Μοιράσου...
Συντονιστής: Emmaki
Μοιράσου...
Το γράφω εδώ, να το έχω πρόχειρο όποτε μου χρειαστεί
Γνωρίζω πολύ καλά πως είμαι τυχερή, όταν σκέφτομαι τι περνάνε άλλοι άνθρωποι... Το να παραπονιέσαι είναι σχεδόν προσβολή, όταν η κοιλιά σου είναι για τα καλά γεμάτη... Ή τουλάχιστον, έτσι μου είπαν.
Δεν ήταν πως είδα κανέναν να σκοτώνεται μπροστά μου, παρά μόνο στην τηλεόραση ή στα βιντεοπαιχνίδια. Μπορεί να βίωσα ασέλγεια, αλλά ήταν φυσιολογικό, μου είπαν, αφού σαν γυναίκα είναι στην φύση μου να προκαλώ.
Και δεν θα έπρεπε να νιώθω μόνη, μέσα στην οικογένειά μου και το κοινωνικό μου περιβάλλον, αφού υπήρχαν τόσα άτομα να ενδιαφερθούν για το καλό μου... Και να τρέξουν να επέμβουν στην ζωή μου με τα "μη" και με τα "πρέπει".
Δεν είχα λόγο να ουρλιάζω για εκδίκηση, απλά είχα απορριφθεί ερωτικά...
Και σίγουρα δεν μπορούσα να βρω την πληρότητα μέσα στο περίσσευμα υλικών αγαθών γύρω μου. Ούτε θα μπορούσε ποτέ ένα καλό κινητό ή ένας δυνατός υπολογιστής ή ένα καινούργιο αυτοκίνητο να μου δείξουν τον δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Και αν σκεφτόμουν να φύγω μακριά, μιας και παντού γύρω μου ένιωθα να υπάρχει ένα ατελείωτο κενό, ήξερα πως όπου και να πάω θα το κουβαλούσα.
Έτσι έκατσα εδώ, μετρώντας τα "ίσως", αφήνοντας την ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μου, ενώ ονειρευόμουν μια άλλη ζωή. Και έγινα η σκιά αυτού που θα μπορούσα να είμαι. Περνούσα τόσο πολύ ενέργεια μέσα στις άμυνες, που έφυγα τόσο μακρυά από τον εαυτό μου, ώστε μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ το πως να επιστρέψω. Και έδωσα τόσα πολλά από τον εαυτό μου, που πλέον μου ήταν αδύνατον να λάβω.
Σταδιακά κάθε μου ευαισθησία θάφτηκε, γιατί την συσχέτισα με την αδυναμία. Και μπορεί να έτρεμα από ικανοποίηση σχεδιάζοντας έναν φόνο, όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα...
Έκατσα σε εκείνη την άβυσσο, που με διαχώριζε από τους άλλους... Για να καταλάβω πως τελικά με διαχώριζε από Εμένα. Όμως στο μεγαλύτερο σκοτάδι ανέπτυξα την ικανότητα να βλέπω τα πιο λεπτά, τα πιο αδύναμα φώτα.
Είμαι η μόνη περίπτωση?
Όχι, σίγουρα όχι.
Η ζωή των ανθρώπων κατέληξε να είναι μια περιπλάνηση στο σκοτάδι. Ο καθένας να κουβαλάει τις πληγές του, προσπαθεί να τις θάψει και ταυτόχρονα να διατηρήσει μια ισορροπία. Γι'αυτό πρέπει να ανάψουμε ένα φως στο σκοτάδι, τώρα!
Δεν γίνεται να απομονώνουμε τους εαυτούς μας, να περνάμε την ζωή επιβιώνοντας... Να μην ακουμπάμε τις πληγές μας επειδή νομίζουμε πως οι άμυνες ήταν αρκετές (αφού ενδεχομένως μας βοήθησαν να ανακάμψουμε από τις πιο έντονες).
Ποιος ο λόγος να κλαις αθόρυβα και μόνος? Μίλα μου, μίλα σε εκείνον και σε εκείνη που θεωρείς σημαντικούς. Γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε κάτι, γιατί το μοίρασμα ανοίγει την καρδιά και ενώνει, γιατί εστιάζει στο κοινό σημείο, γιατί μας πάει πιο γρήγορα στον Θεό.
Γνωρίζω πολύ καλά πως είμαι τυχερή, όταν σκέφτομαι τι περνάνε άλλοι άνθρωποι... Το να παραπονιέσαι είναι σχεδόν προσβολή, όταν η κοιλιά σου είναι για τα καλά γεμάτη... Ή τουλάχιστον, έτσι μου είπαν.
Δεν ήταν πως είδα κανέναν να σκοτώνεται μπροστά μου, παρά μόνο στην τηλεόραση ή στα βιντεοπαιχνίδια. Μπορεί να βίωσα ασέλγεια, αλλά ήταν φυσιολογικό, μου είπαν, αφού σαν γυναίκα είναι στην φύση μου να προκαλώ.
