ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ...

[Vasoula]

Η Αλήθεια είναι, ότι όταν δεν έχεις αντίληψη της ασθένειας σου, δεν κάνεις καμία προσπάθεια και να την θεραπεύσεις...
Αν γνωρίζεις όμως, το να προσπαθείς για την Θεραπεία σου, είναι εκείνο που κάνει την Ζωή σου ένα με την αιωνιότητα...
Και πάλι σ' αυτό, σημασία έχει αν Θέλεις...όχι αν μπορείς! Η γνώση μερικές φορές δεν ωφελεί σε βάθος...

Πολλοί ασθενείς δεν θέλουν να θεραπευτούν...Όταν τους λες ότι η θεραπεία τους εξαρτάται κατά ένα μικρό ποσοστό από τον θεραπευτή και κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τον ίδιο, σε κοιτάζουν σαν να είσαι χαζός...Ποιός δεν θέλει να θεραπευτεί?
Κι όμως...Η Θεραπεία σηματοδοτεί και αλλαγές...θέλει Θάρρος, Θέληση και Αγάπη, σαν κυρίαρχες καταστάσεις μέσα στην Συνείδησή μας...Εκεί που θα εκκολαφτούν οι Ποιότητες της Πίστης και της Δύναμης και θα αναδυθούν από το σωρό των ασυνείδητων συναισθημάτων του φόβου...

Το να αποδέχεσαι την ενσάρκωση σου, είναι η μεγαλύτερη Θεραπεία...Εκεί βρίσκεται όλο το πρόβλημα της ασθένειας...Ότι καλούνται οι άνθρωποι να ζήσουν μια ζωή που δεν θέλουν...
Και αυτό θάβεται βαθιά στο ασυνείδητο και από εκεί και πέρα κυριαρχεί σε κάθε τους πράξη...
Σαν η Ζωή να μην έχει Σχέδιο και Σκοπό...Σαν ο Θεός να έκανε το μεγαλύτερο λάθος με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι το συνέχισαν...Έρχεται λοιπόν ο θάνατος σαν λυτρωτής από το λάθος...

Υπάρχει η πρακτική σημασία του θανάτου, αλλά η εσωτερική σημασία του είναι η εξέλιξη και το πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση Συνείδησης...Κάποιοι επιμένουν στην πρώτη σημασία...Φοβούνται τον θάνατο, αλλά τον προκαλούν κάθε μέρα που δεν είναι Ζωντανοί...

Ζητάνε λύτρωση...Και είναι λίγο περίεργο, αν το παρατηρείς απ' έξω, βλέποντας την αγωνία τους να διατηρήσουν την ζωή που δεν θέλουν...

Και γιατί να μην έχεις την Ζωή που Θέλεις? Γιατί η λύτρωση να έρθει από κάποιον άλλον?


Όταν δεν είναι κανείς συνειδητός άνθρωπος, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τον οδηγούν τα ασυνείδητα συναισθήματά του, χωρίς να το αντιλαμβάνεται...
Ο καθένας νομίζει ότι κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και τον άλλον, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα...
Αν φοβάται, θα κοιτάξει να βρει ασφάλεια και σ' αυτήν του την ανάγκη θα χρησιμοποιήσει τα πάντα...

Ο φυσικός άνθρωπος, δυστυχώς, είναι πληγωμένος και φοβισμένος, θυμωμένος και ντροπιασμένος...Και φυσικά δεν το γνωρίζει...Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα του, γιατί οι καθρέφτες του είναι μόνο οι άλλοι...Εκεί βλέπει την αποτελεσματικότητα των πράξεών του, αν δηλαδή κατάφερε να εκμαιεύσει από τους άλλους την πολυπόθητη ασφάλεια, για να μπορεί να επιβιώνει.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν επαφή με τον Εαυτό τους, είναι απλά άνθρωποι που σκέφτονται και βρίσκουν τον καλύτερο τρόπο για να επιβιώσουν...
Η επιβίωση δεν έχει Αγάπη, σε καμία περίπτωση...ούτε ενότητα, ούτε συμπόνια...Όλα είναι ψευδείς αντικατοπτρισμοί του φόβου, που σε αναγκάζει να επινοείς τρόπους για να νιώσεις ασφαλής, σε έναν κόσμο που είναι απειλή και να χρησιμοποιείς όλα τα μέσα που έχεις στην διάθεσή σου, ανεξάρτητα από το βαθύτερο όφελος...Δύο από αυτά τα μέσα είναι η οικογένεια και η θρησκεία...Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις ελέγχου…

