Η μύηση του 1ου βαθμού ήταν για μένα το εισιτήριο του ομορφότερου ταξιδιού της ζωής μου που, ακόμα συνεχίζεται!
Θα σου έλεγα να μη περιμένεις να δεις «λάμψεις φωτός» ή κάτι άλλο, γιατί ίσως απογοητευτείς (ίσως, βέβαια και να δεις
)
Η μύηση του 1ου είναι εισιτήριο. Είναι, λοιπόν, σα να κρατάς το εισιτήριο που μόλις έβγαλες και να περιμένεις να δεις κάτι νέο, νέες εικόνες, νέα τοπία πριν ξεκινήσει το ταξίδι απλώς δε θα συμβεί.
Εγώ ένοιωσα υπέρτατη γαλήνη, αγάπη και ευγνωμοσύνη κατά, και μετά τη μύηση, αλλά τίποτε παραπάνω. Ούτε λάμψεις είδα, ούτε Αγγέλους, ούτε πύλες
τίποτα.
Στην αρχή νόμιζα πως έκανα κάτι λάθος, μέχρι που κατάλαβα
όλα αυτά που πολύ σωστά λέει πιο πάνω η παρέα. Είναι δικό σου και μόνο δικό σου.
Στη δική μου περίπτωση, η ζωή μου μετά, και περισσότερο η αλλαγή της αντίληψής μου για τα πράγματα γύρο μου, ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία που με έκαναν να καταλάβω πως το ταξίδι είχε όντως αρχίσει!
Το πόσο έχω αλλάξει τη ζωή μου και πόσες συνειδητοποιήσεις έχω κάνει από τότε, άσε, που να στα λέω!
Κάνεις ένα flash back και θυμάσαι τον εαυτό σου πριν από μερικούς μήνες, ή ένα δυο χρόνια και αισθάνεσαι σχεδόν δέος με τις αλλαγές που έχεις πραγματοποιήσει!
Είναι υπέροχο
