Η ζωή μου...η ζωή μας! Μέρος Β'

[Vasoula]

όχι από το ιδιο, το 3ο ... :roll:

μμμ γράφω εγώ και θα δείξει

[galazia_sfaira]

σε πειράζω!!!!!!!
Πειράζει;

[Vasoula]

[Vasoula]

Αναλύοντας την σχέση με τον εαυτό μου, βρίσκω τις αληθινές μου αξίες!
3ο ενεργειακό κέντρο

Ο ΄Ηχος της σφαίρας από τον πλανήτη Ουρανό, ενεργοποιούσε στην συνείδηση
την θέληση που θα βοηθούσε στην ανατροπή των βολικών καταστάσεων, αυτές που την κάνουν να επαναπαύεται και να «κοιμάται». Την συνείδηση που νομίζει ότι είναι ένας μικρός περιορισμένος εαυτός, μέσα στο το ηλιακό της πλέγμα, που αντιστοιχεί στο 3ο κέντρο!

Η αντιστοιχία του με το αστρικό πεδίο ήταν μόνο μια περιοριστική συναισθηματική μνήμη με την οποία ο άνθρωπος διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του και την μοίρα του, μέσα από τα φαντάσματα του παρελθόντος, που θέλοντας να την αφήσει έξω από την επιρροή του, την ονόμασε «κάρμα», δίνοντας της συμπαντικές προεκτάσεις.

Ο Ουρανός είχε εκείνες τις ιδιότητες, που μπορούσε να μετατρέψει τον ήχο της 3ης θεϊκής σφαίρας στην ενεργειακή δόνηση που έχει η δυναμική της ανατροπής των παγιωμένων συναισθηματικών μπλοκαρισμάτων και να οδηγήσει τον άνθρωπο στο γκρέμισμα των ορίων μεταξύ της συνείδησής του και της ψυχής του, δρώντας καταλυτικά προς την ένωσή τους.

Οι πεποιθήσεις και τα βιώματα του ανθρώπου, αυτά που εφάρμοζαν την πλαστή συμπεριφορά προς το εξωτερικό περιβάλλον του, συνηχούσαν με την 3η σφαίρα, μέσα από τις πλανητικές δονήσεις του Ουρανού κάνοντας σημαντικά ρήγματα στο συνειδησιακό τοίχος, αφήνοντας χώρο στην ψυχή να ανέβει στην «επιφάνεια» και να δράσει με ορμή γεμίζοντας την με τις πραγματικές της αξίες.

Ο άνθρωπος άρχισε να επεξεργάζεται τον εαυτό του και να διευρύνει την αντίληψή του για το περιορισμένο του μέρος που όριζε σαν συνείδηση. Ανακάλυψε πως η λογική αυτού του συνειδητού μέρους χειριζόταν μέσα από μία «υπόγεια στοά» την ζωή του, δημιουργώντας και παραπετάσματα που δεν του επέτρεπαν να έχει τον πλήρη έλεγχο αυτής.

Αυτό το περιορισμένο λογικό ον, όταν έμενε μόνο του, γινόταν θηρίο, ψάχνοντας διεξόδους για να εκτονώσει τον χείμαρρο συναισθημάτων που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Ζήλεια και θυμός, μίσος και ενοχές χαρακτηρίστηκαν «αρνητικά» και κρύφτηκαν στο υποσυνείδητο,

Μέσα από το νοητικό επίπεδο, οι γνώσεις του άρχισαν να ανατρέπουν την εικόνα που είχε για τον εαυτό του και προσπάθησε να ταυτιστεί με ένα τέλειο ον, που για να φτάσει στο «δονητικό» ύψος του, χρειαζόταν απαραίτητα την σύνδεση με την ψυχή του, γκρεμίζοντας πεποιθήσεις χρόνων.

Η αναγνώριση του βαθύτερου είναι του ανθρώπου έπρεπε να στηριχτεί και στο φυσικό του περιβάλλον. Η αντίληψή του για την ζωή μέσα σε ένα φυσικό σώμα ήταν γεμάτη δεισιδαιμονίες και παραδόσεις, που μετέφερε από γενιά σε γενιά, δια μέσου των αιώνων, ζώντας μέσα σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Ο αστρικός κόσμος των ονείρων του έχτιζε και την φυσική του ζωή, μεταφέροντας σε πράξεις μια αλληλουχία γεγονότων που δεν μπορούσε να εξηγήσει και γι’ αυτό τα φοβόταν.

