απορίες

[Evoula]

Ξέρω τι εννοείς...
Μου συμβαίνει και μένα το ίδιο με την κόρη μου, παρόλο που την έχω δίπλα μου, μερικές φορές νοιώθω να μην την χορταίνω. :lol:
Αν σκεφτείς όμως πως είναι η δικιά μας ανάγκη για αγάπη... το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, που ζητάει να αγαπηθεί και να γίνει αποδεκτό, αν αυτό το αντιληφθούμε και το αποδεχθούμε, τότε τα συναισθήματα απελευθερώνονται... μπορούμε να αγαπάμε, χωρίς όρους, ενοχές ή προσκολλήσεις...

[Vasoula]

Το παιδί δεν έρχεται στον κόσμο από έναν άνθρωπο μόνο.
Και οι δυο συμβάλλουν στην ομαλή ανάπτυξή του...

Αυτά που ο νόμος ορίζει, είναι το μίνιμουμ των "υποχρεώσεων" για την κοινωνική συμβατότητα μεταξύ των γονιών και καθόλου δεν αφορούν την εσωτερική επαφή, που αναπτύσσεται με το παιδί ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ...

΄Οταν χώρισα, ο νόμος έλεγε "τα παιδιά θα είναι με τον πατέρα, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, όπως επίσης 15 ημέρες Χριστούγεννα και 7 ημέρες το Πάσχα.»

Δεν έλεγε πουθενά να διευκολύνεται η επικοινωνία τους μαζί του.

Εγώ την διευκόλυνα, αλλά στην ουσία διευκόλυνα τον πατέρα τους να εκμεταλλεύεται την ελευθερία του, κάθε Σαββατοκύριακο.

Ποτέ δεν τα πήρε μαζί του. Τα έβλεπε μία φορά την εβδομάδα, σε μια τυπική επίσκεψη στο σπίτι μου, που το παραχωρούσα με όλη μου την καρδιά, για να αισθάνονται τα παιδιά μου ασφαλή μέσα στο οικείο τους περιβάλλον, και να αναπτύξουν έτσι με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη την σχέση τους με τον πατέρα τους, χωρίς να ψάχνουν «χώρο» για να βρεθούν μαζί του.

Το σπίτι του ήταν «απαγορευτικό» για τέτοια συνάντηση, αφού συζούσε με μία άλλη σύντροφο και δεν ήθελ,ε να τα πάει εκεί…

Η σχέση των παιδιών με τον πατέρα, χτίστηκε από εκείνον και μόνο!!!
Δεν συνέβαλα με κανέναν τρόπο σ’ αυτήν, παρά μόνο με την διευκόλυνσή του, να έχει τα παιδιά του όποτε εκείνος έκρινε ότι είχε χρόνο!


Αντί λοιπόν να θάβεις την αγάπη και να παγώνεις τα αισθήματά σου, εξέφρασέ τα με ειλικρίνεια στο παιδί σου και στην μητέρα του.
Δεν πιστεύω ότι η μητέρα δεν θα κατανοήσει την ανάγκη σου αυτή, να έχεις «χώρο» με το παιδί σου και να σου δώσει την δυνατότητα να τον φροντίσεις.

Ο πατέρας των παιδιών μου, αν τον ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι έκανε ότι μπορούσε καλύτερο γι’ αυτά. Μπορεί να θεωρεί και ότι είναι δικό μου λάθος η αποξένωση που αισθάνονται μαζί του…

Θα ήθελα όμως να ρωτήσεις και τα ίδια γι’ αυτό! Και τι έχουν «εισπράξει» ψυχικά, σαν αλήθεια…

Ο ρόλος του πατέρα δεν περιορίζεται, Γιαννάκη, σε ένα Σαββατοκύριακο και μερικά Ευρώ…Να είσαι εκεί πάντα, ακόμα και αν αισθάνεσαι «εμπόδιο» στην επικοινωνία με το παιδί σου, μην αφήσεις αυτό το συναίσθημα να παγώνει και να περιορίζεται στο υποσυνειδητο, γιατί αυτό ούτε ανάπτυξη σε σένα τον ίδιο θα επιφέρει, ούτε ουσιαστική εξέλιξη στην σχέση σου με το παιδί σου.

