Αφέσου όσο περισσότερο μπορείς και θα έρθει μόνο του, εαν αυτό είναι που θέλεις.
΄Ενα όμως μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά.
Το καλύτερο δώρο στον εαυτό σου είναι να επικοινωνήσεις με εσένα τον ίδιο.



Ξεκινάς με αυτό το βιντεάκι νομίζω. Χωρίς προσδοκίες για συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά με διάθεση επικοινωνίας
Mε ποιο βιντεακι ακριβως? Προφανως δεν εχω προσδοκιες για κατι,αλλα και μονο η επικοινωνια θα ειναι μια καλη αρχη και εμπειρια.Δεκατριούλης έγραψε: ↑29 Ιαν 2024 5:28 pm
Ξεκινάς με αυτό το βιντεάκι νομίζω. Χωρίς προσδοκίες για συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά με διάθεση επικοινωνίας![]()
Vasoula έγραψε: ↑12 Οκτ 2012 10:37 pm Ο πιο βαθύς μας πόνος, αυτός που μαζικά διατηρεί την σκεπτομορφή της τιμωρίας, στο συλλογικό Ασυνείδητο, δεν προέρχεται από τους μύθους της θρησκείας για την απώλεια του παραδείσου μόνο, αλλά είναι η ίδια μας η μη συνείδητη Πνευματική Μνήμη του Θεϊκού μας Εαυτού, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η ζωή μας είναι τιμωρία…Μέσα μας υπάρχει αυτή η οδύνη της απώλειας, από τον καιρό που χάσαμε αυτήν την Μνήμη...
Η ανάμνηση της Αγάπης, της Ενότητας, της Φιλίας μας κάνει να τα αναζητάμε διακαώς, με λάθος τρόπο όμως.
Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, μας έσπρωξε βίαια στην τελειότητα, με μοναδικό σκοπό να μας αγαπήσουν.
Είναι η βαθύτερη ανάγκη του νέου ανθρώπου να βιώσει ξανά την Θεϊκή Αγκαλιά, από την οποία ήρθε στην Ζωή, και στο φυσικό του περιβάλλον.
Μα αντί για την Θεϊκή Αγκαλιά, βρέθηκε σε μια ανθρώπινη οικογένεια που για να τον αποδεχτεί, να τον ενθαρρύνει και να τον επιβραβεύσει, χρειάστηκε να μάθει να αγαπιέται με όρους δυσανάλογα βαρείς…
Αντί να βιώσει με Χαρά τον Φυσικό Κόσμο, ο νέος άνθρωπος, αναγκάστηκε να τον φοβηθεί…
Η Ουσία της Αγάπης τραυματίστηκε έτσι σε κάθε άνθρωπο…και αυτό είναι που χρειάζεται πια να θεραπευτεί…
Ο στόχος που μας έθεσαν, αυτός της τελειότητας, μας κάνει να φοβόμαστε ότι κανείς δεν μπορεί να μας αγαπήσει, αν δεν είμαστε όπως θέλει…
Όποιος όμως φοβάται μήπως δεν αγαπιέται, δεν αφήνεται και να αγαπήσει…
Είναι Νόμος της Καρδιάς.
Δεν είμαστε ατελή ΄Οντα, είμαστε Πνευματικά ΄Οντα…Αν συμπεριφερόμαστε σαν ατελή, είναι γιατί νιώθουμε πάντα τιμωρημένοι για κάτι που δεν κάναμε τέλειο, για ένα λάθος μας, για την ίδια μας την ζωή…
Το να προσπαθείς να δείχνεις τέλειος, το να προσπαθείς να γίνεις τέλειος, απλά για να αγαπηθείς, είναι η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος…
η απώλεια της Μνήμης μας μάς "ξεκόλλησε" βίαια από την Θεϊκή Αγκαλιά και μας "πέταξε" σε μια ζωή, που δεν νιώσαμε ούτε για ένα λεπτό "αγαπημένοι" κανενός, γι’ αυτό που είμαστε!
Θα το θυμηθούμε όμως, που θα πάει?
ας θυμηθούμε την Θεϊκή Φιλία![]()
Δεν το ειχα προσεξει πιο πισω,να με συγχωρας.