ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

[Ellaki]

Βασούλα

[Δεκατριούλης]

Ο ζειμπέκικος δεν είναι ένας ιερός χορός. Δεν είχε σαν στόχο να ενωσει τον ανθρωπο με τον θεό, την γη με τον ουρανό. Εκτός αν δεχτούμε ότι κάθε χορός είναι ιερός.
Οπως και κάθε άλλος χορός μπορεί να γίνει ιερός αναλογα πως τον χρησιμοποιεί ο ανθρωπος. Οπως ο χορός των σούφι για παράδειγμα.
Πως χρησιμοποιείται απο τους ανθρωπους στο τώρα ; Νομίζω ότι αυτή είναι η κυρια αναφορά του συγγραφέα και θα συμφωνήσω μαζί του ότι είναι κάτι που εκφυλίζεται. Βλέπεις κατι επαγγελματίες χορευτές πως το χορευουν με προχωρημένες "τεχνικές" και δεν βγάζουν τιποτα. Βλέπεις και κάτι παππούδες χοντρούς, ποσο εστιασμενοι και ταπεινοί είναι και μένεις και τους κοιτάς με θαυμασμό.

Την αναφορά στις γυναίκες την κανει για να προκαλέσει προβοκατόρικά κατά την γνώμη μου. Και να "προκαλέσει" και τα προτυπά μας και τους φόβους μας.Ε, ας μην το επιτρεψουμε. θα χορευουμε όπως και όπου μας αρεσει.

Τωρα Θοδωράκο μου θα σε στεναχωρήσω αλλά μαλλον είναι υποχρεωτικό να αρχίσεις την πρέζα ή τα μαυρα για να χορευεις ζεμπεκικό. Αφού αυτή είναι η ίστορία του βρε αδελφε. Χωρις τους ρεμπέτες δεν θα ήταν αναμεσα μας.

[Vasoula]

Ο ζειμπέκικος δεν είναι ένας ιερός χορός. Δεν είχε σαν στόχο να ενωσει τον ανθρωπο με τον θεό, την γη με τον ουρανό. Εκτός αν δεχτούμε ότι κάθε χορός είναι ιερός.

Παναγιωτάκο μου δεν υπάρχει τίποτα ιερό στον κόσμο μας, το κάθε τι όμως μπορεί να εκφράσει μία ιερότητα αν έχει μέσα του Αφοσίωση και Ψυχή...Και κανένας χορός δεν χορεύεται χωρίς Ψυχή, αλλιώς δεν χορεύεις, απλά κουνάς το σώμα σου και αυτό είναι κάτι διαφορετικό...
Οι χοροί εμπνεύστηκαν από ανθρώπους με Ψυχή, που κάποια στιγμή βρέθηκαν πολύ κοντά στον Θεό. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που για μια στιγμή βρέθηκαν κοντά στον Θεό, δεν θα είχαμε όχι μόνο τους χορούς, αλλά ούτε καν την πενικιλλίνη...

Κατά την στιγμή που ένας άνθρωπος εκφράζει συναισθήματα από το Είναι του, δίνει χώρο στον Θεό να τον γεμίσει. Και ενώνει Γη και Ουρανό, είτε χορεύει, είτε μαζεύει χόρτα...

Όπως υπάρχουν δάσκαλοι, γιατροί, μουσικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι επιδειξίες, έτσι υπάρχουν επιδειξίες σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Και αν υποθέσουμε ότι αυτοί είναι η πλειοψηφία, εγώ θα επιμένω στην γνησιότητα της μειοψηφίας και θα αναφέρομαι πάντα σ' αυτήν.

Ο ζεϊμπέκικος (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη) δεν έφτασε σε εμάς με την μεσολάβηση των ρεμπέτηδων. Οι ρεμπέτες χόρευαν απτάλικο, μια παραλλαγή του ζεϊμπέκικου, που αφορά το μέτρο του.

Τώρα για τον εκφυλισμό, αυτό που ξέρω είναι ότι ακολουθεί σταθερά την πορεία του ανθρώπου, που δεν μπορεί να διατηρήσει τα δικά του ιερά και τα προσφέρει βορά στους δικούς του δαίμονες και έτσι τα εκφυλίζει...

