Ευχομαι να εισαστε παντα καλα και να βαδιζετε στο μονοπατι της αληθειας...
Εγω μια και ακολουθω το ψεμα οπως λες Ηλια τοτε ειμαι για γελια .....και δεν ανηκω εδω!
Σε ευχαριστω παντως ....
Μαράκι είναι η δεύτερη φορά που αισθάνεσαι ότι αμφισβητείσαι...
Η πρώτη ήταν στο θέμα "αγάπη"...
και τώρα στο "ό,τι ενδιαφέρον"...
Δεν με ενδιαφέρει, σε πρώτη φάση, μόνο το ρέικι, γιατί απλά ανοίγει δρόμο για την επανασύνδεση με το πνευματικό μας μέρος, που οι άνθρωποι έχουν "ακουμπήσει" στον θεό, έξω από αυτούς.
Δεν αναγνωρίζουν την ευθύνη τους για την ζωή τους, γιατί είναι βολικό κάποιος άλλος να ευθύνεται γι' αυτήν...
Με ενδιαφέρει κυρίως η συναισθηματική και νοητική ισορροπία των ανθρώπων, που αναγνωρίζουν ότι δεν είναι διαχωρισμένοι από τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, ακόμα και αν θεωρούν ότι οι άλλοι τα δημιουργούν...
Η "ασθένεια" που έχεις είναι η αυτο-αμφισβήτηση...
Δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και κατ' επέκταση φοβάσαι να ζήσεις με αυτόν!
Μαράκι ο θυμός και η απόρριψη δεν είναι κάτι που στο δίνουν οι άλλοι, αλλά είναι συναισθήματα που περιέχεις...
Αν δεν ανήκεις εδώ, αν νιώθεις έτσι, δεν είναι γιατί η Τζίλντα και ο Ηλίας θύμωσαν και σε αμφισβήτησαν...
Είναι γιατί εσύ η ίδια το νιώθεις, περιμένοντας από εμάς να σε πείσουμε για την αγάπη και την αποδοχή μέσα από μικρές ή μεγάλες πράξεις.
Κανείς όμως, ούτε εδώ, ούτε σ' όλη την γη, δεν θα σε πείσει ότι σ' αγαπάει, με τον τρόπο που εσύ θέλεις για να νιώσεις ασφαλής.
Ο καθένας έχει και τον χαρακτήρα του και το δικαίωμα να αμφισβητεί, να θυμώνει, να νιώθει πληγωμένος, προδομένος, και να μοιράζεται μεταξύ των συναισθημάτων του, χωρίς να μπορεί να κρατήσει την ακεραιότητά του γι' αυτά που νιώθει...
Παρατηρώντας τον εαυτό μας, αναδύονται σκέψεις που παρεμβάλλονται σ' αυτήν την παρατήρηση και αποδυναμώνουν την ανίχνευση των βαθύτερων φόβων μας.
Προσπαθώντας να σε βοηθήσω να αντιληφτείς την αυτο-απόρριψη σου, θα σε συμβούλευα να αναγνωρίσεις τις διεκδικήσεις σου και την ανάγκη σου να σε αποδέχονται οι άλλοι, για αυτά που εσύ δεν μπορείς να αποδεχτείς στον εαυτό σου...
Καμιά φορά δεν αντέχουμε τον εαυτό μας και γι' αυτό μετατοπίζουμε στους άλλους αυτήν την κατάσταση...
Κανείς μας εδώ μέσα, δεν έχει την ανάγκη να σε κρίνει...
Να διαφωνήσουν όμως είναι, θεωρώ, δικαίωμά...και όχι έλλειψη αγάπης...
Το αν ανήκεις ή όχι εδώ, δεν είναι μια δική μας απόφαση...Είναι καθαρά δική σου, γιατί μια ομάδα δεν έχει σαν σκοπό να ενισχύει την αυτοπεποίθηση μόνο, αλλά και να μας δίνει κίνητρα να δουλέψουμε με τα θέματά μας...
Δεν είμαστε εδώ για να συμφωνούμε όλοι με όλους...Ούτε για να αγκαλιαζόμαστε και να στέλνουμε φιλάκια ο ένας στον άλλον!
Είμαστε εδώ, για να αποκτήσουμε την ισορροπία με τον εαυτό μας, παρατηρώντας τις εναλλαγές μας στα συναισθήματά μας και τις βαθύτερες αιτίες τους, που είναι αποκλειστικά δικές μας πεποιθήσεις και όχι των άλλων...
Δεν είμαστε ομάδα αγάπης, με την έννοια που η αγάπη μοιράζεται, χωρίς όρια και όρους...Αυτό είναι μια πλασματική θεωρία της θρησκείας...
Είμαστε ομάδα εργασίας, που αποτελείται από ανθρώπους που ανοίγονται στην απεριόριστη αγάπη, χωρίς να την φοβούνται ή να την διεκδικούν με απαίτηση...Κάθε απαίτηση έχει αιτία, το αποτέλεσμα της οποίας φαίνεται στην δυσκολία να την αποδεχθούμε...
Τα κίνητρα που έχει ο καθένας μας για την ζωή του, είναι διαφορετικού βάθους και εκτίμησης. Και αυτά προσπαθούμε εδώ μεσα να ανιχνεύσουμε, για να βιώσουμε την ζωή μας, χωρίς κίνητρα και χωρίς να έχουμε ανάγκη να την αποδείξουμε...
Γιατί όπως και να είναι, η ζωή είναι θαυμάσια και δεν χρειάζεται να μας το αποδείξει κανένας άλλος, εκτός από τον εαυτό μας!
Αυτά, με όλη μου την αγάπη και την εκτίμηση σε σένα και στις δυσκολίες σου!
