Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Stefanos]

[Annoula]

Γιατί αν υπάρχει έστω και μία συναισθηματική "υποψία" υποχρέωσης, τότε δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για βαθιές σχέσεις, μα ούτε για αγάπη...Να πω εδώ πως αυτό αφορά το πως έχω την ελευθερία μέσα μου και έτσι όπως την έχω βιωσει μέσα στον Εαυτό μου. Σεβαστή η δική σου άποψη, ούτε προσπαθώ να στην μεταβάλλω...Μοιράζομαι απλά, πως το νιώθω εγώ...

Παιδικότητα σημαίνει για εμένα να βλέπω τον κόσμο και την Ζωή με ανοιχτή ματιά και με εμπιστοσύνη και όχι να προσπαθώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου που είναι κατάσταση των περισσοτέρων ενηλίκων, που γίνονται σοβαροί και υπεύθυνοι χωρίς να είναι εσωτερικά ελεύθεροι...

[Ελενίτσα]

Τί να πρωτοπαραθέσω...

Απλά.... Αλήθειες!!!

[ARTYADIS]

Όχι Δημητρούλα μου, δεν θέλω αυτό φυσικά!
...Αλλά να, αυτό που λες εσύ σε τι διαφέρει από το "αφήνω το σύμπαν να κάνει το καλύτερο για μένα";

Μανούλη μου, μη μπερδεύεσαι! Άλλο πράγμα είναι να εμπιστεύεσαι την Θεία Πρόνοια, το Σύμπαν δηλ. ότι σε κάθε περίπτωση θα γίνει το καλύτερο για σένα, κι άλλο να το αφήνεις να αποφασίζει για σένα!

Το Σύμπαν, ο Θεός, βοηθάει μόνο αυτούς που βοηθούν τον Εαυτό τους!

Εσύ θα παίρνεις τις αποφάσεις σου και το σύμπαν θα είναι αρωγός! Δεν θα κάνει τη δουλειά για σένα..

Και μπορεί να μην είσαι σίγουρος για τις αποφάσεις σου από την αρχή, αλλά και ποιος θα είναι αυτός που θα σου εξασφαλίζει κάθε φορά ότι επιλέγεις το σωστό?

Η Ζωή είναι ένα ρίσκο! Και να ξέρεις ότι το σύμπαν βοηθάει τους τολμηρούς και αυτούς που δεν φοβούνται!

Γι' αυτό παίρνε εσύ αποφάσεις, ακολούθα τες χωρίς φόβο και το σύμπαν θα είναι δίπλα σου!

Στο βεβαιώνω! :lol:

[ARTYADIS]

γιατί η ευτυχία δεν μπορεί να οριστεί με την κοινωνική ανάπτυξη μόνο, αλλά κυρίως με την εσωτερική πληρότητα περισσότερο, κάτι που περνάει λίγο στα αζήτητα...

[Θοδωράκος]

Οι ρόλοι κάποτε σταματούν (ή οφείλουν να σταματήσουν) και να αρχίσουν οι σχέσεις να γίνονται πιο ελεύθερες και έτσι πιο βαθιές...

Αυτό πιστεύω πως τα λέει όλα...

Και να φέρω και ένα παράδειγμα από την προσωπική μου σχέση με τους γονείς μου. Όταν με ρωτάνε ακόμα, 27 χρονών μαντράχαλο, αν "τρώω" και αν "ντύνομαι". Αρχικά το θεωρώ πλέον προσβολή, από την άποψη ότι θεωρούν ότι είμαι μικρό παιδάκι που δεν ξέρει να φροντίσει τον εαυτό του. Βασικά, ακόμα χειρότερα, καθώς ακόμα και το βρέφος, όταν κρυώνει ή πεινάει, θα κλάψει - δηλαδή η ανάγκη για κάλυψη των βασικών αναγκών είναι έμφυτη στον άνθρωπο, αλλά παρ'όλ'αυτά αυτοί επιμένουν να θεωρούν ότι εγώ δεν την έχω, και πρέπει αυτοί να μου το υπενθυμίζουν. Μετά βέβαια αναρωτιέμαι, πόσο αρνητικό είναι αυτό ακόμα και για αυτούς, καθώς θεωρούν ότι ανέθρεψαν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν θα είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες του - γυρίζει μπούμεραγκ δηλαδή. Και επειδή ηλίθιοι δεν είναι, έχω την αίσθηση (βασικά, είμαι απόλυτα σίγουρος) ότι δεν θέλουν να είναι το παιδί τους ανεξάρτητο, να μην τους έχει ανάγκη, σε κάτι τόσο απλό και βασικό - οπότε που να μπούμε και σε θέματα συναισθηματικής και γενικότερης ανεξαρτησίας. Τέτοιο "νοιάξημο" να μου λείπει...

