Ο νους μας είναι ένα καταπληκτικό "εργαλείο" για να ζούμε καλά στην φυσική διάσταση, όμως σπανίως τον χρησιμοποιούμε.
΄Εχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται το πρόβλημα, αλλά όταν έρθει η στιγμή να το βιώσουν συναισθηματικά και να οδηγηθούν σε δράση, δεν μπορούν, λόγω της συνήθειας, που επηρεάζει από το υποσυνείδητο.
Και έτσι έχουμε διαφορετική σκέψη και διαφορετική πράξη...
Ο νους μας εκπαιδεύεται όπως σας έχω πει, να κατευθύνει την σκέψη και να παρακάμψει την συγκινησιακή συνήθεια, ώστε να δράσει κατ' ευθείαν στο θέμα...Αυτό το λέμε λογική
Πάμε λοιπόν με την λογική, να εκπαιδεύσουμε τον νου μας να μην δρα με την υποσυνείδητη παρόρμηση, αλλά να δρα με την αυθεντικότητα της αγάπης.
Οι επιγνώσεις δεν είναι τίποτα άλλο, από λογικά συμπεράσματα που έρχονται στην συνείδηση και επεξεργάζονται με αγάπη, αναπτύσσοντας την θέλησή μας να εξελιχτούμε και πέρα από το συναισθηματικό μας πεδίο.
Ο νους μας λοιπόν γνωρίζει ότι αν δεν πάρει τροφή ο οργανισμός θα ασθενήσει και έτσι κινεί την διαδικασία θρέψης. Αυτό σημαίνει ότι το στομάχι παίρνει εντολές, το συκώτι το ίδιο, όλα τα όργανα συμμετέχουν και προετοιμάζονται για την λήψη τροφής, αφού τα ενεργειακά μας κέντρα είναι συνδεδεμένα με το νοητικό μας σώμα μέσω των λεπτοφυέστερων συνδέσεων. ΄
΄Οταν η σκέψη περνά από το συναισθηματικό μας σώμα που έχει σημαντικά μπλοκαρίσματα, εμποδίζεται να φτάσει στον φυσικό μας οργανισμό και να βιωθεί, έτσι τα όργανα που συμμετέχουν στην διαδικασία θρέψης ακυρώνουν την λειτουργία τους και αφήνονται στην ισχύ του συναισθήματος.
΄Ετσι μερικοί άνθρωποι τρώνε υπερβολικά και άλλοι καθόλου...
Με τον διαλογισμό και την εσωτερική εργασία, εκπαιδεύουμε τον νου μας να αναπτυχθεί προς το πνευματικό μας πεδίο, ώστε αυτή η δυναμική να του δώσει και την απαραίτητη έμπνευση και αγάπη να δράσει προς το φυσικό του περιβάλλον, παρακάμπτοντας το συναισθηματικό μπλοκάρισμα και να ελέγξει το φυσικό σώμα μέσα από την πνευματική ενέργεια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να λυθούν οι κόμποι των συναισθημάτων που δημιουργούν συνήθειες και εμμονές, που προβάλλονται στην ζωή μας με την μορφή φοβίας.
Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται στην συνείδηση μας η πνευματική λογική, η οποία είναι η ενεργός νοημοσύνη του Εαυτού μας.
Αν γνωρίζει κανείς αυτήν την διαδρομή της σκέψης , τότε αρχίζει να αναπτύσσεται προς το πνευματικό του πεδίο και να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του, με την λογική του.
Οι συνήθειες και οι εμμονές, είναι συναισθηματικοί "κάλοι" που έχουν να κάνουν με το υποσυνείδητο. Αυτό μπορούμε να το επεξεργαστούμε με την παρατήρηση και να λύσουμε τα μπλοκαρίσματα που μας δημιουργεί, με την άσκηση και την εκπαίδευση.
