Ένα γεωπονικό παραμύθι: Το Κουκί και το Ρεβύθι.

[Δεκατριούλης]

Το κουκί και το ρεβύθι ήταν από πολύ μικρά παιδιά αχώριστα. Πήγαιναν παντού μαζί και το πρώτο πράγμα που σκεφτόντουσαν κάθε ημέρα όταν έβγαινε ο ήλιος το πρωινό, ήταν πότε θα δουν τον φίλο τους. Κουτρουβαλάγαν στους αγρούς, έκαναν βόλτες στο δάσος, έπαιζαν μπάλα μαζί και δεν δεχόντουσαν ποτέ να είναι σε διαφορετική ομάδα.
Η φιλία αυτή είχε κάνει εντύπωση στο χωριό. Πολλοί/ες μάλιστα είχα βαλθεί να τους χωρίσουν. Τους έλεγαν ότι δεν πρέπει να κάνουν παρέα μαζί γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα. Το ρεβύθι ότι ήταν λευκό, ενώ το κουκί ήταν σκούρο και καφέ. Τους έλεγαν ότι τα κουκιά και τα ρεβύθια έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Ότι ανταγωνίζονται στον ζωτικό χώρο των αγρών ποιά θα καλλιεργηθούν στον μεγαλύτερο αγρό και ποιά θα καταλάβουν το μεγαλύτερο χωράφι. Οι δύο φίλοι περνούσαν τόσο όμορφα που μόνο χαμογελούσαν όταν τα άκουγαν αυτά και πήγαιναν και έκαναν μαζί τις σκανδαλιές τους.
Ο καιρός περνούσε και κάθε ημέρα με τον φίλο τους φαινόταν και πιο όμορφη! Ήρθε όμως η εποχή της σποράς τον Νοέμβριο και έγινε κάτι που τους συγκλόνισε και τους δύο καθώς ο γεωργός τους χώρισε! Πήρε τα κουκιά χωριστά και τα ρεβύθια χωριστά για να τα σπείρει σε διαφορετικά χωράφια. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται πάντα τους είπε, όσο και αν διαμαρτυρήθηκαν. Αυτό ήταν το σωστό είπε. Είχαν επιχειρήματα, του είπαν ότι η συγκαλλιέργεια είναι πιο αποδοτική και είναι πιο σύγχρονος τρόπος. Ότι μαζί μπορούν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τους εχθρούς και τις ασθένειες τον φυτών. Όμως δεν κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη. Οι δύο φίλοι πριν χωριστούν αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν πολύ απαρηγόρητοι. Ορκίστηκαν ότι η φιλία τους θα παραμείνει ζωντανή!
Μετά βρέθηκαν κάτω από την γη. Δεν έβλεπαν τον ήλιο, δεν άκουγαν τα πουλιά, δεν ένιωθαν τον αέρα να τους φυσάει δροσερά. Ο καιρός περνούσε μέσα στο σκοτάδι. Όμως ήρθε η στιγμή όλα άλλαξαν. Αρχικά αναπτύχθηκαν προς τα κάτω τα ριζίδια τους που εξελίχθηκαν στην πρωτογενή ρίζα και μετά άνοιξαν οι δύο κοτυληδόνες τους, φύτρωσε ο βλαστός τους, έσπασαν την επιφάνεια του εδάφους και βγήκαν ξανά στο φως. Τι υπέροχο που ήταν το φως! Και τι όμορφη ημέρα ήταν αυτή!! Το ρεβύθι το πρώτο που έκανε ήταν να κοιτάξει ολόγυρα να δει αν ήταν κάπου ο φίλος του το κουκί και τον είδε!!! Είχε φυτρώσει πρώτος! Όμως ήταν πολύ μακριά, στην απέναντι όχθη του ποταμού και ίσα ίσα που τον έβλεπε.
Μεγάλωναν μαζί, ένιωθαν ο ένας τον άλλον, όμως δεν μπορούσαν να πλησιάσουν, να ακουμπήσουν και να μιλήσουν όπως παλιά. Το ρεβύθι χαιρετούσε τον φίλο του όποτε φυσούσε ο άνεμος, χωρίς να είναι όμως σίγουρο αν ο φίλος του το έβλεπε και ήταν πολύ λυπημένο για αυτό. Συνέχισαν να μεγαλώνουν γρήγορα μέσα σε αυτόν τον όμορφο κόσμο και ήρθε η στιγμή που έβγαλαν τα πρώτα τους άνθη. Το ρεβύθι τότε σκέφτηκε το πιο παράτολμο πράγμα στον κόσμο, καθώς δεν άντεχε άλλο να είναι μακριά από τον φίλο του. Αν και τα ρεβύθια είναι αυτoγονιμοποιούμενα φυτά, μια μέρα έβαλε όλη του την αγάπη και έστειλε την γύρη του όσο πιο μακριά μπορούσε, ο άνεμος το βοήθησε φυσώντας εκείνη την στιγμή και το θαύμα έγινε. Η γύρη του έφτασε στον φίλο του.
Το κουκί ένιωσε τόση ευγνωμοσύνη όταν ήρθε η γύρη του φίλου του. Τέντωσε τους ύπερους του όσο μπορούσε για να την δεχτεί μέσα στα άνθη του. Είχε ξανά τον φίλο του κοντά του!
Η ζεστασιά της φιλίας τους ήταν τέτοια που έκανε τους γυρεόκοκκους του ρεβυθιού να βλαστήσουν! Από το συγκεκριμένο φυτό για πρώτη φόρα στον πλανήτη Γη βγήκαν Κουκορέβυθα!

[Annoula]

Παναγιωτάκο

[Vasoula]

Τι όμορφο!!

[Θοδωράκος]

Παναγιωτάκο, τι γλυκό και όμορφο

[CHRYSSOULA]

Πολύ όμορφο Παναγιωτάκο και αλληγορικό, γιατί πέρα από την γεωπονική οπτική υπάρχει και αυτή της φιλίας, της αποδοχής της διαφορετικότητας και προπαντός ότι με το ΜΑΖΙ μπορούν όλα τα εμπόδια να ξεπεραστούν. !!!!

[Μάνος]

Πολύ γλυκό!

[Ταρούλα]

Παναγιωτάκο μου Πολύ όμορφο!!! Σ΄ ευχαριστούμε

[Δεκατριούλης]

Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια

[Ellaki]

Παναγιωτάκο μου είναι πολύ ωραίο, ευχαριστούμε

[ALEXOULA]

Πολύ όμορφο ,Παναγιωτάκο μου ευχαριστούμε