Ας το έχουμε κατά νου, στους δύσκολους καιρούς που έρχονται...
Το σύμπαν μας δίνει ήδη μηνύματα για επιστροφή στην Φύση, στην Φύση μας...
Το σίγουρο είναι ότι το "μαζί" θα διευκολύνει την εμπειρία μας, αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι να εγκαταλείψουμε την καφετιέρα (μ' ακούς Μπεττούλα?) και το μαλακό κρεββάτι μας...
Ίσως να μην είναι καθαρή επιλογή μας ένας τέτοιος τρόπος ζωής, σαφώς!
Χρειάζεται όμως να αφουγκραστούμε την στιγμή που χρειάζεται αυτό να συμβεί, για να αποφύγουμε τις ελπίδες ότι όλα θα φτιάξουν, δίνοντας περιθώρια στο σύστημα να μας αφαιρεί συνεχώς προνόμια ελευθερίας...
Για κάποιους η Ζωή είναι συνώνυμη με τις ανέσεις και το θεωρώ φυσιολογικό, ενόσω το σύστημα το θεωρεί απαραίτητο και εκεί ποντάρει...
Το φυσιολογικό με το απαραίτητο έχει εκείνη την διαφορά της αυτάρκειας και της ανεξαρτητοποίησης του "μπορώ με αυτά, αλλά μπορώ και χωρίς αυτά"...
Η στροφή προς έναν, πιο φιλικό προς την Ζωή και τον Άνθρωπο, τρόπο διαβίωσης έχει κριθεί πια απαραίτητη...
για δέστε...
31χρονη ζει σαν ερημήτισσα στο δάσος!
Η Claire Dunn ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας όταν αποφάσισε να αφήσει τα πάντα πίσω της στην πόλη και να ζήσει για 1 ολόκληρο χρόνο σαν ερημήτισσα στα αυστραλιανά δάση. Χωρίς να πάρει μαζί της τίποτα που να της θυμίζει πολιτισμό κατάφερε να επιβιώσει τρώγοντας γάτες, νυχτερίδες και φίδια, έφτιαξε το δικό της καταφύγιο με κλαδιά και φύλλα και άναψε τη φωτιά της με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, τρίβοντας πέτρες ή ξύλα και προσπαθώντας να παράγει έστω μια σπίθα.
«Η δυσκολία ήταν μεγάλη στην αρχή αλλά μετά από έναν μήνα είχα μάθει τα βασικά για την επιβίωσή μου. Ήξερα τι θα φάω, πώς θα το μαγειρέψω αλλά και πού θα το βρω. Δυσκολεύτηκα με τη βροχή γιατί τα καταλύματά μου ήταν από κλαδιά και φύλλα και γέμιζαν υγρασία και νερά. Έφτιαξα καλάθια μόνη μου με κλαδάκια και ίνες δέντρων για να ψαρεύω στα ποτάμια, ενώ χρησιμοποιούσα ως δόλωμα κρέας από πτηνά ή έντομα και σκουλήκια», λέει η ίδια.
Η εμπειρία της αυτή κράτησε έναν χρόνο και τώρα προετοιμάζει το βιβλίο της σχετικά με αυτό το δύσκολο ταξίδι που έκανε στα δάση της Αυστραλίας. Η αλήθεια είναι, όπως λέει και η ίδια, ότι πέρασε δύσκολα αλλά δυσκολεύτηκε επίσης πολύ να προσαρμοστεί πάλι στη ζωή της πόλης. «Έγινα κλειστοφοβική και δεν μπορώ πια να μένω μέσα σε τέσσερις τοίχους», επισημαίνει.
http://perierga.gr/2014/06/%CE%B6%CE%B5 ... %BF%CF%82/" onclick="window.open(this.href);return false;