Η εργασία αυτή περιέχει αυτο-πειθαρχία και αφοσίωση και δεν μπορεί να γίνει τυχαία...
Βρήκαμε λοιπόν μέσα από την εργασία μας τα μπλοκαρίσματα που μας επέφερε η βιωματική μας εκπαίδευση μέσα στο κοινωνικό μας περιβάλλον. Εκεί θα μείνουμε?
Αν μείνουμε εκεί, τότε κάναμε την εργασία μας μονοσήμαντη και φέραμε στην επιφάνεια τις αναμνήσεις μας που εξακολουθούν και μας φέρνουν εμπόδια και θλίψη, καθώς και αδυναμία να στηριχτούμε στην πνευματική έμπνευση και να αναπτύξουμε την εσωτερική μας δύναμη.
Δυστυχώς, το να θυμηθούμε απλά το παρελθόν και να γνωρίζουμε την ανωριμότητα του εσωτερικού μας παιδιού, δεν είναι η λύση.
Είναι σαν να έχουμε ένα άρρωστο παιδάκι και αντί να το βοηθήσουμε να γίνει καλά, καθόμαστε και το κοιτάμε με απόγνωση...Σιγά σιγά με τον καιρό συνηθίζουμε στην αρρώστια του και ζούμε μ' αυτήν, εντάσσοντάς την μέσα στην καθημερινότητά μας, θεωρώντας ότι ξεπεράσαμε το πρόβλημα.
Το παιδί όμως εξακολουθεί και είναι άρρωστο και εμείς δεν κάναμε τίποτα για να το βοηθήσουμε...
Που είναι η αγάπη μέσα σ' αυτό? Το ότι αποδεχθήκαμε την αρρώστια, δεν σημαίνει ότι έχουμε δράσει με συνέπεια και προς την ίαση...
Χωρίς εκπαίδευση στην φυσική μας ζωή, τίποτα δεν γίνεται με την δυναμική του πνεύματός μας
Χρειάζεται συνέπεια για να μπορέσουμε να ζήσουμε με χαρά και ευθύνη για την ζωή μας, αλλιώς αυτή γίνεται τυχαία και μοιραία και κινείται μηχανικά
Ο διαλογισμός, η αυτό-παρατήρηση είναι σημαντικές ασκήσεις για την φυσική μας δράση. Το παρελθόν μας περιέχει και τις εμπειρίες μας και δεν μπορούμε να εξελιχτούμε αν μένουμε σ αυτό και απλά ξεχνάμε τον πόνο που μας δημιούργησε, θάβοντας τα συναισθήματά μας
Αυτοθεραπεία, συνέπεια και άσκηση
αυτές είναι οι δράσεις που υποκινούνται από την λογική μας και φέρνουν στο πνευματικό επίπεδο τις εμπειρίες μας, ώστε να έχουμε πάντα πνευματική έμπνευση για να προχωρήσουμε στην φυσική μας ζωή
Ο θεός δεν συμμετέχει έξω από εμάς
μην το ξεχνάτε ε?
Δεν αγγίζουμε εύκολα την λάσπη, γιατί θα χάσουμε την εκτίμηση που έχουμε στον εαυτό μας.
Αυτό κάνει το πλαίσιο...
Η σχέση μας με τον εαυτό μας επηρεάζεται από αυτό που έχουμε αποφασίσει ασυνείδητα να είμαστε
Συνήθως λέμε «έτσι είμαι», και αυτό προκύπτει από το πλαίσιο που χτίζουμε γύρω μας, με τις πεποιθήσεις, τις εμμονές και τις φοβίες μας, όσα δηλαδή μας βάζουν στην ζωή αυτονόητα, χωρίς καμία δική μας προσπάθεια να ερευνήσουμε τον χαρακτήρα μας και τα βαθύτερα συναισθήματα που τον σηματοδοτούν.
