....

[Danielli]

Ομορφες κουβεντούλες!!

αν κατάλαβα καλά λέει "όλοι ψάχνουμε για κάποιον, του οποίου οι δαίμονες παίζουν καλά με τους δικούς μας"

και καλά να παίζουν...αν τρώνε τους δικούς μας, δεν λέει ε?

Ο μόνος παιχνιδιάρης δαίμων που ξέρω είναι του "τυπογραφείου" !

[Agela]

Διαβασα η ακουσα καποτε [ δεν θυμαμαι τωρα ]ενα διαλογο. Γιαγια ,εσεις ,στην εποχη σου ,δεν χωριζατε?Στην εποχη μου παιδι μου,εμεις ,οτι χαλουσε ,το φτιαχναμε.Δεν το πεταγαμε. Θελω να πω οτι ολες μα ολες οι σχεσεις χρειαζονται καθημερινη δουλεια για να συνεχισουν να υπαρχουν Ζουμε στην εποχη της ταχυτητας και ολα θελουμε να ειναι ευκολα χωρις την δικη μας προσπαθεια γρηγορα και τελεια Το φαγητο η μετακινηση η λυση στο καθε προβλημα οι σχεσεις μας Και οι περισοτεροι απο μας μαθαμε και τα παιδια μας να κανουν το ιδιο Αν χαλασει κατι απλα το αφηνουμε στην ακρη και ψαχνουμε να το αντικαταστησουμε με κατι καινουργιο Με την ιδια λογικη ,επομενως και με το ιδιο αποτελεσμα Αυτο ισχυει φυσικα και για την πιο σοβαρη και καθοριστικη σχεση στην ζωη μας Τη σχεσει με τον εαυτο μας

[Μάνος]

Παιδάκια όλα...

Γιαγια ,εσεις ,στην εποχη σου ,δεν χωριζατε?Στην εποχη μου παιδι μου,εμεις ,οτι χαλουσε ,το φτιαχναμε.Δεν το πεταγαμε.

Αγγέλα μου

[Ellaki]

Οι μεγαλύτεροι δαίμονες που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα είναι .........ο νους και το συναίσθημα

Η γιαγιά μου σίγουρα δεν θα τολμούσε ποτέ να χωρίσει τον άντρα της ακόμη κι αν ήταν ο χειρότερος άνθρωπος.
Ήταν ο προστάτης της, η κορώνα στο κεφάλι της, της εξασφάλιζε την κοινωνική της υπόσταση και καθησύχαζε τον φόβο της μοναξιάς.
Μα πως να αντέξει η κακομοίρα τον μισάνθρωπο!!!!
Με τον έλεγχο βέβαια. Πρώτα δημιουργούμε την εξάρτηση γιατί ένας άντρας δεν νοικοκυρεύεται χωρίς μια γυναίκα!!!!
Μετά τα παιδιά. Γιατί χωρίς παιδιά τι απογόνους θα αφήσουμε!!!!
Στην συνέχεια εστιάζουμε στα κουσούρια του και το παίζουμε θύματα, χωρίς όμως να ξεχνάμε να τον επιβραβεύουμε και κάπου κάπου πχ <μα είναι και κουβαλητής ο άντρας μου............> και πάει λέγοντας η ιστορία που περνάμε στους περήφανους απογόνους μας και αυτοί στους δικούς τους.

Σ' όλα αυτά μέσα όμως, κάπου στο βάθος, μαραίνεται η ψυχή μας παραγκωνισμένη από τους δαίμονες.
Δεν διαφωνώ με το σύστημα της γιαγιάς μου, διαφωνώ με τον τρόπο της.
Χρειάζεσαι κυρά μου κάποιον γιατί δεν θέλεις να είσαι μόνη σου........εντάξει.......αποδέξου το και φέρσου με σεβασμό στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και είναι ίδιος με σένα.
Σεβάσου τα δικά σου συναισθήματα, δες τον φόβο σου και άφησε χώρο να υπάρχετε και οι δυο, μέχρι εκεί που δεν ξεπουλάς την ψυχή σου.
Μην βάζεις τον νου σου να στήνει σενάρια πάνω σε φρούδες προσδοκίες γιατί προδίδεις τον εαυτό σου.

Θελω να πω οτι ολες μα ολες οι σχεσεις χρειαζονται καθημερινη δουλεια για να συνεχισουν να υπαρχουν

Έτσι είναι Αγγέλα μου συμφωνώ, δουλειά και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας πρώτα.
Ξεχνάμε ότι και ο άλλος δίπλα μας είναι άνθρωπος με τα ίδια προβλήματα και σπεύδουμε στην αντικατάσταση για να ησυχάσουμε τις ανομολόγητες ανάγκες μας.
Ή στον αντίποδα ξεπουλάμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να διατηρήσουμε μια σχέση.
Κι όλα αυτά γιατί δεν έχουμε το σθένος να κοιτάξουμε μέσα μας..........χαμηλά τα μάτια, στην καρδιά.

[Θοδωράκος]

Ελλάκι

[Fotinoula]

όμορφα μοίρασματα παιδάκια

[Μάνος]

[eirini]

απαπά....... πόσο έλεγχο έχω μέσα μου????? φυγε απο πάνω μου!!!! ξουτ ξουτ!!!!! Θέλω να Ζήσω!!!!!