Η ανάγκη του ανθρώπου να διερευνήσει αυτόν τον φόβο, χρειαζόταν να περάσει από την επεξεργασία της ατομικότητας που του έβαζε τα εξωτερικά όρια της διαφοροποίησης από το σύνολο της ανθρωπότητας και του γκρέμιζε τα εσωτερικά όρια της ομοιότητας με τον θεό. Προτού καταφέρει να τεκμηριώσει την γνώση του ότι όλα είναι ένα μέσα στον θεϊκό ποταμό, έπρεπε να ερευνήσει την μοναδικότητά του μέσα από ένα σύνολο ενεργειακών δονήσεων και να ανακαλύψει την αλληλεπίδραση των ταλαντώσεων που ξεκινούσαν από εκείνον προς το εξωτερικό του περιβάλλον.

Χρειαζόταν να ανακαλύψει τα μέρη εκείνα του εαυτού του που δρούσαν μέσα του ανεμπόδιστα, αφού η άγνοια γι’ αυτά δεν του επέτρεπε την μεγαλύτερη επεξεργασία τους. Οι μνήμες από βιώματα και ασυνείδητα πρότυπα λειτουργούσαν αόρατα, έχοντας ρίζα μέσα στα ίδια τα κύτταρά του, θεσπίζοντας τους «νόμους» της ζωής του.

Η αόριστη μνήμη της διαχωρισμένης ύπαρξης του, τον οδηγούσε στην αναζήτηση της ενότητας, για να απαλύνει το «σκληρό» συναίσθημα της μοναξιάς, που κέντριζε το βαθύτερο σκοτεινό του σημείο.

Ανακαλύπτοντας ότι ο εαυτός του δεν ήταν το περιορισμένο μέρος της συνείδησης που αναγνώριζε στην επιφανειακή του πραγματικότητα, ο άνθρωπος ζήτησε να γνωρίσει την αλυσιδωτή αντίδραση αυτού του «αόρατου» μέρους του, σε σχέση με τους άλλους και να βρει τα συναισθήματα που δρούσαν στο βάθος. ‘ Ετσι «κατέβηκε» ένα σκαλί, για να φτάσει στο 2ο κέντρο και να ερευνήσει την ανώριμη συμπεριφορά του, που τον απομάκρυνε από την αυθεντικότητά του.

[margaritarenia]

Σ αγαπω................

[Vasoula]

το νιώθω...

[Δωρουλα]

Μμμμμμμ!πολύ μου αρέσει......!τα άλλα κέντρα???? 8)

[Vasoula]

Αναζητώ αρμονία στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, ωριμάζω σεξουαλικά, είμαι ασφαλής μέσα στον εαυτό μου
2ο ενεργειακό κέντρο

Ο ΄Ηχος της σφαίρας από τον πλανήτη Πλούτωνα, ενεργοποιούσε την αντίδραση του ανθρώπου στις κυτταρικές του μνήμες και την ανάγκη να περάσει πάνω από το συλλογικό ασυνείδητο, ερμηνεύοντας τα ασυνείδητα πρότυπα και τα καρμικά γεγονότα που εμπόδιζαν την εσωτερική του πνευματική ανέλιξη, μέσα από το 2ο κέντρο.

Η ανάπτυξη του συναισθηματικού του κόσμου προσπαθούσε να βρει διεξόδους μέσα από την αλληλεπίδραση με τους άλλους. Η μοναξιά του ανθρώπου περιείχε τον πόνο του βάθους, που δεν μπορούσε να τον επεξεργαστεί στην επιφάνεια παρά μόνο μέσα από μία κοινωνική σεξουαλικότητα, που διεκδικούσε την ενότητα για να προσεγγίσει την εσωτερική μνήμη της θεότητας. Η ορμή της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας δρούσε ανεπεξέργαστη, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα μέσα στον ίδιο τον Εαυτό, για να κινήσει τον μηχανισμό της ζωής.
Το σπέρμα αυτής της ενέργειας περιέκλειε την εν δυνάμει εξέλιξη των ανθρώπων και τις μνήμες της φυσικής ζωής ενός πρωτόγονου ενστίκτου, που περιείχε μέσα του την θεϊκή εντολή της ένωσης.
Η σεξουαλική ζωτική ενέργεια ήταν ο αντικατοπτρισμός της ένωσης με τον θεϊκό σπινθήρα εντός του, που στην υλική πραγματικότητα σηματοδοτούσε την ένωση των δύο πόλων αρσενικού-θηλυκού, και αναζητούσε την τελειότητα μέσα από ενωτικές πράξεις έλξης.