Να γυρνάμε πίσω και να γελάμε, είναι μέρος της Πνευματικής μας ωριμότητας...Να κοιτάμε μπροστά και να Αγαπάμε, επίσης….Και στο Παρόν μας εργαζόμαστε για να μην υπάρχει παρελθόν και μέλλον, σαν καταστάσεις φόβου μέσα μας...Η Σοφία δεν προέρχεται από την φυσική ηλικία, είναι μέσα μας…Αλλιώς σε όποια ηλικία, με όποια εμπειρία, με όποια εξωτερική γνώση, Σοφός δεν γίνεσαι…απλά γίνεσαι πιο επιφυλακτικός…

Ο καθένας έχει τα δικά του τραύματα να επουλώσει και τα δικά του γκρεμίσματα να κάνει...Και από αυτήν την άποψη, έχουν όλοι δίκιο να συμπεριφέρονται με όποιον τρόπο τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς...Δεν έχει ο ένας δίκιο και ο άλλος άδικο, σχεδόν ποτέ...

Αυτή η συνήθεια των ανθρώπων να νομίζουν ότι έχουν δίκιο και να το διεκδικούν, προέρχεται από τον φόβο και από την ανάγκη της ασφάλειας...Το "εγώ" δεν αναγνωρίζει κανέναν άλλον, πέρα από τον προγραμματισμό του...Δεν τον ενδιαφέρει και κανένας άλλος, όποιον ρόλο και να έχει απέναντί του...Γι’ αυτό άλλωστε λέγεται και «εγώ»…
Υπάρχουν κομμάτια του Εαυτού μας τραυματισμένα, προγραμματισμένα να μην εκφράζουν ανάγκες, πέρα από αυτές που επιτρέπονται, γιατί τους απαγορεύτηκαν τα πάντα…
Το Παιδί μέσα μας είναι ασθενές…πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά βιασμένο…ενίοτε και σωματικά…

Αν το παιδί μας πχ. είναι άρρωστο, δεν θα το επικρίνουμε που είναι άρρωστο...Θα προσπαθήσουμε να το βοηθήσουμε… και σ' αυτό χρειάζεται, εκ μέρους μας, πειθαρχία και όρια, γιατί το παιδί, όταν είναι άρρωστο, μπορεί να γίνει περισσότερο ατίθασο και ανυπόφορο...Αν ενδώσουμε σ' αυτό που γίνεται ένα άρρωστο παιδί, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το βοηθήσουμε...
Αν θυμώσουμε μαζί του, πάλι δεν θα καταφέρουμε να το βοηθήσουμε...Δεν θα παίρνει το φάρμακό του, δεν θα τρώει τις τροφές που χρειάζεται, το παιδί που είναι άρρωστο, πραγματικά γίνεται δυνάστης...
Το μόνο που θα το βοηθήσει είναι η ακεραιότητά μας και ο εστιασμός στην θεραπεία του...Να μην το λυπόμαστε και ενδίδουμε στην ανυπακοή του, γιατί χάνουμε τα όριά μας (ο ένας πόλος), να μην θυμώνουμε μαζί του, γιατί πάλι θα χάσουμε τα όριά μας και θα γίνουμε σκληροί με το παιδί (ο άλλος πόλος)...
Όλο αυτό που χρειάζεται για την Θεραπεία, όλη αυτή η ακεραιότητα και ο σεβασμός, είναι θέμα της Αγάπης...
Ελεήμων, αλλά και δίκαιη...και αυτό είναι θέμα πειθαρχίας και ακεραιότητας.

Ας το έχουμε κατά νου, όταν θεραπεύουμε το Παιδί μέσα μας…

Το Παιδί είναι αθώο…Το θέμα είναι να δούμε γιατί ενηλικιώθηκε σαν σατράπης ή δούλος…σαν θύμα ή θύτης…Που χάθηκαν οι Ποιότητες της Αθωότητας…

Για να επιστρέψουμε ξανά στην Αθωότητα, χρειάζεται να Θέλουμε να την βρούμε στην Ζωή και όχι στον παράδεισο…

[Ελενίτσα]

Βασούλα μου

[Θοδωράκος]

Όλο το κείμενο είναι υπέροχο...

