Όντας αρκετά χρόνια μαθητής, είδα και βλέπω τα πανέμορφα και πολλαπλά οφέλη του.
Πέραν από την κοινωνικοποίηση, την διασκέδαση, την δημιουργικότητα, την εκγύμναση του σώματος, υπάρχουν και άλλα, που πάνε και προς μία άλλη κατεύθυνση, πιο εσωτερική και αυτογνωσιακή. 
Ανοίγω λοιπόν αυτό το τόπικ και καλώ όσους ασχολούνται ή έχουν ασχοληθεί να μοιραστούν την εμπειρία τους! Αλλά ακόμα και όσοι δεν το έχουν θελήσει (ή μπορεί να το θέλουν αλλά να μην το έχουν τολμήσει), πως το βλέπουν, πως το νιώθουν, ή ενδεχομένως τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να το τολμήσουν!
Θα το χωρίσω κάπως ανά "κατηγορία", βέβαια μπλέκονται όλα μεταξύ τους.
Σίγουρα ο χορός συνδέεται άμεσα με την έκφραση συναισθημάτων. Αυτό υπάρχει παντού, σε όλες τις "κατηγορίες". Και ήταν από τα πρώτα εμπόδια που είχα, γιατί όταν ξεκίνησα η ντροπή και η συστολή έπαιζε στο φουλ. Όμως και μετά, κάπως "κρύφτηκε" στο να κάνω σωστά τα βήματα (και ακόμα θέλει λίγη προσοχή εκεί), αλλά τελικά δεν είναι αυτή η ουσία του χορού. Γιατί μπορεί να τα κάνεις όλα σωστά, αλλά χωρίς το συναίσθημα, χωρίς την έκφραση, κάπου χάνεται η ουσία...
Υπάρχουν λοιπόν οι χοροί που τους χορεύεις μόνος σου. Ίσως το πιο γνωστό να είναι το ζεϊμπέκικο, αλλά μπορούν να υπάρξουν και χορογραφίες πχ rumba, salsa, που να είσαι χωρίς παρτενέρ. Εκεί εγώ είδα τελείως απογυμνωμένα την όποια ντροπή, την όποια συστολή στην έκθεση, και το πως η κάθε ανασφάλεια εκτίθεται. Μόνος απέναντι στο κοινό, δεν έχεις "που να κρυφτείς", αλλά και από την άλλη υπάρχει και η παγίδα της έπαρσης του "κοιτάχτε με": δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τουλάχιστον εγώ έτσι το έχω δει. Όμως μέσα από αυτά, έχω δει πως είναι το να στηρίζομαι στα πόδια μου, πως να μην φοβάμαι να εκτεθώ, να μην μαζεύομαι, αλλά ούτε να ξεφεύγω μέσω της υπερβολής και του να κάνω "φασαρία". Ειδικά το τελευταίο, η υπερβολή, ας πούμε ότι είναι μια διαδρομή που έχει ακόμα λίγο περπάτημα.
Μετά υπάρχουν οι ομαδικές χορογραφίες, που ναι μεν είσαι χωρίς παρτενέρ, αλλά είσαι μέρος ομάδας. Για παράδειγμα, τα Dance Fitness. Εκεί υπάρχει η ομαδικότητα, η συνεργασία, και θέματα συγχρονισμού, σχημάτων, ομοιογένειας. Ναι μεν μπορεί να μην αισθάνεσαι τόσο "γυμνός", ως μέρος ενός συνόλου, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μία ευθύνη απέναντι στο σύνολο. Η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων, είναι ίσως ένας από τους τομείς που δεν είναι απαραίτητο ότι έχουμε εκπαιδευτεί, και αυτές οι χορογραφίες είναι πολύ ωραία ευκαιρία. Να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, τον τρόπο που λειτουργούν και μαθαίνουν, αλλά και πως εσύ ο ίδιος λειτουργείς μέσα σε ένα σύνολο. Και ναι μεν μπορεί να προκύπτουν ακόμα και εντάσεις και διενέξεις, όμως μέσα από αυτό μαθαίνεις να διευρύνεις την αντίληψή σου, να γνωρίσεις άλλες οπτικές, και κυρίως να καταλάβεις ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε όλοι λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Και όταν έρχεται η ώρα του αποτελέσματος, το μοίρασμα της χαράς, την κάνει και πολλαπλασιάζεται!
