Συνήθως κρίνουμε ή κριτικάρουμε τις συμπεριφορές ανθρώπων με διαφορετικές, από τις δικές μας, συνήθειες.
Το ήθος μας διαμορφώνεται από τα βιώματά μας και την εκπαίδευσή μας και πάντα «συγκρίνεται» ασυνείδητα με αυτό των άλλων, μιας και δεν έχουμε άλλο μέτρο, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας.
΄Όμως η κρίση μας δεν είναι αμερόληπτη. Επηρεάζεται και από τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις μας.
Ο νους, που βγάζει τα συμπεράσματα, δεν είναι αντικειμενικός, παρά μόνο στα φαινόμενα.
΄Ολοι αναγνωρίζουν μια γάτα πχ., αλλά άλλος θα την κρίνει σαν επιθετική, άλλος σαν ήρεμη, άλλος σαν αδιάφορη, ανάλογα με το πώς νιώθει ο ίδιος.
Υποσυνείδητα, επηρεάζεται από τα μη συνειδητά συναισθήματα του.
Επηρεάζεται από τα μη θεραπευμένα μέρη του εαυτού του, που υποκινούν την διαδικασία της κριτικής.
Έτσι, ένας άνθρωπος που δεν εργάζεται με τον εαυτό του και είναι ανίδεος για τις ασυνείδητες ή υποσυνείδητες επιρροές των συναισθημάτων του, μπορεί να βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να κρίνει παρορμητικά κάποιον, και να αγνοήσει ότι και η δική του συμπεριφορά μπορεί να είναι ίδια.
Κινείται μεταξύ των συναισθημάτων «ζήλειας-απέχθειας».
΄Όταν δει ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι, προσπαθεί να τους μιμηθεί, όταν δει ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι, τους απεχθάνεται…
Μεταξύ του «καλύτερος» και του «χειρότερος» υπάρχει όμως μια τεράστια διαδρομή ΄Υπαρξης.
Συνήθως αναζητά υποστηρικτές της κρίσης του, γιατί ποτέ δεν είναι σίγουρος για το αν είναι σωστή. ΄Ετσι δημιουργούνται οι συμμαχίες της ζωής. Θέλει οι άλλοι να σκέφτονται και να είναι όπως αυτός.
Αναζητά άλλους ανθρώπους που θα τον υποστηρίζουν στα συμπεράσματά του, που δεν θα εντείνουν την εσωτερική του αμφιβολία για τον εαυτό του, που μαζί τους δεν θα δουλέψει τα θέματά του.
Αναζητά, δηλαδή, λιμάνια, για να μην αναγκαστεί να διακινδυνέψει στο ταξίδι της Ζωής του.
΄Όταν ένα πλοίο αρμενίζει στην θάλασσα, χωρίς κυβερνήτη, τότε υπάρχει πιθανότητα να πέσει σε χιλιάδες ξέρες ή να χάσει τον δρόμο του.
Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να δένουν το πλοίο της Ζωής τους σε λιμάνια, παρά να βγουν στο πέλαγος. Προτιμούν να τους δείχνουν την ζωή, αντί να την μάθουν μόνοι τους.
Λιμνάζουν στην ζωή, αντί να Ζήσουν παράτολμα…αγνοώντας τον αστάθμητο παράγοντα, να κοπεί το σχοινί και να βρεθούν στο πέλαγος, χωρίς να γνωρίζουν πως θα κυβερνήσουν το καράβι τους.
Τα λιμανάκια της Ζωής δεν παρέχουν τελικά καμία ασφάλεια…
Ο καθένας χρειάζεται να προετοιμαστεί για την Στιγμή που θα κοπεί το σχοινί. Γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα συμβεί…
Αντί λοιπόν να αράζουμε το καράβι μας στο λιμάνι και να το γυαλίζουμε, να το καθαρίζουμε, να το συντηρούμε, συγκρίνοντάς το με τα άλλα καράβια που είναι δεμένα πλάι στο δικό μας, ας προετοιμαστούμε καλύτερα να το κυβερνήσουμε...
΄Όταν έχεις μάθει στον κίνδυνο, τότε μπορείς να κυβερνάς και την Ζωή σου.
Κι αν χτυπήσει το καράβι σου, θα ξέρεις ότι και σαν ναυαγός θα μπορέσεις να υμνήσεις τον Θεό…γιατί δεν θα τον έχεις σαν αντίπαλο στην μοίρα, αλλά σαν σύντροφο…
και ο Ποιητής είπε
Δε νοιάζουμαι άλλες εποχές κι άλλοι λαοί τι πρόσωπο έδωκαν στην τεράστια απρόσωπην ουσία. Τη γιόμωσαν με ανθρώπινες αρετές, με αμοιβές και τιμωρίες, με βεβαιότητες. Έδωκαν στις ελπίδες και στους φόβους τους ένα πρόσωπο, υπόταξαν σ΄ ένα ρυθμό την αναρχία τους, βρήκαν μιαν ανώτερη δικαιολογία να ζήσουν και να δουλέψουν. Έκαμαν το χρέος τους.
Μα εμείς ξεπεράσαμε σήμερα τις ανάγκες τούτες, συντρίψαμε τη μάσκα τούτη της Αβυσσος, δε χωράει πια κάτω από το παλιό προσωπείο ο Θεός μας.
Ξεχείλισε η καρδιά μας από νέες αγωνίες, από λάμψη και σιωπή καινούρια. Το μυστήριο αγρίεψε, πλήθυνε ο Θεός. Οι σκοτεινές δυνάμες ανεβαίνουν, πληθαίνουν κι αυτές, όλο το ανθρώπινο νησί σαλεύει.
Ας σκύψουμε στην καρδιά μας κι ας αντικρίσουμε με γενναιότητα την Αβυσσο. Ας επιχειρήσουμε να πλάσουμε πάλι το νέο σύγχρονο πρόσωπο του Θεού μας με τη σάρκα και με το αίμα μας!
Ν.Καζαντζάκης
![Zambeste :x](./images/smilies/8.gif)
![Zambeste :x](./images/smilies/8.gif)
![Zambeste :x](./images/smilies/8.gif)