Άσε που όταν τους ανακοίνωσα πριν 3 χρόνια ότι μετακομίζω και φεύγω από κοντά τους, είχαμε ένα κάρο κλάμματα. Όχι γιατί ανησυχούσαν για μένα και το πως θα τα βγάζω πέρα, όχι. Για να μην τους ξεχάσω. Ότι δηλαδή με αυτήν μου την κίνηση τους απέρριπτα. Και εκεί κατάλαβα το "συναισθηματικό χρέος" που ήθελαν να μου δημιουργήσουν απέναντί τους: ότι κάνουμε ό,τι κάνουμε για σένα, ούτως ώστε "να..." ή "να μην...".

Η οικογένεια έχει την θαλπωρή της, ναι. Η οποία και εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, μέχρι την ενηλικίωση. Να έχει ο νέος άνθρωπος ένα ασφαλές περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Αλλά μετά αυτή η θαλπωρή γίνεται φυλακή.

Το λιμάνι χρειάζεται να είναι ασφαλές για να χτιστεί το καινούργιο πλοίο, να δοκιμάσει τον εαυτό του στις προκλήσεις της θάλασσας, να κάνει στην αρχή κάποιες διστακτικές βόλτες στις γύρω παραλίες, ίσως και να γυρίσει πληγωμένο πίσω στις πρώτες του δυσκολίες. Άλλα σκοπός του πλοίου είναι να ανοιχτεί στον ωκεανό, να ανοίξει τα πανιά του και να σαλπάρει ελεύθερο για όπου θέλει αυτό. Και αν στο μυαλό του καπετάνιου είναι ότι πρέπει να γυρίζει ξανά και ξανά πίσω στο λιμάνι, τότε δεν θα ξανοιχτεί σε μακρινούς τόπους, αλλά θα πηγαίνει εκεί κοντά, χάνοντας την ευκαιρία να εξερευνήσει μακρινούς τόπους, χάνοντας την ευκαιρία να βρει τον δικό του προορισμό, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη μεριά του χάρτη.

[Ιωαννάκι]

Θοδωρακο μου

Και αν στο μυαλό του καπετάνιου είναι ότι πρέπει να γυρίζει ξανά και ξανά πίσω στο λιμάνι, τότε δεν θα ξανοιχτεί σε μακρινούς τόπους, αλλά θα πηγαίνει εκεί κοντά, χάνοντας την ευκαιρία να εξερευνήσει μακρινούς τόπους, χάνοντας την ευκαιρία να βρει τον δικό του προορισμό, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη μεριά του χάρτη.

Ετσι είναι, πολύ όμορφα το έθεσες

[Ταρούλα]

Η ερμηνεία που δίνω εγώ στην λέξη "αθωώνω" είναι μόνο αυτή η αναγκαία κατάσταση που χρειάζεται να περάσει ένας ενήλικας για να αναπτυχθεί πάνω από τα οικογενειακά, θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα, βρίσκοντας πιο αυθεντικά κομμάτια μέσα στον Εαυτό του...Για να το κάνει αυτό πρέπει να "δικάσει" πρώτα αυτά τα οικογενειακά, θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα, και να επιλέξει ο ίδιος τον Δρόμο του, χωρίς ενοχές, αλλιώς δεν θα είναι αρμονικός με τον Εαυτό του,