Καλό είναι να ακούγεται όποια άποψη και εμείς δεν θα φιμώσουμε κανέναν...Αν ένας άνθρωπος έχει συνηθίσει να εστιάζεται στο κακό, τα παρασέρνει όλα μέσα του, γιατί δεν βρίσκει σταθερά να πιστέψει...όλα του φαίνονται χάλια και εκφυλισμένα...
Και τότε δεν έχει καμία καλή πρόθεση και η οπτική του για τον κόσμο περιορίζεται, γιατί δεν μπορεί να δει με τίποτα το καλό μέσα στο κακό...

[Fotinoula]

Οι χοροί εμπνεύστηκαν από ανθρώπους με Ψυχή, που κάποια στιγμή βρέθηκαν πολύ κοντά στον Θεό. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που για μια στιγμή βρέθηκαν κοντά στον Θεό, δεν θα είχαμε όχι μόνο τους χορούς, αλλά ούτε καν την πενικιλλίνη...

Κατά την στιγμή που ένας άνθρωπος εκφράζει συναισθήματα από το Είναι του, δίνει χώρο στον Θεό να τον γεμίσει. Και ενώνει Γη και Ουρανό, είτε χορεύει, είτε μαζεύει χόρτα...

Όπως υπάρχουν δάσκαλοι, γιατροί, μουσικοί, συγγραφείς, δημοσιοργάφοι επιδειξίες, έτσι υπάρχουν επιδειξίες σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Και αν υποθέσουμε ότι αυτοί είναι η πλειοψηφία, εγώ θα επιμένω στην γνησιότητα της μειοψηφίας και θα αναφέρομαι πάντα σ' αυτήν.

[Ellaki]

Τωρα Θοδωράκο μου θα σε στεναχωρήσω αλλά μαλλον είναι υποχρεωτικό να αρχίσεις την πρέζα ή τα μαυρα για να χορευεις ζεμπεκικό. Αφού αυτή είναι η ίστορία του βρε αδελφε. Χωρις τους ρεμπέτες δεν θα ήταν αναμεσα μας.

Δλδ οι ρεμπέτες ήταν πρεζάκιδες και χασικλήδες και όχι δημιουργικοί καλλιτέχνες

και μια που με τα ναρκωτικά βρίσκεσαι σε άλλον κόσμο και με θαμμένο το συναίσθημα σου ............. ο μόνος τρόπος για να εκφραστείς είναι να είσαι φτιαγμένος για να το παίξεις δήθεν

[Θοδωράκος]

Παναγιωτάκο μου δεν υπάρχει τίποτα ιερό στον κόσμο μας, το κάθε τι όμως μπορεί να εκφράσει μία ιερότητα αν έχει μέσα του Αφοσίωση και Ψυχή...Και κανένας χορός δεν χορεύεται χωρίς Ψυχή, αλλιώς δεν χορεύεις, απλά κουνάς το σώμα σου και αυτό είναι κάτι διαφορετικό...
Οι χοροί εμπνεύστηκαν από ανθρώπους με Ψυχή, που κάποια στιγμή βρέθηκαν πολύ κοντά στον Θεό. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που για μια στιγμή βρέθηκαν κοντά στον Θεό, δεν θα είχαμε όχι μόνο τους χορούς, αλλά ούτε καν την πενικιλλίνη...

Κατά την στιγμή που ένας άνθρωπος εκφράζει συναισθήματα από το Είναι του, δίνει χώρο στον Θεό να τον γεμίσει. Και ενώνει Γη και Ουρανό, είτε χορεύει, είτε μαζεύει χόρτα...

Όπως υπάρχουν δάσκαλοι, γιατροί, μουσικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι επιδειξίες, έτσι υπάρχουν επιδειξίες σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Και αν υποθέσουμε ότι αυτοί είναι η πλειοψηφία, εγώ θα επιμένω στην γνησιότητα της μειοψηφίας και θα αναφέρομαι πάντα σ' αυτήν.

Ο ζεϊμπέκικος (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη) δεν έφτασε σε εμάς με την μεσολάβηση των ρεμπέτηδων. Οι ρεμπέτες χόρευαν απτάλικο, μια παραλλαγή του ζεϊμπέκικου, που αφορά το μέτρο του.

Τώρα για τον εκφυλισμό, αυτό που ξέρω είναι ότι ακολουθεί σταθερά την πορεία του ανθρώπου, που δεν μπορεί να διατηρήσει τα δικά του ιερά και τα προσφέρει βορά στους δικούς του δαίμονες και έτσι τα εκφυλίζει...

