΄Οταν βίωνα τις κρίσεις πανικού, δεν καταλάβαινα πόσο εγωιστικά φερόμουν στους γύρω μου...
Εβλεπα την αγωνία στα μάτια τους και εγώ ήμουν καλά...όσο ήταν δίπλα μου και με φρόντιζαν με το ενδιαφέρον τους...
Το "παιδάκι" βρήκε τρόπο να τραβήξει την προσοχή...
΄Ελα όμως που έπρεπε να εργαστώ για να ζήσω...
Και εκεί τα βρήκε σκούρα ο εγωισμός μου...
Ξεκίναγα για την δουλειά και γύριζα πίσω...
Μια, δυο, τρεις...ε δεν γινόταν να χάσω την δουλειά μου...
Οδυνηρο το διάστημα αυτό...
΄Οταν έφτασα στο σημείο να εργάζομαι με αυτόν τον φόβο, δεν είδα φόβο, αλλά έναν απίστευτο εγωισμό, που ήθελε "κανάκεμα"...
Τίποτα, δυστυχώς, δεν γίνεται συνειδητά...
Υποσυνειδητη ήταν η ανάγκη μου και αυτήν διερεύνησα...
΄Οχι την ασθένεια, αλλά την ανάγκη...
