ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ....

[Vasoula]

Να ξεκινήσουμε από την Αρχή…

Νομίζω ότι λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν μια αλλαγή επί της Ουσίας τους… Η αλλαγή έχει γίνει ανάγκη εξωτερική, περισσότερο από ποτέ, τούτην την εποχή…

Η ανατροπή των καταστάσεων αντιμετωπίζεται σαν ένα θαύμα που πρέπει να γίνει, χωρίς εμείς να αλλάξουμε ανατρεπτικά τις καταστάσεις πρώτα μέσα μας…

Το πιο απλό πράγμα είναι να ανοίξουμε την Καρδιά μας και να επικοινωνήσουμε με τον Κόσμο του Παιδιού, χωρίς προκαταλήψεις...
Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι το παιδί δεν έχει λογική και γι' αυτό φοβούνται τον αυθορμητισμό του. Έτσι φοράνε την μάσκα του σοβαρού ενήλικα, που έχει λογική και μπορεί να διαχειρίζεται τα θέματά του, μπορεί να δίνει συμβουλές και να θέτει όρια...

Το παιδί θυμώνει, αλλά με έναν μαγικό τρόπο, μετά ξεχνάει τον θυμό του, δεν κρατά επιφυλάξεις, είναι ξανά έτοιμο να μπει στο παιχνίδι με αυτόν που τσακώθηκε... Δεν υπάρχει μέσα του η ανάγκη της μνησικακίας...

Το παιδί δεν φοβάται να μείνει μόνο του, ο Εαυτός του τού προσφέρει πολλά πεδία προς εξερεύνηση στο σώμα του, στο περιβάλλον του...

Το παιδί θλίβεται, αλλά με έναν μαγικό τρόπο, μπορεί να αφεθεί και στο γέλιο... Μπορεί να κλαίει και να γελάει συγχρόνως, χωρίς να νιώθει ότι κάνει κάτι περίεργο...

Το παιδί πειραματίζεται με το νέο, μπορεί αθώα να ζωγραφίσει στο χαρτί και να περάσει τα χρώματα και στο σαλόνι... Δεν έχει όρια, ούτε θεωρεί κάτι υλικό αξιότερο από τον ενθουσιασμό του… Δεν ξέρει να κάνει ανισόρροπες ανταλλαγές… Συναίσθημα με ύλη…

Το παιδί έχει μια υγιή περιέργεια, ερευνά τα πάντα που το περιβάλλουν, χωρίς την αίσθηση του κινδύνου ή του απαγορευμένου, δεν έχει καν την αίσθηση του λάθους και της αποτυχίας, ζει τα συναισθήματα του εκείνη την στιγμή, δεν τα φυλάει για αργότερα, δεν τα καταχωνιάζει...

Το παιδί έχει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, θα εκφράσει αυτό που νιώθει, είτε σαν δυσαρέσκεια, είτε σαν ευχαρίστηση, χωρίς να σκέφτεται ότι μπορεί να παρεξηγηθεί...

Το παιδί ζηλεύει με έναν αθώο τρόπο και δεν ντρέπεται να το εκφράσει... Εντυπωσιάζεται από το κάθε τι και ενθουσιάζεται από το κάθε τι και θέλει να δοκιμάσει αυτό που κάνει ένας άλλος, χωρίς ενοχές...

Το παιδί είναι έτοιμο να μοιραστεί τα πάντα, δεν έχει την αίσθηση του "δικού μου", ούτε την έννοια της συσσώρευσης, δεν έχει καμία γνώση στο ότι μπορεί να του λείψει το οτιδήποτε αύριο, εμπιστεύεται με έναν μαγικό τρόπο, το τώρα και νιώθει αύταρκες μέσα σ' αυτό...

Από το παιδί λείπουν συναισθήματα όπως μίσος, φθόνος, φόβος, ντροπή... Λείπουν οι ερμηνείες των ενοχών και των τύψεων, της ηθικής και της ανηθικότητας, του καλού και του κακού, του αρσενικού και του θηλυκού, του αρνητικού και του θετικού...