Καλό είναι να ακούγεται όποια άποψη και εμείς δεν θα φιμώσουμε κανέναν...Αν ένας άνθρωπος έχει συνηθίσει να εστιάζεται στο κακό, τα παρασέρνει όλα μέσα του, γιατί δεν βρίσκει σταθερά να πιστέψει...όλα του φαίνονται χάλια και εκφυλισμένα...
Και τότε δεν έχει καμία καλή πρόθεση και η οπτική του για τον κόσμο περιορίζεται, γιατί δεν μπορεί να δει με τίποτα το καλό μέσα στο κακό...

Θα συμφωνήσω ότι η ιερότητα είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας, και βρίσκει χώρο να εκφραστεί στο οτιδήποτε. Τίποτα δεν είναι από μόνο του "ιερό", εάν δεν το κάνουμε εμείς μέσα από την Παρουσία του Εαυτού μας στο Τώρα.

Τωρα Θοδωράκο μου θα σε στεναχωρήσω αλλά μαλλον είναι υποχρεωτικό να αρχίσεις την πρέζα ή τα μαυρα για να χορευεις ζεμπεκικό. Αφού αυτή είναι η ίστορία του βρε αδελφε. Χωρις τους ρεμπέτες δεν θα ήταν αναμεσα μας.

Ξέρω πολύ καλά την ιστορία και τις συνήθειες των ρεμπετών. Βέβαια, κρατάω και μία πισινή, μήπως και το μεγαλύτερο μέρος αυτωνών ήταν προσπάθεια δυσφήμισης από την τότε συντηρητική κοινωνία. Όμως αυτή σου η λογική, μπορεί να οδηγήσει σε περίεργα συμπεράσματα.

Για παράδειγμα: οι συνθέτες της κλασσικής εποχής ζούσαν μία ζωή τρομερά καταπιεσμένη και προσποιητή, ενώ η κοινωνία τους ήταν σκληρή, μισογύνικη, και "καθώσπρέπει". Χρειάζεται να είμαστε και εμείς έτσι για να απολαύσουμε ένα κονσέρτο;

Οι χίπιδες ήταν μέσα στα ναρκωντικά και τις ουσίες. Χρειάζεται όμως να είμαστε και εμείς έτσι, για να φοράμε τα φλοράλ και τα πολύχρωμα ρούχα που φορούσαν τότε αυτοί;

Ο Φρόυντ ήταν συχνός χρήστης της κόκας. Χρειάζεται όμως να είμαστε και εμείς κοκάκιδες για να ασχοληθούμε με την ψυχανάλυση;

Ο Ουσούι ήταν βουδιστής μοναχός, με πρακτικές ανάλογες της κοινωνίας του και της εποχής του. Χρειάζεται να είμαστε και εμείς έτσι για να ασχοληθούμε με το ρέικι;

Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ναι κάποιος ξεκίνησε κάτι, ναι αυτός είχε κάποιες συνήθειες τόσο προσωπικές όσο και σε σχέση με το σύνολο και την κοινωνία που βρισκόταν. Αυτό το κάτι όμως, αυτή η ιδέα ή η πρακτική, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να συγχέεται με άλλους τομείς της ζωής του "εφευρέτη" τους. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι συσχετισμοί, αλλά μετά από εκεί και πέρα, η ιδέα ανεξαρτητοποιείται. Και μπορεί να βιωθεί/ερευνηθεί/εφαρμοστεί ανεξάρτητα από τις αρχικές συνθήκες, αλλά και σίγουρα σε σχέση με τις υπάρχουσες συνθήκες του παρόντος.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

[Δεκατριούλης]

Τωρα Θοδωράκο μου θα σε στεναχωρήσω αλλά μαλλον είναι υποχρεωτικό να αρχίσεις την πρέζα ή τα μαυρα για να χορευεις ζεμπεκικό. Αφού αυτή είναι η ίστορία του βρε αδελφε. Χωρις τους ρεμπέτες δεν θα ήταν αναμεσα μας.

Ξέρω πολύ καλά την ιστορία και τις συνήθειες των ρεμπετών. Βέβαια, κρατάω και μία πισινή, μήπως και το μεγαλύτερο μέρος αυτωνών ήταν προσπάθεια δυσφήμισης από την τότε συντηρητική κοινωνία. Όμως αυτή σου η λογική, μπορεί να οδηγήσει σε περίεργα συμπεράσματα.

