Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε το νέο σήριαλ του Καπουτζίδη το "Εθνική Ελλάδος" αλλά θα σας πρότεινα να το δείτε. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση αλλά κάθε Τρίτη, στήνομαι. Με μια τεράστια ευαισθησία αγγίζει θέματα και περιγράφει με ρεαλισμό και χιούμορ την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδος. Νομίζω πως μιλάει για όλα. Δεν ξέρω αν έχει αφήσει κάτι απ' έξω. Μιλάει για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την άνοδο της ακροδεξιάς, την ενδοοικογενειακή βία, την ομοφοβία, την διαφθορά, τα ΜΜΕ, τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις μας, το φόβο, την μοναξιά, την ασέβεια και την αδιαφορία προς τον διπλανό μας, τον ατομικισμό και τον τραμπουκισμό, μιλάει και για την αγάπη, τον έρωτα, το θάρρος, την ομορφιά, την φιλία, την διαφορετικότητα, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό, την επινοητικότητα, την τρυφεράδα, την ομαδικότητα.
Μιλάει για δύο Ελλάδες που συγκρούονται. Που συνυπάρχουν. Που είναι όλα μαζί. Μιλάει για ανθρώπους που αγωνίζονται και προσπαθούν να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους και μιλάει και για εκείνους που την έχουν χάσει. Με έχω πιάσει να γελάω μέχρι δακρύων και την επόμενη στιγμή να βουρκώνω από συγκίνηση. Τα έχει όλα. Μιλάει για όλα, δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει αλλά το κάνει με τρυφερότητα, ανθρωπιά αλλά παράλληλα, διαφαίνεται και ένα "Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη".
Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια...