Από το παιδί λείπει η αίσθηση του εξωτερικού θεού, γιατί τούτο το Θείο πεδίο ζει μέσα του ζωντανό και αυτούσιο, δεν έχει ανάγκη να πιστέψει κάπου, ούτε να ελπίζει... δεν έχει ανάγκη να σώσει κανέναν, ούτε να επικρίνει κανέναν, δεν μπορεί να νιώσει διαχωρισμό σε θρησκείες, χρώμα και φυλή...

Και αφού όλα αυτά είναι ο μαγικός Κόσμος του Παιδιού, ο ενήλικας αποφασίζει να διαμορφώσει τούτον τον κόσμο, ώστε να ταιριάζει με τον δικό του... Σοβαρό και πειθαρχημένο νοητικά, χαώδη συναισθηματικά, ανύπαρκτο πνευματικά...
Τον κόσμου του που έχει πόλεμο, μνησικακία, φόβο, φθόνο, κατάθλιψη, οργή, επιφύλαξη, ντροπή, ενοχές, δειλία, θρησκεία, φυλή, πατρίδα, όρια και θεό με ονοματεπώνυμο...

Έτσι αρχίζει η εκπαίδευση του νέου ανθρώπου στον Υλικό Κόσμο... Τούτη η εκπαίδευση μαθαίνει το παιδί να γίνεται άνθρωπος και να εξαρτάται από την αποδοχή των άλλων, ξεχνώντας τον Εαυτό του και τον Θεό μέσα του...

Από εκεί και πέρα, όλα είναι γνωστά πια...

Kατά 90% το συναίσθημα είναι αναμνηστικό και προέρχεται από παιδικά τραύματα…

Δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε εκείνη την στιγμή τα συναισθήματά μας, πάντα μπαίνουν προσχήματα για να μην τα νιώσουμε, αφού για πολλά χρόνια δεν επιτρέψαμε στον Εαυτό μας να είναι αληθινός...

Είναι σαν μια δεδομένη κατάσταση αυτό, που γίνεται άμεσα χωρίς να το πάρουμε είδηση...

Είναι πολύ δυνατή η συναισθηματική μνήμη του φόβου και αυτή ελέγχει τον ενήλικα...

Φοβάται μήπως δεν είναι καλός άνθρωπος, μήπως κάνει λάθος, μήπως δεν τον αποδεχτούν, μήπως τιμωρηθεί... Και αυτό κυριαρχεί, όταν πάει να νιώσει την Καρδιά του... Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να εγκαταλείψουμε την εκπαίδευσή μας και να ξεκινήσουμε από την Αρχή της Αθωότητας...

Από τον ενήλικα λείπει η ανεμελιά του τώρα... γιατί εκπαιδεύτηκε με σκληρό τρόπο να γίνει άνθρωπος και φοβάται να εγκαταλείψει τούτην την εκπαίδευση, αφού γι' αυτήν έχασε τα πάντα... Μέσα στο μυαλό του ενήλικα, έχει καταγραφεί ότι όλα αυτά που έχασε δεν ήταν καλά για να τα διατηρήσει, αφού εκείνοι που γνώριζαν περισσότερα από αυτόν, του επέβαλλαν έναν άλλον τρόπο να ζει...

Μεταξύ της παιδικότητας και της νέας κατάστασης, υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση ότι εκείνοι οι εκπαιδευτές του ήξεραν περισσότερα, οπότε το καλό είναι να τους ακούει, για να μην γίνεται επισφαλής η επιβίωσή του...

Ο ενήλικας έχει επιφυλάξεις για την παιδικότητα... Λόγω της εκπαίδευσής του την θεωρεί κάτι κακό, για το οποίο βιάστηκε σε όλα του τα επίπεδα για να το αλλάξει...