Η έρευνα και η αναζήτηση του αληθινού μας εαυτού, δεν αφορά τις πράξεις μας αυτές καθαυτές, αλλά την εσωτερική μοναξιά και δυστυχία μας.
Οι άνθρωποι, ασυνείδητα, υποτάσσονται στο «πλαίσιο» για να μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, που τους βάζει συνεχώς σε θέση άμυνας ή επίθεσης. Μέσα σ αυτό το περιβάλλον προσαρμόζουν την απεραντοσύνη και το πάθος του Εαυτού τους για την φυσική εμπειρία, σε μια μονοσήμαντη επιθυμία για ζωή που εκδηλώνεται μέσα στην πόλωση
Μέσα στο «πλαίσιο» αυτό ο νους μας οργανώνεται για να επιβιώσει με κάθε τρόπο, αλλοιώνοντας τα χαρίσματα και τις ψυχικές αρετές, γιατί έχει αυτήν την δυναμική.
Τα πνευματικά ιδεώδη διαχωρίζουν τον άνθρωπο σε «ανώτερο» και «κατώτερο» και βάζουν ακόμα περισσότερα όρια στην πνευματική του αυτοπραγμάτωση, έτσι ώστε η πνευματική ζωή να αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο όραμα που δεν μπορεί να το φτάσει
Όταν φτάσουμε στο σημείο να αναζητήσουμε την εσωτερική αλήθεια, όταν μπαίνουμε στα άδυτα του εαυτού μας, όχι με κριτική διάθεση, αλλά με αγάπη γι Αυτόν που θα «συναντήσουμε», όταν η επιθυμία μας για την ύλη, την ξεπερνάει για να φτάσει στον θεό, τότε μόνο μπορούμε να αντικρύσουμε την ανομοιότητα μαζί του
Τότε μόνο είναι η στιγμή που βλέπουμε το πλαίσιο και τον περιορισμένο εαυτό μας, που φοβισμένος, συγχυσμένος και «μασκαρεμένος» προσπαθούσε να ξεφύγει από την ίδια του την αρχέγονη επιθυμία να βιώσει τον Εαυτό του σε όλα τα πεδία εκδήλωσης
Το 3ο κέντρο, εσωτερικά, αναπτύσσει την θέληση και την δύναμη του ανθρώπου να είναι
Τον ωθεί να βιώσει τον Εαυτό του μέσα στον θεό, ανακαλύπτοντας το κέντρο της αγάπης και του ανοίγει την πύλη της εσωτερικής γνώσης.
και μπηκα που λετε αμεριμνη και ξαφνικα κατι με εσπρωχνε να παω ακομα πιο πισω τις σελιδες
ενταξει ολα καλα!!
χτες συνειδητοποιησα με αφορμη ενα τελευταιο καθρεφτισμα οτι τοσο καιρο παραμυθιαζα τον εαυτο μου οτι δεν εχω τη δυναμη να μπω προς τα μεσα να δω τη λασπη μου.. πολυ βολικα επικαλιομουν την αδυναμια του παιδιου να αντιμετωπισει τον πονο της λασπης.. και μου σκαει οτι δεν ειναι η αδυναμια το εμποδιο.. ειναι ο τεραστιος εγωισμος που δεν θελει να χαλασει την εικονα του..
που δεν θελει να δω οτι ξεφευγω απο το προτυπο του καλου ανθρωπου..μνησικακια? κακια? θυμο-μισος για το θεο?? "ναι αντε δες λιγακι οτι εχεις και συ αλλα μη μπεις πιο μεσα και το παρακανεις ε?" και καπου εκει ξεπεταχτηκε και ενας ωραιοτατος φοβος οτι αν ειμαι Αληθινη κανενας δεν θα μπορεσει να αντεξει διπλα μου και να σου οι ασυνειδητες υποχωρησεις στο λεπτο..
παμε απο την Αρχη με νεα υλικα αυτη τη φορα!!
Μανο, παιδακια ολα