Και δεν θα έπρεπε να νιώθω μόνη, μέσα στην οικογένειά μου και το κοινωνικό μου περιβάλλον, αφού υπήρχαν τόσα άτομα να ενδιαφερθούν για το καλό μου... Και να τρέξουν να επέμβουν στην ζωή μου με τα "μη" και με τα "πρέπει".
Δεν είχα λόγο να ουρλιάζω για εκδίκηση, απλά είχα απορριφθεί ερωτικά...
Και σίγουρα δεν μπορούσα να βρω την πληρότητα μέσα στο περίσσευμα υλικών αγαθών γύρω μου. Ούτε θα μπορούσε ποτέ ένα καλό κινητό ή ένας δυνατός υπολογιστής ή ένα καινούργιο αυτοκίνητο να μου δείξουν τον δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Και αν σκεφτόμουν να φύγω μακριά, μιας και παντού γύρω μου ένιωθα να υπάρχει ένα ατελείωτο κενό, ήξερα πως όπου και να πάω θα το κουβαλούσα.
Έτσι έκατσα εδώ, μετρώντας τα "ίσως", αφήνοντας την ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μου, ενώ ονειρευόμουν μια άλλη ζωή. Και έγινα η σκιά αυτού που θα μπορούσα να είμαι. Περνούσα τόσο πολύ ενέργεια μέσα στις άμυνες, που έφυγα τόσο μακρυά από τον εαυτό μου, ώστε μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ το πως να επιστρέψω. Και έδωσα τόσα πολλά από τον εαυτό μου, που πλέον μου ήταν αδύνατον να λάβω.
Σταδιακά κάθε μου ευαισθησία θάφτηκε, γιατί την συσχέτισα με την αδυναμία. Και μπορεί να έτρεμα από ικανοποίηση σχεδιάζοντας έναν φόνο, όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα...
Έκατσα σε εκείνη την άβυσσο, που με διαχώριζε από τους άλλους... Για να καταλάβω πως τελικά με διαχώριζε από Εμένα. Όμως στο μεγαλύτερο σκοτάδι ανέπτυξα την ικανότητα να βλέπω τα πιο λεπτά, τα πιο αδύναμα φώτα.
Είμαι η μόνη περίπτωση?
Όχι, σίγουρα όχι.
Η ζωή των ανθρώπων κατέληξε να είναι μια περιπλάνηση στο σκοτάδι. Ο καθένας να κουβαλάει τις πληγές του, προσπαθεί να τις θάψει και ταυτόχρονα να διατηρήσει μια ισορροπία. Γι'αυτό πρέπει να ανάψουμε ένα φως στο σκοτάδι, τώρα!
Δεν γίνεται να απομονώνουμε τους εαυτούς μας, να περνάμε την ζωή επιβιώνοντας... Να μην ακουμπάμε τις πληγές μας επειδή νομίζουμε πως οι άμυνες ήταν αρκετές (αφού ενδεχομένως μας βοήθησαν να ανακάμψουμε από τις πιο έντονες).
Ποιος ο λόγος να κλαις αθόρυβα και μόνος? Μίλα μου, μίλα σε εκείνον και σε εκείνη που θεωρείς σημαντικούς. Γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε κάτι, γιατί το μοίρασμα ανοίγει την καρδιά και ενώνει, γιατί εστιάζει στο κοινό σημείο, γιατί μας πάει πιο γρήγορα στον Θεό.
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night...
Re: Μοιράσου...
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Re: Μοιράσου...
σε εσενα μιλω για σου πω πως οχι δεν εισαι μονη
ειμαι και εγω εδω βαζω και εγω την δικη μου φλογα διπλα στην δικη σου
ειμαι και εγω εδω βαζω και εγω την δικη μου φλογα διπλα στην δικη σου
Πίστη και εμπιστοσύνη στο ότι όλα γεννήθηκαν για εσένα και εσύ γεννήθηκες για όλα, χωρίς να είσαι το κέντρο του Σύμπαντος, αλλά να νιώθεις σαν κέντρο σου το Σύμπαν...
Re: Μοιράσου...
Αγαπημενο μου πλασμα..
"Ευχαριστώ που βρίσκομαι μεσα στην Ανάσα Σου"!
----------------------------
Πολεμα και Οραματισου!
----------------------------
Πολεμα και Οραματισου!
Re: Μοιράσου...
πόσο σημαντικό είναι να το παραδεχτεί κανείς αυτό...Σοφία έγραψε:όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα...
Ναι γλυκό μου πλάσμα...Το κυριότερο εμπόδιο του ανθρώπου είναι ότι φοβάται την Αγάπη, ενόσω ο ίδιος την αναζητάει παντού...
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην Γη, που να μην ψάχνει την Αγάπη...
Είναι τέτοια η Φύση του, που δεν μπορεί να Ζήσει χωρίς τούτη την ουσιώδη του κατάσταση...
Ετσι, πεθαίνει κάθε ημέρα μόνος και εγκαταλελειμμένος, μέσα στις λανθασμένες του εντυπώσεις περί Αγάπης, χωρίς ούτε μία στιγμή να πιστέψει ότι ο φόβος είναι εκείνος που τον σπρώχνει στον "θάνατο" του...
