![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
Βασούλα έγραψε:εκείνος θα είναι ένας διαβάτης που δεν έχασε τον δρόμο του, αλλά απλά τον περπατάει με ανοιχτή καρδιά
Vaso έγραψε:Έχει μια ιερότητα η καθημερινή μας Ζωή...
Κάποιος μπορεί αυτήν την καθημερινότητα να την θεωρήσει ρουτίνα... Κινήσεις πέρα-δώθε μηχανικές... άλλοτε υποχρεωτικές, άλλοτε επιλεγμένες... Να εγκλωβίσει την ζωή μέσα σ' αυτές τις κινήσεις... ξυπνάω-εργάζομαι-διασκεδάζω-κοιμάμαι...
Κάθε μέρα είναι ένα απεριόριστο σήμερα...
Μπορεί ο νους να σταματήσει αυτό το μπρος-πίσω μεταξύ της ανάμνησης και της προσδοκίας, όταν δεν ψάχνουμε τον τρόπο να ζήσουμε, αλλά επιτρέψουμε στο σήμερα να γίνει η έκπληξη και να την καλοδεχτούμε, όπως και να έχει...
Ποιός μπορεί να ξαναγεννηθεί και να θυμάται την Υπόσχεσή του, ότι όσα βουνά και να ανέβει ή να κατέβει, όσες θάλασσες και να διασχίσει, όσες καταιγίδες ή λιακάδες και να συναντήσει στο διάβα του, εκείνος θα είναι ένας διαβάτης που δεν έχασε τον δρόμο του, αλλά απλά τον περπατάει με ανοιχτή καρδιά?
Δεν υπάρχει το αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε κάπου, παρά σαν μια ακόμα προσδοκία...
Και με προσδοκίες δεν φτάνουμε πουθενά... κάνουμε απλά κύκλους, περιορισμένοι από την αμνησία μας...
διαπιστωνω τελευταια οτι ειμαι μεσα στην γκρινια και την μουρμουρα (σαν γνησια καρκινος!!Είμαστε περαστικοί...
Αυτό είναι μια Αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει...
Το θέμα είναι τι αφήνουμε πίσω μας...
και χτες το βραδυ ξεκινησα να κανω τις δουλειες του σπιτιου γιατι ειχε γινει σαν μπουρδελο (καθολου τυχαιο!) και για πρωτη φορα τις εκανα σαν ιεροτελεστια σαν κατι που κανω με τον Εαυτο μου για τον Εαυτο μου..
Fotini έγραψε: όμως έχω ρουφήξει τόση εμπειρία και έχω διανύσει δρόμο πιο κοντά
σε Εμένα μέσα από αυτό το μέσον, να το πούμε έτσι, που λέγεται εργασία και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό
και κυρίως γιατί όντως εδώ στον φυσικό κόσμο χρειάζεται να δουλέψεις για να πάρεις κάποια χρήματα.
τις ημέρες που είμαι σε αρμονία με το μέσα μου κάθε τι που κάνω παίρνει μια μαγική αίσθηση Χαράς εσωτερικής και πληρότητας
ΜΠΕΤΤΥ έγραψε:και χτες το βραδυ ξεκινησα να κανω τις δουλειες του σπιτιου γιατι ειχε γινει σαν μπουρδελο (καθολου τυχαιο!) και για πρωτη φορα τις εκανα σαν ιεροτελεστια σαν κατι που κανω με τον Εαυτο μου για τον Εαυτο μου..
ΓΦωτεινούλα μου!!!Φωτεινή έγραψε:Μπεττούλα κάθε φορά που νοιώθω να μου βγαίνει ρουτίνα στην δουλειά
λέω όπα πήρες απόσταση από το Υπάρχω και τιμάω την Ύπαρξη μου κάθε στιγμή![]()
![]()
μια δουλειά γραφείου κάνω, για πολλούς, και για εμένα ιδιαίτερα πιο παλιά
ήταν δουλειά ρουτίνας, όμως έχω ρουφήξει τόση εμπειρία και έχω διανύσει δρόμο πιο κοντά
σε Εμένα μέσα από αυτό το μέσον, να το πούμε έτσι, που λέγεται εργασία και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό
και κυρίως γιατί όντως εδώ στον φυσικό κόσμο χρειάζεται να δουλέψεις για να πάρεις κάποια χρήματα.
τις ημέρες που είμαι σε αρμονία με το μέσα μου κάθε τι που κάνω παίρνει μια μαγική αίσθηση Χαράς εσωτερικής και πληρότητας
μπορεί αύριο να βγάζω αλλιώς τα χρήματα μου, δεν το ξέρω, για αυτή την στιγμή όμως είναι σημαντικό για εμένα
να Είμαι στην στιγμή παρών και να είναι όλο το Σύμπαν εκεί όταν για παράδειγμα αρχειοθετώ την χαρτούρα του γραφείου, αυτό για εμένα ήταν αποκάλυψη
ΥπεροχοΚι όμως! Η Ζωή δεν τσουλάει... ο χρόνος δεν περνάει, όταν κολλήσει στο μηδέν...
Κάθε μέρα είναι ένα απεριόριστο σήμερα...
Μπορεί ο νους να σταματήσει αυτό το μπρος-πίσω μεταξύ της ανάμνησης και της προσδοκίας, όταν δεν ψάχνουμε τον τρόπο να ζήσουμε, αλλά επιτρέψουμε στο σήμερα να γίνει η έκπληξη και να την καλοδεχτούμε, όπως και να έχει...
Η εμπειρία μας ποτέ δεν είναι αρνητική ή θετική, όταν τολμάμε να ολοκληρωνόμαστε μέσα της κάθε στιγμή που δεν επιτρέπουμε στην ανάσα μας να κόβεται...
Γιατί να είναι σίγουρο πια, ότι η ανάσα δεν κόβεται από μια αρνητική εμπειρία, ούτε παίρνεται από μια θετική εμπειρία...
Ποιός μπορεί να ξαναγεννηθεί και να θυμάται ότι ο Θεός είναι μέσα του και εκείνος είναι μέσα στον Θεό, ξεχνώντας τους όρους που του έθεσαν για να γίνει άνθρωπος?
Ποιός μπορεί να ξαναγεννηθεί και να θυμάται την Υπόσχεσή του, ότι όσα βουνά και να ανέβει ή να κατέβει, όσες θάλασσες και να διασχίσει, όσες καταιγίδες ή λιακάδες και να συναντήσει στο διάβα του, εκείνος θα είναι ένας διαβάτης που δεν έχασε τον δρόμο του, αλλά απλά τον περπατάει με ανοιχτή καρδιά?
Είμαστε περαστικοί...
Αυτό είναι μια Αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει...
Το θέμα είναι τι αφήνουμε πίσω μας...
Υπάρχει ο Λόγος της Αθωότητας και ο Λόγος της κατηγορίας... Και καλούμαστε να επιλέξουμε με ποιό από τα δύο θα Ζήσουμε, γιατί όσο και να κάνουμε πως δεν το ξέρουμε, η επιλογή είναι δική μας τελικά...