Η σεξουαλική πράξη εκδήλωνε την επιθυμία της ζωής να δράσει στο φυσικό πεδίο, αναγνωρίζοντας τα όρια της δυναμικής του μέσα από τον αντίθετο πόλο.
Χάρη σ’ αυτήν μπορούσε ο άνθρωπος να επεξεργαστεί κάθε σχέση του και να οριοθετήσει την εξωτερική του εμπειρία μέσα από την φυσική έλξη.

Η ορμή της σεξουαλικής ζωτικής ενέργειας προσπαθώντας να βρει διόδους να δράσει και στον εσωτερικό Εαυτό, αναπτύσσοντας το αρχικό αίσθημα της επιθυμίας, σε εσωτερική πληρότητα, βρήκε αντιστάσεις σε έναν «χτισμένο» εαυτό που απαιτούσε την ενότητα μέσα από εξωτερικές πράξεις, αφήνοντας την ευεργετική ζωτική ενέργεια να γεμίζει μόνο την επιφανειακή του συνείδηση.
΄Ετσι κάθε σχέση του περιείχε μόνο ένα μικρό μέρος της ηδονής, που κρατούσε λίγα δευτερόλεπτα.

Στην προσπάθειά του να δώσει διάρκεια σ’ αυτό το ημιτελές συναίσθημα, άρχισε να το ψάχνει σε άλλους ανθρώπους συνεχώς. Και όσο δεν το έβρισκε, όσο η ηδονή κρατούσε λίγο, τόσο οι σχέσεις του με τους άλλους γινόταν απογοητευτική πραγματικότητα, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την μοναξιά του.
Αυτό το «σκόρπισμα» της ζωτικής του ενέργειας, το αδιάκοπο ψάξιμο για εκείνον τον αντίθετο πόλο, που θα του έφερνε πληρότητα και θα ολοκλήρωνε την φυσική του ζωή, έγινε αγωνία για την ίδια την ζωή του και το σώμα του, που φθειρόταν μέσα από τις μονοσήμαντες πράξεις έρωτα και επιβίωσης.

Το συναίσθημα του ανικανοποίητου δρούσε στον μηχανισμό της εσωτερικής του μνήμης που διαρκώς τον έσπρωχνε στην αναζήτηση του «άλλου του μισού», που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει εντός του, αφού δεν είχε αντίληψη γι’ αυτό.
Η σχέση του με τους άλλους είχε την περιορισμένη αναγνώριση ενός εξωτερικού χαρακτήρα που διαμορφωνόταν συνεχώς, παίρνοντας πληροφορίες από το βάθος, εκείνο το ανεξερεύνητο μέρος της συνείδησης που περιείχε τις μνήμες, τα πρότυπα και τους φόβους του, μα περιείχε και το φως της ύπαρξής του, περιείχε δηλαδή τον αντίθετο πόλο του, σαν δυνητική παρουσία, μέρος του θεϊκού ΕΙΝΑΙ.

Ο χαρακτήρας του διαμορφωνόταν σταδιακά, ωριμάζοντας την συνείδησή του επιφανειακά, τοποθετώντας τον σε μια κοινωνική ομάδα που λειτουργούσε με τα ίδια χαρακτηριστικά. Πρόσκαιρη, μονοσήμαντη, διαχωριστική.
΄Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά οριοθετούσαν το περιβάλλον του, δημιουργούσαν μία ίδια πραγματικότητα που μοιραζόταν με τους άλλους και δρούσαν στον μηχανισμό του φόβου του θανάτου, αυτόν τον αντίθετο πόλο της επιφανειακής συνείδησης, που ήθελε να ζήσει αιώνια.