Είναι τόσα πολλά τα βιωμένα, τα στερεότυπα, τα πρότυπα και οι εξαρτήσεις από τον φόβο, που στο τέλος ο άνθρωπος μένει να κοιτάζει απαθής την Ζωή του, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα άλλο να πάθει πια, γιατί τα έχει πάθει όλα, εκτός από το να καταφέρει να μείνει στον Εαυτό του για να τον βρει η Αγάπη...
Και σίγουρα δεν μπορούσα να βρω την πληρότητα μέσα στο περίσσευμα υλικών αγαθών γύρω μου. Ούτε θα μπορούσε ποτέ ένα καλό κινητό ή ένας δυνατός υπολογιστής ή ένα καινούργιο αυτοκίνητο να μου δείξουν τον δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Εύκολα γίνονται οι αντικαταστάσεις...Γιατί ο άνθρωπος τον πόλεμο τον βιώνει μόνο έξω του...Όλο αυτό που βιώνει στην Ζωή του, το θεωρεί σαν αιτία των άλλων...Έτσι απομονώνεται ακόμα περισσότερο, περιμένοντας οι άλλοι να γίνουν ανθρώπινοι...
Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μόνος του περιθάλπει τον δολοφόνο...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Re: Μοιράσου...
α πα πα.... αυτο συζητουσα χθες βράδυIsilwen έγραψε:όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα.
Vaso έγραψε:τσι, πεθαίνει κάθε ημέρα μόνος και εγκαταλελειμμένος, μέσα στις λανθασμένες του εντυπώσεις περί Αγάπης, χωρίς ούτε μία στιγμή να πιστέψει ότι ο φόβος είναι εκείνος που τον σπρώχνει στον "θάνατο" του..
Isilwen έγραψε:Ποιος ο λόγος να κλαις αθόρυβα και μόνος? Μίλα μου, μίλα σε εκείνον και σε εκείνη που θεωρείς σημαντικούς. Γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε κάτι, γιατί το μοίρασμα ανοίγει την καρδιά και ενώνει, γιατί εστιάζει στο κοινό σημείο, γιατί μας πάει πιο γρήγορα στον Θεό.
α πα παααα ΒασουλαVaso έγραψε:Έτσι απομονώνεται ακόμα περισσότερο, περιμένοντας οι άλλοι να γίνουν ανθρώπινοι...
Επιτρέπω...σημαίνει ότι μειώνεις την απόσταση εσένα με ΕΣΕΝΑ!!!
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
Re: Μοιράσου...
Είναι τόσα πολλά τα βιωμένα, τα στερεότυπα, τα πρότυπα και οι εξαρτήσεις από τον φόβο, που στο τέλος ο άνθρωπος μένει να κοιτάζει απαθής την Ζωή του, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα άλλο να πάθει πια, γιατί τα έχει πάθει όλα, εκτός από το να καταφέρει να μείνει στον Εαυτό του για να τον βρει η Αγάπη...
Εύκολα γίνονται οι αντικαταστάσεις...Γιατί ο άνθρωπος τον πόλεμο τον βιώνει μόνο έξω του...Όλο αυτό που βιώνει στην Ζωή του, το θεωρεί σαν αιτία των άλλων...Έτσι απομονώνεται ακόμα περισσότερο, περιμένοντας οι άλλοι να γίνουν ανθρώπινοι...
Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μόνος του περιθάλπει τον δολοφόνο...
"Ευχαριστώ που βρίσκομαι μεσα στην Ανάσα Σου"!
----------------------------
Πολεμα και Οραματισου!
----------------------------
Πολεμα και Οραματισου!
Re: Μοιράσου...
Σοφάκι μου γλυκό
Είναι τόσα πολλά τα βιωμένα, τα στερεότυπα, τα πρότυπα και οι εξαρτήσεις από τον φόβο, που στο τέλος ο άνθρωπος μένει να κοιτάζει απαθής την Ζωή του, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα άλλο να πάθει πια, γιατί τα έχει πάθει όλα, εκτός από το να καταφέρει να μείνει στον Εαυτό του για να τον βρει η Αγάπη...
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Re: Μοιράσου...
Σοφακι μου...
Ετσι ακριβως...Είναι τόσα πολλά τα βιωμένα, τα στερεότυπα, τα πρότυπα και οι εξαρτήσεις από τον φόβο, που στο τέλος ο άνθρωπος μένει να κοιτάζει απαθής την Ζωή του, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα άλλο να πάθει πια, γιατί τα έχει πάθει όλα, εκτός από το να καταφέρει να μείνει στον Εαυτό του για να τον βρει η Αγάπη...
Re: Μοιράσου...
Σοφάκι μουΣταδιακά κάθε μου ευαισθησία θάφτηκε, γιατί την συσχέτισα με την αδυναμία. Και μπορεί να έτρεμα από ικανοποίηση σχεδιάζοντας έναν φόνο, όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα...
και να που μαθαίνουμε την Αγάπη συνοδοιπόροι αγαπημένων ψυχών
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο...