Και τότε υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είναι πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις, δεν μπορείς να αλλάξεις. Δεν μπορείς παρά να τα αποδεχθείς.
Και τότε μέσα μου εμένα ξυπνά η αντίδραση, το παράπονο, τα νεύρα. Αισθάνομαι τόσο εγκλωβισμένος, τόσο ανήμπορος, τόσο μηδενικός. Τα νεύρα μου έχουν γίνει κουρέλια, ξεσπάω σε κλάματα ή φωνές, οι μυς μου τρέμουν. Θέλω πάλι την ελευθερία μου.
Ζω σε μία φάση της ζωής μου που έρχομαι αντιμέτωπος ίσως πρώτη φορά με καταστάσεις όπου πρέπει να κάνω πράγματα. (Ή πάλι δεν μπορώ να κάνω κάποια άλλα.) Πρέπει, γιατί ζούμε σε μία κοινωνία, σε μία χώρα, γιατί έχουμε ανάγκες ή γιατί θέλουμε κάποια άλλα πράγματα και πρέπει να πληρώσουμε κλπ κλπ.
’ραγε πως μπορεί να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση στην οποία δεν έχεις τον έλεγχο;
Υ.Γ.: Ναι, ίσως είναι λίγο καρκινίσια γκρίνια όλα αυτά...
