυτο και ομως ηταν η μητερα μου
Παντα προσπαθουσα ολα ηταν γα να αποκτησω μια τρυφερη λεξη της
γα να ακουσω τον επαινο της.
Νομιζα οτ πιστευω σε μενα ομως ηταν ψεμα ειχα μεινει πισω να την ακουω
να φωναζει και να με χτυπαει χωρις λογο.
Βλεπω τον εαυτο μου στο χθες με σωμα μεγαλης κα την ψυχη ενος τρομαγμενου παδιου
Τωρα ξερω ...οχι ολα αλλα μπορω να με χαιδεψω μπορω να με γνωρισω επιτελους
Σε ευχαριστω που με εσπρωξες να ωριμασω σε ευχαριστω που με εκανες να νιωσω.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Έχεις τα πινέλα,. έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα!