Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας παιδάκια και κάτι άλλο. Έφτασα στην ηλικία που είμαι και ποτέ μα ποτέ δεν ευχαριστήθηκα το σεξ. Πάντα το έβλεπα κάτι σαν αγγαρεία... Πάντα σαν κάτι να ήθελα σε κάποιον να αποδείξω... Για να μην αναφερθώ το πόσο πίεζα τον εαυτό μου κάποιες φορές για να υπάρξει "δεύτερος γύρος". Μιλάμε για καταπίεση, όχι αστεία! Το ίδιο γινόταν και όταν λειτουργούσα σαν straight (στις αρχές) αλλά και τώρα σαν gay... Πραγματικά δεν ξέρω τι φταίει και δεν ξέρω πως θα γίνει να απολαύσω τον έρωτα... Εκείνον τον έρωτα που είχα στο μυαλό μου στην εφηβεία μου και που τελικά ποτέ μου δεν ένιωσα! Και δεν αναφέρομαι σε καρδούλες, αστεράκια, λουλουδάκια κλπ. Αναφέρομαι στο άγγιγμα, στο χάδι, στην αγκαλιά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά! Για αυτόν μόνο κατάφερα να γράψω σκέψεις τότε, χωρίς να τις βιώσω. Μάλλον ήταν αυτό που πάντα ήθελα να ζήσω σε μια ζωή που δεν έζησα μέχρι τώρα...
Θα μοιραστώ μαζί σας κάτι από τα παλιά... Από τότε ήξερα πως ΔΕΝ ΖΟΥΣΑ! Πόσα χρόνια χαμένα ρε γαμώτο...
"Πάνω που πίστευα, πως η δική μου η ζωή μέχρις εδώ ήτανε…
Πάνω που χάζευα τα δέντρα της απέναντι όχθης να διαγράφονται με τέχνη σ’ έναν κίτρινο ορίζοντα, έτσι σα σχεδιασμένα με σκληρή πένα και σινική μελάνη…
Πάνω που μόλις είχα καταφέρει να φτιάξω μια κρούστα αισιοδοξίας, για τον άλλο κόσμο γύρω απ’ το μυαλό μου…
Πάνω που είχε συννεφιάσει για τα καλά…
Ξάφνου ο ουρανός καθάρισε!
Πλημμύρισε άστρα –υπόσχεση από ψηλά πως αύριο θα έχουμε ήλιο…
Κι ήταν λιακάδα…
Ήρθε ο έρωτας!
Έτσι απρόσμενα, καθώς η ζωή βάδιζε με την ησυχία της μέσα στα σοφά και μακρινά μονοπάτια του καιρού.
…Ήταν ένας έρωτας δυνατός, σε εμβρυακή μορφή ακόμα…!
Τώρα πια η ζωή ξαναγύρισε με όλους τους οργασμούς της!
Το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου ξαναεμφανίστηκε, ύστερα από τόσο καιρό…
Ήταν όμορφη…!
Τα μαλλιά της ανέμιζαν ποιητικά προς τα πίσω…
Η μυρωδιά της γαζίας την συνόδευε σε κάθε της βήμα.
Σιωπή…
Όταν την πρωτοείδα σάστισα.
Απόρησα: «Τι ήταν αυτό το σκίρτημα που ένιωθα…;
…Κι εκείνη στόλισε την απορία μου με ένα χαμόγελο…
Με πλησίασε και το βλέμμα της με σταύρωνε συνεχώς και ανελέητα!
Κάναμε έναν περίπατο στις γραμμές του τραίνου.
…Έναν περίπατο στο άπειρο…
Έσκυψε και με φίλησε.
Γίναμε ένα - Κινήσεις τέλεια παραδομένες στο μυστήριο του έρωτα και της γλυκιάς ηδονής!
Τ’ αχυρένια σώματά μας σπαρταρούσαν γλυκά…
Αποκοιμηθήκαμε…
Ένιωθα την ανάσα της στο λαιμό μου, απόλυτά συντονισμένη στους χτύπους της καρδιάς μου!
Ο γκρίζος ουρανός ήταν σα να μας κοίταζε πίσω απ’ τα σίδερα της φυλακής του, που τον είχαμε κλείσει…!
Ξάφνου το ρολόι ακούστηκε να χτυπάει…
Δώδεκα!
Ήταν κιόλας μεσάνυχτα!
Η ωραία κοιμωμένη δίπλα μου εξαφανίστηκε!!!
Έτσι απρόσμενα όπως εμφανίστηκε…
Το μόνο πράγμα που είχα δικό της, ήταν ένα μοβ χαρτί -με τ’ όνομά της γραμμένο επάνω- που μου’ χε αφήσει…
Στο πίσω μέρος το ξανάγραψα πολλές φορές.
Τα γράμματά μου, ήταν σαν τα γράμματα παλιού καλλιγράφου που είχε γεράσει και το χέρι του έτρεμε…
Ήμουν μόνος μου.
Είχε βρέξει και η γη ανάδυε εκείνη τη γνώριμη μυρωδιά των κυπαρισσιών…
Άναψα τσιγάρο και τυλίχτηκα στους καπνούς, έτσι που φαινόμουν θαμπός και αλλιώτικος…!
Στο βάθος ασήμιζαν τα ατάραχα νερά της λίμνης…
Πονούσα πολύ…
Είναι στιγμές που ο πόνος γίνεται τόσο έντονος, που κάποτε δεν τον χωράς και βγαίνει έξω από ‘σένα…
Η φωνή αφού αντήχησε στη σιγαλιά, κουράστηκε κι ύστερα βούλιαξε στη γαλήνη του δειλινού…
…Μα ο καιρός φρονίμεψε τη λύπη μου…
Το ρολόι του χρόνου με κοίταζε κατάματα!
…Σα να μου έλεγε: «ήρθε η ώρα…»
Τα μάτια μου έγιναν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε, για να χωράει ο φόβος…!
Κρύο που έκανε…
Ένιωθα η άμμος έπινε σιγά - σιγά το αίμα μου…
Κι αμέσως ύστερα πάλι νεκρική σιωπή…
Μια κρύα φοβερή σιωπή θανάτου και τίποτ’ άλλο…!
Πέταξα ψηλά... Ψηλά στον ουράνο μαζί με τους αγγέλους!
…Τότε κατάλαβα πως υπάρχουν και Άγιοι…
Μα δεν κατεβαίνουν στη γή!
Κάθονται στον παράδεισο, καλά βολεμένοι και για το μόνο που νοιάζονται, είναι πως θα αγιάσουν παραπάνω…!
Ήταν κι εκείνη εκεί ανάμεσα τους…
Αγία ή άγγελος;
…Μα αυτή πως αποφάσισε να κατέβει στη γη έστω και για λίγο…;
Το κρυστάλλινο βλέμμα της δεν το είχα νιώσει τόσο διαπεραστικό πριν…
Με το ίδιο βλέμμα κοιτούσε και κάτι άλλους ταλαιπωρημένους και κουρελιασμένους ανθρωπάκους, οι οποίοι έμοιαζαν με κακομακιγιαρισμένους ηθοποιούς, πειναλέου και εξαθλιωμένου θιάσου, που το μόνο που είχαν ήταν άφθονες μπογιές και ένα σωρό σάπια όνειρα…
Κοιτάχτηκα φευγαλέα στον τεράστιο καθρέφτη τ’ ουρανού και τότε είδα ακκόμα έναν ταλαιπωρημένο και κουρελιασμένο ανθρωπάκο…
Ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς που δεν προσπάθησαν για τα όνειρα τους, δεν πίστεψαν στις ανησυχίες τους, δεν υπάκουσαν την ψυχή τους…, μα συμβιβάστηκανκαι καμώνονταν πως ζούσαν…(!)
Σε επόμενη ζωή όμως, θα ξέρω…"
...Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο μου αυτό, σχεδόν δεν το αναγνώρισα!!!
Που είναι εκείνος ο Μάνος προ 20ετίας? Σε πιο κελί τον έχω φημώσει κλειδωμένο;;; Φανταζόμουν τόσο όμορφο τον έρωτα εκείνη την εποχή... Μετά έφυγα από το straight κεφάλαιο, θεωρώντας πως βρήκα τον εαυτό μου επιτέλους στον gay κόσμο... Και πριν καλά καλά το καταλάβω εκείνη η αθωότητα είχε εξαφανιστεί και την θέση της είχε πάρει η κινηκότητα της εποχής, το γρήγορο και χωρίς συναισθήματα σεξ που φορά με τη φορά ήταν όλο και μεγαλήτερη αγγαρεία για μένα. Και στο ίδιο μοτίβο κινούμαι μέχρι σήμερα...
Αυτά...
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)