Ενώ θα ήταν απλό να μάθαινε πως θα είναι αποτελεσματικός, διατηρώντας την αθωότητα και τις θείες του ποιότητες…

Οι γονείς θα ήταν πιο αποτελεσματικοί εκπαιδευτές, αν οι ίδιοι είχαν σαν κίνητρο να μην βάλουν τον παιδί τους στον κόσμο τους, αλλά να του δείξουν τον Κόσμο, διευρύνοντας τα όρια της Ύλης και του Πνεύματος...

Αν δεν μας αρέσει τούτος ο κόσμος, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι να αλλάξουμε εμείς, ο καθένας από εμάς… Η μόνη περίπτωση να γίνει αυτό, είναι να θυμηθούμε εκείνες τις αρχέγονες ποιότητες, εγκαταλείποντας τον φόβο που μας απομάκρυνε από τον αληθινό μας Εαυτό και την ουσιώδη Αγάπη, και αυτούς που, μέσω του εκφοβισμού, μας υποχρέωσαν να γίνουμε κάτι άλλο, από αυτό που είμαστε, χωρίς εκείνη την διάθεση να μάθουν από το Παιδί έναν νέο Κόσμο…

Αντί να μάθουμε την Αλήθεια από τον Κόσμο του Παιδιού, του δείξαμε το ψέμα του κόσμου του ενήλικα... Πάντα με αγάπη το κάναμε… Όμως είναι καιρός να σκεφτούμε που πήγε τελικά αυτή η αγάπη?

Φυσικά κανένας γονιός δεν θα παραδεχτεί ότι δεν αγαπάει τα παιδιά του, και ούτε χρειάζεται να το παραδεχτεί...
Αρκεί να ρίξει μια πιο προσεχτική ματιά στον κόσμο του και να δει αν του αρέσει αυτό που είναι ο κόσμος του... Αν δεν του αρέσει, ας καταφέρει να διακρίνει που εκείνος ο ίδιος απλά τον συνέχισε, έστω και χωρίς να του αρέσει και πόσο αδύναμος νομίζει ότι είναι, για να κάνει μια αλλαγή μέσα του, ενόσω περιμένει στωικά να αλλάξουν οι άλλοι έξω του...

Δεν είναι κακό να ζητάμε συγνώμη... όχι γι' αυτό που κάναμε, αλλά γι' αυτό που συνεχίσαμε, χωρίς να μπούμε στην διαδικασία να νιώσουμε, αν μας αρέσει εντέλει...Αν δεν "καταπίναμε" έτσι αμάσητα το καλό και το κακό, τα δόγματα, τις πεποιθήσεις και τα "απαγορεύεται"...

Πάντα υπάρχει χρόνος…

[Ταρούλα]

Φοβάται μήπως δεν είναι καλός άνθρωπος, μήπως κάνει λάθος, μήπως δεν τον αποδεχτούν, μήπως τιμωρηθεί... Και αυτό κυριαρχεί, όταν πάει να νιώσει την Καρδιά του... Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να εγκαταλείψουμε την εκπαίδευσή μας και να ξεκινήσουμε από την Αρχή της Αθωότητας...

Αν δεν μας αρέσει τούτος ο κόσμος, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι να αλλάξουμε εμείς, ο καθένας από εμάς… Η μόνη περίπτωση να γίνει αυτό, είναι να θυμηθούμε εκείνες τις αρχέγονες ποιότητες, εγκαταλείποντας τον φόβο που μας απομάκρυνε από τον αληθινό μας Εαυτό και την ουσιώδη Αγάπη, και αυτούς που, μέσω του εκφοβισμού, μας υποχρέωσαν να γίνουμε κάτι άλλο, από αυτό που είμαστε, χωρίς εκείνη την διάθεση να μάθουν από το Παιδί έναν νέο Κόσμο…

[Giotoula]

Πόσο Αλήθεια!...

