εκτός από παρανοϊκές, είναι και ανόητες (φιλοχρήματες)
Ο διάσημος φαρσέρ Vitaly Zdorovetskiy καταρρίπτει τον μύθο που θέλει τις γυναίκες να πέφτουν με τα λόγια και επιβεβαιώνει έναν άλλον, εκείνου του καλού αυτοκινήτου. Χωρίς να πει κουβέντα, παρα μόνο με νοήματα και εκφραστικότητα πείθει περαστικές να μπουν στο αυτοκίνητό τους.
Φυσικά παραμένει απορίας άξιο πως μπαίνεις στο αυτοκίνητο κάποιου που δεν ξέρεις τι θέλει, ούτε που θα σε πάει και που είναι και λίγο περίεργος με όλα αυταά τα νοήματα, μόνο και μόνο επειδή έχει Lamborghini...
«Η δύναμη αυτού του αυτοκινήτου είναι εκπληκτική... ο καλύτερος γυναικομαγνήτης!» γράφει ο ίδιος στο κανάλι του κάτω από το βίντεο.
Επιτρέπω...σημαίνει ότι μειώνεις την απόσταση εσένα με ΕΣΕΝΑ!!!
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Η χρησιμότητα του “κοινωνικού design” έχει πολλές φορές συζητηθεί στο παρελθόν.
Ακόμη περισσότερες φορές έχει συζητηθεί η αποτελεσματικότητα της διαφήμισης ως μέσου προώθησης σκοπών κοινωνικού, και όχι μόνον, ενδιαφέροντος.
«Καλό είναι να ευαισθητοποιούμε το ευρύ κοινό», λένε πολλοί, «όμως τι απτό αντίκτυπο έχουν οι διάφορες δράσεις στην πραγματικότητα των ανθρώπων;».
Και να που η απάντηση ήλθε από τους δημιουργούς της γερμανικής Kolle Rebbe, οι οποίοι συνέλαβαν και πραγματοποίησαν μια πρωτότυπη δράση, που απέφερε άμεσα αποτελέσματα:
Ουσιαστικά, ενέταξαν δύο οθόνες κι ένα μηχανισμό ανάγνωσης πιστωτικών καρτών μέσα σε μια διαδραστική αφίσα (η οποία τοποθετήθηκε σε αεροδρόμια) και προσκάλεσαν το κοινό, να “ταΐσει” οικογένειες στο Περού, ή να “απελευθερώσει” από τα δεσμά τους παιδιά στις Φιλιππίνες.
Στην πράξη, κάθε φορά που κάποιος περνούσε την πιστωτική του κάρτα, δώριζε δύο ευρώ για τους σκοπούς της φιλανθρωπικής οργάνωσης Misereor, και έβλεπε την κίνησή του να έχει ορατό αποτέλεσμα (έκοβε μια φέτα ψωμί ή τα δεσμά από τα χέρια ενός παιδιού).
Επιπλέον, η όλη δράση φιλοδοξούσε να έχει και επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα: Όταν ύστερα από κάποιες μέρες οι δωρητές λάμβαναν το λογαριασμό της κάρτας τους, σε αυτόν υπήρχε ενημέρωση σχετικά με το πώς θα μπορούσαν, σε περίπτωση που το επιθυμούσαν, η δωρεά τους να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, με δύο (ή περισσότερα) ευρώ να δωρίζονται κάθε μήνα σε κοινωφελείς σκοπούς.