Αυτή η μνήμη της αιωνιότητας ήταν και το κίνητρο για να αναζητήσει ο φυσικός άνθρωπος τις ρίζες της και να βρει διαδρομές που τον έφερναν ολοένα και πιο κοντά στην πηγή του. Η επιθυμία του για διάρκεια, έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη του να εκφράσει τον εαυτό του μέσα από την δημιουργία σημαντικών πράξεων που θα έδιναν διέξοδο στην ρηχή πραγματικότητα του και θα της έδιναν νόημα. Η αναπαραγωγή της ζωής μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, τον έφερνε μπροστά στην διαδικασία του μηχανισμού της δημιουργίας, που μέσα από την γέννηση βρήκε τρόπο έκφρασης και στο φυσικό του περιβάλλον. Η σεξουαλική ζωτική ενέργεια πήρε τον ρόλο του δημιουργού και ο άνθρωπος βρήκε τρόπο να τον εκφράσει, ανεβαίνοντας στο 5ο του κέντρο.

[Δωρουλα]

Είναι μαγικός ο τρόπος αυτός που χαρτογραφεί όλο το ενεργειακό πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης!

[galazia_sfaira]

Εγω Βασω μου.....μολις ειδα κεντρα και σφαιρες....λεω μεσα μου.

Ηρεμα.Μην το πιασεις τωρα.
Κι ετσι απλά τα περναω γιατι νοιωθω γεματη και αδυνατω να τα βαλω μεσα μου οπως τους αξιζει..Θα αδειασω πρωτα ουφ.

[Vasoula]

Εκφράζω τον εαυτό μου, έχω στόχο στην ζωή μου, αναγνωρίζω τις ανάγκες μου και τα θέλω μου και τα οριοθετώ
5ο ενεργειακό κέντρο


Ο ΄Ηχος της σφαίρας από τον πλανήτη Ερμή, ενεργοποιούσε την έκφραση του Λόγου και την ανταλλαγή πληροφοριών από τις πνευματικές σφαίρες, μέσα από το 5ο κέντρο της έκφρασης.

Μέσα από το 5ο κέντρο ο άνθρωπος άρχιζε να εκφράζει την ζωή. Η σημασία της ανάσας πήρε θέση στο σώμα του και έψαχνε να βρει δημιουργικούς τρόπους για να αυτό-προσδιοριστεί. Κάθε ήχος σηματοδοτούσε και μια οριοθέτηση, κάθε λέξη είχε στόχο την ανάδυση μιας δυναμικής ύπαρξης να εκφράσει τον εαυτό της.

Η ορμή και το πάθος της έκφρασης της ζωής, η ανίχνευση της ύπαρξης του μέσα από το ένστικτο και την σεξουαλικότητα, οδηγήθηκε, μέσα από τον «μονόδρομο» των αξιών, σε περιορισμό των αναγκών του και σε μία χωρίς τέλος αυτό-πειθαρχία, που εκφραζόταν άλλοτε με θυμό, άλλοτε με φόβο.

Η «εικόνα» που αποκτούσε για τον εαυτό του δεν είχε διάρκεια, οι ανάγκες του περιορίστηκαν στην «στιγμιαία απόλαυση» και έτσι προσδιόρισαν και την έκφραση του λόγου του που ακολουθούσε τον μονόδρομο των συναισθημάτων και της υπόγειας έντασης που κυβερνούσε και υπερίσχυε της θέλησης του να δημιουργήσει την ζωή του.
Ο «μονόδρομος» της ανάσας του περιόρισε την έκφραση και έτσι ταυτίστηκε με την εξωτερική «εικόνα» που αντιλαμβανόταν στατικά μέσα από τους άλλους. Το «εγώ» έγινε «εαυτός», και συνδέθηκε με την πράξη και την δήλωση, αφήνοντας τον να βιώνει τον φόβο της υπαρξιακής του αγωνίας.

Η «φωνή» του δεν είχε χρώμα, μυρουδιά, τόνο, δεν είχε όγκο και διάσταση, και η έκφραση του προσδιορίστηκε μόνο μέσα από την ένταση που κάνει η επιφάνεια, όταν θέλει να δείξει πόσο σημαντική είναι…
Φωνάζει «εγώ» αλλά δεν μπορεί να βρει τον δρόμο για τον Εαυτό και μένει απλά στην απουσία του. Και στον ατέλειωτο φόβο της μοναξιάς.

