Όμορφη φατσούλα,
Μμμμμ ενδιαφέρον θέμα αναφέρεις.Να σου πω λοιπόν και εγώ την γνώμη μου.Καταρχήν δεν πιστεύω ότι χωρίζεις ποτέ ξαφνικά.Υπάρχει αρκετό καιρό αυτή η ενέργεια παρόλο που μπορεί να μην την αισθάνεσαι,τουλάχιστον συνειδητά.
Εάν ο χωρισμός είναι από κακομεταχείριση αυτό συμβαίνει γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου και έτσι θα ψάξεις να βρεις ανθρώπους που σε χειραγωγούν και σε υποβιβάζουν συνήθως υποσυνείδητα για να εκπληρώσεις αυτήν σου την ανάγκη για αυτοτημωρία.Αν όπως λες παρακάτω π.χ. σε κακομεταχειρίζεται κάποιος και εσύ λες άλλη μια ευκαιρία πιθανότατα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου εξαιτίας αυτού σου του εθισμού..Αν όμως αγαπήσεις χωρίς όρους τον εαυτό σου θα δεις ότι δεν σε τραβάει πλέον αυτός και δεν τον τραβάς και εσύ γιατί like energy does attract like energy.
Όσον αφορά την ασυμφωνία κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός και έχει στοιχεία τα οποία σου αρέσουν και στοιχεία που δεν......Ορισμένα από αυτά κατά καιρούς αλλάζουν ανάλογα το είδος της εξέλιξης του καθένα.Είναι κατά πόσο τα θετικά ως προς εσένα στοιχεία είναι ικανά να σε κρατήσουν.
Η συνήθεια και η πλήξη κατεμέ έρχεται όταν δημιουργείς μια σχέση και χάνεσαι σε αυτό που δημιούργησες τόσο ώστε να εξελίσσεται σε μια σχέση εξάρτησης,να παραμελείς τον εαυτό σου και τα θέλω σου και να δημιουργείς την δική σου στασιμότητα.Έτσι μετά λόγω όλων των παραπάνω μπορεί να θέλεις να βιώσεις νέες εμπειρίες ή να μην σε τραβάει άλλο που λες.
Να μην κλαις για τον χαμένο χρόνο ή την σχέση που άφησες πίσω σου.Να δεις τα διδάγματα που σου έχει αφήσει.Δεν χρειάζεται να μάθεις μέσα από τον πόνο σε αυτό το σχολείο (την γη) που αποφάσισες να έρθεις.Μπορείς να μάθεις και από την πραγματική χαρά .Ο πόνος δεν είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη.Στην τελική δεν υπάρχει λάθος και σωστό,το σύμπαν δεν κρίνει.Η κρίση είναι η δική σου αυτοκριτική(μαστίγωμα ) που είναι επίσης και άρνηση του εαυτού σου,για να διαπιστώσεις τα διδάγματα που είχε να σου προσφέρει.Αν τα καταλάβεις δεν χρειάζεται να επαναληφθεί.
Το κλάμα είναι ένα συναίσθημα πόνου που είναι σήμα προειδοποίησης του πως ζεις την ζωή σου,πως κάνεις τον εαυτό σου πιο αδύναμο,να σταματήσεις και να τα σκεφτείς αυτά,να σκεφτείς την ενέργεια που κρύβεται πίσω από κάθε σκέψη και πράξη σου,να σταματήσεις να βαδίζεις σε αυτό τον δρόμο που πας και να σκεφτείς γιατί κάνεις αυτά που κάνεις.
Το τέλος είναι η αρχή κάποιου καινούργιου πράγματος.Ο θάνατος είναι μια διαδικασία ανναγένησης για να μάθεις ξανά.
Όταν φοβάσαι και αισθάνεσαι ανασφάλεια είναι επειδή έχεις βάλει δύναμη έξω από εσένα.Αν έπαιρνες την απόφαση να μην βάλεις δύναμη έξω από εσένα,δεν θα φοβόσουν τίποτα.Εσύ είσαι ο θεός του εαυτού σου και έχεις τη δύναμη να αλλάξεις ό,τι σε ενοχλεί,όπως και η γη μας κύτταρα της οποίας είμαστε εμείς έχει και αυτή την δική της βούληση.όπως και τα κύταρρα του σώματος μας έχουν την δική τους αυτονομία.Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση να μην αντιτίθεται στην ελεύθερη βούληση των άλλων γιατί εκεί σταματάει.
Η αληθινή,δίχως όρους αγάπη ξεκινάει πρώτα από τον εαυτό σου.Η ευτυχία και η χαρά δεν μπορεί να βρεθεί <<έξω>> από εσένα.Βέβαια ο άνθρωπος σου σαφώς σε συμπληρώνει και σε κάνει ευτυχισμένο και είναι ό,τι ομορφότερο μην τρελλαθούμε!!!!Αλλά νομίζω καταλαβαίνεις με πια ένοια το λέω.
Και θέλω να σου πω ότι μιλάς με έναν άνθρωπο που ήταν 7,5 χρόνια με μια κοπέλα.Πίστεψε με τα έχω βιώσει όλα αυτά που λες ,έχω περάσει από αρκετά στάδια σχέσεων μετά και παρόλο που αυτό τον καιρό είμαι μόνος μου νιώθω όμορφα με τον εαυτό μου.
ΟΥΟΥΟΥΦΦΦΦ!!!Έπηξα στο γράψιμο αλλά νομίζω ότι άξιζε ο κόπος!!!!
Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν άκουγα την άποψη σου πάνω σε αυτά που ανέφερα,
Φιλικά
Κριτόλαος