Συμβουλευτικά και μόνο!

[Επισκέπτης]

σιγουρα εχεις δικιο!

απλα ενα παραδειγμα εδωσα για να γινω πιο κατανοητος για το παγωμα των συναισθηματων..

μπορω να σου δωσω ενα παραδειγμα ομως πιο τρανταχτο

οταν καποιος χασει ενα αγαπημενο του προσωπο και υποφερει δεν πρεπει να προσπαθησει να παγωσει τα αισθηματα του?

αλλιως ειναι καταδικασμενος να ποναει μια ζωη

[Vasoula]

Εδώ είναι ένα άλλο θέμα που έχει να κάνει σίγουρα με το 2ο κέντρο και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα από τα πρότυπα της αγάπης και του έρωτα.

Εχει να κάνει με την δική σου ανασφάλεια να εισπράξεις αγάπη, η με την δική σου σιγουριά ότι δίνεις αγάπη.

Και στην μία περίπτωση και στην άλλη, κυρίαρχο ρόλο, νομίζεις ότι έχει ο άλλος, αλλά στην ουσία και βαθύτερα, η σχέση που είναι κλονισμένη και σε κάνει να υποφέρεις, είναι μόνο αυτή με τον εαυτό σου.

Η ασφάλεια που πρέπει να αισθάνεται ένα παιδί, μένει εγκλωβισμένη σε όρους, που ορίζονται από το περιβάλλον του και έτσι μόνο μπορεί να επεξεργαστεί τα αισθήματά του. Οτιδήποτε απορρίπτεται από το περιβάλλον του, του δημιουργεί συναισθηματικές εικόνες απογοήτευσης και άρα απόρριψης…

Μια απλή έκφραση των γονιών, για τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού αποκτά τερατώδη μορφή, και έτσι θάβεται, γιατί δεν μπορεί να την επεξεργαστεί…

Από εκεί ξεκινά η ανωριμότητα να εισπράττουμε την αγάπη των άλλων, αυτήν που έχουμε μάθει και που με αυτήν μπορούμε να κοιμίζουμε τις εφιαλτικές εικόνες και τα συναισθήματα απόρριψης της παιδικής μας ηλικίας.

Ο πόνος της αποχώρησης ενός ανθρώπου από την ζωή μας, απλά βγάζει αυτές τις εικόνες στο προσκήνιο και γι’ αυτό δεν μπορεί να επεξεργαστεί με την ψυχή μας, παρά μόνο με την λογική μας, που παρασύρεται σ’ αυτό που γνωρίζει μόνο.

Τα γεγονότα όλα που μας βγάζουν από μια θεωτητικά ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό μας, έχουν τις εικόνες φρίκης του υποσυνείδητου, που δεν θέλουμε απλά να επεξεργαστούμε συναισθηματικά, γιατί μας πονάνε…

[Δωρουλα]

Επειδη μιλαω αρκετα με τον εαυτο μου σε αυτο που λες εχεις δικιο..
θαβω πραγματα και συναισθηματα αλλα συνειδητοποιημενα...
γιατι δεν βρισκω αλλη καλυτερη λυση

Θα ήθελα και εγώ να συμφωνήσω με τη Βάσω!!!η καλύτερη λύση είναι να εκφραστούν τα συναισθήματα απέναντι στο παιδί αλλά και η προσπάθεια συνενόησης με την μητέρα του να τον βλέπεις συχνότερα θα είναι αποτελεσματική!!!

όσον αφορά το να χάσεις κάποιον απο δίπλα σου η έκφραση του πόνου είναι ανθρώπινη!όταν μπεις μεσα στο συναίσθημα του αβάσταχτου πόνου που προκαλεί ο χαμός, χωρίς πρέπει και μη και τον βιώσεις περνάς στο επίπεδο της αφομοίωσής του γρηγορότερα!μόνο αν τον αποθείς αυτός επανέρχεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση την επόμενη φορά που θα δοθεί μια αφορμή!!!