Τα λόγια δεν ήταν παρά η συνέχεια της ρηχής του σχέσης με τον εαυτό του, που είχε αποκλείσει την αμφίδρομη πορεία της ολοκληρωμένης ανάσας και δεν μπορούσε να διευρύνει την ζωή, πέρα από την μικρής διάρκειας σεξουαλική του εκτόνωση.

Περιορίζοντάς την στην στιγμιαία απόλαυση και την πρόσκαιρη ηδονή, ένιωθε κενότητα στις σχέσεις του και αυτό-πειθαρχούσε τον αυθορμητισμό του.
Η επικοινωνία του απέκτησε έναν «ρηχό» χαρακτήρα που έπαιζε μεγάλο ρόλο στην μοναξιά του και μέσα από τις απλές λέξεις έδινε διέξοδο στα συναισθήματά του.

Προσαρμόζοντας την έκφρασή του εαυτού του από την εικόνα που είχε για τους άλλους, άρχισε να επαναλαμβάνει τα πρότυπα των γονιών του και να ακολουθεί μια τραγικά «χαραγμένη» πορεία που αξιολογούσε τους άλλους μέσα από το βαθύτερο επίπεδο της συνείδησης, εκεί που τα πρότυπα χαράζουν την πορεία της επιφάνειας.

Οι προσωπικές του ανάγκες αυτοπεριορίστηκαν σε μια «καθώς πρέπει» συμπεριφορά και οι στόχοι του δεσμεύτηκαν μέσα σε «όρια» που χαρακτήριζε «αξίες»
Έχοντας σαν βασική υποδομή τις σχέσεις του με τους άλλους, ένιωθε την σεξουαλική του συμπεριφορά σαν καθοριστική δέσμευση ενός βαθύτερου όντος που ζητούσε να βρεθεί μέσα στην φύση του.
«Κατέβηκε» λοιπόν πάλι ένα σκαλί για να βρει αυτήν την φύση μέσα στο κέντρο της καρδιάς του και έτσι προσέγγισε την αγάπη από το 4ο κέντρο!

[galazia_sfaira]

Εγω Βασω μου.....μολις ειδα κεντρα και σφαιρες....λεω μεσα μου.

Ηρεμα.Μην το πιασεις τωρα.
Κι ετσι απλά τα περναω γιατι νοιωθω γεματη και αδυνατω να τα βαλω μεσα μου οπως τους αξιζει..Θα αδειασω πρωτα ουφ.

Βάσω δες τι έγραψα παραπανω .......για να σου πω σημερα οτι ναι τωρα νοιωθω τι σημαίνει "ογκος".
προσεξε να δείς.Αυτο το θεμα το ειχα για να το διαβασω οταν θα ειμουν πιο ετοιμη.
Μα με ετοιμασε το βιωμα ώστε να μπορω να καταλαβω κι οσα δεν διαβασα.
Μα πως γινεται αυτο το θαυμα;

Ποτε δεν καταλαβαίνω αν δεν βιώσω!
ΚΙ οταν βιώσω δεν καταλαβαινω ξερω απλά τι ειμαι. :shock:

[zefira]

Βάσω μου είδες τι κάνει η Αύρα της Θεσσαλονίκης?

[Vasoula]

αφού το βιώσεις, ξέρεις τι είναι αληθεια για σένα...

όπως βλέπεις η εξελικτική πορεία δεν είναι
η ισορροπία...
ανεβαίνεις να γνωρίσεις, κατεβαίνεις να βιώσεις...

η ολοκλήρωση δεν σημαινει ούτε γνωρίζω, ούτε βιώνω
η ολοκλήρωση σημαίνει, απλά, ζω! Χωρίς να χρειάζεται να πω, να μάθω, να γνωρίσω...Η φύση δεν αναρωτιέται, απλά ΕΙΝΑΙ...
και αυτή είναι η αρχική πορεία...
μετά ξεκινά η δράση μέσα στην σιωπή του ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, χωρίς όρια, σε κάθε πεδιο εκδήλωσης...

[Vasoula]

Ζεφυράκι μου, ειναι η αύρα, είναι η ησυχία που έχω, είναι η θάλασσα που θωρώ...είσαστε εσείς, όλα συντελούν....

δεν λέω να ξεκολλήσω τα δάχτυλά μου από τα πλήκτρα...