[eirini]

Περιμενα πως και πως ποστ σου. Διαβαζω το βιβλιο σου και συγκινουμαι... Διαβαζω τα ποστ σου και αγγιζουν τη καρδια μου.. Επιθυμω το καλυτερο για μενα και επιτελους να αναρρωσω, να ζησω!!!
Σε ευχαριστω!!!

[Stefanos]

Τελευταία κάθε κείμενο που διαβάζω έρχεται και μου κάθεται στο στομάχι.
Τα λόγια σου είναι καθρέφτης, της ζωής μου.

[JOANNA]

Το μόνο που θα το βοηθήσει είναι η ακεραιότητά μας και ο εστιασμός στην θεραπεία του...Να μην το λυπόμαστε και ενδίδουμε στην ανυπακοή του, γιατί χάνουμε τα όριά μας (ο ένας πόλος), να μην θυμώνουμε μαζί του, γιατί πάλι θα χάσουμε τα όριά μας και θα γίνουμε σκληροί με το παιδί (ο άλλος πόλος)...
Όλο αυτό που χρειάζεται για την Θεραπεία, όλη αυτή η ακεραιότητα και ο σεβασμός, είναι θέμα της Αγάπης...
Ελεήμων, αλλά και δίκαιη...και αυτό είναι θέμα πειθαρχίας και ακεραιότητας.

[Ιωαννάκι]

Ζητάνε λύτρωση...Και είναι λίγο περίεργο, αν το παρατηρείς απ' έξω, βλέποντας την αγωνία τους να διατηρήσουν την ζωή που δεν θέλουν...
Και γιατί να μην έχεις την Ζωή που Θέλεις? Γιατί η λύτρωση να έρθει από κάποιον άλλον?

Όταν δεν είναι κανείς συνειδητός άνθρωπος, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τον οδηγούν τα ασυνείδητα συναισθήματά του, χωρίς να το αντιλαμβάνεται...
Ο καθένας νομίζει ότι κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και τον άλλον, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα...
Αν φοβάται, θα κοιτάξει να βρει ασφάλεια και σ' αυτήν του την ανάγκη θα χρησιμοποιήσει τα πάντα...

Ο φυσικός άνθρωπος, δυστυχώς, είναι πληγωμένος και φοβισμένος, θυμωμένος και ντροπιασμένος...Και φυσικά δεν το γνωρίζει...Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα του, γιατί οι καθρέφτες του είναι μόνο οι άλλοι...Εκεί βλέπει την αποτελεσματικότητα των πράξεών του, αν δηλαδή κατάφερε να εκμαιεύσει από τους άλλους την πολυπόθητη ασφάλεια, για να μπορεί να επιβιώνει.

Αυτός ο φόβος ρε γαμώτο...Πόσο βαθειά ριζωμένος είναι?
Τουλάχιστον τώρα ξέρω...Ξερω ότι είμαι πληγωμένη κ φοβισμένη, θυμωμένη κ ντροπιασμένη...Και είναι δική μου ευθύνη τώρα να αντιστρεψω όλη αυτήν την κατάσταση. Να πάρω τη σκουριά και να την κάνω αστερόσκονη....

Να γυρνάμε πίσω και να γελάμε, είναι μέρος της Πνευματικής μας ωριμότητας...Να κοιτάμε μπροστά και να Αγαπάμε, επίσης….Και στο Παρόν μας εργαζόμαστε για να μην υπάρχει παρελθόν και μέλλον, σαν καταστάσεις φόβου μέσα μας...Η Σοφία δεν προέρχεται από την φυσική ηλικία, είναι μέσα μας…Αλλιώς σε όποια ηλικία, με όποια εμπειρία, με όποια εξωτερική γνώση, Σοφός δεν γίνεσαι…απλά γίνεσαι πιο επιφυλακτικός…

Το Παρελθόν και το Μέλλον πρέπει επιτέλους να σταματησουν να είναι οι μπαμπούλες της ζωής μας...

Ο καθένας έχει τα δικά του τραύματα να επουλώσει και τα δικά του γκρεμίσματα να κάνει...Και από αυτήν την άποψη, έχουν όλοι δίκιο να συμπεριφέρονται με όποιον τρόπο τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς...Δεν έχει ο ένας δίκιο και ο άλλος άδικο, σχεδόν ποτέ...