[Ellaki]

Παγώνοντας τα αισθήματά σου Γιάννη το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να τα σπρώξεις βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο.
Θα λειτουργούν πάντα σαν ένα μικρόβιο και με την πρώτη ευκαιρία θα αρρωσταίνεις είτε ψυχικά είτε σωματικά.

Ο πόνος είναι απλά ένα ακόμη συναίσθημα.
Όπως αντιμετωπίζεις τον έρωτα έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις και τον πόνο.
Είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τον πόνο ή την χαρά.

Όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο φεύγει, σημαίνει ότι επέλεξε να φύγει.
Σε μας απομένει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα επιλογής του και να τον περιβάλουμε με αγάπη.

Δεν θέλω να πω ότι δεν θα θρηνήσουμε ή δεν θα πονέσουμε.
Δεν έχει νόημα όμως να προσκολούμαστε στον πόνο στο όνομα της απώλειας.

Έτσι ή αλλιώς επιλέξαμε να ξαναγεννηθούμε και να βιώσουμε όλα τα αισθήματα που ακολουθούν την ανθρώπινη φύση.
Δική μας παραμένει η επιλογή εαν θα τα βιώσουμε με ΕΠΙΓΝΩΣΗ.

[Evoula]

Δεν μπορεί... υπάρχει σύνδεση !
:roll: :roll: :roll: :roll: :roll:

[Δωρουλα]

Κάτι που μου έχει συμβεί πάνω σε αυτό που συζητάμε είναι ο χωρισμός μου απο τον πρώην μου!!!όταν του είπα να χωρίσουμε και χρειάστηκε να φύγει απο το σπίτι, είμουνα σε φάση που διάβαζα για πολύ σημαντικές εξετάσεις!!δεν άφησα κανένα περιθώριο στον εαυτό μου να κλάψει γιατί θεώρησα ότι θα αποσυντονιζόμουν απο αυτό που έιχα να κάνω!! αλλά και για έναν άλλο λόγο, γιατί το πνευματικό πρότυπο που ακολούθησα τότε ήταν αυτό του ΑΠΑΛΕΙΦΩ και όχι ΑΦΟΜΟΙΩΝΩ συναισθήματα!!αρνήθηκα την ανθρώπινη φύση μου και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να εκδηλωθεί με απο τέλεσμα να γίνω πέτρα μεσα μου!!χρειάστηκα πολύ χρόνο να σπάσω το τοίχος που είχα χτίσει τότε!!!

[Vasoula]

Eυούλα μην απορρείς...

το υπόγειο είναι ίδιο, τα βιώματα αλλάζουν...

σύνδεση έχουμε όλοι μεταξύ μας έτσι κι αλλιώς

γι' αυτό "χτυπάει" η αλήθεια μέσα μας!!

[Επισκέπτης]

αρνήθηκα την ανθρώπινη φύση μου και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να εκδηλωθεί με απο τέλεσμα να γίνω πέτρα μεσα μου!!χρειάστηκα πολύ χρόνο να σπάσω το τοίχος που είχα χτίσει τότε!!!

αυτο ακριβως κανω κι εγω!!

εχω αφησει ενα παραθυρο ανοικτο ομως σε εσας εδω και νομιζω το βλεπετε..
οι φιλοι μου (τους οποιους κι αυτους τους εχω απομονωσει απο μενα) ουτε καν φανταζονται οτι εγω γραφω πχ ποιηματακια για νεραιδες.

νομιζω ομως οτι ειμαι παραπανω ευαισθητος απο οτι πρεπει (και δεν ειναι παντα καλο αυτο) και αυτο το παγωμα το κανω για να κρατησω τις ισορροπιες.
φοβαμαι οτι ισως αν αφεθω στα αισθηματα μου θα περασω σε επικυνδυνα μονοπατια οπως η μελαγχολια ή κατι παρομοιο που εχει να κανει με το νευρικο συστημα...