[Βικούλα]

[eirini]

Και αφού όλα αυτά είναι ο μαγικός Κόσμος του Παιδιού, ο ενήλικας αποφασίζει να διαμορφώσει τούτον τον κόσμο, ώστε να ταιριάζει με τον δικό του... Σοβαρό και πειθαρχημένο νοητικά, χαώδη συναισθηματικά, ανύπαρκτο πνευματικά...
Τον κόσμου του που έχει πόλεμο, μνησικακία, φόβο, φθόνο, κατάθλιψη, οργή, επιφύλαξη, ντροπή, ενοχές, δειλία, θρησκεία, φυλή, πατρίδα, όρια και θεό με ονοματεπώνυμο...

Δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε εκείνη την στιγμή τα συναισθήματά μας, πάντα μπαίνουν προσχήματα για να μην τα νιώσουμε, αφού για πολλά χρόνια δεν επιτρέψαμε στον Εαυτό μας να είναι αληθινός...

Είναι σαν μια δεδομένη κατάσταση αυτό, που γίνεται άμεσα χωρίς να το πάρουμε είδηση...

Είναι πολύ δυνατή η συναισθηματική μνήμη του φόβου και αυτή ελέγχει τον ενήλικα...

Φοβάται μήπως δεν είναι καλός άνθρωπος, μήπως κάνει λάθος, μήπως δεν τον αποδεχτούν, μήπως τιμωρηθεί... Και αυτό κυριαρχεί, όταν πάει να νιώσει την Καρδιά του... Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να εγκαταλείψουμε την εκπαίδευσή μας και να ξεκινήσουμε από την Αρχή της Αθωότητας...

Μεταξύ της παιδικότητας και της νέας κατάστασης, υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση ότι εκείνοι οι εκπαιδευτές του ήξεραν περισσότερα, οπότε το καλό είναι να τους ακούει, για να μην γίνεται επισφαλής η επιβίωσή του...

Αν δεν μας αρέσει τούτος ο κόσμος, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι να αλλάξουμε εμείς, ο καθένας από εμάς… Η μόνη περίπτωση να γίνει αυτό, είναι να θυμηθούμε εκείνες τις αρχέγονες ποιότητες, εγκαταλείποντας τον φόβο που μας απομάκρυνε από τον αληθινό μας Εαυτό και την ουσιώδη Αγάπη, και αυτούς που, μέσω του εκφοβισμού, μας υποχρέωσαν να γίνουμε κάτι άλλο, από αυτό που είμαστε, χωρίς εκείνη την διάθεση να μάθουν από το Παιδί έναν νέο Κόσμο…

[Μάνος]

Βασούλα μου
Μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα...

[Vasoula]

Μάνο μου, εσένα σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα μόνο που τα διαβάζεις...
Σκέψου εμένα που τα βιώνω κιόλας μέσα από την θεραπεία...

και μετά...η γιορτή της μητέρας σου λέει σήμερα...

και μια μητέρα είπε στο φβ "δεν μπορεί να μην αγαπάμε τα παιδιά μας, 9 μήνες τα κουβαλάμε στην κοιλιά μας"

τι να της πεις τώρα αυτής? Άσε σου λέω, από όπου και να το πιάσεις το θέμα, πληγώνει και τούτη η πληγή βρωμάει...

Τραγικό να διαπιστώνεις ότι έκανες άνιση ανταλλαγή (σαν παιδί), τραγικό να παραδέχεσαι ότι ικανοποίησες μόνο τον εγωισμό σου (σαν γονέας)...

Όμως δεν πάει άλλο να μην μιλάω...Ο κόσμος δεν πάει πιο κάτω σε αθλιότητα...Ή θα σηκωθούμε όλοι προς τον θεό, ή θα σερνόμαστε στα σκοτάδια, που όσο πάνε και πυκνώνουν...Έχουν πολλά σχέδια για εμάς οι επιτήδειοι...

και η Ελεύθερη Βούληση χάνεται σαν νερό σε τρύπιο ασκί...

[Δωρουλα]

Δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε εκείνη την στιγμή τα συναισθήματά μας, πάντα μπαίνουν προσχήματα για να μην τα νιώσουμε, αφού για πολλά χρόνια δεν επιτρέψαμε στον Εαυτό μας να είναι αληθινός...