Ολοι εχουμε τα τραυματα μας, ο χρόνος επούλωσης και ο τρόπος διαφέρουν. Πάντα με σεβασμό στα όρια του άλλου...

Το Παιδί είναι αθώο…Το θέμα είναι να δούμε γιατί ενηλικιώθηκε σαν σατράπης ή δούλος…σαν θύμα ή θύτης…Που χάθηκαν οι Ποιότητες της Αθωότητας…

Για να επιστρέψουμε ξανά στην Αθωότητα, χρειάζεται να Θέλουμε να την βρούμε στην Ζωή και όχι στον παράδεισο…

[konstantinos s.]

Υπέροχο...

[Μπεττουλα]

.
Και πάλι σ' αυτό, σημασία έχει αν Θέλεις...όχι αν μπορείς!

Κι όμως...Η Θεραπεία σηματοδοτεί και αλλαγές...θέλει Θάρρος, Θέληση και Αγάπη, σαν κυρίαρχες καταστάσεις μέσα στην Συνείδησή μας...Εκεί που θα εκκολαφτούν οι Ποιότητες της Πίστης και της Δύναμης και θα αναδυθούν από το σωρό των ασυνείδητων συναισθημάτων του φόβου...


Όταν δεν είναι κανείς συνειδητός άνθρωπος, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τον οδηγούν τα ασυνείδητα συναισθήματά του, χωρίς να το αντιλαμβάνεται...
Ο καθένας νομίζει ότι κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και τον άλλον, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα...
Αν φοβάται, θα κοιτάξει να βρει ασφάλεια και σ' αυτήν του την ανάγκη θα χρησιμοποιήσει τα πάντα...


Να γυρνάμε πίσω και να γελάμε, είναι μέρος της Πνευματικής μας ωριμότητας...Να κοιτάμε μπροστά και να Αγαπάμε, επίσης….

Το "εγώ" δεν αναγνωρίζει κανέναν άλλον, πέρα από τον προγραμματισμό του...Δεν τον ενδιαφέρει και κανένας άλλος, όποιον ρόλο και να έχει απέναντί του...Γι’ αυτό άλλωστε λέγεται και «εγώ»…
Υπάρχουν κομμάτια του Εαυτού μας τραυματισμένα, προγραμματισμένα να μην εκφράζουν ανάγκες, πέρα από αυτές που επιτρέπονται, γιατί τους απαγορεύτηκαν τα πάντα…
Το Παιδί μέσα μας είναι ασθενές…πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά βιασμένο…ενίοτε και σωματικά…

Το μόνο που θα το βοηθήσει είναι η ακεραιότητά μας και ο εστιασμός στην θεραπεία του...Να μην το λυπόμαστε και ενδίδουμε στην ανυπακοή του, γιατί χάνουμε τα όριά μας (ο ένας πόλος), να μην θυμώνουμε μαζί του, γιατί πάλι θα χάσουμε τα όριά μας και θα γίνουμε σκληροί με το παιδί (ο άλλος πόλος)...
Όλο αυτό που χρειάζεται για την Θεραπεία, όλη αυτή η ακεραιότητα και ο σεβασμός, είναι θέμα της Αγάπης...
Ελεήμων, αλλά και δίκαιη...και αυτό είναι θέμα πειθαρχίας και ακεραιότητας.

Ας το έχουμε κατά νου, όταν θεραπεύουμε το Παιδί μέσα μας…

Για να επιστρέψουμε ξανά στην Αθωότητα, χρειάζεται να Θέλουμε να την βρούμε στην Ζωή και όχι στον παράδεισο…

Αληθινο και Υπεροχο..

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αν το παιδί μας πχ. είναι άρρωστο, δεν θα το επικρίνουμε που είναι άρρωστο...Θα προσπαθήσουμε να το βοηθήσουμε… και σ' αυτό χρειάζεται, εκ μέρους μας, πειθαρχία και όρια, γιατί το παιδί, όταν είναι άρρωστο, μπορεί να γίνει περισσότερο ατίθασο και ανυπόφορο...Αν ενδώσουμε σ' αυτό που γίνεται ένα άρρωστο παιδί, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το βοηθήσουμε...

[Λιζούλα]

[Giotoula]

[Βικούλα]

[Ταρούλα]

[AMALIA]