Για παράδειγμα: οι συνθέτες της κλασσικής εποχής ζούσαν μία ζωή τρομερά καταπιεσμένη και προσποιητή, ενώ η κοινωνία τους ήταν σκληρή, μισογύνικη, και "καθώσπρέπει". Χρειάζεται να είμαστε και εμείς έτσι για να απολαύσουμε ένα κονσέρτο;

Οι χίπιδες ήταν μέσα στα ναρκωντικά και τις ουσίες. Χρειάζεται όμως να είμαστε και εμείς έτσι, για να φοράμε τα φλοράλ και τα πολύχρωμα ρούχα που φορούσαν τότε αυτοί;

Ο Φρόυντ ήταν συχνός χρήστης της κόκας. Χρειάζεται όμως να είμαστε και εμείς κοκάκιδες για να ασχοληθούμε με την ψυχανάλυση;

Ο Ουσούι ήταν βουδιστής μοναχός, με πρακτικές ανάλογες της κοινωνίας του και της εποχής του. Χρειάζεται να είμαστε και εμείς έτσι για να ασχοληθούμε με το ρέικι;

Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ναι κάποιος ξεκίνησε κάτι, ναι αυτός είχε κάποιες συνήθειες τόσο προσωπικές όσο και σε σχέση με το σύνολο και την κοινωνία που βρισκόταν. Αυτό το κάτι όμως, αυτή η ιδέα ή η πρακτική, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να συγχέεται με άλλους τομείς της ζωής του "εφευρέτη" τους. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι συσχετισμοί, αλλά μετά από εκεί και πέρα, η ιδέα ανεξαρτητοποιείται. Και μπορεί να βιωθεί/ερευνηθεί/εφαρμοστεί ανεξάρτητα από τις αρχικές συνθήκες, αλλά και σίγουρα σε σχέση με τις υπάρχουσες συνθήκες του παρόντος.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Θα αρχίσεις τα ναρκωτικά θες δεν θες για να χορευεις ζεμπέκικο. Και ασε αυτές τις διανοουμενιστικες δικαιολογίες, τις εχουμε ακούσει και απο αλλου!
(Βρε πλακα σου εκανα στην τελευταία παραγραφο, που κάθεσαι και απαντας κιολας!)

Για τα υπολοιπα θα γράψω απο το σπίτι.
Φιλια

[Θοδωράκος]

Με έχετε βρει που ψαρώνω εύκολα και με πειράζετε...

[Fotinoula]

[Vasoula]

[Δεκατριούλης]

Με έχετε βρει που ψαρώνω εύκολα και με πειράζετε...

[Δεκατριούλης]

Και ο ζεϊμπέκικος είναι μεν χορός που μπορεί να εκφράσει την οδύνη, αλλά όχι την προσωπική. Την οδύνη για τον κόσμο που χάνεται στις θλίψεις και στις κυνικές συναναστροφές...

Aυτό Βασούλα μου γιατί το λες ; Ότι δεν μπορεί να είναι προσωπική έκφραση οδύνης αλλά η αναφορά του είναι μόνο στον κόσμο;

Ο ζεϊμπέκικος (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη) δεν έφτασε σε εμάς με την μεσολάβηση των ρεμπέτηδων. Οι ρεμπέτες χόρευαν απτάλικο, μια παραλλαγή του ζεϊμπέκικου, που αφορά το μέτρο του.

Απο τα ζεϊμπέκικα που ξέρουμε και χορεύουμε ας πούμε το 80%-90% είναι γραμμένα από ρεμπέτες (Βαμβακαρη, Παπαιωάνου, Τσιτσανη κλπ). Αυτοί χορευαν μοναχικά. Ο Τσιτσάνης πάντως αν έχει καποια σημασία, δεν χρησιμοποιούσε ουσίες οπως εχω διαβάσει.
Απο αυτά που ξερουμε και ακουγονται συνηθως το πιο γνωστο απταλικο-ζειμπεκικο είναι το "πινω και μεθώ". Ο απταλικος εχει περάσει και παραμείνει σε εμας μεσα απο την παραδοσιακή διαδρομή και χορεύεται απο δύο οι περισσότερους ανθρώπους ταυτόχρονα. Μπορεί να είναι ζευγάρια (αντρας-γυναικα) ή όχι σε περιοχές όπως Λέσβο, Μ. Ασια κλπ. Ειναι αυτά που έλεγα να σας γράψω.