Τους είχα πει "σας δίνω ότι καλύτερο μπορώ, αλλά σας λέω επίσης όταν ενηλικιωθείτε νοητικά, να ξεχάσετε ότι σας έχω πει και να χαράξετε τον δικό σας δρόμο, σαν ελεύθερα όντα"...Οι ρόλοι κάποτε σταματούν (ή οφείλουν να σταματήσουν) και να αρχίσουν οι σχέσεις να γίνονται πιο ελεύθερες και έτσι πιο βαθιές...Γιατί αν υπάρχει έστω και μία συναισθηματική "υποψία" υποχρέωσης, τότε δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για βαθιές σχέσεις, μα ούτε για αγάπη...

Βασούλα μου
Θοδωρή μου

[AMALIA]

Βασουλα..

Θοδωρακο..

[Βικούλα]

Βασούλα
Θοδωράκο

[Μάνος]

Και εγώ είμαι της άποψης ότι όταν χρειάζεται να δουλέψεις θα κάνεις τα πάντα, το θέμα είναι ότι όσο ζεις κοντά στους γονείς σου, αυτό το "πάντα" περνάει από λογοκρισία και επίκριση συνήθως...Έτσι δεν έχεις και πολλά περιθώρια επιλογών στον τόπο σου, γιατί πολύ νέοι άνθρωποι δεν αντέχουν αυτήν ΄την υποτιμητική ματιά του γονιού "τι γκαρσόνι θα γίνεις?"

Πόσο αλήθεια!!!
Βασούλα μου

Το θέμα είναι ότι όπου και να φτάσει το παιδί-ενήλικας, δεν είναι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία δεν μπορεί να οριστεί με την κοινωνική ανάπτυξη μόνο, αλλά κυρίως με την εσωτερική πληρότητα περισσότερο, κάτι που περνάει λίγο στα αζήτητα...

Αυτό!!!!

Το Σύμπαν, ο Θεός, βοηθάει μόνο αυτούς που βοηθούν τον Εαυτό τους!

Εσύ θα παίρνεις τις αποφάσεις σου και το σύμπαν θα είναι αρωγός! Δεν θα κάνει τη δουλειά για σένα..

Και μπορεί να μην είσαι σίγουρος για τις αποφάσεις σου από την αρχή, αλλά και ποιος θα είναι αυτός που θα σου εξασφαλίζει κάθε φορά ότι επιλέγεις το σωστό?

Η Ζωή είναι ένα ρίσκο! Και να ξέρεις ότι το σύμπαν βοηθάει τους τολμηρούς και αυτούς που δεν φοβούνται!

Γι' αυτό παίρνε εσύ αποφάσεις, ακολούθα τες χωρίς φόβο και το σύμπαν θα είναι δίπλα σου!

Στο βεβαιώνω! :lol:

Δημητρούλα μου γλυκιά, τι υπέροχη απάντηση που πήρα!!! Πολλά αευχαριστώ!!!

[Μάνος]

Και αν στο μυαλό του καπετάνιου είναι ότι πρέπει να γυρίζει ξανά και ξανά πίσω στο λιμάνι, τότε δεν θα ξανοιχτεί σε μακρινούς τόπους, αλλά θα πηγαίνει εκεί κοντά, χάνοντας την ευκαιρία να εξερευνήσει μακρινούς τόπους, χάνοντας την ευκαιρία να βρει τον δικό του προορισμό, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη μεριά του χάρτη.

Θοδωρή μου γλυκιέ

[Έφη]

Οι ρόλοι κάποτε σταματούν (ή οφείλουν να σταματήσουν) και να αρχίσουν οι σχέσεις να γίνονται πιο ελεύθερες και έτσι πιο βαθιές...

χάνοντας την ευκαιρία να βρει τον δικό του προορισμό, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη μεριά του χάρτη.

Bασούλα

Θοδωράκο

[lazaros]

Α πολύ ωραία συζήτηση...

Βασούλα..

Θοδωράκο...

[Ellaki]

Θοδωράκο

Δημητρούλα