Μια εποχή που είναι η ευλογημένη αιτία που είμαι εδώ που είμαι τώρα.
Δεν μπορώ να βάλω δυο λέξεις μαζί, όχι να γράψω ποίημα, και αυτές οι λέξεις βγήκαν ένα βράδυ που ήταν η μητέρα μου στο νοσοκομείο και μεσα από την μεγάλη απόγνωση που βιώνα, τις ενοχές, την απαξία για τον Εαυτό μου, την ανάγκη να κουβαλήσω έναν ακόμα σταυρό μαζί με τον δικό μου, τα πρότυπα, με έπιασε ένας απίστευτος χείμμαρος λέξεων και δακρύων....
Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω.
Το αντίθετο....
Να ευχαριστήσωτο Σύμπαν και τη μάνα μου, για όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωσα , που φρόντισαν μια μέρα να θελήσω να μάθω... και να γνωρισω τον Εαυτό μου, και να σας πω ότι ο Θεός λάμπει μέσα από οποιαδήποτε σκοτεινή κατάσταση
_____________________________________________________
26/06/2000
Συγχώρεσε με , μάνα μου για τον εγωισμό μου
Τον χαρακτήρα που έβγαλα πάνω στον παιδεμό μου.
Τωρα με μάτια κόκκινα και δάκρυα να τρέχουνε
Ξερω πως πάντα οι άνθρωποι τον πόνο δεν αντέχουνε.
Με στηριξες , με μεγάλωσες και μέκανες γυναίκα
Δεν ξέρω τι ανταπέδωσα, πόσο σέβγαλα ψευτρα.
Σε υπνο βαθύ σε άφησα κι είσουν ευτυχισμένη,
Τόσο που αναρωτήθηκα : «τι ονειρο να βλέπει η καημένη»
Αραγε, βλέπεις το όνειρο, το ίδιο αυτό μένα,
Πως στάθηκες , περπάτησες κι ήρθες εδώ σε μένα.
Και μευρικες να κάθομαι κάνοντας ένα τσιγάρο
Και σε λιγμούς εξέσπασα , άλλο πόνο να μην πάρω.
Γιατί άλλο μανα δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου
Σαν φύγεις τόσο γρήγορα, Τι θα γίνω??? ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΟΥ!!
Ποιόν θαχω εδώ στον κόσμο αυτό να μου κρατά το χερι,
Αυτό που μουδωσε ζωή και ο Θεός το ξέρει.
Ξέρει ο Θεός το όνειρο που βλέπεις και γελάς,
Μα αν ερθει η ωρα η στερνή
Με το χερι σου το αύλο
Πάλι θα μ΄ακουμπάς.
Τι έκανες και πλήρωσες σε μια ζωή πολλά και μαζεμένα?
Μόνο Αυτός ξέρει καλά, ρωτάω και εισπράττω ψέμα.
Κάποιος μου είπε πως εκει θα είσαι ευτυχισμένη
Πως αν ξαναγυρίσεις στη ζωή Θα ζήσεις τιμημένη.
Παρηγοριέμαι μάνα μου μες τον Εγωισμό μου
Πως τίποτα δεν χάνεται και είναι για καλό μου.
Για κάποιους άλλους μια ζωή είναι πολύ μεγάλη
Γαιυτόν που είναι εκεί ψηλα είναι μήνυμα σε μπουκαλι
Που το πετά στη θάλασσα κάποιος μάπελπισία
Και αν το βρούν- το βρηκανε- κοιτώντας με απορία.
Μα ξέρω η ψυχούλα σου η καταπονεμένη
Όλα μπορεί και τα συγχωρεί κακία δεν της μένει.
Στα 55 σου η ζωή έπρεπε να αρχίσει
Μα να, που βρήκε η αρρώστια σου τωρα καιρό να ανθίσει .
Δεν ξέρω αν σ΄απογοήτευσα ή είμουνα για σένα
Αυτό που από μένα περίμενες όταν πόναγες στη γέννα.
Τον πόνο αυτό που έλπισα να απαλύνω κάπως
Την αγάπη όμως δεν έδειχνα και τώρα είμαι πάτος.
Κι αν πάλι με πατήσανε , πιο κάτω δεν θα πάω.
Τον χρόνο δεν εκτίμησα τον λίγο που σου μένει
Κοίταζα την καθημερινότητα, όχι τι σε περιμένει.
Το είδα σαν μιαν άμυνα, και τα βάζα μαζί σου,
Λες και ο φταίχτης είσαι εσύ που δεν κουνούσες το κορμί σου.
Μα τώρα ξέρω καλύτερα , ο καθένας πρέπει να ξέρει,
’πτον πόνο και το θάνατο κανένας δεν ξεφεύγει.
Σε άγγιζα και μου κλαιγες , δεν το άντεχα . Αλήθεια!!
Και έγινε η άμυνα η πιο δυνατή συνήθεια.
Φρικτό συναίσθημα μαμά, να μην μπορώ να κλάψω
Έτσι τον πόνο μου να δεις , μέχρι να καταρρεύσω.
Εύχομαι νασαι δίπλα μου , πολύ καιρό ακόμα
«λουλούδι» να με αποκαλείς ξαπλωμένη στο ίδιο στρώμα.
Της ζωή όμως τα γυρίσματα κανένας δεν τα ξέρει
Και αν υπολόγισες σωστά και έχεις δεδομένα
Τίποτα για πάντα δεν κρατά και έχεις μόνο Εσένα.
Μα τώρα που το σκεφτομαι, συγχωρά με και πάλι
Εγώ, η κόρη που απέκτησες ήταν η πιο μεγάλη
Η πιο ηρωική σου κίνηση, ότι το πιο δικό σου
’πο αυτη τη Ζώη που απέκτησες...Είμαι ο άνθρωπος σου.
Ευλόγησε με μάνα μου να βρω την ευτυχία
Αυτή που εσυ δεν γνώρισες, κι ας μην έχω τέτοια αξία.
Και μην νομίζεις πως εγώ δεν βλέπω πως πονάς
Μα , έχεις κότσια δυνατά . Μπορείς και μου γελάς !!!