Βάζω μερικά βιντεάκια που μου αρέσουν.

Δλδ οι ρεμπέτες ήταν πρεζάκιδες και χασικλήδες και όχι δημιουργικοί καλλιτέχνες

και μια που με τα ναρκωτικά βρίσκεσαι σε άλλον κόσμο και με θαμμένο το συναίσθημα σου ............. ο μόνος τρόπος για να εκφραστείς είναι να είσαι φτιαγμένος για να το παίξεις δήθεν

Τώρα αυτό εμας τι μας πειράζει; Θα συμφωνήσω με αυτά που λέει ο Θοδωράκος και ας τον πειράζω. Το δημιούργημα στην τέχνη προσπερνάει τον δημιούργό. Ειναι μια στιγμή που λέει και η Βασούλα που ο ανθρωπος πλησιαζει το θεο ή τον εαυτό του. Τωρα αν δεν το αντέχει ή δεν εχει βρει την συνολική διαδρομή και βυθιζεται στο σκοτάδι μετά ... Και μπορεί η κουλτούρα των ρεμπετών να ήταν συνολικά συνδεδεμένη με τα ναρκωτικά αλλά συνδεδεμένοι δεν είναι/ήταν και οι περισσότεροι καλλιτέχνες που ξερουμε και ακούμε (π.χ. Μπόουι); Δεν μπορούν να κανουν κατι δυνατότερο μαλλον αυτή την στιγμή.

[Ellaki]

Ειναι μια στιγμή που λέει και η Βασούλα που ο ανθρωπος πλησιαζει το θεο ή τον εαυτό του. Τωρα αν δεν το αντέχει ή δεν εχει βρει την συνολική διαδρομή και βυθιζεται στο σκοτάδι μετά ... Και μπορεί η κουλτούρα των ρεμπετών να ήταν συνολικά συνδεδεμένη με τα ναρκωτικά αλλά συνδεδεμένοι δεν είναι/ήταν και οι περισσότεροι καλλιτέχνες που ξερουμε και ακούμε (π.χ. Μπόουι); Δεν μπορούν να κανουν κατι δυνατότερο μαλλον αυτή την στιγμή.

Πιστεύω ότι αυτή η στιγμή που πλησιάζεις τον Θεό, εάν δεν γίνει με την ανάλογη Ταπεινότητα, μπορεί να σε σύρει στα τάρταρα. Ο καλλιτέχνης εγωιστικά οικοιοποείται την δημιουργία για οφέλη μη Πνευματικά και προσπαθεί απεγωσμένα να δώσει διάρκεια χτην θνητότητα ...........

τεσπα................ ψάρωσα κι εγώ μου φαίνεται με την φράση που έγραψες

[Vasoula]

Και ο ζεϊμπέκικος είναι μεν χορός που μπορεί να εκφράσει την οδύνη, αλλά όχι την προσωπική. Την οδύνη για τον κόσμο που χάνεται στις θλίψεις και στις κυνικές συναναστροφές...

Aυτό Βασούλα μου γιατί το λες ; Ότι δεν μπορεί να είναι προσωπική έκφραση οδύνης αλλά η αναφορά του είναι μόνο στον κόσμο;

Γιατί ο ζεϊμπέκικος έχει κάτι από θρήνο και υπέρβαση συγχρόνως. Σαν ο άνθρωπος εκείνη την στιγμή να σπάει τα πρότυπά του και να μπαίνει μέσα σε μια συλλογική οδύνη για να την υπερβεί... Έτσι το νιώθω.

Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

[Vasoula]

μόλις έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του "πιτσιρίκου"...Δεν θα το βάλω στα κοινωνικά όμως, γιατί νομίζω ότι αξίζει να το βάλω εδώ, λόγω της αναφοράς του στην "ελληνική οδύνη" και στους καημούς των τραγουδιών...


Γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες;

Οι Έλληνες απορούν γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν στο ξεπούλημα της χώρας τους. Οι Έλληνες απορούν γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν στην υποδούλωση της χώρας τους και την δική τους. Απορεί ο ένας Έλληνας για τον άλλον Έλληνα. Για τον εαυτό του δεν απορεί κανείς.