Είναι σαν μια δεδομένη κατάσταση αυτό, που γίνεται άμεσα χωρίς να το πάρουμε είδηση...

Είναι πολύ δυνατή η συναισθηματική μνήμη του φόβου και αυτή ελέγχει τον ενήλικα...

Φοβάται μήπως δεν είναι καλός άνθρωπος, μήπως κάνει λάθος, μήπως δεν τον αποδεχτούν, μήπως τιμωρηθεί... Και αυτό κυριαρχεί, όταν πάει να νιώσει την Καρδιά του... Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να εγκαταλείψουμε την εκπαίδευσή μας και να ξεκινήσουμε από την Αρχή της Αθωότητας...

Από τον ενήλικα λείπει η ανεμελιά του τώρα... γιατί εκπαιδεύτηκε με σκληρό τρόπο να γίνει άνθρωπος και φοβάται να εγκαταλείψει τούτην την εκπαίδευση, αφού γι' αυτήν έχασε τα πάντα... Μέσα στο μυαλό του ενήλικα, έχει καταγραφεί ότι όλα αυτά που έχασε δεν ήταν καλά για να τα διατηρήσει, αφού εκείνοι που γνώριζαν περισσότερα από αυτόν, του επέβαλλαν έναν άλλον τρόπο να ζει...

Μεταξύ της παιδικότητας και της νέας κατάστασης, υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση ότι εκείνοι οι εκπαιδευτές του ήξεραν περισσότερα, οπότε το καλό είναι να τους ακούει, για να μην γίνεται επισφαλής η επιβίωσή του...

Ο ενήλικας έχει επιφυλάξεις για την παιδικότητα... Λόγω της εκπαίδευσής του την θεωρεί κάτι κακό, για το οποίο βιάστηκε σε όλα του τα επίπεδα για να το αλλάξει...

Ενώ θα ήταν απλό να μάθαινε πως θα είναι αποτελεσματικός, διατηρώντας την αθωότητα και τις θείες του ποιότητες…

και μια μητέρα είπε στο φβ "δεν μπορεί να μην αγαπάμε τα παιδιά μας, 9 μήνες τα κουβαλάμε στην κοιλιά μας"

τι να της πεις τώρα αυτής? Άσε σου λέω, από όπου και να το πιάσεις το θέμα, πληγώνει και τούτη η πληγή βρωμάει...

Τραγικό να διαπιστώνεις ότι έκανες άνιση ανταλλαγή (σαν παιδί), τραγικό να παραδέχεσαι ότι ικανοποίησες μόνο τον εγωισμό σου (σαν γονέας)...

[Βικούλα]

[eirini]

Tα γλυκά και οι τούρτες για τη γιορτή της μητέρας παν κι έρχονται..... άσε τα κατεβατά από ευχές και συγγνώμες στη μανούλα και ευχαριστίες που τους ανέχονται...
Τώρα θα τα βάλω κι εγώ τα κλάμματα....

Τραγικό να διαπιστώνεις ότι έκανες άνιση ανταλλαγή (σαν παιδί)

[Stefanos]

Αχ Βασούλα μου

[nondas]

Βασούλα μου πόσο δίκιο έχεις

Δυστυχώς η κατάσταση συνεχίζεται και συνεχίζεται.........

[Ταρούλα]

[eirini]

τι εννοούμε άνιση ανταλλαγη?

[Fotinoula]

Βασούλα μου

παιδάκια γλυκά

Όμως δεν πάει άλλο να μην μιλάω...Ο κόσμος δεν πάει πιο κάτω σε αθλιότητα...Ή θα σηκωθούμε όλοι προς τον θεό, ή θα σερνόμαστε στα σκοτάδια, που όσο πάνε και πυκνώνουν...Έχουν πολλά σχέδια για εμάς οι επιτήδειοι...

Ειρηνούλα είναι άνιση ανταλλαγή να δίνεις από την Ψυχή σου,
για να πάρεις ασφάλεια, επιβίωση, ψίχουλα δήθεν αγάπης