"που σου, θάνατε, το κέντρον;"

[Θοδωράκος]

«που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη, το νίκος; το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος»
Α’ προς κορινθίους, ιε’ 55-56

Θα παραθέσω δύο ερμηνείες. Η μία είναι αυτή που δίνει δίπλα από το κείμενο η αγία γραφή. Η άλλη είναι η δικιά μου.

«Που είναι, θάνατε, το φαρμακερόν κεντρί σου; Που είναι, άδη, η νίκη σου; Δεν έχει πλέον ο θάνατος κεντρί. Διότι το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία. Η δύναμις δε της αμαρτίας είναι ο νόμος. Διότι αν δεν υπήρχε νόμος, δεν θα ελογαριάζετο η αμαρτία και δεν θα ημάρταναν οι άνθρωπο εν γνώσει»

Ό,τι ακολουθεί είναι δικό μου.

Χθες (ή προχθές, δεν θυμάμαι) «τυχαία» μου ήρθε και διάβασα το απόσπασμα μόνο στο πρωτότυπο κείμενο. Χάρηκα πραγματικά για αυτά που λέει. Διαβάζω προσεκτικά: το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία, η δύναμη της αμαρτίας είναι ο νόμος. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο Χρηστός ενσαρκώθηκε για να καταλύσει τον νόμο και να φέρει την αγάπη, βγαίνει η εξής επαγωγή: χωρίς τον νόμο δεν υπάρχει η αμαρτία, χωρίς την αμαρτία δεν υπάρχει το κεντρί του θανάτου. Δηλαδή, ο θάνατος χάνει το «μεγαλείο» του, το φόβο του. Με την αγάπη, ο άνθρωπος δεν φοβάται πια τον θάνατο. Και αυτό, γιατί με οδηγό την αγάπη, δεν υπάρχει η αμαρτία.

Και αυτό το τελευταίο είναι που πιστεύω ακράδαντα: όταν θέσουμε σαν μοναδικό νόμο της ζωής μας την αγάπη, την πραγματική Αγάπη, τότε η αμαρτία ως έννοια παύει να υφίσταται. Αποδυναμώνεται, χάνει και αυτή το τρομαχτικό της νόημα, δεν φοβάται πλέον ο άνθρωπος την αμαρτία. Δεν υπάρχει πια η αμαρτία. Υπάρχει μόνο η Αγάπη.

Μόλις τώρα, όταν αντέγραφα το κείμενο, διάβασα δίπλα την μετάφραση. Δεν σας κρύβω ότι έμεινα έκπληκτος. Ολόκληρη η τελευταία πρόταση δεν αναφέρεται καν στο πρωτότυπο. Από πού προήλθε; Γιατί την γράψανε; Ας την εξετάσουμε λίγο:

Με τον νόμο, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι αμαρτία και τι όχι. Έτσι, αποφεύγοντας την αμαρτία, ο θάνατος χάνει το κεντρί του.

Είναι δηλαδή μία τελείως διαφορετική αντίληψη από αυτήν που εξέθεσα πιο πάνω. Με την πρώτη, ο νόμος καταλύεται και στην θέση του μπαίνει η αγάπη. Με την δεύτερη, ο νόμος γίνεται ο οδηγός της ζωής του ανθρώπου.

Είναι δύο διαφορετικές απόψεις, δύο διαφορετικές όψεις για το πώς μπορεί κανείς να απαντήσει στην ερώτηση «Ωραία, το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία και η δύναμη της αμαρτίας είναι ο νόμος. Εγώ τι μπορώ να κάνω για αυτό;». Το ίδιο το κείμενο δεν αποσαφηνίζει κάποια θέση (οι αναφορές στην αμαρτία, τον θάνατο και τον νόμο περιορίζονται στο απόσπασμα που αντέγραψα).

Η μόνη υπόθεση που μπορώ να κάνω, είναι αυτή των ατραπών, όπως αυτές παρουσιάζονται σε ένα άλλο topic. Η μία θέλει τον νόμο, η άλλη τον καταλύει. Και οι δύο απόψεις, και οι δύο δρόμοι είναι σεβαστοί – αλίμονο! Αλλά.

Αλλά για ποιόν λόγο γράφτηκε αυτή η ερμηνεία δίπλα στην μετάφραση; Γιατί δεν άφησαν τον πρωτότυπο κείμενο ως έχει; Γιατί κατευθύνουν το νόημά του προς την μία κατεύθυνση και όχι προς την άλλη; Φταίω εγώ μετά άμα αρχίσω να σκέφτομαι περί σκοπιμοτήτων και τα λοιπά; Θα μου πείτε, έτσι ήταν τότε η εποχή, έτσι θα το ερμήνευαν οι πιο πολλοί. Σεβαστό, φτάνει να μην διαγράφουμε έτσι απλά και την άλλη ερμηνεία.

Θα ήθελα να ακούσω απόψεις, τόσο για το κείμενο, όσο και για την ερμηνεία μου, την ερμηνεία της βίβλου και τους προβληματισμούς που έθεσα προς το τέλος.

[Vasoula]

Θοδωρή μου, έτσι κι αλλιώς όλα "προσαρμοσμένα" έρχονται σε εμάς. Είτε πρωτότυπα, είτε μεταφρασμένα, δυστυχώς υπάρχουν οι αλλοιώσεις που βολεύουν την άρχουσα τάξη...και δη την θρησκευτική άρχουσα τάξη, εκτός από την κοινωνική.

Αλλοιωμένος ο λόγος...άλλα είπε, άλλα μας είπαν!

Ευτυχώς που έμεινε αναλλοίωτη η "αγάπη"! Εμεινε όμως?

Δυστυχώς!

Ακολουθούμε λοιπόν την δική μας ατραπό!

΄Οταν "πεθάνουμε", το μόνο που θα πάρουμε μαζί μας είναι το πόσο πόσο είχαμε "κοροϊδέψει" τον εαυτό μας.
΄Η πόσο τον αφήσαμε να τον κοροϊδέψουν οι άλλοι!!!