Αλήθεια, γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν;

Είμαστε στον 7ο χρόνο από την χρεοκοπία -η χώρα διαλύθηκε και η ασφυξία είναι πια απόλυτη-, δεν θα έπρεπε να έχουν αντιδράσει οι Έλληνες;

Οι Έλληνες δεν αντιδρούν γιατί τους αρέσει αυτό που τους συμβαίνει.

Ναι, τους αρέσει.

Θα το εξηγήσω.

Ξεχάσαμε πως οι Έλληνες μεγαλώνουν με μια κουλτούρα παράπονου και καημού.

Οι Έλληνες μεγαλώνουν με το αίσθημα του αδικημένου.

Πάντα αδικημένοι οι Έλληνες.

Αδικημένοι στη ζωή, στον έρωτα, από φίλους, από την οικογένεια, «ούτε αδερφός αγόρι μου δεν νοιάστηκε για σένα».

Ακούστε τα μεγάλα ελληνικά τραγούδια, είναι όλα θρήνοι. Πένθος. Μοιρολόγια.

Φτώχεια, αδικία, καημός, δάκρυα, στεναγμοί, γκρίνια, κλάψα, θάνατος.

Το περίεργο είναι πως αυτά τα τραγούδια τα τραγουδούν οι πάντες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ -επί κυβέρνησης Σημίτη- να τραγουδούν στις Πρέσπες την Φτωχολογιά και την Άπονη Ζωή.

Πλούσιοι άνθρωποι, με όλα τα οικονομικά τους προβλήματα λυμένα για πάντα, τραγουδούσαν για τη ζωή που τους αδίκησε και την φτώχεια που τους δέρνει.

Και τραγουδούσαν με πάθος. Το πίστευαν.

Τρεις μέρες πριν, καθώς επέστρεφα με μια φίλη μου από το μαιευτήριο, όπου μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, ακούμε από το ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου «Όταν γεννιέται ο άνθρωπος, ένας καημός γεννιέται…».

«Τι λες Γκάτσο μου» λέω εγώ, «όταν γεννιέται ο άνθρωπος, γεννιέται μια ζωή, μια ελπίδα, ένα χαμόγελο…».

Αλλά το μυαλό των Ελλήνων είναι στον καημό. Το μυαλό των Ελλήνων δεν είναι σε αυτούς που γεννιούνται αλλά σε αυτούς που πεθαίνουν.

«Κοίτα τι έπαθε ο κακομοίρης», «κοίτα τι έπαθε η καημένη», οι Έλληνες λατρεύουν την δυστυχία.

Οι Έλληνες λατρεύουν το δράμα και το μελό· κοιτάξτε την υπόθεση Παντελίδη με το αδικοχαμένο λαϊκό παιδί.

Με την δυστυχία φτιάχνονται οι Έλληνες.

Η χαρά προκαλεί μια ενοχή στους Έλληνες.

Η χαρά προκαλεί αμηχανία στους Έλληνες.

Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν ξέρουν πώς να την διαχειριστούν.

Οι τελευταίες δυο δεκαετίες, πριν την χρεοκοπία, είχαν μια σχετική ανεμελιά και χαρά για πολλούς Έλληνες. Όχι για όλους.

Οι Έλληνες δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη χαρά και την ευτυχία.

Αυτό οδήγησε σε χαζοχαρούμενες ζωές, χαζοχαρούμενους ανθρώπους, χαζοχαρούμενες σχέσεις, χαζοχαρούμενα τραγούδια και -γενικά- όλα χαζοχαρούμενα.

Οι Έλληνες έχασαν τον καημό και την κλάψα.

Αυτό τους αποσυντόνισε.

Ήρθε, όμως, η χρεοκοπία της χώρας και έφερε φτώχεια, μετανάστευση, χωρισμούς, αυτοκτονίες και εκατομμύρια καημούς.

Καημοί, η χαρά του Έλληνα.

Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι γιατί -με την χρεοκοπία- γέμισε η ζωή τους πίκρες και καημούς.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούν.

Οι Έλληνες γουστάρουν αυτό που τους συμβαίνει.

Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι μόνο όταν είναι δυστυχισμένοι.

Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού.



Read more: http://pitsirikos.net/2016/07/%ce%b3%ce ... z4DbNxIhY1" onclick="window.open(this.href);return false;