Βεβαίως υπάρχουν και οι χοροί με παρτενέρ. Τώρα θα μπορούσα απλά να παραπέμψω στην κατηγορία "ΣΧΕΣΕΙΣ"
γιατί πραγματικά εκεί έρχεσαι σε επαφή με πάρα πάρα πολλά πράγματα. Τουλάχιστον σε μένα εκεί υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες. Γιατί δεν είναι απλά "ντάμα - καβαλιέρος", δεν είναι απλά "άντρας - γυναίκα", είναι και το ότι έρχεσαι σε πολύ πολύ στενή επαφή ο ένας με τον άλλον. Κοινώς, γίνεται το έλα μάνα μου να δεις! Ένα μεγάλο κεφάλαιο που με δυσκόλεψε πολύ ήταν αυτό της εμπιστοσύνης και της επικοινωνίας. Γιατί ναι μεν "ο καβαλιέρος διευθύνει και η ντάμα ακολουθεί", αλλά αυτό έχει πολύυυυυ ζουμί, και ας φαίνεται απλό. Γιατί αν ο καβαλιέρος δεν πατάει γερά τα πόδια του στην γη, και κάνει βήματα μαζεμένα και ανασφαλή (τυχαίο παράδειγμα ), που να ξέρει και η ντάμα πως να ακολουθήσει; Ή άμα ο καβαλιέρος θέλει να δειχθεί (επίσης τυχαίο παράδειγμα ), έρχεται όλη η ισορροπία και γίνεται μπάχαλο, ειδικά αν συμπεριλάβεις ότι η ομορφιά και η χάρη στο ζευγάρι είναι πεδίο της ντάμας. Μπορεί ακόμα και η ντάμα να είναι ταυτόχρονα και δασκάλα πχ, και όταν πάει να βοηθήσει τον καβαλιέρο, εκείνος να μουλαρώνει (τυχαίο παράδειγμα και αυτό ), και η όλοι επικοινωνία να πηγαίνει άπατη. Όταν όμως έρχεται η στιγμή της αρμονίας μεταξύ του ζευγαριού, βγαίνει μία τέτοια μαγεία, που δύσκολα την περιγράφεις. Και τέλος, υπάρχουν οι χορογραφίες που χορεύεις και με παρτενέρ, και ως μέρος μιας ομάδας. Και εκεί γίνεται ένα ωραίο κοκτέιλ όλων των προηγουμένων.
Είναι πανέμορφος ο χορός, και έχει τόσα πολλά να μας προσφέρει!
Αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα τελείως πρακτικό πεδίο, που (αν το θέλεις) μπορείς να δεις "φάτσα φόρα" πολλά θεματάκια, αλλά επίσης και να τα διορθώσεις, να τα αλλάξεις, να τα εξομαλύνεις, και να δεις τον καρπό της προσπάθειας να ανθίζει. Για παράδειγμα, κάποια αδυναμία στην αποφασιστικότητα μπορεί να ακούγεται κάπως αόριστη και θεωρητική, όμως όταν την βλέπω στον χορό, είναι εντελώς ξεκάθαρη και πρακτική. Το να εστιάσω στο να την βελτιώσω, έχει την δυνατότητα να έρθει και να "παρασείρει", ας πούμε, μέσω της καλλιέργειάς της και γενικότερα την αποφασιστικότητα και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Το ίδιο και η επικοινωνία με την ντάμα, ή με την συνεργασία μέσα σε μία ομάδα. Λειτουργεί κάπως αλληλένδετα και αμφίδρομα όλο αυτό, με έναν πολύ όμορφο και ενδιαφέροντα τρόπο.
Αυτά από μένα.
