Παναγιωτάκο μου δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι όλοι είμαστε Άνθρωποι. Κάποιοι απλά δεν μπορούν να φτάσουν στον Άνθρωπο που είναι, γιατί εκπαιδεύθηκαν να τον ξεχάσουν. Ακόμα και αν είναι οι περισσότεροι που έχουν ξεχάσει τον Εαυτό τους, ακόμα και αν η Γη μαίνεται από τους πολέμους και η σάρκα κυριαρχεί, τούτο το βαθύτερο Θεϊκό είναι πάντα εν δυνάμει μέσα τους που συνεχώς προκαλεί δυσφορία στην ζωή, μέχρι να βγουν έξω από αυτό που συνήθισαν, για να πάρουν αέρα...
Αν γεννηθούμε και μεγαλώσουμε σε ένα σπίτι που είναι υγρό και μυρίζει μούχλα τότε θέλει μεγάλη προσπάθεια για να παραδεχτούμε ότι δεν μας αρέσει αυτή η μυρωδιά, ενόσω την έχουμε συνηθίσει σαν "έτσι είναι"...Το θέμα είναι ότι πιστεύουμε περισσότερο στην δυσφορία σαν δεδομένο της ζωής, παρά σαν επιλογή μας.