κανω λαθος?

[Vasoula]

όχι Γιάννη δεν κάνεις λάθος, για την επιφανειακή σου επεξεργασία...Σωστά το λες

Αν δεν κατανοήσεις, μπορεί να οδηγηθείς και σε μελαγχολία

Είναι αυτό που νιώθω για σένα, που ούτε ο ίδιος δεν μπορείς να το νιώσεις για τον εαυτό σου...


Η ευαισθησία δεν είναι μειονέκτημα της ψυχής, αλλά της προσωπικότητας...Αυτήν πάμε να επεξεργαστούμε με το βάθος της ψυχής μας και όχι της λογικής μας!!!

[Επισκέπτης]

Τωρα οσο αφορα το παιδι εχετε δικιο, αλλα οταν το εχεις απο τοσο δα σκατουλι και επειδη η μαμα του φευγει πρωι πρωι για την δουλεια εσυ παιρνεις τον ρολο της μαμας και το ξυπνας με τραγουδακι, το αλλαζεις , το ντυνεις, το ταιζεις γαλα και ξαφνικα αυτα κοβονται μαχαιρι οσο και συχνα να το βλεπεις (στην περιπτωση μου υπαρχει και το προβλημα της αποστασης αλλα και το προβλημα οτι δεν μπορω να εχω προσβαση στο σπιτι που μενουν) οι νυχτες που ειναι μακρυα σου πονανε...

[Vasoula]

Έρχεται λοιπόν η ευαισθησία σου και επειδή δεν βρίσκει στήριξη (πάλι από το περιβάλλον) σε φέρνει σε συναισθηματική ενθύμηση απορρίψεων που έχεις σαν παιδικά τραύματα, εγκλωβίσει στο υποσυνειδητο. ΄Ετσι εξακολουθητικά την κρύβεις για να μην νιώσεις πάλι τα «απαγορευμένα» συναισθήματα…

Χρειάζεται να νιώσεις ασφαλής μέσα στον εαυτό σου, για να μπορείς να επεξεργαστείς με αγάπη τον «εγκλωβισμό» αυτόν, και σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεσαι αγάπη και από το περιβάλλον ότι δεν θα σε απορρίψει για μια ακόμη φορά.

Εδώ μέσα αισθάνθηκες ασφαλής για να μπορέσεις να εκδηλώσεις, χωρίς φόβο, την αγάπη και την ευαισθησία της ψυχής σου.

Το κέντρο του λαιμού σου είναι μπλοκαρισμένο και φαίνεται σε μένα από χιλιόμετρα…

Αυτά είναι που μπορείς να επεξεργαστείς στον εαυτό σου με την ενέργεια (ρέικι)

Γιατί κατανοείς τα μπλοκαρίσματα και τις εκφράσεις τους, σε βαθύτερο επίπεδο

[Επισκέπτης]

επειδη δεν τα ξερω τα κεντρα, το κεντρο του λαιμου ειναι αυτο που μας βοηθα να εκφρασουμε τα συναισθηματα μας?

[galazia_sfaira]

Κι έτσι Γιάννη μου γλυκιε και ποιηματάκια θα γράφεις και θα λες αυτο που νοιώθεις χωρις φόβο,χωρις ανασφαλεια,αλλά αντιθετα θα αποδεχθεις τα δικα σου συναισθηματα και θα τα εκφρασεις.
Για κοίτα γύρω σου Γιάννη μου όλοι το ίδιο κανουμε αλλος λιγο αλλος περισσοτερο,γιατι αποδεχθηκαμε ότι κι ο πονος ειναι δικος μας αλλά και νοιωθουμε ασφαλεια γιατι ολοι διιπλα ειναι για να μας δωσουν αγαπη κι οχι να μας επικρίνουν ,να μας απορριψουν,να μας....
Αγαπη σε σενα!