[Ellaki]

Ειρηνάκι μου αυτό που βοηθάει εμένα είναι η παρατήρηση.
Παρατηρώ την προσωπικότητά μου, όχι για να την ενοχοποιήσω αλλά για την μάθω πως να ζει με εμπιστοσύνη.
Να μάθουμε να ζούμε ειρηνικά εν ολίγοις με το ίδιο σώμα.
Όταν κάνω λάθη με αντιμετωπίζω με κατανόηση και μου δίνω εναλλακτική η οποία να συνάδει με τις προθέσεις μου.
Την επόμενη φορά που πάω να πέσω σε παρόμοιο λάθος, παίρνω απόσταση και με ακούω κι έτσι σιγά σιγά ξεχωρίζω την συνήθεια από την αλήθεια μέχρι που έρχεται η στιγμή που δρω σύμφωνα με την θέλησή μου.

Βέβαια θα μου πεις και τι κάνεις με όλο τον φόβο που σε σπρώχνει στον έλεγχο!!
Τον αγκαλιάζεις κι αυτόν, τον αποδέχεσαι....................

Βάζω ένα μοίρασμα της Βασούλας

Αγαπημένη μου ψυχή, μπήκα στην βάρκα που μου έφερες…
«να περάσεις το μαύρο ποτάμι μόνη σου, μπορείς?»
Τι να απαντήσω? Δεν ήξερα αν μπορώ, όμως σε εμπιστεύθηκα…
«Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου?»
«Θα έρθω αργότερα…»

Μαύρο το ποτάμι, δεν ήθελα να το βλέπω…
Θα φτάσω κάπου, δεν μπορεί… Μια δίνη από νερό σηκώθηκε μπροστά μου, πήρε μορφή…
«που πας?»
«Δεν ξέρω, αλλά πάω…»
«Υποκλίνομαι στην εμπιστοσύνη σου, αλλά εδώ υπάρχει προορισμός…»
«Ε, τότε πάω στον προορισμό…»
«Υποκλίνομαι στο θάρρος σου, αλλά εδώ υπάρχει φρίκη…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται “φρίκη”…»
«Υποκλίνομαι στην ελευθερία σου, αλλά εδώ υπάρχει η θεά…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται φρίκη, μέσα από την θεά…»
«Είσαι τρελλή…κανείς δεν γύρισε από την θεά!»
«Τότε πάω στον προορισμό, που δεν έχει επιστροφή»
«Κοίτα μικρή, θέλω να σε προστατεύσω, γύρνα πίσω όσο ακόμα μπορείς»
«Φύγε μορφή από μπροστά μου, έχω τώρα προορισμό, δεν μπορείς να με εμποδίσεις…»

Η μορφή χάθηκε, έμεινε ένα πελώριο κύμα μπροστά στην βάρκα, και γλίστρησε μέσα του. ΄Εκλεισα τα μάτια και περίμενα…κάποτε θα τελειώσει! ΄Όχι, όμως, δεν τέλειωνε…όσο είχα κλειστά τα μάτια, συνέχιζε η μάχη. Πείσμωσα… «Εχω προορισμό» φώναξα! ΄Ότι και να κάνεις σε βλέπω…». Ανοιξα τα μάτια και είδα την θεά!
Νερένιο το κορμί της, χλωμό σαν το φως του φεγγαριού. Τα μάτια της δυο σκοτεινά σπήλαια, το ένα ήταν γεμάτο φως, το άλλο σκοτάδι!
«Εσύ, λοιπόν, είσαι η θεά?»
«Είμαι ο προορισμός σου…»
«Είσαι η φρίκη…»
«Είμαι η ζωή, χωρίς εμένα δεν περνάς…»
«Κι εσύ χωρίς εμένα, δεν θα είσαι θεά»
«Υποκλίνομαι στο κουράγιο σου, υποκλίσου στην δύναμή μου»
«Η δύναμή σου είναι μόνο ότι βλέπεις, αυτό που δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη…Αυτό που βλέπεις υποκλίνεται, αυτό που δεν βλέπεις όμως, θα σε θυμάται για πάντα και θα σε πολεμάει θεά!»
«Μου αρέσει η μάχη μαζί σου…πέρασε!»

Ο μαύρος ποταμός ηρέμησε…Έγινε φιλικός, τα νερά του έσπρωχναν μαλακά την βάρκα πάνω σε μια άγνωστη διαδρομή. Τα μάτια της θεάς καρφωμένα πάνω μου, μια έλαμπαν με φως, μια σκοτείνιαζαν με έναν ολόμαυρο ορίζοντα…
Περίμενα την στιγμή που θα κοιμόταν, για να δω με τα δικά μου μάτια, εσένα αγαπημένη μου ψυχή.
Ειχες φτάσει άραγε πριν από μένα? Πέρασες από την θεά και ξέχασες την υπόσχεσή σου… «θα έρθω αργότερα!»?
Χιλιάδες βλέμματα με παρακολουθούν, ακολουθώντας την θεά…Το ταξίδι με την βάρκα που μου έφερες, δεν είναι χωρίς επιστροφή, μα όλα σου μοιάζουν αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σε ξεχωρίσω? Πως θα επιστρέψω χωρίς εσένα?
«Θα έρθω αργότερα», μου είπες, αλλά ο χρόνος δεν υπάρχει στον μαύρο ποταμό…Δεν ξέρω τι θα πει χρόνός και τι θα πει επιστροφή…Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!
΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…
«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!

[Annoula]

«Θα έρθω αργότερα», μου είπες, αλλά ο χρόνος δεν υπάρχει στον μαύρο ποταμό…Δεν ξέρω τι θα πει χρόνός και τι θα πει επιστροφή…Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!
΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…
«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!

Από τα αγαπημένα μου

[Ταρούλα]

[Βικούλα]

Ελλάκι

[Ιωαννάκι]

Ελλακι μου

[Μάνος]

Αχ Ελλάκι μου...

[Θοδωράκος]

Ελλάκι